Λοιπόν. Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, προσπάθησα να διαβάσω "ψαγμένα" κείμενα νέων Ελλήνων συγγραφέων. Δυστυχώς όμως, τις δραματικά περισσότερες φορές (όχι όλες) εκνευρίστηκα απίστευτα. Αισθάνθηκα ότι όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και σ' αυτό είμαστε λιγάκι (συγχωρέστε μου την έκφραση παιδιά) μπακάληδες! Μέτριες ανέπνευστες ιστορίες, κλισέ και δήθεν λίγος που δίνει υπερβολική σημασία στο φαίνεσθαι και λιγότερο στο είναι! Σα να μη νοιάζεται ο συγγραφέας για το θέμα του και σα να θέλει απλώς να βγάλει το ναρκισσισμό του στο κείμενο! Τι συμβαίνει εντέλει; Ισχύει αυτό που περιγράφω ή είναι ιδέα μου; Μετά τον Καζαντζάκη, τον Καραγάτση, τον Παπαδιαμάντη και τόσους άλλους τι συμβαίνει πραγματικά; Κι αν όντως ισχύει τι φταίει; Μήπως η βολεμένη ζωή που κάνουμε και οι μέτριες δυσκολίες μας βοηθάνε δραματικά σ' αυτή τη μετριότητα; Μήπως δεν έχουμε τι πραγματικά να πούμε;
υγ: δεν ξέρω αν έβαλα το νήμα στο σωστό σημείο. Αυτό που ξέρω είναι πως ήθελα να μοιραστώ αυτό μου τον προβληματισμό με την κοινότητα
υγ: δεν ξέρω αν έβαλα το νήμα στο σωστό σημείο. Αυτό που ξέρω είναι πως ήθελα να μοιραστώ αυτό μου τον προβληματισμό με την κοινότητα