Εντάξει...το παραδέχομαι. Έχω κι εγώ τα δικά μου κολλήματα

[Ίζι]

επισης δεν μπορω να κοιμηθω χωρις να αγκαλιαζω ή να με αγκαλιαζει κατι/καποιος.

Εγώ ανάποδα, χρειάζομαι το χώρο μου για να κοιμηθώ και δεν αντέχω τις αγκαλιές. Ακόμα και σε φάσεις φουλ έρωτα δεν έχω καταφέρει να κοιμηθώ μ' αυτόν τον τρόπο. Εκτός αν κάνει ψοφόκρυο, τότε ναι.

Γελάω γιατί θυμάμαι μια φάση όταν ήμουν μικρή που είχα καλέσει την κολλητή μου για να κοιμηθούμε μαζί σε στυλ πιτζάμα πάρτυ. Δεν την άντεξα και την πέταξα απ' το κρεβάτι. Άκουσα ένα γκουπ και μετά είδα την κακομοίρα την κολλητή μου, να βάζει το κεφαλάκι της μόνο πάνω στο στρώμα (με το υπόλοιπο σώμα της στο πάτωμα) και να ξανακοιμάται.

 

[Πριγκήπισσα]

ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΣΚΛΗΡΟ!!!!
αλλα σε καταλαβαινω κ ας μου αρεσουν οι αγκαλιες. δλδ κ εγω καποιους ανθρωπους δν τους μπορω για αγκαλια, αυτο εννοουσα πριν οταν ειπα "νιωθω ανετα", αλλα κ χωρις μαξιλαρι... δν μπορω. θελω ΚΑΤΙ.

 

[Βάγγυ]

Κοιτά αυτό με τα μαξιλάρια το κάνω κι εγώ. Και με ανθρώπους αλλά όχι να κοιμηθώ αγκαλιά, να κοιμηθεί κάποιος αγκαλιά μου τα πρώτα 5 λεπτά μέχρι να τον πάρει ο ύπνος, αλλά μετά σιγά σιγά αλά Ρος στυλ, θα πάει στη γωνίτσα του.

 

[Πριγκήπισσα]

χαχαχαχαχαχαχα

 

[ΘοδωρήςΘοδωρής]

με ενοχλουν λεπτομερειες. μπορει ενας χωρος να ειναι τελειος, καθαρος, ανετος κ στην ακρη του παγκου της κουζινας να υπαρχουν 5-6 ψιχουλα. μεχρι να τα καθαρισω, δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο. αν αγνοησω τα ψιχουλα κ παω να κανω κατι αλλο, το κανω ΣΚΑΤΑ.

Έτσι είμαι και εγώ

 

[Μπέιζιλ Γκραντ]

Η μισή μου μέρα πέρασε με το να ψάχνω ένα μολύβι το οποίο ακόμα δεν έχω βρει.

Το γραφείο μου τώρα.

[/IMG]

 

[Σαώρη]

(βιβλίο από τη βιβλιοθήκη της περιοχής είναι αυτό που είναι δίπλα στο laptop; )

 

[Πριγκήπισσα]

Η μισή μου μέρα πέρασε με το να ψάχνω ένα μολύβι το οποίο ακόμα δεν έχω βρει.

Το γραφείο μου τώρα.

[/IMG]

αυτο το ριγε γκρι-ροζ δεν ειναι το μολυβι που ψαχνεις?

 

[Μπέιζιλ Γκραντ]

(βιβλίο από τη βιβλιοθήκη της περιοχής είναι αυτό που είναι δίπλα στο laptop; )

Χα,χα! Σωστή! Πηγαίνουμε με τη μικρή, παίρνει τα παιδικά της και τσιμπάω κι εγώ κανένα από καθαρή βιβλιοβουλιμία, το οποίο επιστρέφω, συνήθως, αδιάβαστο. Με τον παρόντα Έκο και τις «Εξομολογήσεις ενός νέου μυθιστοριογράφου» έκανα μια εξαίρεση και το διαβάζω. Κυλάει νεράκι. Παρεμπιπτόντως, ξεκίνησα και την «Σοφίτα» του Κις, την πρώτη εκ των τριών προτάσεων της Στιλλ ιλλ. Απολαυστικότατο! Θενκς κιντ!

αυτο το ριγε γκρι-ροζ δεν ειναι το μολυβι που ψαχνεις?

Τι καλά που θα ΄ταν! Αυτό που ψάχνω (ακόμα...) είναι αυτό. Έχω τα υπόλοιπα πέντε, βέβαια, αλλά το κόλλημα για κάποιο λόγο το λένε κόλλημα! Αυτά είναι τα μείζονα ζητήματα και κάτι θέματα σαν τις εκλογές στη Γαλλία και τα παρόμοια είναι η «προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τα βασικά προβλήματα», κλπ, κλπ. :χαχαχα:

 

[Στιλλ ιλλ]

Χαίρομαι που την απολαμβάνεις Μπέιζιλ !!
Τι γαμάτο το γραφείο σου, μέσα στο μπιχλιμπίδι, τα στυλό, τα χαρτάκια. Φαίνεται ρε παιδί μου οτι χρησιμοποιείται σωστά. Και γώ έχω κόλλημα με μολύβια και λοιπά (ακόμα και να τα χω απλά στο χέρι μου και να παίζω χωρίς να σημειώνω κάτι απαραίτητα).

