Παρωνύμιε, θα σε παρακαλέσω να μην ξανακόψεις τις αναρτήσεις μου, ώστε να τις κάνεις να φαίνονται όπως εσύ θέλεις. Το έκανες στην πρώτη μου ανάρτηση, στην τελευταία πρόταση, ενώ η τελευταία πρόταση, και γενικότερα οι κατακλείδες έρχονται σαν επιτέσγασμα ή σαν αποτέλεσμα των όσων προηγήθηκαν.
Όταν λέω λοιπόν, "γιατί να μην του δώσω και ένα αντίτυπο να μου υπογράψει", αυτό έρχεται σε συνέχεια με τα προηγούμενα. Την συνάντηση, το καλό κλίμα, τον διάλογο που προγήθηκε με τον συγγραφέα. Ζητώντας από τον συγγραφέα την υπογραφή του, εγώ προσωπικά αναγνωρίζω τον κόπο του ή/και την αξία του. Αν εσύ θες να βλέπεις ματαιοδοξία είναι πραγματικά δικό σου θέμα και δε με απασχολεί καθόλου. Αλλά, να χαρείς, άσε με να βλέπω κι εγώ αυτά που θέλω και όχι αυτά που επιμένεις εσύ να θέλεις να βλέπω.
Όσο για το λεξικό μου , πάλι κόβεις την ανάρτησή μου και ειρωνεύεσαι και πάλι. Έχω όλη την υπομονή όμως να σου εξηγήσω ότι αφενός έχεις κόψει τον υπόλοιπο ορισμό του λεξικού, ο οποίος προφανώς δεν εξυπηρετεί την ειρωνεία σου, και αφετέρου το σχόλιό σου δείχνει ότι δεν είσαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τους τρόπους των λεξικών. Στο λινκ που δίνω θα βρεις τα πλήρη στοιχεία του λεξικού μου.
Να προσθέσω και μια εμπειρία που είχα πριν λίγο καιρό και μου τη θύμισες λέγοντας για τη Δέσποινα Βανδή. Είχαμε καλέσει στο σχολείο που δουλεύω τη Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου, για μια συνάντηση με τους μαθητές. Στο τέλος, ορισμένα παιδιά είχαν μαζί τους βιβλία της και έτρεξαν να πάρουν αφιέρωση. Η συγγραφέας πρόθυμα τα υπέγραψε. Μερικά όμως δεν είχαν και της πήγαν τα τετράδιά τους να υπογράψει. Η συγγραφέας αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας ότι δεν είναι τραγουδίστρια να δίνει αυτόγραφα.
Η πράξη της με βρίσκει απολύτως σύμφωνη και δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το να σου αφιερώσει ένας συγγραφέας το βιβλίο του είναι μια πράξη που δεν έχει σχέση ούτε με φίρμες, ούτε με ματαιοδοξίες, ούτε με τίποτα το αρνητικό. Είναι πολύ γλυκό και επικοινωνιακό. Κατά τη γνώμη μου...