Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που κατά έναν περίεργο τρόπο κατηγοριοποιώ τις λέξεις σε καλές και κακές ανάλογα με τον ήχο τους.
Ούτε έχω σκεφτεί πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό, αλλά δυο - τρία συμπεράσματα τα έχω βγάλει.
Κορυφαίο εύηχο γράμμα για μένα είναι το -λ. Όταν η λέξη περιέχει -λ γίνεται αυτομάτως όμορφη για μένα.
Γενικεύοντάς το λίγο μπορώ να πω ότι και τα δύο υγρά (λ και ρ) κάνουν τη λέξη εύηχη.
Στον αντίποδα κατατάσσω τα συριστικά. Είναι στ' αυτιά μου σκληρά και άγρια, οπότε και οι λέξεις που τα περιέχουν σκληρές κι αυτές. Ύστερα, βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό συνδυασμοί και γι' αυτό το λόγο γενικευτικό "κανόνα" δεν μπορώ να βγάλω.
Πάντως, για χρόνια αντιπαθούσα το όνομά μου λόγο του - σ. Ή, μάλλον, του -σα. Κραυγαλέο κάπως, το συριστικό πλάι στο "φωναχτό" -α .... και το υγρό στην αρχή δε σώζει την κατάσταση με τίποτα.
Με απλά λόγια, την κάθε λέξη τη σκέφτομαι και ακούω τον ήχο της. Και όταν μπορώ να επιλέξω, θα επιλέξω την πιο καλή στα αυτιά μου.
Έχω επίσης αναρωτηθεί πολλές φορές αν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον ήχο της λέξης και το νόημά της. Κάποιες φορές, μπορεί και αυθαίρετα, εντοπίζω πράγματι σύνδεση. Δηλαδή, εύηχη λέξη = θετική σημασία.
Αλλά, προφανώς, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα που μπορούν να ανατρέψουν αυτή τη σύνδεση. Σκέφτομαι τώρα τη λέξη μ@λ@κ@ς, και το συνδυασμό χειλικού και υγρού, που είναι κορυφαίος για μένα, αλλά δυστυχώς το νόημά της δεν είναι και το καλύτερο δυνατό
Ούτε έχω σκεφτεί πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό, αλλά δυο - τρία συμπεράσματα τα έχω βγάλει.
Κορυφαίο εύηχο γράμμα για μένα είναι το -λ. Όταν η λέξη περιέχει -λ γίνεται αυτομάτως όμορφη για μένα.
Γενικεύοντάς το λίγο μπορώ να πω ότι και τα δύο υγρά (λ και ρ) κάνουν τη λέξη εύηχη.
Στον αντίποδα κατατάσσω τα συριστικά. Είναι στ' αυτιά μου σκληρά και άγρια, οπότε και οι λέξεις που τα περιέχουν σκληρές κι αυτές. Ύστερα, βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό συνδυασμοί και γι' αυτό το λόγο γενικευτικό "κανόνα" δεν μπορώ να βγάλω.
Πάντως, για χρόνια αντιπαθούσα το όνομά μου λόγο του - σ. Ή, μάλλον, του -σα. Κραυγαλέο κάπως, το συριστικό πλάι στο "φωναχτό" -α .... και το υγρό στην αρχή δε σώζει την κατάσταση με τίποτα.
Με απλά λόγια, την κάθε λέξη τη σκέφτομαι και ακούω τον ήχο της. Και όταν μπορώ να επιλέξω, θα επιλέξω την πιο καλή στα αυτιά μου.
Έχω επίσης αναρωτηθεί πολλές φορές αν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον ήχο της λέξης και το νόημά της. Κάποιες φορές, μπορεί και αυθαίρετα, εντοπίζω πράγματι σύνδεση. Δηλαδή, εύηχη λέξη = θετική σημασία.
Αλλά, προφανώς, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα που μπορούν να ανατρέψουν αυτή τη σύνδεση. Σκέφτομαι τώρα τη λέξη μ@λ@κ@ς, και το συνδυασμό χειλικού και υγρού, που είναι κορυφαίος για μένα, αλλά δυστυχώς το νόημά της δεν είναι και το καλύτερο δυνατό

Last edited: