Επίσης διαβασε αυτό εδώ το νήμα και δει το σημείο για τις παραθέσεις. 
Βιβλία που σας απογοήτευσαν
- Thread starter Λορένα
- Start date
Διάβασα την άποψή σου και είναι εν μερει σεβαστή... Όμως η τελευταία σου παράγραφος μιλάει ξεκάθαρα για την κεντρική ιδέα του βιβλίου που σίγουρα δεν είναι αυτή που γράφεις!
Κάνε βρε Αριάδνη!!! Να συζητήσουμε για το βιβλίο πάνω στο νήμα!!!
Παιδιά, καταρχήν μια παρουσίαση θα πρέπει να έχει ένα στοιχειώδες περιεχόμενο και έκταση. Όταν θες να παρουσιάσεις ένα βιβλίο αυτό σημαίνει πως έχεις να πεις πράγματα γι' αυτό.
Έπειτα, το κείμενο θα πρέπει να είναι και τεχνικά σωστό. Οι προτάσεις ξεκινούν με κεφαλαίο γράμμα, μετά το κόμμα έπεται κενό, δεν πρέπει να υπάρχουν "σπασμένες γραμμές" κτλ. Κανονικά θα έπρεπε να μπαίνουν και τόνοι. Φόρουμ για την γλώσσα είμαστε κι άνθρωποι που γράφουμε και διαβάζουμε. Νομίζω πως είναι το στοιχειώδες μίνιμουμ να μπορούμε να συντάξουμε ένα αξιοπρεπές κείμενο σε περιεχόμενο και εμφάνιση.
Δείτε εδώ παρουσιάσεις από τον Γλωσσολάγνο και την Πεταλούδα. Όμορφες σε μορφή και περιεχόμενο. Άψογες!
Όμως, στην τελική, μπορούμε να δεχτούμε και μια μικρότερη και απλή παρουσίαση. Αρκεί να μην χρειάζεται να τρέχουμε από πίσω οι συντονιστές και να βάζουμε δουλειά για πράγματα που θα έπρεπε να είναι απλά και αυτονόητα (παράγραφοι, στίξη κτλ.)
Κι επιμένω, η πρώτη παρουσίαση δεν θα πρέπει να είναι "θάψιμο". Ας γράψει πρώτος κάποιος ο οποίος είναι τουλάχιστον ουδέτερος (ή θετικός) κι ο αντίλογος από κάτω.
Έπειτα, το κείμενο θα πρέπει να είναι και τεχνικά σωστό. Οι προτάσεις ξεκινούν με κεφαλαίο γράμμα, μετά το κόμμα έπεται κενό, δεν πρέπει να υπάρχουν "σπασμένες γραμμές" κτλ. Κανονικά θα έπρεπε να μπαίνουν και τόνοι. Φόρουμ για την γλώσσα είμαστε κι άνθρωποι που γράφουμε και διαβάζουμε. Νομίζω πως είναι το στοιχειώδες μίνιμουμ να μπορούμε να συντάξουμε ένα αξιοπρεπές κείμενο σε περιεχόμενο και εμφάνιση.
Δείτε εδώ παρουσιάσεις από τον Γλωσσολάγνο και την Πεταλούδα. Όμορφες σε μορφή και περιεχόμενο. Άψογες!
Όμως, στην τελική, μπορούμε να δεχτούμε και μια μικρότερη και απλή παρουσίαση. Αρκεί να μην χρειάζεται να τρέχουμε από πίσω οι συντονιστές και να βάζουμε δουλειά για πράγματα που θα έπρεπε να είναι απλά και αυτονόητα (παράγραφοι, στίξη κτλ.)
Κι επιμένω, η πρώτη παρουσίαση δεν θα πρέπει να είναι "θάψιμο". Ας γράψει πρώτος κάποιος ο οποίος είναι τουλάχιστον ουδέτερος (ή θετικός) κι ο αντίλογος από κάτω.
Και γω φαρε που σπουδαζω πια κατι παραπλησιο πρεπει να σταθω στο υψος μου νομιζω και να δωσω το καλο παραδειγμα! Εμενα το βιβλιο μου αρεσε και μιλα για την παρεκληση στην συμπεριφορα οπως λεει και ο νικολας παραπανω και εχει πολλα , πολλα ψυχικα αντισταθμισματα και ιδεες που πρεπει να δουμε, να μελετησουμε μια συμπεριφορα που βγαινει εξω απο τα ορια.
