Η σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών

[Αμάντα]

Όλοι έχουμε, πιστεύω, αγαπήσει διάφορα παραμύθια, τα οποία όμως φτάνουν σε μας διασκευασμένα. Στην πρωτότυπη μορφή τους όμως ορισμένα είναι τόσο νοσηρά, που κατανοεί κανείς γιατί διασκευάστηκαν.

Κάποια σχετικά γνωστά παραδείγματα:

Ο Πήτερ Παν συνήθιζε να σκοτώνει τα Χαμένα Αγόρια όταν εκείνα μεγάλωναν (διότι φυσικά είναι η χώρα όπου μένεις πάντα παιδί). (Barrie)

Η Ωραία Κοιμωμένη δεν ξύπνησε από το μαγικό φιλί, αλλά από το σοκ που της προκάλεσε ο βιασμός της από τον πρίγκιπα (ήταν ο ήρωάς της). (Perrault)

Οι αδελφές κι η μητρία της Σταχτοπούτας είναι παρούσες στο γάμο της, όπου εξαγριωμένα περιστέρια τους βγάζουν τα μάτια. (στην εκδοχή των αδελφών Grimm)

Και, φυσικά, η Μικρή Γοργόνα πεθαίνει εντέλει και μετατρέπεται σε αφρό (Andersen)

Όμως υπάρχουν παραμύθια που έχουν παραμείνει ουσιαστικά άγνωστα στο κοινό, πιθανόν διότι δεν επιδέχονταν διασκευής. Η κάθε τους πτυχή ήταν νοσηρή κι ακατάλληλη για ανηλίκους.
Συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε δύο:

1. Ο κέδρος (Juniper tree, των αδελφών Grimm)

Η ιστορία ξεκινάει με ένα παιδί που ζει με τον πατέρα, τη μητριά και την ετεροθαλή αδελφή του. Η μητρία του τον μισεί (μέχρις εδώ πολύ πρωτότυπο, έτσι; ) κι αποφασίζει να τον δολοφονήσει. Του ζητά να της φέρει ένα μήλο από το μπαούλο, κι όταν εκείνος σκύβει, τον αποκεφαλίζει.
Ύστερα, τον τοποθετεί σε μια καρέκλα με το κεφάλι στη θέση του και λέει στην κόρη της - η γλυκιά μητέρα-: "σκούντησε τον αδελφό σου, δε μου φαίνεται καλά."
Κι όταν λοιπόν τον σκουντάει και το κεφάλι του πέφτει, η μητριά λέει: "για να μη μαθει ποτέ ο πατέρας σου τί έκανες -σκότωσες το αγοράκι του- θα πρέπει να τον πετσοκόψουμε και να τον σερβίρουμε στο δείπνο.''
Αφότου ο τύπος αυτός τρώει το γιο του κι αναφωνεί: ''τι υπέροχο κρέας, νιώθω ότι θα μπορούσα να φάω άλλο τόσο!'', η αδελφή του θάβει τα κόκκαλά του κάτω από τον κέδρο.
Εκείνος μεταμορφώνεται σε κοράκι και τριγυρίζει στα παράθυρα τραγουδώντας τον εξής σκοπό: ''η μητριά μου με δολοφόνησε. Ο πατέρας μου με καταβρόχθισε. Μα η καλή μου η αδελφή έθαψε τα κόκκαλά μου κάτω από τον κέδρο.''

Η συνέχεια είναι σχετικά ευχάριστη -το καλό πάντα νικάει κι έτσι-, οπότε δεν μας ενδιαφέρει, όμως όπως και να έχει μου φαίνεται ένα από τα παραμύθια που διαβάζει κανείς στα παιδιά του για τιμωρία.

