Η ομορφότερη ελληνική λέξη

Προσωπικά μου αρέσουν σύνθετες λέξεις όπως αστροναύτης, διαστημόπλοιο ή ουρανοξύστης. Από την α.ε μου αρέσει ιδιαίτερα η λέξη ῥίψασπις.
 
Προσωπικά μου αρέσουν σύνθετες λέξεις όπως αστροναύτης, διαστημόπλοιο ή ουρανοξύστης. Από την α.ε μου αρέσει ιδιαίτερα η λέξη ῥίψασπις.
Καλημέρα Μήτις.
Ναι ναι, κι εμένα το ίδιο.
Μια γρήγορη ματιά: ακροκλώνι, ανθοκλάδι, ξερόκλαδο.
Γενικά, άλλες όμορφες στα δικά μου μάτια: κηλίδα, λαρδί, τζίτζικας, χάδι, λαλιά, κουρδιστήρι, στάλα, λημέρι, μάνα, λήθη, τραγανό, μοιρολόι, περβάζι, καλαμιές, λίθος.
 
Έχει βάση αυτό που λες Λευτέρη αλλά απ' την άλλη μια λέξη είναι ικανή να χαλάσει ή να ομορφύνει ένα κείμενο.

Και εξηγούμαι με το παρακάτω:

Πιο πολύ κι απ τη θάλασσα, φοβάμαι τη γυναίκα (Απλό)
Περισσότερο κι απ τη θάλασσα, φοβάμαι τη γυναίκα (Καλύτερο)
Πιότερο κι απ τη θάλασσα, φοβάμαι τη γυναίκα (Ανώτερο)
Λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια. Μια λέξη, όσο "ταπεινή" και να είναι, αν χρησιμοποιηθεί στο κατάλληλο σημείο μπορεί να απογειώσει ένα κείμενο. Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα στον Στράτη για τη "χαρτοπετσέτα". Αν ο συντάκτης του κειμένου είναι πραγματικός λογοτέχνης, δε χρειάζεται να καταφύγει σε δήθεν εντυπωσιακές λέξεις για να φορτίσει τα λεγόμενά του. Φτιάχνει παπάδες με απλά υλικά...

Όσο για τους παραπάνω στίχους, ο τρίτος μου χτυπάει πολύ άσχημα...και θα εξηγήσω γιατί. Αυτό το "πιότερο" είναι τόσο χρησιμοποιημένο, που έχει χάσει τη λάμψη του. Μοιάζει να προσπαθεί κάποιος να μιμηθεί το ύφος που χρησιμοποιούσαν κάποιοι συγγραφείς μιας άλλης εποχής, τότε που το να καταφεύγεις σε μπιχλιμπιδίστικου τύπου λεξιπλασίες ήτανε σημάδι συγγραφικής ικανότητας. Αντιγράφω μια φράση απο την "Κερένια κούκλα" του Κων/νου Χρηστομάνου, κατ εξοχήν "ωραιολόγου" συγγραφέα των αρχών του 20ου αιώνα:
"Έπαλαν τα στήθη και τρεμούλιαζαν της σάρκας οι κυρτογραμμές και τα πρόσωπα έβγαζαν ένα φέγγος σαν τ' ανοιχτά παράθυρα το καλοκαίρι, όταν απ έξω είναι ο χρυσός ο ήλιος και τα φύλλα τα πολλά, κόμες πράσινες ανεμιστές που αναδεύουν και μυστικά θροίζουν, κι οι καρποί που γλυκοφεγγρίζουνε σ' απόσκια γλαυκά και τα μεγάλα άσπρα νέφαλα τα στρογγυλεμένα, σαν απο αέρινο μάρμαρο πελεκητό, που ασάλευτα ονειρεύονται πίσω απ τις πλάτες των βουνών"

Ολόκληρο το βιβλίο είναι γραμμένο σ' αυτόν τον ξελιγωτικό/λυρικό τόνο. Παραφορτωμένο. Λυπάμαι, αλλά δε θα πάρω.
 
Λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια. Μια λέξη, όσο "ταπεινή" και να είναι, αν χρησιμοποιηθεί στο κατάλληλο σημείο μπορεί να απογειώσει ένα κείμενο. Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα στον Στράτη για τη "χαρτοπετσέτα". Αν ο συντάκτης του κειμένου είναι πραγματικός λογοτέχνης, δε χρειάζεται να καταφύγει σε δήθεν εντυπωσιακές λέξεις για να φορτίσει τα λεγόμενά του. Φτιάχνει παπάδες με απλά υλικά...