Ενα βιβλίο που με ειχε απογοητευσει ηταν ο Αλχημιστης του Κοελο. Ισως να ειχα δημιουργησει μεγάλες προσδοκίες με όλα αυτα που άκουγα για αυτο το βιβλίο και εν τέλει ηταν ένα κατω του μετρίου βιβλίο. Ουτε καμμια βαρυσημαντη φιλοσοφία διέκρινα ουτε καποιο σπουδαίο νόημα ζωης, ετσι τουλαχιστον όπως θελει να επαγγελεται αυτο το βιβλίο. Ισως να βρισκει εδαφος σε καποιον που δεν έχει διαβάσει ποτέ αληθινή φιλοσοφία.Και γενικότερα ο Κοελο σαν συγγραφέας με εχει απογοητευσει. Εχω διαβάσει τρια βιβλία του και εκπλήσσομαι πως είναι τόσο δημοφιλής. Μαλλόν εχει πολυ καλες δημόσιες σχέσεις. Εννοειται βεβαια δεν ξαναδιαβάζω αλλο δικό του.
Δεν έχω θάψει κανένα βιβλίο σχεδόν ποτέ στην ζωή μου αλλά τώρα θα το κάνω γιατί νομίζω ότι πραγματικά έχασα τον χρόνο μου. Μιλάω για το Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΠΗΔΗΞΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Πρώτα από όλα θα πω για την σοβαρότατη μεροληψία υπέρ της δυτικής κουλτούρας & της συντηρητικής πολιτικής. Ο καλός γεράκος συνάντησε τον σχετικά καλούλη δικτάτορα φράγκο. Επίσης συνάντησε τον μισότρελο Στάλιν που τον εξαπάτησε μέσω ενός επιστήμονα και του έδωσε μια πυρηνική φόρμουλα. Λογικό είναι γιατί η Ρωσία τους ταλαιπωρεί πολύ τους Σουηδούς. Το βιβλίο έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες που με αστείες δικαιολογίες συνδέονται μεταξύ τους σε σημείο που σκέφτεσαι ότι το επαναλαμβάνει άγονα, ότι το κάνει επί τούτου για να μεγαλώσει την πλοκή. Γενικά επικρατεί μια προχειρότητα και μια ρηχή αντιμετώπιση που δεν την σώζει το χιούμορ του συγγραφέα. Θέλω να πω ότι και τα ανάλαφρα βιβλία θα πρέπει να έχουν το νόημα τους και να είναι προσεγμένα.
Με απογοήτευσε ο "Παράξενος Τζον" του Όλαφ Στάπλετον...
Το είχα αγοράσει γενικά με κάποιον ενθουσιασμό μιας και υπόθεση της ιστορίας και η βιογραφία του συγγραφέα τον έκαναν ένα άκρως ελκυστικό ανάγνωσμα.
Όμως έπεσα έξω...
Το βιβλίο πραγματεύεται το μύθο του Υπεράνθρωπου!
Ο Τζον είναι ένα παιδί διαφορετικό απ' όλα τα παιδιά της ηλικίας του, σωματικά και νοητικά, και αφού καταλαβαίνει τις δυνάμεις του, αποφασίζει να αλλάξει τον κόσμο που ζει, να αφήσει πίσω του αυτόν τον ανθρώπινο πολιτισμό και να πλησιάσει τον "υπερανθρώπινο". Τα χρόνια του στον πλανήτη μας είναι μετρημένα και πρέπει να προλάβει...
Καλό ε;;Αμ δε!!!))
Το βιβλίο δυστυχώς είναι πολύ επιφανειακό. Έχει κάποιες αριστερόστροφες μπαρούφες που πια πιστεύουν μόνο οι ονειροπόλοι και κάποτε πίστευαν μόνο οι χίπηδες και πέρα τούτου ο συγγραφέας μπλέκεται σε αοριστολογίες και φιλοσοφικά πυροτεχνήματα ενώ ο ίδιος είναι μπερδεμένος ανάμεσα στα όρια του καπιταλισμού και της ουτοπικής ελευθερίας...
Οι δε χαρακτήρες...
Επιφανειακοί και αδιάφοροι, απλά πλαισιώνουν τον Τζον και λειτουργούν σαν ρουλεμάν στην δυσκίνητη ιστορία της ζωής του...
Θα διαβάζω και τον "Κατασκευαστή των Άστρων" μιας και θέλω να δώσω στον συγγραφέα μια δεύτερη ευκαιρία!
Το είχα αγοράσει γενικά με κάποιον ενθουσιασμό μιας και υπόθεση της ιστορίας και η βιογραφία του συγγραφέα τον έκαναν ένα άκρως ελκυστικό ανάγνωσμα.
Όμως έπεσα έξω...
Το βιβλίο πραγματεύεται το μύθο του Υπεράνθρωπου!
