Βλάντιμιρ Ναμπόκοφ (Vladimir Nabokov) : "Λολίτα"

[Φαροφύλακας]

προσωπικά, έχω την χειρότερη άποψη για την έκδοση του Πατάκη με τις υποσημειώσεις.. καλή λογοτεχνία επιβαρυμένη με ακατάπαυστη φλυαρία. Σαν να πας σινεμά να δεις μια αριστουργηματική ταινία και να έχεις έναν τύπο δίπλα που συνεχώς να σου εξηγεί το ένα και το άλλο... έλεος.

 

[Αμοντιλιάδο]

Καλά, τα σχόλια είναι τραγικά, υπερβολικά αναλυτικά, σε σημείο να βγάζουν από τη μύγα αναίτιο ξύγκι. Το βιβλίο διαβάζεται μια χαρά και χωρίς αυτά...

 

[Ιαβερης]

Διαβασα σχετικα προσφατα την Λολιτα και θελω να πω οτι ειναι οντως ενα απο το καλυτερα μυθιστορηματα του περασμενου αιωνα. Η γραφη του Ναμποκοβ μου αρεσε παρα πολυ, δεν εχει τιποτα ρωσικο οπως περιμενα, καθαρα αμερικανικη. Δεν με κουρασε, μου αρεσε πολυ η περγραφη του οδοιπορικου που εκανε ο ηρωας του, αριστα δοσμενοι χαρακτηρες με απολυτη αληθοφανεια. Τωρα για το θεμα του βιβλιου τι να πω; Το ξερω οτι υπαρχουν αρρωστοι ανθρωποι με περιεργες σεξουαλικες ορεξεις και το βλεπω καθε μερα ( στην τηλεοραση, στις εφημεριδες κλπ), αλλα αλλο ειναι καποιος να σου δειξει με το δαχτυλο '' κοιτα, αυτος την βρισκει μα μικρα κοριτσακια'' κι αλλο ο ιδιος διεστραμμενος ανθρωπος να σου περιγραφει την αρρωστια του. Ο Ναμποκοβ ηταν τοσο πιστευτος στην σκιαγραφηση του Χαμπερτ που καποιες στιγμες αναρωτιομουν ( και γελαστε αν θελετε) μηπως κι ο ιδιος ειναι σαν τον ηρωα του, μηπως περιγραφει τα δικα του σεξουαλικα απωθημενα; Ο Χαμπερτ ειναι πλεον ο πιο μισητος μου ηρωας, δεν μπορεσα να του συμπασχω, να τον λυπηθω, δεν προσπαθησα καν να μπω στην δικια του θεση, να δω τα πραγματα απο την δικη του σκοπια. Το μονο που ηθελα ηταν μια καραμπινα κι αυτον μπροστα μου... Λυπηθηκα την Λολιτα, ιδιατερα η τελευταια της σκηνη με τον Χαμπερτ με στεναχωρησε ιδιαιτερα, τι καταντια!

Πολυ καλο βιβλιο η '' Λολιτα'' του Ναμποκοβ, σιγουρα απο τα καλυτερα που εχω διαβασει και θα ξαναδιαβασω. Μην δειτε καμια κινηματογραφικη μεταφορα της, το βιβλιο ειναι πολυ καλυτερο κι αυτο αρκει.

 

[Μέγας Μάγιστρος]

Η Λολίτα υπήρξε σταθμός στην "καρριέρα" μου ως αναγνώστη. Φυσικά μέτρησε και το γεγονός ότι την γνώρισα μέσα από την σχολιασμένη έκδοση. Είχα δει την ταινία αρκετό καιρό πριν διαβάσω το βιβλίο (το διάβασα νομίζω τον χειμώνα του 2008-2009, μάλλον Δεκέμβριο του '08) κι έτσι τα σπόιλερ των σχολίων δεν με πείραξαν ιδιαίτερα, καθώς η πλοκή λίγο πολύ μου ήταν ήδη γνωστή. Σπάνια απολαμβάνεις έτσι ένα μυθιστόρημα όταν γνωρίζεις εκ των προτέρων την πλοκή του! Αργότερα είδα και την ταινία του Κιούμπρικ.

Καμία ταινία φυσικά δεν μπορεί να αποδώσει το ιδιαίτερο στυλ του Ναμπόκοφ. Άλλα τα εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου.

 

[Διας]

Διάβασα πρόσφατα την Λολίτα. Έχω να πω ότι μου άρεσε η γραφή του Ναμπόκοφ αλλά δεν μου άρεσε η ιστορία. Με κούρασαν λίγο -ας πούμε- τα ταξίδια τους και να πω την αλήθεια το περίμενα πιο..πικάντικο.