Όσο για τους παραπάνω στίχους, ο τρίτος μου χτυπάει πολύ άσχημα...και θα εξηγήσω γιατί. Αυτό το "πιότερο" είναι τόσο χρησιμοποιημένο, που έχει χάσει τη λάμψη του. Μοιάζει να προσπαθεί κάποιος να μιμηθεί το ύφος που χρησιμοποιούσαν κάποιοι συγγραφείς μιας άλλης εποχής, τότε που το να καταφεύγεις σε μπιχλιμπιδίστικου τύπου λεξιπλασίες ήτανε σημάδι συγγραφικής ικανότητας. Αντιγράφω μια φράση απο την "Κερένια κούκλα" του Κων/νου Χρηστομάνου, κατ εξοχήν "ωραιολόγου" συγγραφέα των αρχών του 20ου αιώνα:
"Έπαλαν τα στήθη και τρεμούλιαζαν της σάρκας οι κυρτογραμμές και τα πρόσωπα έβγαζαν ένα φέγγος σαν τ' ανοιχτά παράθυρα το καλοκαίρι, όταν απ έξω είναι ο χρυσός ο ήλιος και τα φύλλα τα πολλά, κόμες πράσινες ανεμιστές που αναδεύουν και μυστικά θροίζουν, κι οι καρποί που γλυκοφεγγρίζουνε σ' απόσκια γλαυκά και τα μεγάλα άσπρα νέφαλα τα στρογγυλεμένα, σαν απο αέρινο μάρμαρο πελεκητό, που ασάλευτα ονειρεύονται πίσω απ τις πλάτες των βουνών"

Ολόκληρο το βιβλίο είναι γραμμένο σ' αυτόν τον ξελιγωτικό/λυρικό τόνο. Παραφορτωμένο. Λυπάμαι, αλλά δε θα πάρω.
Το γεγονός και μόνο ότι λέμε το ίδιο πράγμα με διαφορετικά λόγια, επιβεβαιώνει το θέμα μας. :χαχαχα:

Όσο για το παράδειγμα που ανέφερες αρκεί να σου πω πως διάβασα μόνο την πρώτη σειρά κι αυτό επειδή είσαι εσύ. :ρ

Το παράδειγμα με τους στίχους που ανέφερα με τη σειρά μου, είχε να κάνει με τη διαφορά που κάνει μια λέξη σε μια πρόταση. Τα σχόλια στις παρενθέσεις μπορούν φυσικά να διαφέρουν για τον κάθε ένα.

Κάποιες ιδιαίτερες λέξεις μου αρέσουν στα κείμενα (και φυσικά αυτή είναι απλά η άποψή μου). Είναι όπως το αλάτι στο φαγητό και φυσικά δεν μπορείς να φτιάξεις φαγητό μόνο με αλάτι.
 
Για κάποιο λόγο μου αρέσει η λέξη απάγγειο
Συμφωνώ ότι τα σύμφωνα λ και ρ ομορφαίνουν συνήθως μια λέξη πχ δροσοσταλίδα, φεγγαρολουσμένη κτλ
 
Λέξεις όμορφες έχει αμέτρητες η ελληνική γλώσσα. Όρεξη νάχεις να αραδιάζεις.

Ηλιοβασίλεμα.
Γλαυκό.
Πέλαγος.

Υπάρχει μιά υπέροχη λέξη, δημιουργία του Ελύτη που πρέπει να τη διαβάσεις στα συμφραζόμενα για να την εκτιμήσεις δεόντως:

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας ο πετροπαιχνιδάτορας....
 
Παρωνύμιος.

Και το ρ της το έχει, και λέει πολλά αλλά δεν λέει και τίποτα, δεν υπάρχει στα λεξικά, πρωτότυπη, περίεργη, ιδιαίτερη. Κύριο όνομα: πόσοι γονείς άραγε δεν θέλησαν έτσι να βαφτίσουν το σπλάχνο τους...