Ο Τζον είναι ένα παιδί διαφορετικό απ' όλα τα παιδιά της ηλικίας του, σωματικά και νοητικά, και αφού καταλαβαίνει τις δυνάμεις του, αποφασίζει να αλλάξει τον κόσμο που ζει, να αφήσει πίσω του αυτόν τον ανθρώπινο πολιτισμό και να πλησιάσει τον "υπερανθρώπινο". Τα χρόνια του στον πλανήτη μας είναι μετρημένα και πρέπει να προλάβει...
Καλό ε;;Αμ δε!!!
))Το βιβλίο δυστυχώς είναι πολύ επιφανειακό. Έχει κάποιες αριστερόστροφες μπαρούφες που πια πιστεύουν μόνο οι ονειροπόλοι και κάποτε πίστευαν μόνο οι χίπηδες και πέρα τούτου ο συγγραφέας μπλέκεται σε αοριστολογίες και φιλοσοφικά πυροτεχνήματα ενώ ο ίδιος είναι μπερδεμένος ανάμεσα στα όρια του καπιταλισμού και της ουτοπικής ελευθερίας...
Οι δε χαρακτήρες...
Επιφανειακοί και αδιάφοροι, απλά πλαισιώνουν τον Τζον και λειτουργούν σαν ρουλεμάν στην δυσκίνητη ιστορία της ζωής του...
Θα διαβάζω και τον "Κατασκευαστή των Άστρων" μιας και θέλω να δώσω στον συγγραφέα μια δεύτερη ευκαιρία!
Με απογοήτευσε το "Οι δακτύλιοι του Κρόνου" του W.G. Sebald. Τον συγγραφέα και το βιβλίο το έμαθα μέσω της λέσχης όπου έχουν γραφτεί πολύ θετικά σχόλια. Πριν το διαβάσω έριξα και μια ματιά στο goodreads όπου έχει την εντυπωσιακή βαθμολογιά του 4.25 με 6k ψήφους (εντάξει δεν είναι και το πιο αξιόπιστο σύστημα αλλά καταλαβαίνετε τι εννόω) και με αρκετές προσδοκίες το ξεκίνησα.
Το βιβλίο ενώ έχει ένα πολύ ενδιαφέρον κεντρικό θέμα (με αρκετά παρακλάδια) και ενώ κάποια σημεία είναι εκπληκτικά στη γραφή τους (πχ κομμάτια από το μέρος VII) είχα συνεχώς την αίσθηση πως ο συγγραφέας για κάποιο ανεξήγητο - για μένα- λόγο "προσπαθούσε" διαρκώς να μας βγάλει από το κεντρικό "δρόμο", να κρύψει κάτι όμορφο σε ένα σωρό απο σκουπίδια.
Εντάξει υπέρβάλλω κάπως, προφανώς και δεν είναι για τα σκουπίδια το βιβλίο (ή μέρος αυτού) αλλά υπάρχουν πληροφορίες που για μένα τουλάχιστον δεν έχουν σχεδόν κανένα λόγο να υπάρχουν στο βιβλίο. ΠΛηροφορίες που "φορτώνουν" το κείμενο και που εμένα με οδήγησαν στο να το βαρεθώ ή να κουραστώ ώρες ώρες.
Ίσως κάποια στιγμή να πιάσω κάποιο άλλο του Sebald ελπίζοντας πως σε άλλα βιβλία το στυλ θα είναι πιο κοντά στα κομμάτια που μου άρεσαν.
@Ελλη Μ πότε να περιμένω τους monty python;
Το βιβλίο ενώ έχει ένα πολύ ενδιαφέρον κεντρικό θέμα (με αρκετά παρακλάδια) και ενώ κάποια σημεία είναι εκπληκτικά στη γραφή τους (πχ κομμάτια από το μέρος VII) είχα συνεχώς την αίσθηση πως ο συγγραφέας για κάποιο ανεξήγητο - για μένα- λόγο "προσπαθούσε" διαρκώς να μας βγάλει από το κεντρικό "δρόμο", να κρύψει κάτι όμορφο σε ένα σωρό απο σκουπίδια.
Εντάξει υπέρβάλλω κάπως, προφανώς και δεν είναι για τα σκουπίδια το βιβλίο (ή μέρος αυτού) αλλά υπάρχουν πληροφορίες που για μένα τουλάχιστον δεν έχουν σχεδόν κανένα λόγο να υπάρχουν στο βιβλίο. ΠΛηροφορίες που "φορτώνουν" το κείμενο και που εμένα με οδήγησαν στο να το βαρεθώ ή να κουραστώ ώρες ώρες.
Ίσως κάποια στιγμή να πιάσω κάποιο άλλο του Sebald ελπίζοντας πως σε άλλα βιβλία το στυλ θα είναι πιο κοντά στα κομμάτια που μου άρεσαν.
