Ηρόδοτος

[Αντέρωτας]

Οπως ολοι μας, τον Ηροδοτο τον γνωρισα στην 1η Γυμνασιου, και τον μισησα. Το βιβλιο ηταν εντελως και απολυτα μη-αναγνωσιμο για μενα, για δυο κυριους λογους: Πολλα παραξενα και αγνωστα ονοματα για τα οποιοα το μαθημα απαιτούσε αποστήθιση, και δεύτερον, η παράξενη αρχαία σύνταξη που έμεινε αυτούσια στη μετάφραση. Τα εβγαζα περα μονο με πολλη προσπαθεια δασκαλων και σχολικων βοηθηματων. Ειχα φρικαρει οταν ενας μεγαλος ξαδελφος μου ειπε οτι στην ηλικια μου του αρεσε πολυ αυτο το μαθημα!!

Προσφατα το ξαναπιασα απο περιεργεια και μου φανηκε πολυ ενδιαφερον. Δεν εφτασα στους περσικους πολεμους αλλα ειμαι ακομα στις διαφορες άσχετες ιστοριες. Με μαγευει ο πλουτος των πληροφοριων και ονοματων, που πολλες φορες ταυτιζονται στις παραδοσεις Ελληνων, Λυδων και Περσων (απο οπου πηρε πηγες ο Ηροδοτος) και ο τροπος που ο μυθος εμπλεκεται με την ιστορια. Ο Ηρακλης στη Λυδια πχ ειναι γνωστος ως Τυλων. Η προελευση του ονοματος αλλα και η ιστορικοτητα του Τυλων (οποιος κι αν ειναι αυτος) ειναι ασκηση για σκεψη!!

Τα σχολια στο παραρτημα του σχολικου βιβλιου, αν και ηταν ενα μεγαλο αχρηστο βαρος στο μαθημα, ειναι παρα πολυ ενδιαφεροντα. Περιλαμβανουν οχι μονο εξηγησεις αλλα και την αξια της καθε πληροφοριας, εφοσον καποια ονοματα και περιοχες αναφερονται ΜΟΝΟ στον Ηροδοτο.

Ειναι οντως δυσκολο στην αναγνωση γιατι η αφηγηση δεν ειναι σταθερη στο χρονο. Πχ αναφερει τον Κροισο και αμεσως μετα τους προγονους του και το πως πηραν την εξουσια απο τους απογονους του Ηρακλη. Κατοπιν προχωραει σε λεπτομερη αφηγηση για την ιστορια του Γυγη, χαλωντας καθε ισορροπια και συμμετρια στο μηκος της καθε ενοτητας (τουλαχιστον οπως την αντιλαμβανεται το ενστικτο μου ως αναγνωστη!!) και απο κει και περα συνεχιζει χρονολογικα μεχρι να φτασει (παλι) στον Κροισο. Καποιες παραγραφοι απαιτουν αναγνωση 2-3 φορες, ενω οταν ημουν Γυμνασιο, απαιτουσαν 500.

Η ερωτηση μου ειναι το κατα ποσο τα καταφερνατε στο γυμνασιο με το μαθημα της αρχαιας ιστοριας (λεγοταν 'Αρχαια' απο οσο ξερω αν και δεν ειχε να κανει με τη γλωσσα). Αν οντως καταλαβαιναμε αυτο που διαβαζαμε και ποσο ευκολο ηταν να αποστηθισουμε. Εγω παντως ζηλευω τους συμμαθητες μου που τα ξερανε ολα φαρσι (και ισως οχι απο παπαγαλια)

ΥΓ. για να ειμαι ειλικρινης την αναγνωση την κανω σαν παιχνιδι, με τον τροπο που διαβαζα Τολκιν. Μπορει να δυσκολευομαι αλλα μολις βγαλω νοημα, κραταω σημειωσεις και συνθετω λιστες γενεαλογιων και χρονολογικης σειρας!! Πιστευω οτι αν ημουν δασκαλος δε θα ζητουσα απομνημονευση αλλα αντιθετα καποια εργασια σαν αυτη που κανω.

