Και το δώρο δεν ήταν βιβλίο. Ήταν όμως της αξείας

[Φαροφύλακας]

Στην κουζίνα μου κατρακυλά πάντοτε ένα μικρό κρητικό ατσάλινο μαχαίρι, όπως αυτά που συνηθούν να χαρίζουν οι Κρητικοί, που ένας φίλος από την Ιεράπετρα μου το δώρισε πριν 20 περίπου χρόνια. Είναι πολύ μικρό και αλαφρύ (δηλ. μιλάμε πως δεν πάει ούτε ένα κουάρτο) κι αν σκύψεις και το δεις, πάνω στην λάμα γράφει "Το δώρο μου είναι μικρό, δεν είναι της αξείας [sic], μονάχα ως ενθύμιο ειλικρινής φιλίας"). Το μέταλλό του καλό για τρόχισμα πάνω στην πέτρα, η λαβή κοκάλινη και στην βάση δύο κομματάκια χαλκός δεν ξέρω πώς κολλήθηκαν αλλά δεν λένε να πέσουν.

Με τον παλιόφιλο χαθήκαμε μα το μαχαίρι αυτό, σε αντίθεση με όλα τα άλλα μαχαίρια που πέρασαν από την κουζίνα, έμεινε επίμονα. Κι όχι ότι του χαρίστηκε τίποτα. Είναι απλά πολύ καλό και με βολεύει.

Και έτσι νομίζω πως αδικεί τον εαυτό του γιατί αποδείχτηκε πως είναι της αξείας.

Εσείς δώρα της αξείας;

[ Για βιβλία υπάρχει νήμα: Και το δώρο ήταν βιβλίο! ]

 

[Χρυσένια]

Εργαζόμουν παλιότερα σε μια ιδιωτική επιχείρηση και λόγω παγετού πάνω από το παλτό τυλιγομουν με μια πασμίνα στη διαδρομή από και προς την δουλειά! Με είδε λοιπόν μια μέρα η εργοδότρια στο σχολασμα και μου είπε, πως δεν την φοράω σωστά και πήρε την πρωτοβουλία να μου δειξει, πώς να την "δένω" στερεώνοντάς την με μια δική της πανεμορφη καρφίτσα! Στο τέλος μου είπε, πως μου πηγαίνει πολύ και μου τη χάρισε!
Αυτό, που με άγγιξε περισσότερο και από το δώρο, ήταν ο χρόνος της να με μάθει να δένω σωστά την πασμίνα. Κατά τη διάρκεια "του μαθήματος" αισθανόμουν, σαν τη Barbie στο σχολείο για πριγκίπισσες!

Ναι, βλέπω ακόμα ταινίες της Barbie, όπως "Το ημερολόγιο της Barbie" , "Barbie Rapunzel" και "Barbie στη λίμνη των κύκνων"

 

[Ειφφελ]

Γενικά τα δώρα που αντάλλασαμε μεταξύ μας φίλοι, συγγενείς και γνωστοί ήταν στην καλύτερη περίπτωση κάτι που ήξεραν ότι ήθελα και στη χειρότερη ένα τυπικό τυχαίο δώρο. Τα τελευταία χρόνια, όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε πρωτοχρονιά με την οικογένεια της γυναίκα μου, αντάλλαζαν όλοι δώρα μεταξύ τους, συμπεριλαμβανομένου και εμένα.

Τα δώρα τα συνόδευαν ευχετήριες κάρτες, όπως θα έπρεπε να συνοδεύετε ένα δώρο δηλαδή. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με ενθουσίαζε τόσο να διαβάζω όμορφες ευχές για μένα και γενικά όμορφα πράγματα σε κάρτα. Μετά την πρώτη φορά που συμμετείχα σε αυτή τη γιορτή είναι η μόνη γιορτή που δεν θέλω να χάνω ποτέ και ένας από τους λόγους είναι για να διαβάζω πιο γρήγορα τις κάρτες. Θα σας συνιστούσα να το δοκιμάσετε και εσείς μεταξύ των ατόμων που ανταλλάσετε δώρα. Είναι πραγματικά υπέροχο. (διαβάζω Μπουσκάλια αυτή την περίοδο, "να ζεις να αγαπάς να μαθαίνεις" και είμαι λίγο επηρεασμένος στη γραφή μου)

Ένα από τα δώρα ήταν βιβλίο με σελιδοδείκτη και ευχετήρια κάρτα, η οποία μου άρεσε πολύ και έβαλα το άτομο που μου τα έκανε δώρο όλα αυτά να γράψει το περιεχόμενο της κάρτας στον σελιδοδείκτη, ο οποίος είχε χώρο ευτυχώς, μιας και κρατάω τα βιβλία μου με τους σελιδοδείκτες που τα διαβάζω στις βιβλιοθήκες μου (είναι 4 αλλά μικρές) για να μείνει για πάντα εκεί.

