Βιβλία που θέλω να αγοράσω (και γιατί)

το περιεχόμενο της βιβλιοθηκης ενός ανθρώπου -νομιζω- δεν ειναι καθρεφτης του χαρακτηρα του, όσο και να θελαμε. Ειναι ενδεικτικη του γούστου του #γνωμημου. :)
Εδώ διαφωνώ από προσωπική εμπειρία. Στα early 20s θα χαρακτήριζα την βιβλιοθήκη μου (όχι ακριβώς βιβλιοθήκη κάποιες στοίβες από βιβλία) ρομαντική με την κυριολεκτική σημασία του όρου 18-19ος αιώνας. Οι ιστορίες αυτών των μυθιστορηματων αντικατροπτιζαν τον τρόπο που έβλεπα την ζωή και την αντίστοιχη συμπεριφορά μου προς αυτήν. Στα 30 μου δεν με αντιπροσωπεύει πλέον αυτό το είδος λογοτεχνίας, επειδη άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο έως ένα βαθμο, (χαρακτήρας φυγείν αδύνατο, ελπίζω να βγαζει νοημα αυτό που έγραψα). Οπότε θεωρώ πως η βιβλιοθήκη κάποιου κάτι λέει για τον ίδιο όχι βέβαια σε σημείο απολυτα προσδιοριτικο. Δεν αναφέρομαι στα μεμονωμένα είδη έργων που διαβάζει καποιος αυτό θα το έλεγα πειραματισμό. Όσον αφορά τον Χέμινγουεϊ δεν γνωρίζω για την ζωή του ή τις πεποιθήσεις του (το γερος και η θάλασσα ειναι απο τα αγαπημένα μου) αλλά ίσως κάπου στην πορεία κάτι να στράβωσε μέσα του.
 
Δεν ξέρω, αληθινά δεν μπορώ να φανταστώ τι σχεδιάγραμμα θα εφτιαχνα για τον άνθρωπο που στη βιβλιοθήκη του έχει τον Ωστερ, τον Κόου, τον Κάρβερ, τπν Μπεκετ, τον Ντικενς, τον Μπάρκερ, τον Γκρας, την Έρπενμπεκ, τον Ταχτσή, τον Μάτεσι, τον Εκο, τον Στάινερ, τον Μιτσελ, τον Πιντσον, τον Βολλμαν, τον Γουλφ, την Αλεξιεβιτς, τον Ατσάγα, τον Παβιτς, τον Σάμπατο, τον Φαλλάντα, τον Ζεμπαλντ, τον Χομπσμπάουμ, τον Καισλερ, τον Σιοραν, τον Μπερνχαρντ, τον Γραμματικάκη, τον Τοντόροφ , τον Λειβαδίτη, τον Αναγνωστάκη, τον Μπόρχες, τον Πατρίκιο κ.δ.σ, πέραν του ότι έχει γαμάτο γουστο και ένα θεμα με τις γυναίκες συγγραφείς.
:)))):)))):))))
 
Δεν ξέρω, αληθινά δεν μπορώ να φανταστώ τι σχεδιάγραμμα θα εφτιαχνα για τον άνθρωπο που στη βιβλιοθήκη του έχει τον Ωστερ, τον Κόου, τον Κάρβερ, τπν Μπεκετ, τον Ντικενς, τον Μπάρκερ, τον Γκρας, την Έρπενμπεκ, τον Ταχτσή, τον Μάτεσι, τον Εκο, τον Στάινερ, τον Μιτσελ, τον Πιντσον, τον Βολλμαν, τον Γουλφ, την Αλεξιεβιτς, τον Ατσάγα, τον Παβιτς, τον Σάμπατο, τον Φαλλάντα, τον Ζεμπαλντ, τον Χομπσμπάουμ, τον Καισλερ, τον Σιοραν, τον Μπερνχαρντ, τον Γραμματικάκη, τον Τοντόροφ , τον Λειβαδίτη, τον Αναγνωστάκη, τον Μπόρχες, τον Πατρίκιο κ.δ.σ, πέραν του ότι έχει γαμάτο γουστο και ένα θεμα με τις γυναίκες συγγραφείς.
:)))):)))):))))
Θα μπορούσα να απαντήσω αν γνώριζα τα έργα των παραπάνω συγγραφέων. Ωστόσο και πάλι δεν θα απαντούσα μόνο με βάση την βιβλιοθήκη σου επειδή θα επηρεάζοταν(;) η κρίση μου από τους διαλόγους που έτυχε να διαβάσω εδώ στο φόρουμ. Κάποια από τα παραπάνω ονόματα κάτι μου λέει βέβαια 🤣 σου αρέσει η πνευματική πρόκληση και την προσεγγιζεις χωρις φοβο (σε αντίθεση με μενα), δεν σου αρέσουν τα καλουπια (πάντως είδους) και θα έλεγα ότι είσαι ισχυρόγνωμών. Επίσης έχω ακούσει ότι ο Ντίκενς είναι λίγο κυνικός. Αυτά (τώρα νιώθω σαν τους αστρολόγους για κάποιον λόγο 🤣)
 