 

[Λορένα]

Τα βιβλία της ιστορίας από μικρή τα λάτρευα. Οσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά, και η μυθολογία από τα πλέον αγαπημένα. (μαλλον δεν ειμαι και η πλέον κατάλληλη να απαντήσω, ε..!)

Ποτέ δεν τα είδα σαν μάθημα, παρά σαν ευχάριστες ιστορίες, και οταν τα αρχιζα, εφτανα πάντα μέχρι το τέλος και μετά έκλεινα το βιβλίο. Αποτέλεσμα αυτου, να τα ξέρω παντα απ' εξω μεχρι την τελευταία λέξη.

Με τραβάει οτιδήποτε έχει σχέση με πολιτισμούς αρχαίους ή ξεχασμένους. Κόσμους μακρινούς, και γενικά οτι δεν θυμίζει την καθημερινότητα μας.

Τον Ηρόδοτο τον είχα ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή. Από την στιγμή που έλαβα τα βιβλία της 1ης Γυμνασίου, γύρισα σπίτι και τον διάβασα μέχρι τέλους. Δεν είναι τυχαίο που θεωρείτε ο "πατερας της ιστορίας". Μου έδωσε απίστευτες πληροφορίες, διάβασα μέχρι και τις παραπομπές με ενδιαφέρον μεγαλύτερο από ότι το υπόλοιπο βιβλίο (παντα στις παραπομπές κρυβονται οι λεπτομέρειες..), και.. τι αλλο να πω για σας πείσω ότι απλά τρελάθηκα (παρομοια τρέλλα φυσικά, με επιασε και με τα βιβλία (Ιλιάδα, Οδύσσεια κτλ που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό).

Την ιστορία δεν την είδα ποτέ σαν αποστηθιση, αλλά σαν μελέτη! Γι' αυτό και δεν ακολούθησα την 3η ή 4η δέσμη. Δεν μπορώ να αποστηθιζω. Αν μου αρεσει κατι, θα μου μεινει, ακριβως γιατι μου αρεσει. Και η αποστηθιση με το ζόρι απλά δεν πιάνει σε μενα. Θυμάμαι πως άνοιγα συζητησεις με τους καθηγητές μου, καναμε σχολιασμό, ζητουσα διεκρινίσεις κτλ, και μαλιστα αρκετοι εξ' αυτών μοιάζανε εκπληκτοι με τα όσα ήξερα. Εμενα παλι μου φαινοταν τελειως φυσικο αφου απλά ηταν αδυναμία μου.

Στην.... ερωτησή σου τώρα : στο γυμνάσιο μια χαρά τα κατάφερνα, και οι βαθμοί εκει στα συγκεκριμένα μαθήματα δεν έπεσαν κάτω απο 19 (και από το πρώτο τρίμηνο). Τα γλέντια αρχισαν από την στιγμή που πήγα στο λυκειο. Το 19 έγινε 13 (και με πολυ ζόρι), αφού τα αρχαία κειμενα (γραμμένα στα αρχαία) δεν τα χώνεψα ποτέ.

2 χρονια που διδαχτηκα αρχαια, το μονο που θυμαμαι, ειναι ο πρώτος στιχος της Αντιγονης. Τίποτα άλλο..

 

[Αντέρωτας]

2 χρονια που διδαχτηκα αρχαια, το μονο που θυμαμαι, ειναι ο πρώτος στιχος της Αντιγονης. Τίποτα άλλο..

Δε λεει κατι.. αλλωστε δεν ηταν μαθημα απομνημονευσης

 

[Λορένα]

Αντερωτα προσπαθω εδω και ωρα, να δω που ακριβως εγραψες ενα σχολιο για την ιστορια κορμου (β' γ' λυκειου δηλ.) που ειχες πει πως δεν σου αρεσε ιδιαιτερα και πως δεν ηταν καλογραμμενο κτλ.