Ίσως όχι η ομορφότερη, αλλά ίσως από τις πιο ωραίες. Αντιγράφοντας έναν καλό φίλο, τη λες και "κοπελάρα".:))))
 
Αναθρωσκοντα,εμενα και η λεξη ''πλακα'' μου φαινεται πολύ ομορφη αν και δε ξερω αν υπαρχει στα λεξικα.
Και σαν πλακα λεω να παρω και τη γνωμη σου για τις γυναικες ως πηγη του κακου!!!
 
Last edited:
Θα συμφωνήσω με τον Φαροφύλακα, πισετύω κι εγώ πως μια λέξη είναι μαγεία και λογοτεχνία από μόνη της.
Δεν μπορώ να σκεφτώ την ομορφότερη, αλλά όλες όσες διαλέξατε είναι υπέροχες. Κράτησα την "λαχτάρα", που όταν την διάβασα μου έκανε τρελό κλικ, τις "αστροναύτης", "δροσοσταλίδα", "βλαστοκύτταρο", "λυκαυγές"... και προσθέτω και τις λέξεις "λιλά" και "ράμφος".
 
Θα συμφωνήσω με τον Φαροφύλακα, πισετύω κι εγώ πως μια λέξη είναι μαγεία και λογοτεχνία από μόνη της.
Δεν μπορώ να σκεφτώ την ομορφότερη, αλλά όλες όσες διαλέξατε είναι υπέροχες. Κράτησα την "λαχτάρα", που όταν την διάβασα μου έκανε τρελό κλικ, τις "αστροναύτης", "δροσοσταλίδα", "βλαστοκύτταρο", "λυκαυγές"... και προσθέτω και τις λέξεις "λιλά" και "ράμφος".
Ναι κοπελάρα, αυτό πιστεύω κι εγώ,
λάμπουν και μαζί και χώρια.

Δύο ακόμα λέξεις που με απογειώνουν: πορνείο, σφαγείο.
 
Θυμήθηκα και τις λέξεις "φληναφήματα και πομφόλυγες", που σαν φράση σημαίνουν "τα πολλά και χωρίς ουσία λόγια, οι αερολογίες".

Τις είχα ακούσει στο σχολείο παλιά και μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση. Είναι και εύηχες και ασυνήθιστες!
 
Διαβάζοντας το τελευταίο γραπτό της Μεταλλαγμένης σκέφτηκα το πόσο ρευστό είναι τελικά το "κάλλος" μιας λέξης.

Νομίζω έχουμε αναφέρει ήδη τη επιρροή στην ομορφιά μιας λέξης από την σημασία της.
Δύσκολα κάποιος δηλαδή μπορεί να δει θετικά τη λέξη "μόλυνση".

Αυτό που δεν είχα σκεφτεί μέχρι σήμερα είναι το πόσο μπορεί να αλλάξει θέση στην "καρδιά" μας μια λέξη παρά την "κακή" σημασία της αν χρησιμοποιείται ως όνομα ενός γλυκού προσώπου!

Μεταλλαγμένη + μαϊμουδάκι!
 
Θυμήθηκα και τις λέξεις "φληναφήματα και πομφόλυγες", που σαν φράση σημαίνουν "τα πολλά και χωρίς ουσία λόγια, οι αερολογίες".

Τις είχα ακούσει στο σχολείο παλιά και μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση. Είναι και εύηχες και ασυνήθιστες!
Εμένα μου αρέσουν τα ψιψιψίνια και τα κοκοψόψαρα,
δηλαδή λέω αυτά που ξέρω (μυστικό: το είχα ακούσει σε διάλειμμα πρωινής εκπομπής).

Σημ. Πολλά λόγια λέει ο πολιτικός ή ο μοναχικός, αερολογίες όλοι, οι σωστοί τίποτα, ο τρελός τα πάντα.
 
Αυτό που δεν είχα σκεφτεί μέχρι σήμερα είναι το πόσο μπορεί να αλλάξει θέση στην "καρδιά" μας μια λέξη παρά την "κακή" σημασία της αν χρησιμοποιείται ως όνομα ενός γλυκού προσώπου!

Μεταλλαγμένη + μαϊμουδάκι!
:χεχ::χεχ::)))


Σημ. Πολλά λόγια λέει ο πολιτικός ή ο μοναχικός.
Ο μοναχικός που τα λέει; Για τα άλλα συμφωνώ και επαυξάνω!!
 
Last edited by a moderator:
Top