Βίκτωρ Ουγκώ (Victor Hugo) : "Οι άθλιοι"

[Λορένα]

Τίτλος: Οι άθλιοι
Πρωτότυπος τίτλος: Les Miselables
Συγγραφείς: Βίκτωρ Ουγκώ (Victor Hugo)
Μετάφραση: Άννα Αστρινάκη
Εκδόσεις:4π
Έτος έκδοσης: 2011
Έτος πρώτης έκδοσης: 1862
Αριθμός σελίδων: 1100
ISBN: 978-960-488-286-1


Τι να πρωτοπει κανεις γι'αυτο το βιβλιο αριστουργημα...

Η ιστορια του Γιαννη που βρεθηκε στην φυλακη για 20 χρονια επειδη εκλεψε ενα καρβελι ψωμι..

Η ιστορια της Τιτικας, της Φαντινας, του Μαριου των Θερναδιερων του μικρου Γαβρια. Οι ζωες τους ξεδιπλωνονται καθεμια ξεχωριστα στην αρχη, και στην συνεχεια μπλεκονται ολες μαζι, γυρω απο την κυρια ιστορια του καταδικου Γιαννη Αηγιαννη που κυνηγημενος χρονια ολοκληρα απο τον αστυνομο Ιαβερη μεγαλωνει την ορφανη Τιτικα σαν κορη του

Ο Ουγκω σε ενα λεπτοδουλεμενο μυθιστορημα μας περιγραφει τον κοσμο των ασημαντων και εξαθλιωμενων ανθρωπων, πρωτιστως του Παρισιου και δευτερευόντως της γαλλικής επαρχιας. Δεν αφηνει τιποτα που να μην αναλυσει.. και διεισδυει βαθια στην ψυχολογια του καθε ηρωα. Φτανει μεχρι την ψυχη του.

Οι αναλυσεις του ειναι τοσο εκτεταμενες ωστε ξεχνας πολλες φορες πιο βιβλιο διαβαζεις. Τριαντα σελιδες αφιερωνονται στην μαχη του βατερλω, αλλες τοσες για τα χαμινια (τα αστεγα παιδια του παρισιου) κτλ.. και μεχρι και για την αργκω των παρανομων (δινει μια ενδιαφερουσα θεωρια, που πραγματικα με εντυπωσιασε).
Για παραδειγμα.. οταν ο Γιαννης Αηγιαννης βρισκει καταφυγιο καποια στιγμη σε ενα μονταστηρι, αρχιζει μια αναλυση απο την ιστορια του μοναστηριου, την λειτουργια του, τους κανονες του, μεχρι τις ιστοριες απο τις καλογριες που ζουσαν (και που ειχαν ζησει) εκει μεσα. Και οταν επιτελους νομιζεις οτι τελειωσε με το μοναστηρι (πλακα κανω.. ειχαν ενδιαφερον οσα διαβασα ) ακολουθουν οι σκεψεις του Αηγιαννη για τα μοναστηρια και η συγκριση με την φυλακη που ειχε ζησει, μεχρι... (30 σελιδες μετα), να αποφασισει να συνεχισει η ροη της ιστοριας.

Αν και στην εξεγερση του παρισιου, οι σελιδες παραηταν πολλες (200 περιπου) και με κουρασε. Εδω εκανα ενα γρηγορο περασμα στα σημεια που δεν με ενδιεφεραν (ομολογω)

Ο Ουγκω με εκανε να κλαψω αρκετες φορες οσο το διαβαζα. Η ιστορια της Φαντινας ηταν η πρωτη, που συγκινηθηκα.. αν και το γνωριζα ειδικα γι'αυτη (απο τις ταινιες).

Ομως... ο μικρος Γαβριας (το αλητακι του παρισιου με την μεγαλη καρδια, και απιστευτο ποιανου γιος ηταν), η Επονινα (δυστυχη Επονινα, ποσο σε ενιωσα..) και τελος ο ιδιος ο Αηγιαννης (ο σχεδον παντα αδικημενος..) με εκαναν να κλαψω περισσοτερο
.
Αν αντιπαθησα καποιον.. αυτος δεν ηταν ουτε ο Ιαβερης, ουτε ο Θερναδιερος (που σχεδον ολοι αυτον θεωρουν κακο), αλλα ο Μαριος..

Ο Μαριος που φερθηκε.. ακριβως οπως φερθηκε ο παππους του στον πατερα του. Τι και αν στο τελος αναγνωρισε το λαθος του, και ολα κατεληξαν ας πουμε... καλα. Τον χαρακτηρα του οσο και αν τον δικαιολογησε στο τελος ο Ουγκω, εγω δεν μπορεσα να τον συγχωρεσω.

Τελος θελω να πω, πως οσοι ειδαν την ιστορια μεσα απο την ταινια και θεωρουν πως την ξερουν, κανουν λαθος.. Ακομη και αν ειναι γνωστη η ιστορια (των κεντρικων ηρωων) τιποτα δεν συγκρινεται με τα συναισθηματα και την συγκινηση που προκαλει η αναγνωση του ιδιου του βιβλιου.
Χαρακτηριστικο μου (αν και διαβαζω γρηγορα) να σταματω πολλες φορες για να συλλογιστω το καθε αποσπασμα που διαβασα λιγο πριν.

