Σήμερα στο Βήμα και με αφορμή την έκθεση "Έρως : Από τη Θεογονία του Ησίοδου στην ύστερη αρχαιότητα" του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, υπήρχε ένα ένθετο με τίτλο "Η τέχνη του έρωτα στην αρχαιότητα".
Ξεκινάει με ένα μικρό λεξικό με επίθετα που έχουν αποδοθεί στον έρωτα :
Αβέβαιος, αβρός, αβροπέδιλος, αγέρωχος, αγαλλόμενος, άγριος, άγρυπνος, αδόνητος, αήττητος, αθαμβής, αθάνατος, αλάστωρ, αληθινός, ανήμερος, ανίκητος, ανώνυμος, άρχων, άτεγκτος, άτρεπτος, άφθονος, άφρων, αφύλακτος, βαρύζηλος, βασιλεύς, βίαιος, γαμήλιος, γελών, γλυκύς, γλυκύπικρος, γνήσιος, γυμνός, δαίμων, δεινός, δέσμιος, δεσπότης, δολοπλόκος, δοξαστός, δραπετίδης, δριμύς, ………. τύραννος, υπερπόντιος, φρενοπλόκος, φρενοληστής, φίλος, χρυσοκόμας, χρυσοφαής, ψυχής ακόνη, ψυχής μάγειρος, ωκύς.
Και μετά απ’ αυτό ακολουθεί το εξής σχόλιο :
"Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς από τα πολυάριθμα επίθετα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ορίσει κανείς με λέξεις τον πλέον πολυεπίθετο θεό της αρχαιότητας, τον Έρωτα.
Η χώρα της γλώσσας είναι αδύνατον να χωρέσει το αχώρητο. Περιορίζομαι αναγκαστικά να απομονώσω φράσεις από το Συμπόσιον του Πλάτωνα, όπου ο φιλόσοφος σε ένα χιαστί αντιμεταθετικό λογοτεχνικό σχήμα αναφέρει στον πόνο, στο φόβο, στον πόθο και στο λόγο δηλαδή στη λογική αυτός είναι κυβερνήτης (του λόγου), επιβάτης (του πόθου), παραστάτης (του φόβου) και σωτήρ άριστος (του πόνου). Και συνεχίζει : ούτε τιμές, ούτε πλούτος, ούτε άλλο ουδέν, όπως ο Έρως για να καταλήξει ότι αποτελεί πάντων θεών και ανθρώπων νόημα".
Χμ ….. τι ωραία που τα έλεγαν οι αρχαίοι! Πάμε, όμως, και στους σύγχρονους. Διάβαζα την περίληψη για το καινούριο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη και μεταξύ άλλων υπήρχε και το εξής ερώτημα : Τελικά, τι ερωτευόμαστε; Το πρόσωπο ή τον έρωτα;
Ωραίο ερώτημα. Σκέφτομαι ότι στο βιβλίο της η Βαμβουνάκη (που εκτός από συγγραφέας είναι και ψυχολόγος) μάλλον θα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην ουσία τον έρωτα ερωτευόμαστε. Αν το συνδέσω, μάλιστα και με το επίθετο «ανώνυμος» που του έχει αποδοθεί ……
Θεωρητικά είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις αυτές. Στην πράξη όμως; Είναι εύκολο για τον καθένα από μας να το «προσγειώσει» τόσο και να το αποδεχτεί;
Τι λέτε;
Ξεκινάει με ένα μικρό λεξικό με επίθετα που έχουν αποδοθεί στον έρωτα :
Αβέβαιος, αβρός, αβροπέδιλος, αγέρωχος, αγαλλόμενος, άγριος, άγρυπνος, αδόνητος, αήττητος, αθαμβής, αθάνατος, αλάστωρ, αληθινός, ανήμερος, ανίκητος, ανώνυμος, άρχων, άτεγκτος, άτρεπτος, άφθονος, άφρων, αφύλακτος, βαρύζηλος, βασιλεύς, βίαιος, γαμήλιος, γελών, γλυκύς, γλυκύπικρος, γνήσιος, γυμνός, δαίμων, δεινός, δέσμιος, δεσπότης, δολοπλόκος, δοξαστός, δραπετίδης, δριμύς, ………. τύραννος, υπερπόντιος, φρενοπλόκος, φρενοληστής, φίλος, χρυσοκόμας, χρυσοφαής, ψυχής ακόνη, ψυχής μάγειρος, ωκύς.
Και μετά απ’ αυτό ακολουθεί το εξής σχόλιο :
"Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς από τα πολυάριθμα επίθετα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ορίσει κανείς με λέξεις τον πλέον πολυεπίθετο θεό της αρχαιότητας, τον Έρωτα.
Η χώρα της γλώσσας είναι αδύνατον να χωρέσει το αχώρητο. Περιορίζομαι αναγκαστικά να απομονώσω φράσεις από το Συμπόσιον του Πλάτωνα, όπου ο φιλόσοφος σε ένα χιαστί αντιμεταθετικό λογοτεχνικό σχήμα αναφέρει στον πόνο, στο φόβο, στον πόθο και στο λόγο δηλαδή στη λογική αυτός είναι κυβερνήτης (του λόγου), επιβάτης (του πόθου), παραστάτης (του φόβου) και σωτήρ άριστος (του πόνου). Και συνεχίζει : ούτε τιμές, ούτε πλούτος, ούτε άλλο ουδέν, όπως ο Έρως για να καταλήξει ότι αποτελεί πάντων θεών και ανθρώπων νόημα".
Χμ ….. τι ωραία που τα έλεγαν οι αρχαίοι! Πάμε, όμως, και στους σύγχρονους. Διάβαζα την περίληψη για το καινούριο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη και μεταξύ άλλων υπήρχε και το εξής ερώτημα : Τελικά, τι ερωτευόμαστε; Το πρόσωπο ή τον έρωτα;
Ωραίο ερώτημα. Σκέφτομαι ότι στο βιβλίο της η Βαμβουνάκη (που εκτός από συγγραφέας είναι και ψυχολόγος) μάλλον θα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην ουσία τον έρωτα ερωτευόμαστε. Αν το συνδέσω, μάλιστα και με το επίθετο «ανώνυμος» που του έχει αποδοθεί ……
Θεωρητικά είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι σκέψεις αυτές. Στην πράξη όμως; Είναι εύκολο για τον καθένα από μας να το «προσγειώσει» τόσο και να το αποδεχτεί;
Τι λέτε;
Last edited:
