Η κρυφή ζωή της Τέχνης

[Πεταλούδα]

Σαν δέκτες κάθε μορφής τεχνών, ή και πομποί επαγγελματικοί και ερασιτεχνικοί, έχουμε δεχτεί διάφορα ερεθίσματα, έχουμε βιώσει καταστάσεις και έχουμε νιώσει συναισθήματα. Τα κάθε λογής ανθρώπινα δημιουργήματα, που έχουν γεννηθεί μέσα από μια τέχνη, μας έχουν «μιλήσει» ή αγγίξει το καθένα με τον τρόπο του. Μπορεί να μας έχουν κάνει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμασταν κάτι, να μας έχει συμβεί κάτι αστείο, να έχουμε φοβηθεί ή συγκινηθεί. Πάντως, είναι παράξενα όμορφο να σκέφτομαι, ότι μπορώ να ζω καταστάσεις και συναισθήματα με κάτι «άψυχο», αλλά συγχρόνως και τόσο ζωντανό!

Κάτι που μου συνέβη πριν λίγες μέρες, αν και σχετικό με έμμεσο τρόπο, με έκανε να τρομάξω και να γελάσω έπειτα. Ήμουν έτοιμη να ανεβάσω ένα νήμα εδώ, τον Σ. Κινγκ, όταν έξω μόλις ξεκίναγε μια καταιγίδα. Ήμουν σχεδόν έτοιμη, έβαζα τις τελευταίες πινελιές και φυσικά ήμουν αφοσιωμένη και επικεντρωμένη στο θέμα. Δεν έγραφα για πεταλουδίτσες και λουλουδάκια, οπότε μες στο μυαλό μου, χάρη του θέματος, είχα θυμηθεί κάποιους ήρωες, ιστορίες και διάφορες σκηνές. Και αυτοί οι ήρωες βρήκαν την ευκαιρία να συστηθούν με μερικούς χαρακτήρες του Πόε και του Λάβκραφτ. Τρομαχτικά ενδιαφέρουσα συνάντηση! Και τότε… με ένα «ζζζβββ» σβήνει ο υπολογιστής μου και τα πάντα, απόλυτο σκοτάδι. Μπλακ άουτ. Εκείνη την στιγμή, όταν ξαφνικά σωπαίνουν όλοι οι υπόγειοι ήχοι της πόλης, νιώθεις την πραγματική έννοια της σιωπής. Τότε άκουσα καθαρά τις βροντές που έσκιζαν τον ουρανό και κάποιες αστραπές που ακολούθησαν, φώτισαν με μια απόκοσμη λάμψη το παράθυρό μου. Αν εκείνη την στιγμή έβλεπα και μια φιγούρα σε αυτό, μάλλον δεν θα σας έγραφα τώρα. Μέσα σε μια στιγμή, δεν ένιωσα μόνο, ήταν σαν να πρωταγωνιστούσα σε μια τρομακτική ταινία. Μετά βέβαια, γέλασα με μένα και σκέφτηκα: αυτό συνέβη επειδή έγραφα για τον Κινγκ και τους υπόλοιπους ή λάθος ώρα διάλεξα να τους θυμηθώ?
Έπειτα όμως, όση ώρα διήρκησε η διακοπή ρεύματος, έζησα την ευχάριστη εμπειρία να διαβάζω υπό το φως των κεριών!

Σε κάποιες διακοπές μου, είχα βρεθεί σε ένα ύψωμα, μακριά από κάθε ανθρώπινη παρουσία. Ένα δροσερό αυγουστιάτικο απόγευμα, την ώρα που έδυε ο ήλιος και έβαφε την απέραντη θάλασσα από κάτω με τα πιο όμορφα χρώματα. Κοιτούσα στο βάθος, εκεί που η θάλασσα έσμιγε με τον ουρανό και συλλογιζόμουν πόσο τυχερή είμαι που βρίσκομαι τώρα εδώ, να απολαμβάνω αυτή την στιγμή. Και σκέφτηκα πόσα ποιήματα μπορεί να έχουν γραφτεί που εξυμνούν αυτή την απεραντοσύνη που είναι ντυμένη με μαγευτική απλότητα. Αν είχα πάνω μου κάποιο βιβλίο με ποιήματα, σίγουρα θα διάβαζα κάποιο..