@Ελλη Μ πότε να περιμένω τους monty python;
Απογοητευτικότατος ο "Φάρος" της Βιρτζίνια Γουλφ. Ενώ η πλοκή και το θέμα που πραγματεύεται είναι πολύ ενδιαφέροντα, η τελική λύση που δίνει η συγγραφέας είναι πολύ κατώτερη από τις προσδοκίες της εξέλιξης και τη φήμη της, είναι δε και εξαιρετικά απότομη (η λύση που δίνει). Αν το τέλος ήταν τουλάχιστον ισάξιο του "σεναρίου", θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Τι να γίνει, ουδείς τέλειος...
Την ίδια άποψη έχω για το Τρέλες στο Μπρούκλυν,του Πολ Ώστερ, κρίμα γιατί η κεντρική ιδέα ήταν ενδιαφέρουσα αλλά η εκτέλεση μου φάνηκε ανιαρή. Η πρώτη παράγραφος σε προιδεάζει για μια κυνική, χαρούμενη, σαρκαστική και θλιβερή αφήγηση αλλά τίποτα ιδιαίτερο δεν γίνεται...
Η ανάρτηση σου μου θύμισε αυτόΈχω εδώ και χρόνια στο κομοδίνο, δίπλα ακριβώς από το κεφάλι μου, το "Εκκρεμές του Φουκό". Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ούτε καν την πρώτη σελίδα. Όποτε το κοιτάζω, βαριέμαι και πιάνω κάποιο άλλο βιβλίο στα χέρια.
Παρακαλώ κάποιο μέλος της Λέσχης να με ενημερώσει αν έχω χάσει κάτι σημαντικό, όλα αυτά τα χρόνια που δεν το έχω ακουμπήσει καν...
Δεν είσαι μόνοςhttps://www.youtube.com/watch?v=93RqZy2muRA
Τη χειρότερη αίσθηση προξενούν τα κακά ή έστω μέτρια βιβλία συγγραφέων που έχουν δείξει πως μπορούν να είναι πραγματικά καλοί. Εκεί η "κοιλιά" χτυπάει δύο φορές πιο άσχημα.
Τεράστια απογοήτευση αποδείχθηκαν τα πιο πρόσφατα έργα του Πωλ Όστερ, που είναι μεγάλη κοιλιά σε σχέση με τα πρώτα: ανεκδιήγητα κακό το Travels in the Scriptorium, άνισο, ακατάστατο και συνολικά χάλια το The Book of Illusions. Το Oracle Night σαφώς καλύτερο, αλλά δεν το λες σπουδαίο. Μεγάλη νούλα ήταν επίσης το πιο παλιό Mr. Vertigo. Τα τελευταία βιβλία του Όστερ αποκαλύπτουν μια θεμελιώδη αδυναμία στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και το ελάττωμα υπάρχει και στα πρώτα, πολύ καλογραμμένα έργα του, που όμως τελικά είναι κάπως ρηχά και ανούσια. Καλά τα δράματα με εξαφανισμένους φίλους και τα σχετικά δήθεν μυστήρια, όμως ποτέ δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια αίσθηση συνολικής ελαφρότητας.
Αδύναμο βρήκα και το "Κυρία Ντάλογουέι". Καταπληκτική τεχνική σε πολλά σημεία (αν και όχι όλα: εκεί που περιγράφει μια βόλτα με το αστικό λεωφορείο λες και είναι Land Rover στο ράλι Παρίσι-Ντακάρ, και αποκαλεί εντελώς άστοχα το αστικό λεωφορείο "ο πειρατής της ασφάλτου", εκτίθεται, γιατί το χωρίο είναι κιτς - γενικά η Γουλφ έγραφε άστοχα όταν επιχειρούσε να μιλήσει για πράγματα που δε γνώριζε). Ενοχλητικό είναι που όλες οι γυναίκες (μα όλες) κάνουν βρώμικες σκέψεις για τις φιλενάδες τους, οι άντρες σκέφτονται μόνο πώς θα βρουν κάποια να παντρευτούν, οι υπηρέτριες αγαπάνε τις αφεντικίνες τους, και τέλος, η δουλοπρεπής στάση της Γουλφ απέναντι στην αριστοκρατία του Μέιφαιρ είναι αηδιαστική. Τα δράματα των ηρώων (πλην του αυτόχειρα βεβαίως) δεν είναι σοβαρά, η ηρωίδα, δεν ξέρω πώς επιχειρούσε να τη δείξει η Γουλφ, αλλά εγώ είδα μια ρηχή αχώνευτη τεμπέλα, που της λείπει και αρκετή παιδεία. Έτσι, το βιβλίο είναι ξεπερασμένο, συντηρητικό στη νοοτροπία (και μερικά λεσβιακά φιλιά, που κι αυτά περισσότερο υπονοούνται, δε σώζουν τη κατάσταση), έχει βέβαια τις αφηγηματικές αρετές του (που δεν είναι ασήμαντες), όμως συνολικά είναι κακό.