2. Χίλιες Γούνες (Allerleirauh, των αδελφών Grimm, ως εκ του θαύματος)

Ένας βασιλιάς υπόσχεται στη γυναίκα του, λίγο πριν η τελευταία πεθάνει, πως θα ξαναπαντρευτεί μόνο μια γυναίκα μόνο με τη δική της ομορφιά -τίποτε λιγότερο.
Καθώς περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιεί πως η μόνη που αντιστοιχεί σε αυτήν την υπόσχεση είναι η κόρη του -και φυσικά αποφασίζει να την παντρευτεί.
Εκείνη, για να αποφύγει τον γάμο, ζητάει τρία φορέματα: ένα χρυσό σαν τον ήλιο, ένα ασημί σαν το φεγγάρι κι ένα μεθυστικό σαν τα αστέρια. Επίσης, ζητάει μια γούνα φτιαγμένη από κάθε είδος ζώου και πουλιού στο βασίλειο.
Όταν ο πατέρας της τής τα δίνει, εκείνη τα παίρνει, μαζί με τρία δαχτυλίδια και το σκάει.
Χάνεται στο δάσος, όπου την βρίσκουν οι κυνηγοί του Βασιλιά και την επιστρέφουν στο παλάτι ως υπηρέτρια. Ένα από τα καθήκοντά της είναι να βγάζει τις μπότες του βασιλιά πριν κοιμηθεί κι εκείνος την χτυπάει συχνά με αυτές στο κεφάλι.
Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, η πριγκίπισα αποφασίζει πως το να παντρευτεί τον πατέρα της είναι λιγότερο άσχημο από τη ζωή της υπηρέτριας κι έτσι του αποκαλύπτεται σταδιακά, τοποθετώντας τα δαχτυλίδια της στη σούπα του και, τέλος, εμφανιζόμενη μπροστά του με το φόρεμά της το ασημί σαν το φεγγάρι.
Δε ξέρω αν χρειάζεται να το πω: οι δυο τους παντρεύονται και ''ζουν ως ανδρόγυνο τις υπόλοιπες μέρες τους στη γη''.

Έχω και μία έκδοση με creepy εικονογράφηση, όπου τα μάτια του βασιλιά είναι απλώς μαύρες τρύπες.

Η ουσία είναι πως κανένα από τα επίσημα ονομαζόμενα βιβλία τρόμου δε με φρίκαρε τόσο όσο οι πρωτότυπες, ''απείραχτες'' ιστορίες των Αδελφών Grimm.

Έχετε υπόψιν κάποιο άλλο ''παιδικό'' αφήγημα άκρως ακατάλληλο για παιδιά;


Υ.Γ. Δεν κατέταξα τις ιστορίες στο νήμα ''Παραμύθια με άσχημο τέλος'', διότι αν και το θέμα είναι παρεμφερές, εδώ αυτό που αναφέρω είναι κυρίως το βασικό κόνσεπτ κι όχι τόσο το τέλος των ιστοριών

 

[Αντέρωτας]

Κι ομως ειχαμε ενα σχετικο νημα (εψαξα αλλα δεν το βρηκα). Προσωπικα αντιπαθω τα πιο γνωστα παραμυθια του Αντερσεν. Ο Φάρος ειχε εκφρασει ενδοιασμους για την ελληνικη μυθολογια, οταν παρουσιαζεται σαν παραμυθι για παιδια, καθως και τον Παπουτσωμενο Γατο.

Τα παραμυθια των Γκριμ ηταν λαϊκες ιστοριες που δεν προορίζονταν για παιδιά, απο όσο ξέρω. Οσο για τον Πητερ Παν που σκοτωνει τα Χαμενα Παιδια, μου ακουγεται καπως υπερβολικο, και στη Βικι δε βρηκα καποια τετοια αναφορα (αυτος δηλ. γιατι δε μεγαλωσε, ωστε να μη χρειαστει να τον σκοτωσει καποιος; ).

 

[Αμάντα]

Για το αν προορίζονταν για παιδιά ή όχι δεν το ξέρω, ο όρος όμως ''παραμύθι'' εκεί παραπέμπει
Από το πρωτότυπο του Πήτερ Παν: the boys in the island vary of course in numbers according as they get killed and so on and when they seem to be growing up, which is against the rules, Peter thins them out.
Ναι, στην πραγματικότητα γράφει ''λιγοστεύει', αλλά έχω μία υποψία για το τι εννοεί

 

[Αντέρωτας]

Από το πρωτότυπο του Πήτερ Παν: the boys in the island vary of course in numbers according as they get killed and so on and when they seem to be growing up, which is against the rules, Peter thins them out.
Ναι, στην πραγματικότητα γράφει ''λιγοστεύει', αλλά έχω μία υποψία για το τι εννοεί

Πιθανοτατα σκοτωνονται απο πειρατες, ινδιανους, και γενικοτερα, σκοτωνονται. Οσο για το thins them out, θελω να πιστευω οτι απλα τους διωχνει απο την ομαδα

 

[Μύθος]

Στη χιονάτη και τους εφτά νάνους ο πρίγκηπας την ήθελε με το διάφανο φέρετρο για διακόσμηση, αλλά σκόνταψαν στο κουβάλημα και ματαιώθηκαν τα σχέδια του. Της βγήκε το μήλο από το λαιμό και ξύπνησε. Δεν έδειξε δυσαρεστημένος όμως, και ομολογώ ότι αυτό με μπέρδεψε.