Επειδή δεν το βρήκα, θα σε πειραζε να μου επαναλαβεις, τι ακριβως δεν σου αρεσε σε αυτα τα βιβλια; (που.. κατα την γνωμη μου ειναι απο τα καλυτερα βιβλια που κυκλοφορουν στα σχολεια).

 

[Αντέρωτας]

Εδω! http://www.λεσχη.gr/forum/showthread.php?p=515#post515

 

[Λορένα]

και να φανταστεις πως πηρα με την σειρα... μια μια τις αναρτησεις σου!

Τεσπα.. νομιζω πως σε αυτά τα δυο βιβλια, θα πρεπει να ξαναδωσεις μια δευτερη ευκαιρια! Εχουν την ιστορια της νεωτερης Ευρωπης (απο την βιομηχανικη επανασταση και μετα, με τροπο που δεν την ξαναδα σε κανενα βιβλιο, και ολη αφηγηση συμπληρωνεται και με χαρακτηριστικα εργα τεχνης της εποχης, απο γνωστους ζωγραφους.


Θυαμαι ποσο ειχα χαρει που επιτελους θα μαθαιναμε και κατι διαφορετικο στην ιστορια τοτε, και ποσο απογοητευτικα οταν η καθηγητρια μας ειπε πως στην υλη υπαρχουν μονο τα κεφαλαια που αφορουν την νεωτερη ιστορια της Ελλαδας! Βάλε και το οτι κανεις δεν προσεχε γιατι ηταν μαθημα κορμου... καταλαβαινεις τι μαθημα γινοταν!


Τα βιβλια τα δικα μου.. πανε! (ευτυχως που ειχε τα ιδια και η αδερφη μου, και σωθηκαν εκεινης)

 

[Ο θειος κου]

θα συμφωνησω απολυτα με την Λορενα. Λατρης κι εγω της ιστοριας, μαθαινα τα παντα γυρω απο τα αρχαια (την μεταφραση τους δηλαδη), αλλα δεν ειμαι σιγουρος αν μπορουσα αν αντιληφθω τοτε την πληρη τους εκταση.

Η αληθεια ειναι οτι χρειαστηκε να περασουν αρκετα χρονια, ωστε να ξαναπιασω στα χερια μου τα ιδια εκεινα βιβλια κ να μου δωσουν μια αλλη διασταση. Πραγματικα οι πληροφοριες που δινουν ειναι το κατι αλλο.Κ δεν αναφερομαι μονο στον Ηροδοτο. Αν παρεις για παραδειγμα τον Ξενοφωντα στην καθοδο των μυριων θα μαγευτεις με τις λεπτομερειες που παραθετει.

Παντως δεν ειμαι κ σιγουρος για την σκοπιμοτητα με την οποια μπηκαν τα "αρχαια" στο γυμνασιο. Προφανως δεν ηταν ο σκοπος τους να μας διδαξουν τα αρχαια με σκοπο να μας μεινει κατι μεσα μας απο εκεινα τα γραπτα, οσο μαλλον να μας δωσουν μια εικονα απο την παρακαταθηκη των αρχαιων συγγραφεων κ να ασχοληθουμε με αυτους σε πιο ωριμη ηλικια, οπως βλεπω καναμε αρκετοι απο εμας, εχοντας απομυθοποιησει τον βαθμο δυσκολιας αναγνωσης τους πια.