Είναι ενδιαφέρον, μέσα από τα διαβάσματά μας, τα μουσικά ακούσματά μας, το θέατρο, τις ταινίες κτλ. να δούμε την ζωή που κρύβεται πίσω από αυτά. Πώς δηλαδή, οι τέχνες που με πολλά δημιουργήματα είναι δίπλα μας καθημερινά, ζουν την δική τους ζωή μέσα από μας. Δεν έχει σημασία η ένταση του γεγονότος ή το βάθος του συναισθήματος, γιατί οι τέχνες ζουν και αυτές κάθε στιγμή μαζί μας, μια καθημερινή ζωή. Ίσως, μέσα από τις δικές μας αφηγήσεις, να δώσουμε έναυσμα για συζητήσεις, καθώς θα ακούμε τις τέχνες να μας διηγούνται τις δικές τους ιστορίες.

 

[Χρυσηίδα]

Πεταλούδα, τέτοια ανησυχητικά συμπτώματα δεν έχω παρουσιάσει ακόμα

Παρόλα αυτά, έχω νιώσει κάποιες, μετρημένες στα δάχτυλα, φορές την τέχνη να με παίρνει μαζί της. Να μου επιβάλλεται με έναν πολύ έντονο τρόπο και να χρειάζομαι ώρες, ίσως και μέρες για να εξατμιστεί όλη αυτή η ενέργεια από πάνω μου.

Το έχω πάθει με μια ηρωίδα της Γουλφ, όπου μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματος, σκηνές και εικόνες του βιβλίου δεν έλεγαν να φύγουν από το μυαλό μου.

Το έχω πάθει με μία παράσταση που παρακολούθησα στην Επίδαυρο και εκεί μάλλον μου επιβλήθηκαν όλα, περιβάλλον, αρχιτεκτονική, υποκριτική, κείμενο, όλα. Καθόμουν σαν άγαλμα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, χωρίς να μπορώ να κουνηθώ καθόλου (σοβαρά το λέω).

Το έχω πάθει, επίσης, και σε μία άλλη περίπτωση, την οποία δεν μπορώ να φανερώσω, γιατί θα βάλω σε κίνδυνο το γόητρό μου Η τέχνη που μου είχε επιβληθεί εκείνη τη συγκεκριμένη φορά ήταν κάααααπως εφήμερη ας το πούμε, αν όχι ευτελής. Αυτάαααα

 

[Ιαβερης]

στην εφηβεια μου,ειχα παει για 5 μερες σ'ενα μοναστηρι,κατι σαν διακοπες μαζι με εναν συγγενη μου.και οπως ηταν αναμενομενο εβαλα και 2-3 βιβλια στη βαλιτσα μου.αναμεσα σ'αυτα τα βιβλια ηταν και "Το Ονομα του Ροδου" (το ειχα βαλει στο ματι προ πολλου και εκμεταλλευτηκα την ευκαρια να το διαβασω με την καταλληλη ατμοσφαιρα).το διαβασα σε 2 βραδιες και με ειχε συνεπαρει πραγματικα.εβρισκα συνεχεια ομοιοτητες αναμεσα στο μερος που βρισκομουν και εκεινο που περιγραφοταν στο βιβλιο.ακομα και οι μοναχοι μου φαινονταν λες κι ειχαν βγει απο το μυθιστορημα,ελεγα "αυτος ειναι ιδιος με τον Αντσο".βεβαια ολα αυτα ηταν αποκυημα της εφηβικης μου φαντασιας,τωρα που το ξανασκεφτομαι,10 χρονια αργοτερα,γελαω αλλα ενταξει εκεινη την περιοδο το περιβαλλον με ειχε επηρεασει αρκετα και η αναγνωση του βιβλιου αυτου υπηρξε ενδιαφερουσα τοτε...δεν ξερω τωρα αν αυτα που σας λεω ειναι μες στο θεμα,αλλα αυτο καταλαβα οτι εννοουσε η Πεταλουδα...

 

[Λορένα]

Μου αρεσει πολυ οταν χιονιζει.. Επειδη γινεται μια με δυο μερες το χρονο, καθομαι στο παραθυρο και βλεπω το χιονι να πεφτει. Ποσα θελω να γραψω εκεινη την στιγμη.. κυριως να το περιγραψω! Η βροχη επισης με κανει να θελω να γραψω και να .. γραψω.

Μια αλλη φορα, καποιο πρωινο ειδες τις αχτιδες του ηλιου να βγαινουν μεσα απο τα συννεφα και να πεφτουν πανω στα χωραφια. Επεφταν σε τρεις μεγαλες δεσμες φωτος. Μου ηρθε στο μυαλο καποιος πινακας ζωγραφικης (οχι συγκεκριμενος και δεν ξερω αν υπαρχει κιολας). Ομως η συγκεκριμενη εικονα ηταν τοσο ομορφη που μονο σε πινακες νομιζα πως ειχα ξαναδει τοση ομορφια. Μια φωτογραφικη μηχανη, δεν ξερω αν θα μπορουσε να αποτυπωσει τοσο εντονα τις αχτιδες.

Οταν κοβεται το ρευμα και αναγκαστικα αναβουμε κερακια, λατρευω να διαβαζω μυθιστορηματα εποχης. Νομιζω πως ζω στο τοτε, σε κεινη την εποχη, ολα μεσα στο βιβλιο μοιαζουν τοσο διαφορετικα.

Και τελος, μου αρεσουν τα ταξιδια σε πολεις με ιστορια και τα παλια κτιρια. Μου αρεσει περπατω και να κοιτω τριγυρω και αν ειναι δυνατον να νιωσω οτι γυρισα τον χρονο πισω και ζω σε κεινη την εποχη. Μου ερχονται στο μυαλο ολα οσα διαβασα!

 

[Ρεγινόρα]

Αυτό με τα τοπία το παθαίνω και εγώ επανειλλημένως. Είμαι θαυμάστρια της φύσης και όποτε τυχαίνει να βρεθώ σε ένα επιβλητικό τοπίο, χάνομαι λες και βρίσκομαι μέσα σε ένα βιβλίο, ή σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Το αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα, οι Δελφοί, με έχουν φέρει πολλές φορές σε τέτοια "έκσταση". Διαβάζω τις αρχαίες επιγραφές πάνω στις κολώνες και το μυαλό μου ταξιδεύει στα αρχαία κείμενα και στον τρόπο ζωής των ανθρώπων την εποχή εκείνη, όλα απόρροια των σπουδών μου. Αλλά και όταν βρέθηκα σε κάποια δάση της Αυστρίας, ήθελα να χαθώ μέσα τους και να ψάξω για νεράιδες και ξωτικά κρυμμένα καλά μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων... :χμχμ:

 

[Πεταλούδα]

...δεν ξερω τωρα αν αυτα που σας λεω ειναι μες στο θεμα,αλλα αυτο καταλαβα οτι εννοουσε η Πεταλουδα...

Το θέμα είναι «ελεύθερο», γιατί είναι υποκειμενικό. Οπότε, μην ανησυχείς, είσαι μέσα στο… «θέμα».

 

[Φένια]

Παρακολουθώντας "Νόρμα" στην Οπερα του Μονάχου με σοπράνο την Εντίτα Γκρουμπέροβα, έπαθα αυτό που διάβαζα ότι μπορεί να προκαλέσει το λυρικό θέατρο και το θεωρούσα υπερβολή. Ακούγοντας την περίφημη άρια "Κάστα Ντίβα" άρχισα να τρέμω, ένιωθα μία τρομερή έξαρση- συγκίνηση, δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και είχα ταχυκαρδία. Μάλλον δεν ήμουν η μόνη, γιατί στο τέλος της άριας οι ψυχροί Γερμανοί, χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια και τα πόδια τους και επευφημώντας, διέκοψαν την ροή της παράστασης για 10'! Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ότι η εν λόγω καλλιτέχνις θεωρείται η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια της συγκεκριμένης όπερας, την οποία τραγουδά κατά μία οκτάβα υψηλότερα της Κάλλας - η οποία και αποθεώθηκε όταν την τραγούδησε στη Σκάλα του Μιλάνου τη δεκαετία του '50.