Παραειστε ρομαντικοι εδω μέσα
Είμαστε, παναθεμά μας.
το περιεχόμενο της βιβλιοθηκης ενός ανθρώπου -νομιζω- δεν ειναι καθρεφτης του χαρακτηρα του, όσο και να θελαμε. Ειναι ενδεικτικη του γούστου του #γνωμημου. :)
Το ίδιο πράγμα δεν είναι; Παραείναι καρτεσιανό να διαχωρίζουμε χαρακτήρα από γούστο κ.ο.κ.
Σε κάθε περίπτωση, δεν συνεχίζω. Είμαστε ήδη εκτός θέματος. Θα προσπαθήσω απλά να βρω λίγο χρόνο για να γράψω για ποιο λόγο θέλω να αγοράσω 24534551646 βιβλία, μόλις τελειώσουν οι εξετάσεις των παιδιών -στα οποία ας ευχηθούμε καλή επιτυχία.
 
ΕΦ που σίγουρα θα μου ταιριάζει!

Και κάτι από Παπαδημητρακόπουλο
Αυτά τα 2 τα πήρα εν τέλει και μάλιστα όπως έγραψα και σε άλλο νήμα το ένα το διάβασα και μου φάνηκε εξαιρετικό!

Τώρα μου έχει κολλήσει να αγοράσω αυτό και ίσως κι αυτό!
 
Εγώ θέλω να αγοράσω τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα. Μαγικός ρεαλισμός, τσεκ. Ιστορικά (εμφύλιος, συγκεκριμένα. Θα μου πείτε, ακόμη δεν βγάλαμε άκρη με τον δικό μας εμφύλιο, τον ελληνικό, με των άλλων θα ασχοληθούμε;) και πολιτισμικά στοιχεία για μια ενδιαφέρουσα χώρα, τη Σρι Λάνκα, τσεκ. Δημοσιογράφος αντιήρωας, τσεκ. Αντισυμβατικό μυστήριο, τσεκ. Το ξεφύλλισα λίγο στην Πρωτοπορία και ξετρελάθηκα.
Άλλη επιθυμία είναι το ένας πολύ ευχάριστος φόνος, ανάλαφρη αστυνομική κωμωδία εποχής με αντισυμβατική ηρωίδα.
Τρίτον, από τις κουβέντες σας εδώ μου δημιουργήθηκε μια πολύ έντονη περιέργεια για την τριλογία του δράκου της Πρέσπας, της Μπουραζοπούλου. Έχω διαβάσει τη γυναίκα του Λωτ, της ίδιας συγγραφέως, και μου άρεσε πολύ, άλλο αν το έδωσα το βιβλίο γιατί με είχε φρικάρει η πλημμύρα...
 
Κι αφού δεν μου απαντάς, @ΜιΛάμπρος, θα στα πω εγώ.
Διαβασα εναν αξιοσέβαστο αριθμό σελίδων της Λογικής του Νοήματος και, με το χερι στην καρδιά, ακούμπησα ακροθιγώς περιπου τις 10. Αφησα αρχικά την εισαγωγή στην οποία επανήλθα τελικά, παρόλη την ανυπέρβλητη δυσκολία του, έχει απαράμιλλη γοητεία, δηλαδή αισθανομαι πανήλίθια αλλά με πλήρη επίγνωση, κατέβασα την Αλίκη του Καρολλ, ταυτόχρονα διάβαζα ενα αποσπασμα απο το Proust et les signes σε ενα βιβλίο του Αντονά το οποίο συνδύαζε πώς ίσως και να υπερεκτιμουμε την αλήθεια ή να τη φερνουμε στα μέτρα μας, ως αναλογία στον άρρωστα ζηλότυπο άνθρωπο που συνδέει τα πάντα με όλα (με αυτό, εχω τις αντιρρήσεις μου, αλλά το κείμενο κυλούσε τοσο αβίαστα, οποτε του εδωσα χώρο) ενώ κάπου θυμήθηκα μια ανάλυση του Ντελέζ στο βιβλίο του Μελβιλ, Μπάρτλμπυ*,
* je préférerais ne pas

Αυτά, κατάλαβες; :)
Ακόμη κι ο Φαουστους του Μαν, μοιάζει μ' ΈναΑρλεκινΞεχνιεμαι
 
Last edited:
Συγγνώμη που δεν απάντησα, δεν είδα την ανάρτηση.
Από Deleuze έχω διαβάσει τον πολύ ωραίο μπερξονισμό και 2 στα γαλλικά, για τον Προυστ και τον Κάντ.
Είναι πράγματι πολύ γοητευτικός. Αρκετά δύσκολος (δεν τον βοηθά πάντα η θεματολογία του) αλλά εξαιρετικός και παραστατικός. Στο πρωτότυπο, αν τα βρεί κανείς με την ορολογία, είναι ακόμα καλύτερος.
 