 

[Τσίου]

Κι εμένα εκεί πήγε το μάτι μου, στην σοφίτα! (και τα λέγκο)

 

[Μπέιζιλ Γκραντ]

Στιλλ ιλλ πραγματικά ήταν τέλειο το τάιμινγκ για τη Σοφίτα! ;) Θα γράψω περισσότερα στο αντίστοιχο νήμα.
Υποψιάζομαι ότι μοιάζουν τα γραφεία μας. Τα σχόλιά σου, πάντως, συχνά με κάνουν να κοκκινίζω.

 

[Έλλη Μ]

συχνά με κάνουν να κοκκινίζω.

Μην ανησυχεις, θα το ριξεις μπόι. (Ντόινγκ!)))

 

[Στιλλ ιλλ]

Kαλέ μου Μπείζιλ δεν είχα τέτοια πρόθεση, αλλα τα γράφω όπως μου έρχονται στο κεφάλι. Χωρίς να περνάνε απο ραντάρ πρώτα. Εντάξει οχι πάντα γιατί αμα αφήσω το στόμα μου να λέει οτι πραγματικά περνάει απο το κεφάλι μου, θα έφευγαν ένας ένας οι άνθρωποι τριγύρω. Ξέρεις που πισωπατούν με κάποια αμηχανία και λίγο φόβο μπροστά στο τρομέρο θέαμα.

 

[Αμάντα]

Α, εδώ είμαστε..!

Δεν μπορώ να κοιμηθώ στο ίδιο δωμάτιο με άλλα άτομα. Ούτε καν με τον σκύλο μου. Πρέπει να είμαι απολύτως μόνη, να έχει απολύτο σκοτάδι κι απόλυτη ησυχία για να έχω κάποιες ελπίδες να κοιμηθώ πριν το σαραντάλεπτο.

Η πόρτες πρέπει να είναι πάντα κλειστές και τα παράθυρα ανοιχτά -ακόμη και το Χειμώνα, μια σπιθαμή.

Δεν μου αρέσει καθόλου να μου ακουμπάνε το πρόσωπο. Δεν έχω κανένα θέμα με τη σωματική επαφή γενικώς, αλλά το πρόσωπο ποτέ.

Είμαι σε μεγάλο βαθμό υλίστρια, και μόνο η σκέψη πως έχω χάσει κάποιο αντικείμενο -έστω και κάτι αμελητέο, ένα ρούχο που δε φοράω ποτέ- μου δημιουργεί κατάθλιψη.

Σε περίπτωση που αναρωτιέται κανείς, έχω κι άλλα. Αλλά αρκετά είναι αυτά:Ρ

 

[Τσίου]

Αυτό με τα παράθυρα ανοιχτά ακόμη και τον χειμώνα, το έχω κι εγώ.
(edit: γελάω μόνη μου γιατί θυμήθηκα όσους καθηγητές πέρασαν από το σπίτι μου για να μου κάνουν ιδιαίτερα και κάθονταν με τα μπουφάν τους. Μετά από μία ώρα μαθήματος: "Δεν το κλείνεις λίγο;")

 

[Αμάντα]

Τσίου, με νιώθεις λοιπόν!

Μα καθαρός αέρας πάνω από όλα.

 

[Τσίου]

Ε, μαι ναι. Άσε που μ'αρέσει η φρεσκάδα του χειμωνιάτικου αέρα. Το "δεν το κλείνεις λίγο;" θα το πω αν ανοίξεις το ραδιόφωνο πάνω που θα κάτσουμε να πιούμε καφέ και να συζητήσουμε
(Γενικά δεν επηρεάζομαι από το κρύο και πολλοί νομίζουν ότι κρυώνω και απλά δεν μιλάω γιατί δεν είμαι παραπονιάρα (<--) )

 

[Αμάντα]

Εγώ είμαι ερωτευμένη με το κρύο, τον παγωμένο αέρα, τη συννεφιά και -κυρίως- με τη βροχή. Ίσως επειδή στη Ρόδο τα έχουμε σπάνια, έχω καταλήξει να τα εκτιμώ υπέρ το δέον.

Αλλά μη νομίσεις ότι είμαι από αυτούς που το Χειμώνα μουρμουράνε για το κρύο και ισχυρίζονται πως αγαπάνε τη ζέστη, ενώ το Καλοκαίρι λένε το αντίστροφο. Είμαι συνεπής ως προς αυτό: το κρύο μου δίνει ευτυχία κι εξακολουθώ να το πιστεύω ακόμη κι όταν όντως έχει κρύο. :Ρ

 

[Βάγγυ]

Αμάντα κι εγώ μαζί σου για το κρύο. Γιατί όσο κι αν κρυώνεις όλο και κάτι θα βάλεις επιπλεόν. Όταν ζεσταίνεσαι, βγάζεις, βγάζεις και τι άλλο να βγάλεις; Το πετσί σου;