 

[Αμάντα]

Είμαι γενικώς άνθρωπος που τον έλκει το μακάβριο στη λογοτεχνία, επομένως συντάσσομαι με όσους -κι είναι πολλοί, πραγματικά- ερμηνεύουν το thin out ως "ξεκάνω". Τουτέστιν, "σκοτώνω".

Μύθε, την ήξερα τη νεκροφιλία του Πρίγκιπα. Αναπάντεχο εύρημα για παραμύθι

 

[Ίζι]

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο "Εφιάλτες και Παραμύθια" του Αντώνη Τουμανίδη. Όποιος ενδιαφέρεται για τη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών, ας του ρίξει μια ματιά. Είναι αρκετά ευχάριστο.

Σχετικά θέματα:

Παραμύθια και τα διδάγματά τους

Άσχημο τέλος στα παραμύθια

Έχετε υπόψιν κάποιο άλλο ''παιδικό'' αφήγημα άκρως ακατάλληλο για παιδιά;

Αυτό το παραμύθι το έχω ποστάρει και στο άλλο θέμα. Έχει κάτι ρε παιδί μου!

 

[Πίκος Απίκος]

Όσοι αγαπάτε τα σκοτεινά παραμύθια να διαβάζετε την Ματωμένη Καμαρα της Άντζελα Κάρτερ.

 

[Μύθος]

Μύθε, την ήξερα τη νεκροφιλία του Πρίγκιπα. Αναπάντεχο εύρημα για παραμύθι

Απέχουμε πολύ από τη συγκεκριμένη κουλτούρα και στον τόπο και στο χρόνο, οπότε δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήθελε να πει αυτός που το έκανε όπως έφτασε σε μας. Ίσως ότι ήταν τόσο όμορφη που ήταν όμορφη ακόμα και νεκρή. Ή αυτό, ή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της ακίνητη με κλειστά τα μάτια.

 

[Αντέρωτας]

...και κυριως, δεν του γκρινιαζε ποτε

 

[Αμάντα]

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο "Εφιάλτες και Παραμύθια" του Αντώνη Τουμανίδη. Όποιος ενδιαφέρεται για τη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών, ας του ρίξει μια ματιά. Είναι αρκετά ευχάριστο.

Ίζι το βιβλίο θα το τσεκάρω σίγουρα, ανέκαθεν με ιντρίγκαρε το θέμα. Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες
Καλή η σκροφίτσα, όπως είπες έχει το κάτι της.

Σχετικά με τον Πήτερ Παν, διάβασα και μία άλλη εκδοχή που μου άρεσε πάρα πολύ: ο Κάπτεν Χουκ, όπως κι οι υπόλοιποι πειρατές, στην πραγματικότητα ήταν κάποτε Χαμένα Αγόρια που κατάφεραν να διαφύγουν από τον Πήτερ όταν ετοιμαζόταν να τα σκοτώσει, κι οργάνωσαν το πλήρωμά τους εναντίον του ώστε να τον εμποδίσουν από το να σκοτώσει κι άλλα παιδιά.
Φυσικά, το κείμενο αφήνει να εννοηθεί κάτι τέτοιο αρκετά αόριστα, όμως δεν παύει να έχει ενδιαφέρον ως σκέψη

 

[Φαροφύλακας]

Κι ομως ειχαμε ενα σχετικο νημα (εψαξα αλλα δεν το βρηκα). Προσωπικα αντιπαθω τα πιο γνωστα παραμυθια του Αντερσεν. Ο Φάρος ειχε εκφρασει ενδοιασμους για την ελληνικη μυθολογια, οταν παρουσιαζεται σαν παραμυθι για παιδια, καθως και τον Παπουτσωμενο Γατο.

