Την προηγούμενη βδομάδα διάβασα το "Looking for Alaska" του Τζον Γκριν (επηρεασμένη από το άλλο του βιβλίο που αυτή την περίοδο συγκινεί τόσο κόσμο με τη μεταφορά του στο σινεμά). Ο πρωταγωνιστής λοιπόν ήταν μανιώδης αναγνώστης βιογραφιών, τον ενδιέφερε η ζωή ακόμα και συγγραφέων των οποίων δεν είχε διαβάσει ούτε ένα έργο. Πέραν όλων των άλλων θεμάτων που εξερευνούσε το βιβλίο, με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με τους λόγους που θα μπορούσε να επιλέξει κανείς ένα τέτοιο είδος λογοτεχνίας.
Ο προφανέστερος λόγος είναι όταν θαυμάζεις κάποιο πρόσωπο και θέλεις να μάθεις περισσότερα για τη ζωή του.
Προσωπικά έχω διαβάσει και κάποιες αυτοβιογραφίες όχι μόνο από περιέργεια για τη ζωή του συγγραφέα τους, αλλά και εξαιτίας της γραφής του - όταν βγήκαν τα απομνημονεύματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ήταν μια καλή μέρα για μένα. Άλλοι διαβάζουν τις ιστορίες ατόμων με τα οποία ταυτίζονται κατά κάποιο τρόπο και ψάχνουν να βρουν παραλληλισμούς, καθοδήγηση, παρηγοριά, θάρρος - αλκοολικοί, άτομα με καρκίνο ή Αλτσχάιμερ (ή που φροντίζουν τέτοια άτομα), μετανάστες σε ξένους τόπους, και τόσα άλλα, έχουν γράψει κάποια από τα πιο δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν είμαι αλκοολική).
Αν και ως επί το πλείστον προτιμώ βιβλία με πλοκή, θεωρώ τις (αυτο)βιογραφίες μια πολύ δελεαστική επιλογή για να εναλλάσσω το είδος των βιβλίων που διαβάζω. Τα οφέλη είναι πολλαπλά: μαθαίνεις πράγματα για τη ζωή και την ψυχοσύνθεση συναρπαστικών ανθρώπων, εμπλουτίζεις τις ιστορικές σου γνώσεις (εχμ... ανάλογα και τίνος τη βιογραφία επέλεξες, και ο Τζάστιν Μπίμπερ συνέγραψε απομνημονεύματα...), εμπνέεσαι - ή και αποτρέπεσαι από κάποια ατοπήματα, γνωρίζεις διαφορετικούς πολιτισμούς. Επιπλέον, παρότι το τέλος είναι σχεδόν πάντα γνωστό εκ των προτέρων (ο πρωταγωνιστής πεθαίνει!
- τουλάχιστον για όσους δεν προτιμάμε τις βιογραφίες σύγχρονων "ηρώων"), μέχρι να επέλθει το τέλος μπορούν να συμβούν μύρια όσα συνταρακτικά- εξάλλου διαβάζεις βιογραφία ακριβώς επειδή δεν ξέρεις όλα τα γεγονότα στη ζωή του πρωταγωνιστή.
Εσείς διαβάζετε βιογραφίες, ή δε θα παρατούσατε ένα καλό βιβλίο μυθοπλασίας για να μάθετε τι έκαναν στη ζωή τους ο Τσόρτσιλ ή η Νέλι Μέλμπα; Έχετε να προτείνετε κάποια (αυτο)βιογραφία που σας άφησε έντονες εντυπώσεις;
Δικά μου αγαπημένα είναι τα απομνημονεύματα του Ρίτσαρντ Φάινμαν που ήταν προσωποποίηση του τρελού επιστήμονα, η ιστορία της Ενριέτα Λακς και τα βιβλία του Robert K. Massie.
Ο προφανέστερος λόγος είναι όταν θαυμάζεις κάποιο πρόσωπο και θέλεις να μάθεις περισσότερα για τη ζωή του.
Το ίδιο μάλλον ισχύει και όταν απεχθάνεσαι κάποιον - πολύς κόσμος διαβάζει βιογραφίες του Χίτλερ.
Και το ίδιο ισχύει όταν σε ενδιαφέρει γενικότερα μια ιστορική περίοδος - μια βιογραφία του Μεγάλου Πέτρου οπωσδήποτε είναι αρκούντως διαφωτιστική για πολύ περισσότερα από τα τεκταινόμενα αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια της Ρωσίας.
Αν και ως επί το πλείστον προτιμώ βιβλία με πλοκή, θεωρώ τις (αυτο)βιογραφίες μια πολύ δελεαστική επιλογή για να εναλλάσσω το είδος των βιβλίων που διαβάζω. Τα οφέλη είναι πολλαπλά: μαθαίνεις πράγματα για τη ζωή και την ψυχοσύνθεση συναρπαστικών ανθρώπων, εμπλουτίζεις τις ιστορικές σου γνώσεις (εχμ... ανάλογα και τίνος τη βιογραφία επέλεξες, και ο Τζάστιν Μπίμπερ συνέγραψε απομνημονεύματα...), εμπνέεσαι - ή και αποτρέπεσαι από κάποια ατοπήματα, γνωρίζεις διαφορετικούς πολιτισμούς. Επιπλέον, παρότι το τέλος είναι σχεδόν πάντα γνωστό εκ των προτέρων (ο πρωταγωνιστής πεθαίνει!
- τουλάχιστον για όσους δεν προτιμάμε τις βιογραφίες σύγχρονων "ηρώων"), μέχρι να επέλθει το τέλος μπορούν να συμβούν μύρια όσα συνταρακτικά- εξάλλου διαβάζεις βιογραφία ακριβώς επειδή δεν ξέρεις όλα τα γεγονότα στη ζωή του πρωταγωνιστή. Εσείς διαβάζετε βιογραφίες, ή δε θα παρατούσατε ένα καλό βιβλίο μυθοπλασίας για να μάθετε τι έκαναν στη ζωή τους ο Τσόρτσιλ ή η Νέλι Μέλμπα; Έχετε να προτείνετε κάποια (αυτο)βιογραφία που σας άφησε έντονες εντυπώσεις;
Δικά μου αγαπημένα είναι τα απομνημονεύματα του Ρίτσαρντ Φάινμαν που ήταν προσωποποίηση του τρελού επιστήμονα, η ιστορία της Ενριέτα Λακς και τα βιβλία του Robert K. Massie.
Last edited:
Με ενδιαφέρουν πολύ οι βιογραφίες, αλλά όχι σερί. Όλα χρειάζονται, μια (αυτο)βιογραφία τώρα, ένα λογοτεχνικό μετά, έτσι για ποικιλία.
Αναλόγως την διάθεση, λοιπόν...καταλαβαίνεις.
Θα τον ξαναπροτιμήσω σαν βιογράφο. Εσύ ποια βιβλία του διάβασες;
