Διαβάζοντας τη Μυγαλή σκεφτόμουν έντονα τη λέξη εκδίκηση και τι σημαινει για τον καθενα, εκείνον που τη σχεδιάζει και την εκτελει κι εκείνον που δέχεται τις συνέπειες και τα πλήγματα που του καταφέρει.
Νομίζω, αρκετά συχνά μπερδεύεται (πράγμα λογικό, μιας κι είναι πολύ λεπταίσθητα όρια) αυτή με αυτό που αποκαλείται απονομή δικαιοσύνης. Θελω να πώ ότι αν ανταποδώσω μια κακή κι άδικη συμπεριφορά, προς εμέ, μάλλον θα γινόταν λόγος, από μένα, για απόδοση των ίσων ενώ από τον άλλο, για εκδίκηση. Στο δικό μου το μυαλο, είναι ισως διακριτα (χωρις να ειμαι πολύ σιγουρη, δεν το εχω πολυσκεφτεί το θεμα), τώρα που το σκέφτομαι, δηλαδή εκδίκηση σημαίνει ανταπόδοση and then some, και κάτι παραπάνω. Δηλαδή, μετά την επαναφορά ισορροπίας στο σύμπαν, να πληγει ακομη παραπάνω ο άλλος. Ασε δε που νομίζω ότι η ιδια η εκδικηση, ετσι όπως τη διαβάζουμε στα βιβλία ή την παρακολουθούμε στις ταινίες, απαιτούν τόση κατανάλωση ενέργειας και χρόνου που αφενός, εξαντλειται το ίδιο το υποκείμενο (εγω, δηλαδη), εως ότου φτάσει να την ολοκληρώσει (πολλώ δε, να τη θεσει και σε εφαρμογή) και αφετέρου εχει ξεφουσκώσει ο θυμός, έχει ξεχάσει τι ακριβως θέλει να εκδικηθεί, έ ή για ποιο λογο wanted to get even, in the first place (πάλι εγώ, δηλαδή). Νομιζω, διαχρονικά, κάθε οποτε σχηματιζονται νεκροκεφαλές, κεραυνοι, αναποδοι σταυροι κλπ (ποια άλλα είναι σύμβολα αραγε της «εκδίκησης»;!) καταληγω, εμπράκτως, η μονη εκδίκηση είναι η λησμονια* (του άλλου)
*Ο Μπορχες τα χει γραψει και το χουν τραγουδήσει οι Συνηθεις Ύποπτοι.