 

[Απόλλων Θηρευτής]

Και οι πατέρες κάνουν λάθη......
Η επίμαχη ρήση – γνωμοδώτηση του Ηροδότου που τόσο μας ταλαιπώρησε παραμερίζοντας κάθε άλλη, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι μεταδίδεται με επιφύλαξη και όχι κατηγορηματικά. << το δε ελληνικόν, γλώττη μεν, επεί τε εγένετο, αείποτε τη αυτή διαχράται, ως εμοί καταφαίνεται....>> Δηλ. Όπως είναι ολοφάνερο σε μένα! Αλλά ο Θουκιδήδης αφήνει αιχμές, ότι αβασάνιστα, πολλές ανακρίβειες διετύπωνε. Δυστυχώς από τη φράση αυτή, ξεκίνησε από αυτούς που ζήταγαν την ευκαιρία, να μας λένε ότι πήραμε την αλφάβητο από τους Φοίνικες!!! Αποσιωπάται βεβαίως, η φράση του ίδιου του Ηροδότου ότι είδε με τα ίδια του τα μάτια Καδμήια γράμματα << τα πολλά όμοια εόντα της Ιωνικοίς >> πάνω σε τρίποδες στο ιερό του Απόλλωνος στη Θήβα! Και ο νοών νοείτω.

 

[Γραικός]

και εγώ ξεκίνησα τις Ιστορίες του Ηροδότου.

Στην αρχή λες τι διαβάζω και ποιοι είναι όλοι αυτοί και που είναι αυτές οι τοποθεσίες ( ναι άνοιξα και τον Άτλαντα )

αλλά σύντομα τα ξεκαθαρίζεις και αποκτά ενδιαφέρον

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι η νουβέλα του Άδραστου. (Βιβλίο 1ο Κλείω) Την παραθέτω σε πλοκή.

Spoiler

Ι29. Αφού λοιπόν είχαν υποδουλωθεί αυτοί και τους προσάρτησε ο Κροίσος στο βασίλειο των Λυδών, φτάνουν στις Σάρδεις, πόλη που γνώριζε τη μεγάλη ακμή της εξαιτίας του πλούτου, κι όλοι οι άλλοι σοφοί από την Ελλάδα, που τύχαινε να ζουν εκείνη την εποχή –όπως έφερνε ο δρόμος του εκεί τον καθένα τους–, κι ανάμεσά τους ο Σόλων, πολίτης της Αθήνας· αυτός, αφού, ύστερ' από εντολή των Αθηναίων, έκανε τη νομοθεσία τους, αποδήμησε για δέκα χρόνια – έφυγε με καράβι τάχα για να περιηγηθεί τον κόσμο, αλλά βέβαια σκοπός του ήταν να μην αναγκαστεί να καταργήσει κάποιον απ' τους νόμους που έβαλε· γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορούσαν να το κάνουν από μόνοι τους οι Αθηναίοι, επειδή είχαν δεθεί με μεγάλους όρκους, για δέκα χρόνια να πολιτεύονται σύμφωνα με τους νόμους που θα τους έβαζε ο Σόλων.