Ειναι δύσβατα και πυκνά τα νοήματά του, αλλα ειναι πολυ τραβηχτικος, δεν ξερω πώς να το πω διαφορετικα...:χμ:
 
Θελω να αγοράσω τον Καλιμπαν και τη Μαγισσα της Silvia Federici
Tην Ονειρική Ιστορία του Σνιτσλερ, γιατι δεν εχω διαβασει ποτέ Σνίτσελ (σικ)
Την Τεχνη της Φυγής του Πιτολ, γιατι εχω την αισθηση οτι θα μοιαζει με τους Δακτυλιους του Ζεμπαλντ.
Την επανέκδοση της Τελευταίας Τριλογίας του Μπεκετ που περιέχουν και τα Σκιρτήματα, καθως και το Περιμένοντας τον Γκοντο
Την Φανταστικη Ιστορία πάλι Τσβάιχ, γιατι τα βιβλία του ειναι σαν παυσιλυπο τελικά.
 
Από βδομάδα που θα βολτάρω στο αθηναϊκό κέντρο, θα αγοράσω αυτό, γιατί κάνει 11 ευρά και θέλω επιτέλους να διαβάσω τον Wallace, κι ας πρότεινε παλαιότερα μια ψυχή να ξεκινήσω από το κορίτσι με παράξενα μαλλιά.

Θα αγοράσω και αυτό, γιατί είναι στη μισή τιμή και κάποια άλλη ψυχή (από δω μέσα επίσης, επειδή είσαστε κακές επιρροές κι επειδή είμαι εκπληκτικά επιρρεπής στην οικονομική βλακεία) το πρότεινε.

Βέβαια, δεν ξέρω τι άλλο θα βρω σε 1-2 περίπτερα που κάποιοι μοχθηροί άνθρωποι πήγαν και τοποθέτησαν επί της Ακαδημίας και τα οποία θα επισκεφτώ, εις ανάμνησιν της αθηναϊκής μου διαμονής, όταν επιστρέφοντας σπίτι απ'τη δουλειά έπαιρνα καφέ από γνωστή αλυσίδα στην πλατεία Κοραή και ανέβαινα στην Ακαδημίας για να πιω τον καφέ μου χαζεύοντας τα βιβλία στα περίπτερα (ή το αντίθετο) και μ΄αρέσει πάρα πολύ η φάση αφενός, αφεδυό βρίσκω πάντα πολύ καλά βιβλία σε εξαιρετικότατες τιμές και ποτέ, μα ποτέ δεν σκέπτομαι ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να τα κουβαλήσω στο τάδε ή το δείνα σπίτι και με πιάνει κατάθλιψη γιατί η βιβλιοθήκη μου δεν είναι ενιαία, αλλά τριχοτομημένη, όμως μου περνάει αυτοστιγμή όταν βρίσκω κάτι που θέλω πολύ. :)

Είμαι για δέσιμο...:ντροπή:
 
Tην Ονειρική Ιστορία του Σνιτσλερ, γιατι δεν εχω διαβασει ποτέ Σνίτσελ (σικ)
Από τα πολύ αγαπημένα, όπως φυσικά και η ταινιάρα του Κιούμπρικ!

Την Φανταστικη Ιστορία πάλι Τσβάιχ, γιατι τα βιβλία του ειναι σαν παυσιλυπο τελικά.
Επίσης, αγαπημένο αλλά όπως το περιέγραψες. Μικρό και "εύγευστο"!
 
Αρα σου αρεσει το σνιτσελ.

Ελπιζω να μην πηξω στην πολλη αγαπη και τους πολλους ερωτες, ε;;
Εχμ, δεν ειναι απο τις αγαπημενες μου του Κιούμπρικ, παρολο που πέτυχε την απολυτη ανατομια του γαμου, αλλα οκ.
 
Από τα πολύ αγαπημένα, όπως φυσικά και η ταινιάρα του Κιούμπρικ!
Όντως ταινιάρα, μόνο που είμαι σίγουρος ότι αν ο Κιούμπρικ ζούσε για να την τελειώσει, σίγουρα δεν θα είχε αυτό το άσχετο και νερόβραστο τέλος.
 
δεν θα είχε αυτό το άσχετο και νερόβραστο τέλος.
Κρίτων, εμένα μου άρεσε πολύ το τέλος και το βρήκα απόλυτα εναρμονισμένο με την ιδέα του Κιούμπρικ.
Για να μην κάνω και σπόιλερ, θα πω ότι ουσιαστικά το τέλος ήταν η λύτρωση, η κάθαρση των πρωταγωνιστών από τις ενδόμυχες σκέψεις και ενοχές τους σε ένα κόσμο αθέατο.
Ο Κιούμπρικ, εξέθεσε τον σύγχρονο άνθρωπο μέσω ενός βιβλίου που είχε γραφτεί 70 περίπου χρόνια πριν την ταινία.
Αυτό που πάντα με ενθουσίαζε με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη ήταν οι επιμονή τους στις λεπτομέρειες. Κάτι που το καταλαβαίνεις όταν ξαναβλέπεις τις ταινίες του και ανακαλύπτεις καινούργια στοιχεία!
 
Top