 

[Ειφφελ]

Καλή χρονιά!!! Τα βιβλία που ανταλλάχτηκαν φέτος

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΪ

Κάποτε στην εφηβεία υπήρξα αθλητής στίβου στις μεγάλες αποστάσεις. Δεν ήμουν τίποτα το φοβερό αλλά καλούτσικος. Πολύ μοναχικό άθλημα, με δίδαξε πολλά από αυτά που είμαι τώρα. Να συγκεντρώνομαι στο στόχο που αξίζει, να προετοιμάζομαι σωστά και να τα δίνω όλα στο σωστό χρόνο. Και το σπουδαιότερο, όταν όλα τα προηγούμενα πάνε κατά διαβόλου να σηκώνομαι από κάτω με δύναμη. Τον προπονητή μου, που τότε δεν καταλάβαινα ότι μου μιλούσε για τη ζωή, και που προτιμώ να τον προσφωνώ δάσκαλο, τον έβλεπα πολύ περισσότερο από τον πατέρα μου. Πίστευε σε εμένα πιο πολύ από εμένα και σίγουρα ακόμα πιο πολύ και από τον πατέρα μου. Και συνήθως είχε δίκιο. Είναι υπέροχο να λες ως έφηβος "δεν μπορώ" και κάποιος να σου λέει "μπορείς" και τελικά να μπορείς. Με τον καιρό χτίσαμε μία σχέση εμπιστοσύνης και δεν χρειαζόταν να λέμε πολλά. Πολλές φορές συνεννοούμασταν με ένα νεύμα ή ένα βλέμμα.

Κάποια στιγμή ήρθε ο καιρός να σπουδάσω στην επαρχία. Όποτε επέστρεφα στην Αθήνα περνούσα να τον δω και να πούμε τα νέα μας. Ποτέ όμως δεν του μίλησα για όλα τα παραπάνω. Πριν το Πάσχα του δεύτερου έτους και ενώ έχω να τον δω καιρό, βλέπω στο όνειρο μου να τρέχουμε βράδυ μαζί στο στίβο, πλάι - πλάι. Εγώ στον διάδρομο έξι και εκείνος στον εφτά. Στην πραγματικότητα ο στίβος μας έχει έξι διαδρόμους. Την επόμενη μέρα αγόρασα ένα κομπολόι για να του το κάνω δώρο τη μεγάλη εβδομάδα. Και αποφασισμένος να του μιλήσω για όσα εκείνος σήμαινε για εμένα.

"Δεν τα έμαθες;" με ρώτησε έτερος προπονητής. "Ο Χρήστος έφυγε" είπε και έδειξε τον ουρανό. Εκείνη τη νύχτα μια θυμωμένη γυναικεία φωνή με επισκέφτηκε στον ύπνο μου. "Ω άθλιε και δειλέ νεαρέ αλαζόνα που νόμιζες ότι ο χρόνος δεν έχει αρχή και τέλος, μάθε τώρα ότι θα πεθάνεις με το δώρο που δεν έδωσες στα χέρια σου και με τις λέξεις που δεν είπες μέσα στο κεφάλι σου"

Μετρώντας τις χάντρες μέτρησα σχεδόν ένα χρόνο και αποφάσισα ότι πλέον δεν ήθελα να συσσωρεύω μέσα στο κεφάλι μου κι άλλες λέξεις που δεν θα ξεστομίσω.