Ι30. Γι' αυτόν το λόγο λοιπόν και για να περιηγηθεί τον κόσμο ο Σόλων αποδήμησε απ' την πόλη του και πήγε στην Αίγυπτο, στην αυλή του Άμαση41, και, όπως είπαμε, και στις Σάρδεις, στην αυλή του Κροίσου. Και όταν έφτασε, τον φιλοξενούσε στ' ανάκτορά του ο Κροίσος· κατόπι, αφού πέρασαν δυο ή τρεις μέρες, με εντολή του Κροίσου υπηρέτες του γυρνούσαν τον Σόλωνα σ' όλα τα θησαυροφυλάκιά του42 και του έδειχναν όλους τους θησαυρούς του, που έδειχναν μεγαλοπρέπεια και πλούτο. Κι αφού αυτός τα είδε όλα και τα περιεργάστηκε, o Kροίσος, όταν έκρινε ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη, του έκανε την εξής ερώτηση: «Ξένε μου Αθηναίε, να, ως κι εμάς έφτασε μεγάλη φήμη για σένα, τόσο για τη σοφία σου όσο και για τις περιηγήσεις σου, που από φιλομάθεια επισκέφτηκες πολλές χώρες, για να τις σπουδάσεις43· τώρα λοιπόν με κυρίεψε πόθος να σε ρωτήσω αν κιόλας είδες κάποιον πρώτον στην ευτυχία απ' όλους». Εκείνος λοιπόν έκανε αυτή την ερώτηση με την ιδέα ότι είναι ο πρώτος στην ευτυχία απ' όλους τους ανθρώπους, όμως ο Σόλων, μακριά από κάθε κολακεία, αλλά κοντά στην αλήθεια, λέει: «Ναι, βασιλιά μου, τον Τέλλο τον Αθηναίο». Ο Κροίσος έμεινε άναυδος απ' την απάντηση και ρώτησε χάνοντας την ψυχραιμία του: «Λοιπόν, από πού βγάζεις το συμπέρασμα ότι ο Τέλλος είναι ο πρώτος στην ευτυχία;», κι ο άλλος είπε: «Ο Τέλλος πρώτα πρώτα, ζώντας σε πόλη που ευημερούσε, είχε παιδιά εξαίρετα στο σώμα και την ψυχή κι είδε και τα ίδια τους ν' αποχτούν παιδιά κι όλα να τους ζουν· κι ύστερα, αφού έζησε μια ζωή μέσα σ' όλα τα καλά –με τα μέτρα του τόπου μας47– ήρθε να τη σφραγίσει λαμπρότατος θάνατος· δηλαδή, σε μάχη που έγινε των Αθηναίων με τους γείτονές τους στην Ελευσίνα, αυτός πήρε τα όπλα κι έτρεξε, έτρεψε σε φυγή τον εχθρό κι έπεσε ηρωικά· κι οι Αθηναίοι τον έθαψαν στον τόπο που έπεσε με δημόσια δαπάνη και του απένειμαν μεγάλες τιμές».