 

[Γλωσσολάγνος]

(...) Εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ότι η εν λόγω καλλιτέχνις θεωρείται η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια της συγκεκριμένης όπερας, την οποία τραγουδά κατά μία οκτάβα υψηλότερα της Κάλλας (...)

Φένια, εδώ θα γίνω πολύ ψείρας, εφόσον το θέμα άπτεται τής τέχνης και επιστήμης που υπηρετώ, αλλά το σχόλιό μου θα είναι καλοπροαίρετο. Την όπερα σαν είδος τη λατρεύω, αν και τη Νόρμα συγκεκριμένα δεν την αγαπώ ιδιαίτερα (η διάσημη άρια από μόνη της δεν με έκανε να αγαπήσω ολόκληρο το έργο) - γενικά η λεγόμενη περίοδος του μπελκάντο είναι αυτή που με τραβάει λιγότερο απ' όλες.

Αυτό που έγραψες πάντως μου φάνηκε τόσο εξωπραγματικό που κατέβασα την παρτιτούρα και την έλεγξα. Δεν χρειάστηκε να δω παραπάνω από δύο-τρεις σελίδες για να διαπιστώσω ότι αυτό που σου έχουν πει είναι οπωσδήποτε παραπληροφόρηση. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να τραγουδηθεί ο ρόλος τής Νόρμας μία οκτάβα ψηλότερα από αυτά που γράφει η παρτιτούρα. Εκτός αν εννοούσες μόνο την άρια "Casta diva", αλλά και πάλι δεν γίνεται, με τίποτα. Δεν υπάρχει τέτοια τραγουδίστρια, εκτός αν τραγουδάει με ταυτόχρονη ψηφιακή επεξεργασία φωνής. Το μόνο που θα δεχόμουν σαν αληθοφανές είναι ότι η Γκρουμπέροβα τραγουδάει κάποιες φράσεις τής άριας, ή κάποιες συγκεκριμένες νότες, ψηλότερα από την παρτιτούρα. Όσο για την Κάλλας, καλή και χρυσή, αλλά έζησε έναν αιώνα μετά τη σύνθεση του έργου, οπότε δεν νομίζω ότι αυτή καθόρισε ποιές νότες θα γράφει η παρτιτούρα.

Αυτό με τις οκτάβες πάντως είναι κλασική περίπτωση αστικού μύθου, ή καλύτερα σπασμένου τηλεφώνου. Κάποτε ο πατέρας μου μού είχε πει ότι η Κάλλας έπιανε πέντε (!!!) οκτάβες! Μα πέντε;;; Τί ήταν, συνθεσάιζερ; Λιοντάρι και αηδόνι σε ένα σώμα; - ή μάλλον, σε ένα λαρύγγι; Αμφιβάλλω κιόλας αν αυτοί που δίνουν τέτοιες πληροφορίες ξέρουν τί είναι η οκτάβα...

Κατά τα άλλα, Φένια, σε νιώθω απόλυτα. Ξέρω πολύ καλά την αίσθηση τού να παρακολουθείς μία καλή όπερα, ερμηνευμένη με ψυχή και δύναμη από την ορχήστρα και τους τραγουδιστές/ηθοποιούς. Το έχω νιώσει κάμποσες φορές. Θα απαντήσω όμως κάποια άλλη μέρα στο θέμα του νήματος, το οποίο είναι πάρα πολύ ωραίο! Απλώς τώρα με έπνιξε το δίκιο και είπα να γίνω ο σπαστικός τής παρέας

 

[Αριάδνη]

Μου αρεσει πολυ οταν χιονιζει.. Επειδη γινεται μια με δυο μερες το χρονο, καθομαι στο παραθυρο και βλεπω το χιονι να πεφτει. Ποσα θελω να γραψω εκεινη την στιγμη.. κυριως να το περιγραψω! Η βροχη επισης με κανει να θελω να γραψω και να .. γραψω.

Μια αλλη φορα, καποιο πρωινο ειδες τις αχτιδες του ηλιου να βγαινουν μεσα απο τα συννεφα και να πεφτουν πανω στα χωραφια. Επεφταν σε τρεις μεγαλες δεσμες φωτος. Μου ηρθε στο μυαλο καποιος πινακας ζωγραφικης (οχι συγκεκριμενος και δεν ξερω αν υπαρχει κιολας). Ομως η συγκεκριμενη εικονα ηταν τοσο ομορφη που μονο σε πινακες νομιζα πως ειχα ξαναδει τοση ομορφια. Μια φωτογραφικη μηχανη, δεν ξερω αν θα μπορουσε να αποτυπωσει τοσο εντονα τις αχτιδες.

Οταν κοβεται το ρευμα και αναγκαστικα αναβουμε κερακια, λατρευω να διαβαζω μυθιστορηματα εποχης. Νομιζω πως ζω στο τοτε, σε κεινη την εποχη, ολα μεσα στο βιβλιο μοιαζουν τοσο διαφορετικα.

Και τελος, μου αρεσουν τα ταξιδια σε πολεις με ιστορια και τα παλια κτιρια. Μου αρεσει περπατω και να κοιτω τριγυρω και αν ειναι δυνατον να νιωσω οτι γυρισα τον χρονο πισω και ζω σε κεινη την εποχη. Μου ερχονται στο μυαλο ολα οσα διαβασα!

να σου πω Λορι, διαβάζεις τις κρυφές μου σκέψεις..

 

[Μιχαλιος]

Πολύ ωραία η κρυφή ζωή της τέχνης, που μας περιγράφεις Πεταλούδα. Εγώ τέτοιες ώρες νιώθω ότι όλη η πλάση ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πως δε το κάνει μονάχα για εμένα.
Τα καλύτερα τα έχω περάσει σε ένα υπόγειο-αποθήκη ενός φίλου, όπου περνούσα τα βράδια μετά από τις βραδυνές περιπλανήσεις μας. Δεν είχε σημασία τόσο το τι θα διάβαζα αυτές τις ώρες.
Εκεί διάβασα πολλά βιβλία και κόμιξ του και δε το έκανα γιατί δεν με έπαιρνε ο ύπνος αλλά γιατί το γούσταρα πολύ.

 

[Χήθκλιφ]

Η κρυφή μαγική συναρπαστική ζωή της Τέχνης... για μένα όχι απλώς είναι υπαρκτή, όχι μόνο μου αποκαλύπτεται και με καλεί να την βιώσω, αλλά την νιώθω πιο ζωντανή από την αληθινή ζωή.

Η σχέση μου με έργα Τέχνης που λατρεύω έχει ένταση, πάθος και διάρκεια που σπάνια συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο. Όταν έχω συνεπαρθεί απορροφηθεί από ένα βιβλίο, μία ταινία ή σπανιότερα (αλλά μου έχει συμβεί) από γλυπτό ή πίνακα υποφέρω που δεν μπορώ να να εισχωρήσω σε αυτό και να το ζήσω ολοκληρωτικά - δεν έχει σημασία πόσο οδυνηρό ή θλιβερό μπορεί να είναι το περιεχόμενο, η απολυτότητα αυτής της επίδρασης είναι που κυριαρχεί.

Όσο διαρκεί η αρχική εμμονή που με καταλαμβάνει οι ήρωες, η ατμόσφαιρα, οι εικόνες μαζί με τα τα συναισθήματα και τις εγκεφαλικές απολαύσεις που μου προκάλεσαν συγχέονται σε ένα σύμφυρμα που καταλήγει να αποτελεί μέρος του αρχικού ερεθίσματος. Αργότερα αυτή η μονομανία καταλαγιαζει επιφανειακά, όμως στο βάθος συνεχίζει να με στοιχειώνει. Σκηνές αναπαράγονται στο μυαλό μου, παραλλάσσονται, με παίρνουν μαζί τους, συνδυάζονται με δικές μου εμπειρίες και αυτό συνεχίζεται επ' άπειρον. είναι κάπως σαν η νέα άφιξη να βρίσκει την θέση της ανάμεσα στις ήδη καταχωρημένες παρουσίες.

