Η ομορφότερη ελληνική λέξη

[Στράτης]

Ο μοναχικός που τα λέει; Για τα άλλα συμφωνώ και επαυξάνω!!

Εδώ (και παντού).

 

[Μεταλλαγμένη]

Α, το' πιασα νομίζω!!

 

[Πολύνιους]

χαζολογάω
χαζολογάς
χαζολογάμε
χαζολογάτε

 

[Διατσέντα]

ροδώνας, μάρσιπος, αψέντι, σπορίζω, ανάερο, πισωβαρής, σαβουρώνω, λιμαίνω, βιά, κουρταλώ, κουρδίζω, αναλώνω, ψυχοβγάλτης, κραίνω, κρούω, νυχτώνει, μαραζιάρης, σταράτος, υπόλογος, βαριανασαίνω, κλινήρης, ανακούρκουδα, πληρώνω, πληγώνω, αναλώνω, συμφορά, κομίζω, αλέθω, μισεύω και μισεμός, αντάρα, συμβαλλόμενος, εκμαυλισμός, χειραγωγός, προγονή, αθετώ, πιστεύω, ελπίζω...

 

[Νηρηιδα]

Δε θα μπορούσα να διαλέξω μία. Ήδη όσο διαβάζω, βλέπω πολλές που αρέσουν και σε εμένα, μαζί μου έρχονται κι άλλες. Πάντως σχετικό-άσχετο η λέξη εύηχο δεν μου φαίνεται καθόλου εύηχη.

 

[Ιωάννα Μος]

Έχω αδυναμία στο επίρρημα "παράφορα". Και κάποτε είχα γράψει το εξής:
Χαμογέλασε κοιτάζοντας ένα στραβοβαλμένο κάδρο. Και αποσύρθηκε για δυο λεπτά από την περιπέτεια του θανάτου για να χαράξει αχνά, σε όποια επιφάνεια βρέθηκε εύκαιρη, μόνο μια λέξη, με κατακόκκινα γράμματα: "Παράφορα"

 

[Διατσέντα]

@Ιωάννα. Εξαίρετο. Κι εγώ από κάθε άποψη. Νομίζω ότι έχω μια τεράστια λίστα που δεν περνιέται εύκολα εδώ. Την κλέβω από σένα και τη βάζω και για μένα. Παράφορα λοιπόν. Θα πάω όμως τρέχοντας και στην Παραφορά!

 

[Χρυσένια]

Η αγαπημενη μου λεξη ειναι η "αποκρυσταλλωση", που αποτελει μεταφραστικο δανειο απο την γαλλικη. Θεωρω τον ηχο της εξαιρετικα εκλεπτυσμενο και στον νου μου ειναι αρρηκτα δεμενη με την εικονα ενος περιτεχνου κρυσταλλου!
Στην εφηβεια μου τρελαινομουν για την λεξη "ημιγλυκος". Μου ακουγοταν αισθησιακα θερμή και την ειχα συνδυασει με το κοκινο κρασι, που το λατρευα απο τοτε!