Το σχετικό νήμα έχει τίτλο "Παραμύθια.. και τα διδάγματά τους!"

Μέσα σε όλα: οι επιφυλάξεις μου για τον Παπουτσωμένο γάτο και η σκοτεινή πλευρά της Κοκκινοσκουφίτσας από τον Γκάιμαν.

 

[Φαροφύλακας]

Βασικά, ας βάλω κι εδώ την εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας που παραθέτει ο Νιλ Γκάιμαν σε κάποιο τεύχος του Sandman:

 

[Αμάντα]

Βασικά, ας βάλω κι εδώ την εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας που παραθέτει ο Νιλ Γκάιμαν σε κάποιο τεύχος του Sandman:

Εκτός των άλλων, έχει και πολύ καλή εικονογράφηση.

 

[Φαροφύλακας]

Ίσως δεν την γνωρίζεις, Αμάντα, αλλά ο Sandman είναι ένα αξιόλογο κόμιξ, γραμμένο από τον Νιλ Γκάιμαν και ζωγραφισμένο από διάφορους καλλιτέχνες.

 

[Αντέρωτας]

"There are earlier versions that are even worse"

Πριν το λυκο, στη θεση του υπηρχε ενα ογκρ, το οποιο ειναι καννιβαλιστικο πλασμα, και ηθελε να βιασει την Κοκκι.

 

[Μεταλλαγμένη]

Καλή η σκροφίτσα, όπως είπες έχει το κάτι της.

Στριγγλίτσα

 

[Αμάντα]

Στριγγλίτσα

Ω, indeed?

Ίσως δεν την γνωρίζεις, Αμάντα, αλλά ο Sandman είναι ένα αξιόλογο κόμιξ, γραμμένο από τον Νιλ Γκάιμαν και ζωγραφισμένο από διάφορους καλλιτέχνες.

Η αλήθεια είναι πως δεν το ήξερα το συγκεκριμένο κόμικ. Φαίνεται ενδιαφέρον κι ιδιαίτερο

 

[Καστάλια]

Μέσα σε δυο μέρες τελείωσα το τελευταίο βιβλίο της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, The Ickabog, ένα παραμύθι για τη φανταστική χώρα Cornucopia (Κέρας της Αμάλθειας). Αν και ήταν κομματάκι απλοϊκό, με επιρροές από διάφορα άλλα παραμύθια, το βρήκα πολύ συναρπαστικό και με τη γνωστή γραφή της Ρόουλινγκ - όχι κάτι αριστουργηματικό, αλλά κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, μέχρι που πριν το καταλάβεις, έχεις τελειώσει το βιβλίο.

Αυτό που μου έμεινε όμως κυρίως από όλη την ιστορία ήταν το πόσο σκοτεινό ήταν. Οι ανούσιοι θάνατοι ξεκίνησαν με το καλημέρα (ανούσιοι με την έννοια, wft, στα καλά καθούμενα, πάρ' τον κάτω;! Έστω κι αν φυσικά ήταν απαραίτητοι για την πλοκή). Στη συνέχεια έτριβα τα μάτια μου (έστω, τα αφτιά, γιατί το άκουγα, ο Στίιβεν Φράι είναι μάγος στην αφήγηση). Οι δολοπλοκίες και οι ψυχρή μοχθηρία των δυο πανούργων πρωταγωνιστών (και των τσιρακιών τους) και η ευκολία με την οποία ξεπαστρεύτηκε κόσμος και κοσμάκης παρουσιάζονταν σαν κάτι τελείως νορμάλ στη ροή της αφήγησης. Δεν θυμάμαι πώς έκρινα τη σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών στην παιδική μου ηλικία, και πραγματικά είμαι περίεργη πώς θα την αντιλαμβάνονταν τα σημερινά παιδιά - έχει γίνει κάτι φυσιολογικό που δεν μας κάνει αίσθηση μέσα σε όλα αυτά τα τρελά που ζούμε καθημερινά, ή ακόμα είναι κάτι που δημιουργεί δυσφορία ή προβληματισμό;

Spoiler

Εννοείται ότι, ως κλασικό δείγμα της αφελούς πίστης στο "το καλό πάντα θριαμβεύει", χάρηκα που όλα είχαν αίσιο τέλος. Μου αρέσουν τα ζουμερά παραμύθια, αλλά μην τρελαθούμε, δεν θέλουμε και άσχημη επίγευση.