 

[Έλλη Μ]

που νόμιζες ότι ο χρόνος δεν έχει αρχή και τέλος, μάθε τώρα ότι θα πεθάνεις με το δώρο που δεν έδωσες στα χέρια σου και με τις λέξεις που δεν είπες μέσα στο κεφάλι σου"

Με συγχωρείς που επεμβαινω και σχολιάζω στην ιστορία σου, αλλά θα ήθελα να το κάνω.
Νιωθω οτι οι ανθρωποι που αγαπάμε και μπορεί να σημαινουν πολλά εώς το απαν συμπαν για μας (η αγαπη δεν ερχεται ουρανοκατέβατη, ειναι ασκηση, εξάσκηση και τριβή και ακριβώς εξαιτίας αυτής της τριβής, ακομη κι όταν πράγματα εχουν παραμεινει στη σφαιρα του ανάλεκτου, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο--->) καταλαβαινουν περισσότερα από όσα εμεις νομίζουμε, ακομη κι όταν δεν τα λέμε. Γι' αυτό αγαπιομαστε εξάλλου, γι' αυτό κάποιοι δεσμοι ειναι δυνατότεροι απο άλλους. Παρόλ' αυτά, δεν αποτελει παρηγοριά ποτέ όταν πεθαινουν (προτιμώ αυτή τη λέξη) και δυστυχώς έρχεται απρόσκλητα το ενοχικό οτι δεν ειπωθηκαν όσα θα επρεπε ή δεν ειπώθηκαν τόσο συχνά όσο θα επρεπε και η σχέση απαιτούσε, επεβαλε κλπ

 

[ΚρίτωνΓ]

Παρόλα αυτά @Έλλη Μ καλό είναι να μη χάνουμε την ευκαιρία να εκφράζουμε στους άλλους αυτά που νιώθουμε όποτε και όταν μπορούμε και επιπλέον του μη λεκτικού - γιατί το λεκτικό κομμάτι της αγάπης είναι σημαντικό όπως και το μη λεκτικό. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθουμε την ενοχή ότι δεν είπαμε αυτά που έπρεπε όταν έπρεπε - όταν αυτό συμβαίνει. Δεν είναι δε, λίγες οι περιπτώσεις με "ψυχραμένες σχέσεις" ανθρώπων που τους συνδέουν ισχυρότατοι δεσμοί και μετά το θάνατο του ενός ο άλλος το κουβαλάει δυσβάσταχτα ως φορτίο, το ότι δεν είπε, δεν έλυσε την παρεξήγηση.
Και αυτό που λέει ο @Αδριανός Ζωγράφος

...να τα δίνω όλα στο σωστό χρόνο.

εμπεριέχει και το να τα κάνω (λέω) όλα στο σωστό χρόνο (timing is everything)
Οπότε το μόνο που μένει στον φίλο @Αδριανός Ζωγράφος είναι το άλλο που λέει

όταν όλα τα προηγούμενα πάνε κατά διαβόλου να σηκώνομαι από κάτω με δύναμη.

Το σημαντικότερο είναι η κατακλείδα του πάντως και μπράβο του γι' αυτή

Μετρώντας τις χάντρες μέτρησα σχεδόν ένα χρόνο και αποφάσισα ότι πλέον δεν ήθελα να συσσωρεύω μέσα στο κεφάλι μου κι άλλες λέξεις που δεν θα ξεστομίσω.

 

[Έλλη Μ]

@ΚρίτωνΓ προφανως και συντασσομαι απολυτα:

Παρόλα αυτά @Έλλη Μ καλό είναι να μη χάνουμε την ευκαιρία να εκφράζουμε στους άλλους αυτά που νιώθουμε όποτε και όταν μπορούμε και επιπλέον του μη λεκτικού - γιατί το λεκτικό κομμάτι της αγάπης είναι σημαντικό όπως και το μη λεκτικό.

και γενικά, βαθια ριζωμενη μου πιστη ειναι οτι τα πραγματα υπαρχουν οταν τα κατονομαζουμε, ομως αναγνωριζω και τη συστολη, τη δυσκολια ή την αρνηση και τον φοβο, αν θες, της συναισθηματικης "αναπηρίας'', εννοωντας οτι δεν εχουμε ολοι την ιδια ευχέρεια.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Να συμπληρώσω εδώ ότι έκτοτε η συνήθεια να λέω όσα σκέφτομαι απέφερε αρκετές παρεξηγήσεις μα και κάποιες λίγες αληθινές φιλίες που διαφορετικά δε θα τις κέρδιζα.