Τώρα για τα σχόλια...υπάρχουν μερικά μακροσκελή αλλά ως το πλήθος δεν θα λεγα ότι είναι πολλά, αφού τα 2/3 είναι μεταφράσεις των γαλλικών. Τέλος από τις ταινίες, του 1997 με τον Irons μου άρεσε περισσότερο από αυτή του Κιούμπρικ, ίσως γιατί "πατάει" πιο πολύ στο βιβλίο.

 

[Μαρτίνι]

Η Λολίτα είναι ένα βιβλίο - πρόκληση σε πολλά επίπεδα.

Καταρχήν προκαλεί με την θεματολογία του και μόνο. Μπορώ να κατανοήσω πως ταρακουνάει και ενοχλεί πολλούς αναγνώστες, από την άλλη όμως δεν είναι σε καμιά περίπτωση πορνογράφημα και δεν μπορώ να κατανοήσω με τίποτα πως το χαρακτήρισαν έτσι οι εκδότες της τότε εποχής αλλά και κόσμος ακόμα και σήμερα. Ουσιαστικά δεν περιγράφει ούτε μια πορνογραφική σκηνή.

Είναι μια πρόκληση, καθώς ο ήρωας του Χάμπερτ, προσπαθεί παρά το αποδεδειγμένο παράπτωμά του, να πείσει τους δικαστές του πως είναι αθώος. Είναι ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση που προσπαθεί να πάρει τον αναγνώστη με το μέρος του και να τον κάνει να τον συμπαθήσει. Το τελευταίο, εν μέρει ίσως και να συμβαίνει. Κάποια στιγμή προς το τέλος του βιβλίου κάνει ένα δεύτερο έγκλημα, προκειμένου να κερδίσει πίσω τον ολέθριο έρωτα του. Και όμως αυτό το έγκλημα, ίσως λέω πάλι, φτάνει στο σημείο να το επικροτεί ο αναγνώστης.

Είναι μια πρόκληση με τα απίστευτα πετυχημένα λογοπαίγνια που κάνει ο συγγραφέας στις σελίδες του. Προσωπικά με εντυπωσίασε στο έπακρον. Προκαλεί με την εκκεντρικότητα του κεντρικού χαρακτήρα του, την αλαζονεία του αλλά και με τις τόσες γνώσεις που φαίνεται να έχει πάνω σε ποίκιλλα θέματα. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ακουστούν εκνευριστικά για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, προσωπικά όμως για μένα το αποτέλεσμα είναι απλά εκπληκτικό. Αυτό που αισθάνθηκα όταν τελείωσα το βιβλίο ήταν ένας θαυμασμός και για το βιβλίο και για τον συγγραφέα.

Και πάνω απ' όλα νομίζω πως η Λολίτα είναι μια αναγνωστική πρόκληση, για κάθε λάτρη της ωραίας γλώσσας σε ένα βιβλίο. Είναι ένα κορυφαίο έργο.

 

[Ναντίν]

Το βιβλίο αυτό ίσως να άξιζε δέκα στα δέκα , ο τρόπος γραφής είναι πραγματικά εξαιρετικός , και αναμφισβήτητα ο Ναμπόκοφ ξέρει να χειρίζεται τη γλώσσα και να παίζει με τις λέξεις. Όμως αυτό το ζουμ μέσα στον ψυχισμό ενός τέτοιου ανθρώπου όπως ο πρωταγωνιστής , ήταν δύσκολο για μενα . Ήταν τόσο αληθινός , ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούσε να δικαιολογηθεί , να απολογηθεί ίσως ακόμα και να σε πείσει ότι ο ίδιος ήταν το θύμα αποπλάνησης αυτού του ‘νυμφιδιου’. Με έκανε να αναρωτηθώ πώς κατάφερε ο συγγραφέας να μπει τόσο καλά στο μυαλό ενός τέτοιου ανθρώπου. Άραγε έκρυβε κάποια αλήθεια για τον δικό του εαυτό ; Επομένως απλά και μόνο επειδή με έκανε να αποστρέψω το βλέμμα μου από το βιβλίο αρκετές φορές, δεν είναι δέκα για μενα . Παραμένει όμως σίγουρα διαχρονικό.

 

[Σμίλα]

Σίγουρα μέσα στα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει . Πολύ ωραία γραφή , θυμάμαι πως σε πολλές φράσεις καθόμουν και θαύμαζα το χειρισμό της γλώσσας από το συγγραφέα. Όσο για το θέμα παρότι δύσκολο ,σοκαριστικό, δεν μου προξένησε απέχθεια για τον ήρωα , να σου πω μέχρι που τον συμπάθησα -ίσως γιατί το πάθος του ήταν τόσο μεγάλο,-ήταν αγάπη στην πραγματικότητα απέραντη , σκοτεινή και ολοκληρωτική- ίσως γιατί ήταν τόσο πνευματώδης και χαρισματικός (αυτό βέβαια ξεγελούσε και τους γύρω του) .
Μου άρεσε επίσης η ιστορία της ζωής του , το πως διαμορφώθηκε σ'αυτό που τελικά έγινε.