Μεταλλαγμένη, είχαμε τρομερό τάιμινγκ. Πριν λίγες μέρες τελείωσα τα δόντια της μυλόπετρας!!
Κατά πρώτον, θεωρώ πως στην προκειμένη περίπτωση, το παιχνίδι πέτυχε τον στόχο του. Με έβαλε δηλαδή στη διαδικασία να διαβάσω ένα βιβλίο που δεν θα είχα επιλέξει σε καμία άλλη περίπτωση. Η ελληνική πεζογραφία μου μυρίζει σχολείο, καταπίεση και βαρεμάρα και την αποφεύγω όσο μπορώ. Και αυτό ήταν που επικρατούσε στην αρχή του βιβλίου, τόσο λόγω γλώσσας όσο και λόγω θέματος. Και μόνο το γεγονός ότι αυτό το αίσθημα σιγά σιγά ξεπεράστηκε και το βιβλίο κατάφερε να με τραβήξει μαζί του, το θεωρώ μεγάλη επιτυχία.
Οι ανατριχιαστικές περιγραφές βιασμών, ξυλοδαρμών και δολοφονιών επίσης με δυσκόλεψαν λίγο αρχικά Αλλά μετά από λίγο, τι να κάνω, το πήρα απόφαση. Στα μεγάλα συν του βιβλίου οι χαρακτήρες, οι οποίοι μου φάνηκαν αληθοφανείς και καλοδουλεμένοι, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον ήρωα τον δύο γραμμών.
Σε γενικές γραμμές, ένα μικρό αλλά πολύ καλό και χορταστικό βιβλίο, που προσεγγίζει με ιδιαίτερα ενδιαφέρων τρόπο τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Σε ευχαριστώ για την πρόταση. Οι άλλες δύο περιμένουν τη σειρά τους για να διαβαστούν. (Μπορεί να αργώ, αλλά τα διαβάζω όλα!!)
Και τώρα τρέχω στο νήμα του Μαιτρ να δω τι έγραψες!!!))
Ιωάννα, χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε Με εξαίρεση όσα είχα διαβάσει στα σχολικά μου χρόνια, από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά, έχω διαβάσει ελαχιστότατα ελληνικά μυθιστορήματα. Τα δόντια της μυλόπετρας είναι ένα από αυτά και μου έχει μείνει στην μνήμη. Αν θυμάμαι καλά, το βιβλίο ήταν αρκετά αντικειμενικό και δεν πήρε σαφή θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς.
Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει χρόνια από τότε που το διάβασα και, εκτός από μια σκηνή βιασμού που δεν είναι καθόλου λεπτομερής, δεν θυμάμαι άλλες. Σε καταλαβαίνω όμως που δυσκολεύτηκες εξάλλου ούτε εγώ έχω γερό στομάχι για τέτοια.
Πεταλούδα καθυστέρησα πολύ καιρό να εκφράσω την άποψη μου για το Εν Ψυχρώ, όχι γιατί το ξεχνούσα η αδιαφορούσα αλλά γιατί ακόμα δεν το έχω τελειώσει. Μέχρι τη μέση που το διάβασα με συνεπήρε! Ιδιαίτερα το πρώτο κομμάτι, που γνωρίζουμε την οικογένεια Κλάτερ αλλά και τους εγκληματίες, ήταν υπέροχο.
Ζεις" τις τελευταίες τους μέρες, θλίβεσαι διότι γνωρίζεις την κατάληξή τους και περιμένεις να συμβεί. Αλλά και μετέπειτα, βρίσκεσαι στην σκηνή του εγκλήματος, ακολουθείς τις έρευνες της αστυνομίας αλλά και το πως μια ολόκληρη πόλη συνεχίζει την καθημερινότητά της μετά από ένα τέτοιο έγκλημα που συνέβη στην πιο αγαπητή ίσως οικογένεια της.Είσαι παρών και εσύ εκεί.