Ι31. Κι έτσι που με τον Τέλλο τον ερέθισε ο Σόλων λέγοντας πολλά για την ευτυχία του, ο Κροίσος τον ρωτούσε ποιον είδε δεύτερο ύστερ' απ' αυτόν, έχοντας την ιδέα ότι σίγουρα πια θα πάρει τη δεύτερη θέση. Κι ο άλλος είπε: «Τον Κλέοβη και τον Βίτωνα. Γιατί αυτοί, Αργείοι στην καταγωγή, ήταν αρκετά ευκατάστατοι και επιπρόσθετα με σώμα ρωμαλέο, όπως θα φανεί από τα εξής: και οι δυο κέρδισαν αθλητικές νίκες το ίδιο σημαντικές κι ακόμα υπάρχει γι' αυτούς η ακόλουθη παράδοση· τελούσαν γιορτή οι Αργείοι στη χάρη της Ήρας και το έθιμο απαιτούσε οπωσδήποτε τη μητέρα τους να τη μεταφέρει στο ναό51 ζεμένο αμάξι, αλλά τα βόδια δεν έφτασαν απ' τα χωράφια στην ώρα τους· καθώς ο χρόνος δεν τους άφηνε περιθώρια, οι νεαροί μπήκαν οι ίδιοι τους κάτω απ' τις ζεύγλες κι έσερναν το αμάξι, ενώ το αμάξι κουβαλούσε τη μητέρα τους· κι αφού το μετέφεραν σαράντα πέντε σταδίους μακριά, έφτασαν στο ναό. Όταν το έκαναν αυτό και τους είδαν όλοι οι πανηγυριώτες, ακολούθησε το τέλος της ζωής τους, το ωραιότερο που μπορεί να γίνει· και με το περιστατικό τους ο θεός έκανε φανερό ότι για τον άνθρωπο είναι καλύτερος ο θάνατος απ' τη ζωή. Γιατί οι Αργείοι χύθηκαν γύρω απ' τα δυο παλικάρια και τους καλοτύχιζαν για τη σωματική τους δύναμη, κι απ' την άλλη μεριά οι γυναίκες του Άργους τη μητέρα τους, για τα παιδιά που της έδωσε ο θεός. Κι η μητέρα τους ν' αστράφτει απ' τη χαρά της και για τον άθλο των παιδιών της και για τα καλά λόγια του κόσμου· όρθια μπροστά στο άγαλμα προσευχόταν στη θεά να δώσει στον Κλέοβη και τον Βίτωνα, τα παιδιά της, που την τίμησαν τόσο πολύ, ό,τι καλύτερο μπορεί να χαρίσει η τύχη σε άνθρωπο54. Όταν τελείωσε την προσευχή της, τα δυο της παλικάρια έκαναν θυσίες κι έφαγαν και ήπιαν, έπεσαν να κοιμηθούν μες στο ναό και δε σηκώθηκαν απ' τον ύπνο τους, αλλά μ' αυτό τον τρόπο έφυγαν απ' τη ζωή. Και οι Αργείοι έκαναν τα αγάλματά55 τους και τ' αφιέρωσαν στους Δελφούς, γιατί αναδείχτηκαν άντρες με ασύγκριτη αρετή».

