Καζούο Ισιγκούρο (Kazuo Ishiguro): "Μη Μ' Αφήσεις Ποτέ"

[Ιαβερης]

Μεταλλαγμενη, δεν ειναι ευκολο βιβλιο, σε θλιβει, σε βαζει σε σκεψεις κι εν τελει αυτος ειναι ο λογος για τον οποιο μου αρεσε.

 

[Ίζι]

@Μεταλλαγμένη, πολύ εύστοχα τα εντός πλοκής σχόλια.

(τελικά σ' αυτό το νήμα, οι πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις έχουν γίνει μέσα σε πλοκές)

 

[Χανσαπλάστης]

Με τον ενθουσιασμό μου που δεν είχε ακόμα καταλαγιάσει μετά την ανάγνωση του "Τ' απομεινάρια μιας μέρας", προέβην στην αγορά του συγκεκριμένου βιβλίου προκειμένου να γνωρίσω ακόμα καλύτερα αυτό τον υπέροχο συγγραφέα (λόγω και μόνο της συγγραφής του "Τ απομεινάρια μιας μέρας").
Δυστυχώς δεν το απόλαυσα όσο θα περίμενα, ίσως σ' αυτό βέβαια να μην φταίει το ίδιο το βιβλίο αλλά οι προσδοκίες που μου είχαν δημιουργηθεί από το προηγούμενο βιβλίο του. Σε σημεία με κούρασε πολύ ο Ισιγκούρο και δεν το περίμενα. Ακολουθεί κατά την γνώμη μου έναν δρόμο, μια διαδρομή γραφής την οποία την χάραξε με τα απομεινάρια και αυτός ο δρόμος είναι ότι αυτά που δεν συμβαίνουν είναι πολύ σημαντικότερα αυτών που συμβαίνουν στο βιβλίο. Το ίδιο ακολουθεί και στο "μην μ΄αφήσεις ποτέ", μόνο που αυτά που υποβόσκουν, αυτά που δεν συμβαίνουν, είναι λιγότερο σημαντικά απ' ότι εκείνα της "μιας μέρας". Έχει βέβαια πολύ στρωτή και αναλυτική γραφή η οποία είναι χαρακτηριστική του Ισιγκούρο, μόνο που λόγω της μικρότερης σημασίας των γεγονότων που αφηγούνται αλλά δεν συμβαίνουν, φαίνεται να πλατιάζει σε σημεία.
Εν τέλει επαναλαμβάνω... Ίσως να φταίω εγώ. Πρώτον λόγω των υψηλών προσδοκιών τις οποίες διατηρούσα και δεύτερον λόγω της σύγκρισης που κάνω με τα απομεινάρια μιας μέρας. Δεν είμαι πολύ δίκαιος με το συγκεκριμένο, δεν κατάφερα να το δω σαν απομονωμένο έργο παρά μόνο σαν μια με το ζόρι συνέχεια της έκπληξης και του ενθουσιασμού που μου προκάλεσε η "μια μέρα". Ναι, δεν υπήρξα αμερόληπτος, αλλά δυστυχώς δεν το απόλαυσα.