Εκείνο που δεν περίμενα να βρω χάλια ήταν το περιβόητο "Έγκλημα και Τιμωρία". Η σύλληψη είναι μεγαλειώδης, αλλά η ολοκλήρωση είναι κακή. Μου άρεσε πολύ που οι χαρακτήρες είναι πέρα από το κοινό μέτρο, όπως στους "Άθλιους" και στην "Ιλιάδα". Όμως οι συμπτώσεις και οι τυχαίες συναντήσεις έχουν τη συχνότητα μεξικανικής σειράς, ή λες και η Αγία Πετρούπολη έχει τις διαστάσεις του Τυρνάβου. Ο Ρασκόλνικοβ εξομολογείται το φόνο και στο διπλανό δωμάτιο κρυφακούει ο γείτονάς του από το χωριό - έλεος. Γενικά το έργο γίνεται αστείο αν κάτσει κανείς και αναλογιστεί λίγο νηφάλια όσα συμβαίνουν και μετά αν τα περιγράψει με δυο-τρεις σειρές: οι αστυνομικοί υποψιάζονται το δολοφόνο από μια ζαλάδα, αυτός τελικά ομολογεί ενώ δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον του (όταν γράφτηκε το βιβλίο δεν είχε εφευρεθεί τίποτα από τα σημερινά τεχνικά μέσα της εγκληματολογίας), ενώ εκεί που το βιβλίο γίνεται φαιδρό, είναι όταν στη δίκη, το δικαστήριο και το ακροατήριο μαζί συμπονάνε τον κατηγορούμενο και τελικά, για το ότι κατακρεούργησε δύο γυναίκες με τσεκούρι χωρίς κανένα λόγο, του ρίχνουν μόνο 8 (οκτώ) χρόνια - και τέτοια ποινή χάδι που θα ζήλευε και ο Μπρέιβικ, στην τσαρική Ρωσία... Ο τίτλος του έργου είναι λάθος, θα έπρεπε να λέγεται "έγκλημα και ατιμωρησία". Κάπου ένας φιλόλογος (o Denys Page), σχολιάζοντας τις σε σημείο παιδικής φαιδρότητας αδυναμίες των ομηρικών επών (ιδιαίτερα της "Οδύσσειας"), είχε πει πως είναι αξιοθαύμαστο πώς και μαζί πόσο συχνά τέτοιες ανοησίες περνάνε για αιώνες ολόκληρους ως "υψηλή λογοτεχνία". Πράγματι.
Τεράστια απογοήτευση αποδείχθηκαν τα πιο πρόσφατα έργα του Πωλ Όστερ, που είναι μεγάλη κοιλιά σε σχέση με τα πρώτα: ανεκδιήγητα κακό το Travels in the Scriptorium, άνισο, ακατάστατο και συνολικά χάλια το The Book of Illusions. Το Oracle Night σαφώς καλύτερο, αλλά δεν το λες σπουδαίο. Μεγάλη νούλα ήταν επίσης το πιο παλιό Mr. Vertigo. Τα τελευταία βιβλία του Όστερ αποκαλύπτουν μια θεμελιώδη αδυναμία στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και το ελάττωμα υπάρχει και στα πρώτα, πολύ καλογραμμένα έργα του, που όμως τελικά είναι κάπως ρηχά και ανούσια. Καλά τα δράματα με εξαφανισμένους φίλους και τα σχετικά δήθεν μυστήρια, όμως ποτέ δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια αίσθηση συνολικής ελαφρότητας.