 

[Διχασμένη]

Όλοι έχουμε, πιστεύω, αγαπήσει διάφορα παραμύθια, τα οποία όμως φτάνουν σε μας διασκευασμένα. Στην πρωτότυπη μορφή τους όμως ορισμένα είναι τόσο νοσηρά, που κατανοεί κανείς γιατί διασκευάστηκαν.

Κάποια σχετικά γνωστά παραδείγματα:

Ο Πήτερ Παν συνήθιζε να σκοτώνει τα Χαμένα Αγόρια όταν εκείνα μεγάλωναν (διότι φυσικά είναι η χώρα όπου μένεις πάντα παιδί). (Barrie)

Η Ωραία Κοιμωμένη δεν ξύπνησε από το μαγικό φιλί, αλλά από το σοκ που της προκάλεσε ο βιασμός της από τον πρίγκιπα (ήταν ο ήρωάς της). (Perrault)

Οι αδελφές κι η μητρία της Σταχτοπούτας είναι παρούσες στο γάμο της, όπου εξαγριωμένα περιστέρια τους βγάζουν τα μάτια. (στην εκδοχή των αδελφών Grimm)

Και, φυσικά, η Μικρή Γοργόνα πεθαίνει εντέλει και μετατρέπεται σε αφρό (Andersen)

Όμως υπάρχουν παραμύθια που έχουν παραμείνει ουσιαστικά άγνωστα στο κοινό, πιθανόν διότι δεν επιδέχονταν διασκευής. Η κάθε τους πτυχή ήταν νοσηρή κι ακατάλληλη για ανηλίκους.
Συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε δύο:

1. Ο κέδρος (Juniper tree, των αδελφών Grimm)

Η ιστορία ξεκινάει με ένα παιδί που ζει με τον πατέρα, τη μητριά και την ετεροθαλή αδελφή του. Η μητρία του τον μισεί (μέχρις εδώ πολύ πρωτότυπο, έτσι; ) κι αποφασίζει να τον δολοφονήσει. Του ζητά να της φέρει ένα μήλο από το μπαούλο, κι όταν εκείνος σκύβει, τον αποκεφαλίζει.
Ύστερα, τον τοποθετεί σε μια καρέκλα με το κεφάλι στη θέση του και λέει στην κόρη της - η γλυκιά μητέρα-: "σκούντησε τον αδελφό σου, δε μου φαίνεται καλά."
Κι όταν λοιπόν τον σκουντάει και το κεφάλι του πέφτει, η μητριά λέει: "για να μη μαθει ποτέ ο πατέρας σου τί έκανες -σκότωσες το αγοράκι του- θα πρέπει να τον πετσοκόψουμε και να τον σερβίρουμε στο δείπνο.''
Αφότου ο τύπος αυτός τρώει το γιο του κι αναφωνεί: ''τι υπέροχο κρέας, νιώθω ότι θα μπορούσα να φάω άλλο τόσο!'', η αδελφή του θάβει τα κόκκαλά του κάτω από τον κέδρο.
Εκείνος μεταμορφώνεται σε κοράκι και τριγυρίζει στα παράθυρα τραγουδώντας τον εξής σκοπό: ''η μητριά μου με δολοφόνησε. Ο πατέρας μου με καταβρόχθισε. Μα η καλή μου η αδελφή έθαψε τα κόκκαλά μου κάτω από τον κέδρο.''

Η συνέχεια είναι σχετικά ευχάριστη -το καλό πάντα νικάει κι έτσι-, οπότε δεν μας ενδιαφέρει, όμως όπως και να έχει μου φαίνεται ένα από τα παραμύθια που διαβάζει κανείς στα παιδιά του για τιμωρία.