Ι32. Λοιπόν ο Σόλων παραχώρησε σ' αυτούς τη δεύτερη θέση στην ευτυχία, κι ο Κροίσος έξω φρενών είπε: «Ξένε Αθηναίε, τόσο λοιπόν είναι του πεταμού για σένα η δική μας ευτυχία, ώστε δε μας έχεις άξιους να παραβγούμε ούτε απλούς πολίτες;56». Κι ο άλλος του είπε: «Κροίσε, εμένα που ξέρω καλά ότι ο θεός είναι όλος φθόνο57 και χαίρεται να φέρνει τα πάνω κάτω, με ρωτάς για την ανθρώπινη ζωή. Γιατί στο μεγάλο διάβα της ζωής του58 μπορεί κανείς ανεπιθύμητα πολλά να δει και πολλά να πάθει. Γιατί εγώ βάζω όριο της ζωής του ανθρώπου τα εβδομήντα χρόνια· […] από αυτές τις μέρες, που μας δίνουν τα εβδομήντα χρόνια […] καμιά τους δε μας φέρνει κάτι παρόμοιο με την προηγούμενή της. Έτσι λοιπόν, Κροίσε, όλα τα πάντα του ανθρώπου βρίσκονται στα χέρια της σύμπτωσης. Τώρα, βλέπω ότι εσύ έχεις μεγάλα πλούτη και είσαι βασιλιάς πολλών ανθρώπων· όμως εκείνο που με ρώτησες είναι πρόωρο να το πω για σένα, πριν μάθω ότι η ζωή σου βρήκε καλό τέλος60. Γιατί κι ο πάμπλουτος δεν είναι πιο ευτυχισμένος απ' εκείνον που δεν έχει παρά μόνο το καθημερινό του, αν δεν τον συντροφεύει τύχη που του χαρίζει ευτυχισμένα τα τέλη της ζωής του μέσα σ' όλα τα καλά του. Γιατί πολλοί ζάπλουτοι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, αντίθετα πολλοί, κι ας έχουν μέτρια κατάσταση, ευτυχισμένοι. Λοιπόν, ο πάμπλουτος, αλλά δυστυχισμένος, σε δυο μόνο σημεία υπερέχει από τον ευτυχισμένο, ενώ αυτός σε πολλά από τον πλούσιο, αλλά δυστυχισμένο· ο πρώτος έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να ικανοποιήσει μια επιθυμία του ή να βαστάξει ένα μεγάλο χτύπημα που θα του έρθει, ο άλλος όμως υπερέχει απ' εκείνον στα εξής: δεν έχει βέβαια τις ίδιες δυνατότητες με εκείνον να τα βγάλει πέρα με τη συμφορά και την επιθυμία, αλλά αυτά τα κρατά μακριά του η ευτυχία του, όμως δεν του βρίσκεις κουσούρι, δεν ξέρει τι θα πει αρρώστια, δεν ξέρει τι θα πει συμφορά, καλότεκνος, ομορφάνθρωπος· τώρα, αν κοντά σ' αυτά έχει και καλά στερνά, αυτός είναι εκείνος που ζητάς εσύ, ο άνθρωπος που αξίζει ν' αποκαλείται ευτυχισμένος· όμως, πριν πεθάνει, ας είμαστε επιφυλακτικοί κι ας μη τον αποκαλούμε ευτυχισμένο, αλλά ευνοούμενο της τύχης. Λοιπόν, όσο κανείς είναι άνθρωπος, να συγκεντρώνει στον εαυτό του όλα όσα είπαμε είναι αδύνατο, να, όπως καμιά χώρα δεν έχει απόλυτη αυτάρκεια, παράγοντας όλα όσα της χρειάζονται, αλλά έχει το ένα, της λείπει όμως το άλλο· κι εκείνη που θα 'χει τα περισσότερα, αυτή είναι η ανώτερη. Το ίδιο έχουμε και στην περίπτωση του ανθρώπου· ως άτομο, κανένας δεν είναι αυτάρκης· έχει το ένα; του λείπει το άλλο. Κι όποιος απ' αυτούς στο διάβα της ζωής του έχει τα περισσότερα και κατόπι φύγει απ' τη ζωή ευχαριστημένος, αυτός δικαιούται, βασιλιά μου, να του χαρίσω τον χαρακτηρισμό που ζητάς. Και πρέπει να παρατηρο ύμε στο καθετί το τέλος του, ποια έκβαση θα έχει· γιατί ο θεός πολλούς, αφού τους ξεγέλασε με μια δόση ευτυχίας, τους γκρέμισε συνθέμελα».