Αδύναμο βρήκα και το "Κυρία Ντάλογουέι". Καταπληκτική τεχνική σε πολλά σημεία (αν και όχι όλα: εκεί που περιγράφει μια βόλτα με το αστικό λεωφορείο λες και είναι Land Rover στο ράλι Παρίσι-Ντακάρ, και αποκαλεί εντελώς άστοχα το αστικό λεωφορείο "ο πειρατής της ασφάλτου", εκτίθεται, γιατί το χωρίο είναι κιτς - γενικά η Γουλφ έγραφε άστοχα όταν επιχειρούσε να μιλήσει για πράγματα που δε γνώριζε). Ενοχλητικό είναι που όλες οι γυναίκες (μα όλες) κάνουν βρώμικες σκέψεις για τις φιλενάδες τους, οι άντρες σκέφτονται μόνο πώς θα βρουν κάποια να παντρευτούν, οι υπηρέτριες αγαπάνε τις αφεντικίνες τους, και τέλος, η δουλοπρεπής στάση της Γουλφ απέναντι στην αριστοκρατία του Μέιφαιρ είναι αηδιαστική. Τα δράματα των ηρώων (πλην του αυτόχειρα βεβαίως) δεν είναι σοβαρά, η ηρωίδα, δεν ξέρω πώς επιχειρούσε να τη δείξει η Γουλφ, αλλά εγώ είδα μια ρηχή αχώνευτη τεμπέλα, που της λείπει και αρκετή παιδεία. Έτσι, το βιβλίο είναι ξεπερασμένο, συντηρητικό στη νοοτροπία (και μερικά λεσβιακά φιλιά, που κι αυτά περισσότερο υπονοούνται, δε σώζουν τη κατάσταση), έχει βέβαια τις αφηγηματικές αρετές του (που δεν είναι ασήμαντες), όμως συνολικά είναι κακό.
Εκείνο που δεν περίμενα να βρω χάλια ήταν το περιβόητο "Έγκλημα και Τιμωρία". Η σύλληψη είναι μεγαλειώδης, αλλά η ολοκλήρωση είναι κακή. Μου άρεσε πολύ που οι χαρακτήρες είναι πέρα από το κοινό μέτρο, όπως στους "Άθλιους" και στην "Ιλιάδα". Όμως οι συμπτώσεις και οι τυχαίες συναντήσεις έχουν τη συχνότητα μεξικανικής σειράς, ή λες και η Αγία Πετρούπολη έχει τις διαστάσεις του Τυρνάβου. Ο Ρασκόλνικοβ εξομολογείται το φόνο και στο διπλανό δωμάτιο κρυφακούει ο γείτονάς του από το χωριό - έλεος. Γενικά το έργο γίνεται αστείο αν κάτσει κανείς και αναλογιστεί λίγο νηφάλια όσα συμβαίνουν και μετά αν τα περιγράψει με δυο-τρεις σειρές: οι αστυνομικοί υποψιάζονται το δολοφόνο από μια ζαλάδα, αυτός τελικά ομολογεί ενώ δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον του (όταν γράφτηκε το βιβλίο δεν είχε εφευρεθεί τίποτα από τα σημερινά τεχνικά μέσα της εγκληματολογίας), ενώ εκεί που το βιβλίο γίνεται φαιδρό, είναι όταν στη δίκη, το δικαστήριο και το ακροατήριο μαζί συμπονάνε τον κατηγορούμενο και τελικά, για το ότι κατακρεούργησε δύο γυναίκες με τσεκούρι χωρίς κανένα λόγο, του ρίχνουν μόνο 8 (οκτώ) χρόνια - και τέτοια ποινή χάδι που θα ζήλευε και ο Μπρέιβικ, στην τσαρική Ρωσία... Ο τίτλος του έργου είναι λάθος, θα έπρεπε να λέγεται "έγκλημα και ατιμωρησία". Κάπου ένας φιλόλογος (o Denys Page), σχολιάζοντας τις σε σημείο παιδικής φαιδρότητας αδυναμίες των ομηρικών επών (ιδιαίτερα της "Οδύσσειας"), είχε πει πως είναι αξιοθαύμαστο πώς και μαζί πόσο συχνά τέτοιες ανοησίες περνάνε για αιώνες ολόκληρους ως "υψηλή λογοτεχνία". Πράγματι.
Στο Έγκλημα και Τιμωρία και στην Κυρια Νταλογουει μάλλον εδωσες την δικη σου υπερμηνεια παραβλεποντας (ειδικα στο πρωτο) όλα αυτα τα σημεια που κανουν τον Ντοστογεβσκη τεράστιο συγγραφεα.
Ειδικά όταν αναφέρεις πως ο ρασκόλνικοφ σκότωσε 2 γυναίκες χωρίς λόγο, δείχνεις ξεκάθαρα πως δεν κατάλαβες καν το νοημα του βιβλιου.
Φυσικα είναι αναξιο λόγου να σχολιασω το οτι ο Όμηρος έγραφε βλακείες, από την στιγμη που τα εργα του θεωρούνται αριστουργηματα και διαχρονικα. Το είπε ένας φιλόλογος; Ε και;
Και ενας κακομοίρης που δεν θυμαμαι το ονομα του κατηγορουσε μια φορα τον Καζαντζακη ως κοτα και ατάλαντο. Ε και; Επειδη ο ίδιος ειπε μια αποψη θα πρέπει αυτοματως να βγάλουμε τον Καζαντζάκη άχρηστο.