Μετά όμως ξεκίνησε η εξεταστική στη σχολή μου και συγκεντρώθηκα σε αυτή. Και έχασα γενικότερα την όρεξη μου για διάβασμα με αποτέλεσμα να αφήσω στην άκρη το βιβλίο, δεν ήθελα να το πιέσω. Αυτή την περίοδο έχω όρεξη ξανά όμως και ελπίζω ότι θα μπορέσω να το τελειώσω σύντομα!
Με αρκετή καθυστέρηση είναι αλήθεια, τελείωσα τελειωτικά χθες το Confiteor του μπαρμπα-Κραμπέ, μια από τις προτάσεις της Φαίης Μ. Αρκετά καλογραμμένο βιβλίο το οποίο όμως δεν με ενθουσίασε καθώς ξεκινά με υποσχέσεις ότι θα σου μιλήσει για τα πάντα (και τα κοάλα, ίσως ακόμα και τους αρμαδίλλους) αλλά τελικά μιλά για ελάχιστα και για να το κάνει αυτό χρειάστηκε περίπου 700 σελίδες. Δεν μετάνιωσα που το διάβαζα, πιθανότατα να το διάβαζα και ανεξάρτητα από την πρόταση της Φαίης, αλλά το περίμενα καλύτερο...
Ναι, γιατί πήγε εξαιρετικά η τελευταία φορά. Διάβασα μονο μία απο τις προτάσεις του Μπέιζιλ. Οπότε όχι, αφήστε που διαβάζω οτι μου κάνει κλίκ χωρίς πρόγραμμα το τελευταίο διάστημα (ναι για τόση αλητεία μιλάμε )) )
Βάγγυ, μαζί θα φέρουμε την καταστροφή. Θα τους αφανίσουμε όλους και θα περπατάμε στους άδειους δρόμους γελώντας χαιρέκακα. Τις προάλλες που ήμουν έξω περνάει ένας ντελιβεράς, αργά την νύχτα μέσα στην βροχή και αρχίζω και σκέφτομαι: Τα καημένα τα παιδιά, που δουλεύουν μέσα στο κρύο, στους δρόμους τους άθλιους, με μηχανάκια που είναι για πέταμα, με πελάτες που γκρινιάζουν, με τα *μπιπ* τα αφεντικά που τους τσιτώνουν και αναγκάζονται να περνάνε με κόκκινο βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή τους για 3 και 60-μπαμ πάρτον κάτω.
Ευτυχώς δεν χτύπησε σοβαρά, μόνο τα πλευρά του κρατούσε. Αν ερχόταν ασθενοφόρο παίζει να γονάτιζα και να φώναζα "Εγώ φταίω, εγώ φταίω για όλα" :λυγμ:
Τόση παράνοια πως να μην φανεί αστεία. Το καλύτερο είναι που έτρεχα 2 τετράγωνα με τα ψώνια στο χέρι για να τον βοηθήσω, και σκεφτόμουν:
Σιγά μη βγήκε κανείς απ'τα μαγαζιά. Αναίσθητοι όλοι, θα κάθονται και θα κοιτάνε, τα μουσκάρια//Αν του προσφέρω νερό θα το δεχτεί ή θα με κοιτάξει με αηδία;//Εννοείται θα το δεχτεί ηλίθια αφού δεν το έχεις ανοίξει καν, τώρα το πήρες. Θα του το τονίσεις κιόλας, να μη σκέφτεται μετά αν τον κόλλησες τίποτα.
Φτάνω λοιπόν και βλέπω 5 άτομα από πάνω του να τον ταχταρίζουν σαν μωρό. Καλά μου είχε πει ένας καθηγητής μου "Για σένα φτιάχτηκε το ανέκδοτο με τον γρίλο"
Έλα βρε σιγά. Το πολύ πολύ να αλληλοεξοντωθούμε! Καλού κακού φόρα καμιά πλεξούδα σκόρδα!