Ι33. Μιλώντας έτσι κάθε άλλο παρά καλοκάρδισε τον Κροίσο, που τον έδιωξε θεωρώντας τον εντελώς ασήμαντο, αφού σχημάτισε τη γνώμη ότι είναι τρισανόητος, ένας άνθρωπος που, περιφρονώντας τα αγαθά που κατέχουμε, συμβούλευε να βλέπουμε το τέλος του κάθε πράγματος.

 

[Νικολέτα Μποντιόλη]

Εμένα, από Ηρόδοτο μου άρεσε περισσότερο στην Ευτέρπη, ο τρόπος που παρουσιάζεται η ζωή και οι παραδόσεις των Αιγυπτίων. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό που αναφέρει στο κεφ 66 για τις γάτες, πως αν πιάσει φωτιά ένα σπίτι, οι αιγύπτιοι τρέχουν να σώσουν πρώτα από όλα τις γάτες τους, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους. Και πως όταν πέθαινε μια γάτα, ξύριζαν τα φρύδια τους. Μετά από αυτό είδα την πατουσίτα (το γατί μου) με άλλο μάτι. Αχ και να σκεφτεί κανείς πως στον μεσαίωνα (έτσι έχω ακούσει τουλάχιστον) θεωρούσαν τα γατιά, διαβολικά ζώα. Τα καημενάκια.
Στο σχολείο, είχαμε κάνει κι εμείς κάποια αποσπάσματα του Ηρόδοτου. Από μετάφραση, αν θυμάμαι καλά. Ήταν όντως περίεργος ο τρόπος που διδαχθήκαμε τα αρχαία. Σημειωτέον τα λατρεύω, αλλά για να πω του στραβού το δίκιο, πιστεύω, και μιλώ αποκλειστικά για εμένα, πως άλλες ήταν οι δικές μου ανάγκες σε αυτό το μάθημα.
Ας πούμε, θα ήθελα, ως μαθήτρια να είχα τη δυνατότητα να έχω διαβάσει περισσότερα αρχαία βιβλία (ολοκληρωμένα, όχι αποσπασματικά) από μετάφραση, χωρίς το άγχος της γραμματικής και της σύνταξης. Ως ενήλικη, απόλαυσα με αυτόν τον τρόπο τον Ησίοδο, τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Αρριανό, τους τραγικούς, τον Πλάτωνα κτλ(δεν έχω διαβάσει, ακόμα, Θουκυδίδη, Αριστοφάνη και Αριστοτέλη, ντροπή μου).
Επίσης ως προς την σύνταξη και την γραμματική, που τα λάτρευα, στην πορεία συνειδητοποίησα πως ο τρόπος που γινόταν η προσέγγιση του αρχαίου, πρωτοτύπου, ήταν, κατά την άποψή μου, ελλιπής. Πρώτα από όλα ήταν ξεφτίλα που δεν είχαμε στην σχολική μας βιβλιοθήκη το Liddell – Scott, το οποίο μπορεί κάποιος να το βρει εδώ Έπειτα, δεν έζησαν όλοι οι συγγραφείς την ίδια εποχή, δεν είχαν το ίδιο λεξιλόγιο, ούτε καν την ίδια διάλεκτο, ούτε την ίδια θεματολογία. Κι όμως, σαν μαθήτρια ήμουν υποχρεωμένη να μεταφράζω όλους τους συγγραφείς με την ίδια γραμματική και συντακτικό, σα να ήταν πασπαρτού. Αυτό το «άγνωστο» που ήμουν υποχρεωμένη να μεταφράσω, χωρίς να ξέρω τον συγγραφέα, την εποχή, τη θεματολογία…. Ήταν, υποκειμενικά μιλώντας, η επιτομή του μπάχαλου. Και τελικά, τα αρχαία που μου χρειάστηκαν (στο Πανεπιστήμιο) ήταν, κυρίως, τα βυζαντινά (και λίγος Πλάτωνας), όπου δούλευα με το μεσαιωνικό λεξικό του Κριαρά (όπου φυσικά και από τη σχολή μου, έλειπαν τα 4/5 των τόμων, αλλά τεσπα). Έγραψα σεντόνια και συγγνώμη, αλλά με πήρε το παράπονο.

 

[Αλέξανδρος Ηλείος]

Καλησπέρα. Θα ήθελα τη βοήθειά σας. Ενδιαφέρομαι να αγοράσω τις Ηροδότου Ιστορίαι. Το ζήτημα είναι ότι έχω μπερδευτεί αρχικά με την επιλογή της κατάλληλης έκδοσης. Σκεφτόμουν τις εκδόσεις "ΖΗΤΡΟΣ" ωστόσο από ότι είδα δεν έχουν βγει και τα εννιά βιβλία. Υπάρχει κάποια πρόταση;
Ευχαριστώ

 

[Δασοφύλακας]

Προσωπικά τα απεχθανόμουν τα σχολικά βιβλία, τα θεωρούσα πολύ κουραστικά και πολλές φορές μακριά από τα ιστορικά γεγονότα! Μια πολύ καλή γνωριμία πάντως με τον Ηρόδοτο αλλά και όλη την αρχαία Ελληνική ιστορία, είναι "η ιστορία της αρχαίας Ελλάδος" του J. B. Bury και Russel Meiggs (ο J. B. Bury μελετητής, ιστορικός, φιλόλογος και καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, ενώ ο Russel Meiggs ιστορικός, δάσκαλος στην Αρχαία Ιστορία στο Balliol College της Οξφόρδης και καθηγητής στο Τμήμα Κλασσικών Σπουδών στο Swarthmore College)! Μιλάμε για ένα έργο από το 1900, όπου με ανατυπώσεις έφτασε στο σήμερα! Είναι ένα σπουδαίο έργο, περιέχει όλες τις αρχαίες πηγές και φυσικά Ηρόδοτο, αν θυμάμαι καλά είναι 3 τόμοι!