Συγνώμη απο την διαχειρηση του forum αλλα ειναι κριμα καποιος να κατηγορει με τετοια αβασιμα επιχειρηματα τους αγαπημενους μας συγγραφεις.
Ειδικά όταν αναφέρεις πως ο ρασκόλνικοφ σκότωσε 2 γυναίκες χωρίς λόγο, δείχνεις ξεκάθαρα πως δεν κατάλαβες καν το νοημα του βιβλιου.
Φυσικα είναι αναξιο λόγου να σχολιασω το οτι ο Όμηρος έγραφε βλακείες, από την στιγμη που τα εργα του θεωρούνται αριστουργηματα και διαχρονικα. Το είπε ένας φιλόλογος; Ε και;
Και ενας κακομοίρης που δεν θυμαμαι το ονομα του κατηγορουσε μια φορα τον Καζαντζακη ως κοτα και ατάλαντο. Ε και; Επειδη ο ίδιος ειπε μια αποψη θα πρέπει αυτοματως να βγάλουμε τον Καζαντζάκη άχρηστο.
Συγνώμη απο την διαχειρηση του forum αλλα ειναι κριμα καποιος να κατηγορει με τετοια αβασιμα επιχειρηματα τους αγαπημενους μας συγγραφεις.
Λοιπόν, αν και δεν το περίμενα... Το στρίψιμο της βίδας! Ίσως φταίνε και οι μεγάλες προσδοκίες μου (οχι Ντίκενς δεν σε φώναξαν σσσ) αλλά η πλοκή δεν με άγγιξε και δεν κατάφερα να συνδεθώ συναισθηματικά σε κανένα επίπεδο... Πιθανόν ζήτημα θεματολογίας ή σημείων στίξης ηηηή γιατί πραγματικά το βιβλίο έχει καλή γραφή.
Δεν είπα ότι ο Νοστογέφσκι είναι κακός, ή ότι δεν είναι μεγαλοφυία, αλλά ότι δε μου άρεσε το "Έγκλημα και Τιμωρία", όταν όλα τα άλλα τα έχω βρει συγκλονιστικά. Και θα επιμείνω πως το έγκλημα του Ρασκόλνικοβ ήταν χωρίς σοβαρό λόγο - αν νομίζεις ότι αυτά τα νιτσεϊκά που φιλοσοφεί είναι στην πραγματική ζωή κίνητρο σοβαρό, μάλλον έχεις θεωρητική γνώση της ζωής. Το ξαναλέω, αν σφάξεις με τσεκούρι δυο γριούλες και φας μόνο 8 χρόνια το θέμα δε θα είναι οι τύψεις και η ψυχολογία, αλλά ότι μάλλον οι δικαστές λαδώθηκαν. Και την ημέρα που η αστυνομία θα μπορεί να διελευκάνει τα εγκλήματα μυρίζοντας τα νύχια της, θα εκλείψει το κακό από τον πλανήτη. Αυτά τα χαζά είναι αδυναμίες στην πλοκή, που εγώ βρίσκω σημαντικές.
Για την "Κυρία Ντάλογουέι" υπάρχει πολύς κόσμος που έχει γνώμη παρόμοια με τη δική μου - αρκεί μια αναζήτηση στο διαδίκτυο. Πολλούς άλλους τους αρέσει - όπως δεν τους αρέσει ο "Φάρος", που εγώ πάλι τον βρήκα φανταστικό.
Όσον αφορά τον Όμηρο, το ότι πιστεύεις ότι στην "Οδύσσεια" δεν υπάρχουν άφθονες κακοτεχνίες, ή ότι δεν γράφουν τα έπη ξεκάθαρες ανοησίες, αποδεικνύει απλά πως δεν την έχεις διαβάσει.
Στη λογοτεχνία δεν ταιριάζουν οι γηπεδικές νοοτροπίες. Δεν υπάρχει καθολικό κριτήριο γούστου. Αυτό που λες, να μη μιλάμε άσχημα για "τους αγαπημένους σας συγγραφείς" είναι αισχρό.
Καλικάντζαρος
Δαγεροτύπης
Παλικαρια ηρεμια!
Το νημα ονομαζεται ''Βιβλια που σας απογοητευσαν'' με σκοπο να γραφουμε για βιβλια που μας απογοητευσαν! Οχι για να κατακρινουμε καποιον επειδη δε του αρεσε ή μας εθιξε το συγγραφεα!
Ο Νικος Καπα ειπε καποια επιχειρηματα που θεωρησε οτι δε τον εκαναν να αγαπησει αυτο το βιβλιο..οκ μπορει να υπαρχει μια χαλαρωτητα καπου αλλα για μενα ειναι τρομερο απο αποψη ψυχολογιας δολοφονου...