Έχω λοιπόν την αίσθηση πως ζω σε καθημερινή αλληλεπίδραση με τα έργα που λατρεύω και θεωρώ πως έχουν διαφορετική ζωή για μένα από ό,τι για κάποιον άλλο, ακριβώς λόγω αυτής της διάδρασης και διαλογικότητας. Ακόμη κι αν λατρεύουμε τα ίδια βιβλία, τις ίδιες ταινίες, τους ίδιους πίνακες... η σημασία που αποκτούν για μένα, η ζωή που μου αποκαλύπτουν είναι τελείως διαφορετικές από ό,τι συμβαίνει σε οποιονδήποτε άλλο (το ίδιο ισχύει γα τον καθένα υποθέτω, αλλά αυτή είναι η δική μου εμπειρία).

 

[Αζαθοθ]

(ξεθάβοντας νήματα..)

Ήταν το παιχνίδι τους. Μέρος αυτής της ιδιωτικής γλώσσας που είχαν αναπτύξει μοιραζόμενοι στιγμές μαζί· αν και όχι τόσο αμφίσημη, μια γλώσσα που συντελούσε στην αναγνώριση της αρμονικής μοναδικότητάς τους ως ζευγαριού.

Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν απλοί:
«Πες μου έναν ακέραιο αριθμό!»
Μετρώντας μεγαλόφωνα, ξεκινούσε πάντοτε από την αριστερή πλευρά -«το χέρι της καρδιάς» της άρεσε να του υπενθυμίζει- της στοίβας με τα αδιάβαστα και έφθανε στο βιβλίο που αντιστοιχούσε στο νούμερο που αυτήν είχε επιλέξει γι αυτόν.

Με μια γλυκιά έξαψη, τα βλέμματά τους στεκόταν στο όνομα του συγγραφέα. Η χώρα καταγωγής του, ή, σε ορισμένες των περιπτώσεων, η πόλη στην οποία γεννήθηκε, θα αποτελούσε, στο μέτρο του δυνατού, τον επόμενο ταξιδιωτικό τους προορισμό· διαφορετικά, θα έκαναν αυτό το ταξίδι νοητικά, ανατρέχοντας σε εικόνες, μουσικές και ιστορίες που θα της αφηγούνταν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.

Τώρα, ως μοναδικός πλέον συμμετέχων, θα έπαιζε το παιχνίδι αυτό για ακόμη μια φορά. Ως αριθμό, επέλεξε την ημερομηνία της ημέρας εκείνης που αποφασίσαν να ακολουθήσουν δρόμους διαφορετικούς, προδίδοντας τη νοσταλγία τους.

Η επόμενη αυγή τον βρήκε στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου της πόλης του, εν αναμονή της ανακοίνωσης για επιβίβαση στην πτήση προς Λισαβόνα, με έναν μικρό σάκο ανά χείρας, γεμάτο με τσαλακωμένα ρούχα και ατσαλάκωτες αναμνήσεις.

 

[Φαροφύλακας]

Μπράβο ρε συ Αζαθοθ. Βρέθηκα να διαβάζω αφηρημένα αναρτήσεις μια παλιάς και αγαπημένης εποχής του φόρουμ μας στους ήχους των Mono που επίσης αγαπώ. Όμορφο και το κείμενό σου.

 

[Αζαθοθ]

Όσο θα υπάρχουν ιστορίες που αξίζει πραγματικά να τις αφηγηθούμε, καμία αγαπημένη εποχή δε θα παραμένει ξεβρασμένη σε ένα νοσταλγικό και απάνεμο «παλιά»· στον χρόνο που της ανήκει και της απομένει, θα ζει τη δική της ζωή, ενόσω εμείς είμαστε ηθελημένα ή μικρόψυχα απόντες.

Αυτή τη φορά ήταν η @Πεταλούδα που την έβγαλε από την λήθη· την επόμενη (επομένη), θα είναι κάποιος άλλος. ;)

 

[Πεταλούδα]

Όπως καλά ξέρουμε εμείς εδώ, η ανάγκη για να ειπωθούν ιστορίες είναι διαχρονική.

Δεν βγαίνει τίποτα από την λήθη, όταν ζει μέσα στην μνήμη. Η διάδραση της Τέχνης όπως φαίνεται, είναι ζωντανή κάθε εποχή.