2. Χίλιες Γούνες (Allerleirauh, των αδελφών Grimm, ως εκ του θαύματος)

Ένας βασιλιάς υπόσχεται στη γυναίκα του, λίγο πριν η τελευταία πεθάνει, πως θα ξαναπαντρευτεί μόνο μια γυναίκα μόνο με τη δική της ομορφιά -τίποτε λιγότερο.
Καθώς περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιεί πως η μόνη που αντιστοιχεί σε αυτήν την υπόσχεση είναι η κόρη του -και φυσικά αποφασίζει να την παντρευτεί.
Εκείνη, για να αποφύγει τον γάμο, ζητάει τρία φορέματα: ένα χρυσό σαν τον ήλιο, ένα ασημί σαν το φεγγάρι κι ένα μεθυστικό σαν τα αστέρια. Επίσης, ζητάει μια γούνα φτιαγμένη από κάθε είδος ζώου και πουλιού στο βασίλειο.
Όταν ο πατέρας της τής τα δίνει, εκείνη τα παίρνει, μαζί με τρία δαχτυλίδια και το σκάει.
Χάνεται στο δάσος, όπου την βρίσκουν οι κυνηγοί του Βασιλιά και την επιστρέφουν στο παλάτι ως υπηρέτρια. Ένα από τα καθήκοντά της είναι να βγάζει τις μπότες του βασιλιά πριν κοιμηθεί κι εκείνος την χτυπάει συχνά με αυτές στο κεφάλι.
Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, η πριγκίπισα αποφασίζει πως το να παντρευτεί τον πατέρα της είναι λιγότερο άσχημο από τη ζωή της υπηρέτριας κι έτσι του αποκαλύπτεται σταδιακά, τοποθετώντας τα δαχτυλίδια της στη σούπα του και, τέλος, εμφανιζόμενη μπροστά του με το φόρεμά της το ασημί σαν το φεγγάρι.
Δε ξέρω αν χρειάζεται να το πω: οι δυο τους παντρεύονται και ''ζουν ως ανδρόγυνο τις υπόλοιπες μέρες τους στη γη''.

Έχω και μία έκδοση με creepy εικονογράφηση, όπου τα μάτια του βασιλιά είναι απλώς μαύρες τρύπες.

Η ουσία είναι πως κανένα από τα επίσημα ονομαζόμενα βιβλία τρόμου δε με φρίκαρε τόσο όσο οι πρωτότυπες, ''απείραχτες'' ιστορίες των Αδελφών Grimm.

Έχετε υπόψιν κάποιο άλλο ''παιδικό'' αφήγημα άκρως ακατάλληλο για παιδιά;


Υ.Γ. Δεν κατέταξα τις ιστορίες στο νήμα ''Παραμύθια με άσχημο τέλος'', διότι αν και το θέμα είναι παρεμφερές, εδώ αυτό που αναφέρω είναι κυρίως το βασικό κόνσεπτ κι όχι τόσο το τέλος των ιστοριών

Ουαου, ο Κέδρος, που τον θυμήθηκες καλέ!! Και η Χιλιογουναρένια! Πραγματικά ανατριχιαστικό παραμύθι! Μόνο που στη Χιλιογουναρένια, αν θυμάμαι καλά άλλον βασιλιά παντρεύεται στο τέλος, όχι τον πατέρα της. Επίσης δεν θυμάμαι καθόλου να την χτύπαγε με μπότες!
Πάντως, οι Γκριμ έχουν πραγματικά ανατριχιαστικά παραμύθια: θυμάμαι ιδιαίτερα ένα παραμύθι με έναν κακό μάγο, που ξεγέλαγε κοπέλες και τις κομμάτιαζε και η μικρότερη αδερφή τις σώζει (το πουλί φτερό αν δεν κάνω λάθος) και ένα παραμύθι με έναν ανθρωποφάγο ληστή (ο ληστής γαμπρός) το οποίο έχει μια σκηνή κανιβαλλισμού που τύφλα να χουν τα σπλάττερ!
Το μοναδικό παραμύθι των Γκριμ όμως που με έκανε να νιώθω πραγματικά άβολα είναι "το ποντίκι, το πουλί και το λουκάνικο", όπου και τα τρία καταλήγουν άσχημα, το ποντίκι βράζει ζωντανό, το πουλί πνίγεται και το λουκάνικο δεν θυμάμαι τι παθαίνει. Κι όλα αυτά χωρίς λόγο και αιτία, έτσι στην ψύχρα.
Απαίσιο επίσης, για άλλους λόγους όμως, επειδή είναι ρατσιστικό, είναι το " Εβραίος στ' αγκάθια". Είναι τόσο άσχημο ώστε χρειάστηκε να μπει σε αυτό μια σύντομη υποσημείωση για το θέμα του ρατσισμού στην μεσαιωνική Γερμανία.