θα μου πεις εχεις κανει φονο? ΧΕΛ ΝΟΟΥ!
..αλλα με εκανε να βλεπω στον υπνο μου πως κατι εκανα και με εψαχνε η αστυνομια κτλ κτλ , ειναι τρομερα ατμοσφαιρικο και οι περιγραφες που γινονται σε τοπο,χρονο και οικονομικη κατασταση σε βαζει για τα καλα μεσα στο βιβλιο.
Μιζερια,κρυο,αγχος,φοβος,φτωχια,ανασφαλεια
Προφανως το Νικο Καπα δε τον αγγιξε το βιβλιο...Να τον σταυρωσουμε?
Και γω παρατησα τη ''Δικη'' του Καφκα..το βαρεθηκα και με κουρασε πολυ..Καποια στιγμη θα το ξαναπαρω απο την αρχη,ισως δεν ημουν εγω σε φαση να το διαβασω.
Οπως εχει τυχει με βιβλια που διαβασα δευτερη φορα να πω οτι τελικα ηταν ωραια... δεν ειχα προσεξει αυτο... το αλλο...
Εχει τυχει ομως να ξαναδιαβασω την Ουρανια προφητεια του Τζειμς Ρεντφιλντ (που οταν το διαβασα στα 20 μου αρεσε) και να πω τη παπαρια διαβασα ΠΑΛΙ
Το νημα ονομαζεται ''Βιβλια που σας απογοητευσαν'' με σκοπο να γραφουμε για βιβλια που μας απογοητευσαν! Οχι για να κατακρινουμε καποιον επειδη δε του αρεσε ή μας εθιξε το συγγραφεα!
Ο Νικος Καπα ειπε καποια επιχειρηματα που θεωρησε οτι δε τον εκαναν να αγαπησει αυτο το βιβλιο..οκ μπορει να υπαρχει μια χαλαρωτητα καπου αλλα για μενα ειναι τρομερο απο αποψη ψυχολογιας δολοφονου...
θα μου πεις εχεις κανει φονο? ΧΕΛ ΝΟΟΥ!
..αλλα με εκανε να βλεπω στον υπνο μου πως κατι εκανα και με εψαχνε η αστυνομια κτλ κτλ , ειναι τρομερα ατμοσφαιρικο και οι περιγραφες που γινονται σε τοπο,χρονο και οικονομικη κατασταση σε βαζει για τα καλα μεσα στο βιβλιο.
Μιζερια,κρυο,αγχος,φοβος,φτωχια,ανασφαλεια
Προφανως το Νικο Καπα δε τον αγγιξε το βιβλιο...Να τον σταυρωσουμε?
Και γω παρατησα τη ''Δικη'' του Καφκα..το βαρεθηκα και με κουρασε πολυ..Καποια στιγμη θα το ξαναπαρω απο την αρχη,ισως δεν ημουν εγω σε φαση να το διαβασω.
Οπως εχει τυχει με βιβλια που διαβασα δευτερη φορα να πω οτι τελικα ηταν ωραια... δεν ειχα προσεξει αυτο... το αλλο...
Εχει τυχει ομως να ξαναδιαβασω την Ουρανια προφητεια του Τζειμς Ρεντφιλντ (που οταν το διαβασα στα 20 μου αρεσε) και να πω τη παπαρια διαβασα ΠΑΛΙ
Όταν μπερδεύεις τον Νίτσε με τον Ντοστογέβσκη φαίνεται πως ουτε τον εναν εχεις καταλαβει ουτε τον αλλο. Την επιθεση ad hominem, για το αν εχω εμπειρία στην ζωη ή κινούμαι θεωρητικά δεν την σχολιάζω μιας και δεν έχει καμια αξία στην όλη κουβεντα.
Και πάμε στο βιβλίο. Ποιος λοιπον είναι ο λόγος που ο φοιτητής δίεπραξε το έγκλημα; Για να μιλάμε με στοιχεία όπως πρότεινες.
Δεν διαφωνω πως υπάρχει κόσμος που δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς διαβάζει. Που το περίεργο;
Θα ήθελες να μου επισημάνεις μερικές, έτσι για να τις συζητήσουμε;
Θα σου πω εγω τι είναι αισχρο.
να μπαίνεις σε ενα φορουμ, να μην λες ουτε ενα γεια, και κατευθειαν να κραζεις συγγραφεις με αβάσιμες και ψιλοαστειές δικαιολογίες.
Αυτο δεν ειναι αισχρο αλλα δείχνει και αγωγή.