Τελικα τα ογκωδη βιβλια της κλασσικης λογοτεχνιας μου αρεσουν

Και για οποιον θελει να διαβασει μια αναλυτικη περιληψη της ιστοριας η Βικιπαιδεια, δινει μια εξαιρετικη. Την διαβασα και εγω προτου ξεκινησω το βιβλιο .. αλλα.. οταν αρχισα να διαβαζω το βιβλιο, την ξεχασα.. Τοσο με απορροφησαν και μου αρεσαν αυτα που διαβαζα.

 

[Γιωργος Τ]

Μπράβο Λορένα, υπέροχη παρουσίαση! Οι άθλιοι είναι ένα από τα βιβλία που θέλω σύντομα να διαβάσω.

 

[Αλίκη]

Το εχω απο προπερσι τα Χριστουγεννα και εβαλα στοχο φετος να το διαβασω. Λοιπον το λεω επισημα εδω, τωρα, πως θα ειναι το παραμεθεπομενο βιβλιο που θα διαβασω!!!

(εκτος αμα γινει τιποτα συνταρακτικο στο ενδιαμεσο, τυπου πεσει κανενα ανεκτιμητο διαμαντι στα χερια μου απο εκει που δεν το περιμενω!!)

 

[Δρουγγάριος]

Ισχύει, το σημείο με τα μοναστήρια ειδικά ήταν εκπληκτικό. Κυριολεκτικά το ρούφηξα και αναρωτιώμουν γιατί δεν το είχα διαβάσει τόσο καιρό. Θα συμφωνήσω για τη συμπεριφορά του Μάριου, αν και μου άρεσε κάπως η άκαμπτη ηθική του. Φαντάζομαι στο πρόσωπό του τονίζονται οι νεανικές ορμές και υπερβολές. Αλλά όσο μίσησα το Θερναδιέρο, δε λέγεται. Την ταινία την αντιπάθησα γιατί ενώ στην αρχή, παρότι συνοπτική ακολουθούσε το πνεύμα του βιβλίου, μετά χωρίς λόγο το άλλαξε εντελώς, με αποκορύφωμα τη σκηνή που ο Αγιάννης χαστουκίζει την Κοζέτ/Τιτίκα.Βγαίνει μια ταινία και φέτος απ ότι ξέρω.

 

[Πολυξενη]

Πολλή ωραία παρουσίαση Λορένα, το έχω διαβάσει παλιά αλλά μάλλον θα γίνει επανάληψη. ( το παθαίνω συνέχεια με τις παρουσιάσεις στη λέσχη, από τότε που έγινα μέλος το ξαναδιάβασμα δίνει και παίρνει)

 

[Ανναμου]

Λορένα τωρα εντοπισα τη παρουσιαση σου!

πολυ δομημενη η παρουσιαση σου, θα συμφωνησω με τα περισσοτερα που λες.

καταρχας - κ το εχω ξαναπει πολλες φορες εδω στη λεσχη- ειναι ενα απο τα βιβλια που αξιζει/η και απαιτειται να διαβαστει απο τον καθενα.ενα κλασσικο αλλα υπεροχο μυθιστορημα για την αγαπη, το μισος , το πολεμο κ την επανασταση και βεβαια τη συγχωρεση!!!

δε ξερω αυτο το βιβλιο, με ειχε συγκλονισει προσωπικα και ειχα ριξει πολυ κλαμα διαβαζοντας το, διοτι ειδα τις δυνατοτητες και το μεγαλειο ψυχης του Γιαννη Αηγιαννη.


και εμενα με κουρασαν λιγο τα σημεια που περιεγραφε πολυ αναλυτικα την επανασταση κ τα περασα γρηγορα.και εγω επισης,θυμωσα με το Μαριο αλλα το τελος με καλυψε πληρως.

το τελος ειναι συγκλονιστικο πραγματικα και ποσο μα ποσο αισιοδοξο μηνυμα στελνει στους αναγνωστες του!

τον Ιαβερη μισησα μποω να πω,διοτι τι μανιακος ηταν αυτος,ναμην εχει αλλη ασχολια στη ζωη του!?

 

[Δρουγγάριος]

Τον Ιαβέρη σίγουρα δεν τον μίσησα. Ίσα ίσα που μερικές στιγμές τον θαύμαζα. Νομίζω φυσικά πως ο ρόλος του είναι να δείξει πως το σύστημα πρέπει να είναι αντικειμενικό και ακέραιο αλλά να αφήνει πάντα ένα περιθώριο ανθρωπιάς ώστε να μη φτάνει στο απόλυτο άκρο.

 

[Δροσούλα]

Οι "Άθλιοι" είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί με στρατηγική, γιατί είναι γραμμένο σε πολλά επίπεδα. Το πρώτο (και θεμελιώδες) είναι αυτό της μυθιστορηματικής υπόθεσης, πάνω στην οποία στηρίζονται οι κινηματογραφικές/τηλεοπτικές μεταφορές και οι σύντομες διασκευές. Το δεύτερο είναι το ιστορικό και της εγκυκλοπαιδικής παράθεσης διάφορων στοιχείων (ιστορικών, γεωγραφικών, βιογραφικών), που για να τα παρακολουθήσει ο αναγνώστης συχνά πρέπει να ανατρέχει στην εγκυκλοπαίδεια, καθώς εκεί θα βρει ονόματα και τοπωνύμια που δεν έχει ξανασυναντήσει. Το τρίτο είναι το φιλοσοφικό, που θα πρέπει να το διαβάσει απερίσπαστος και νηφάλιος (ίσως αρκετές φορές), για να μπει στο πνεύμα τής εποχής και του συγγραφέα. Τέλος, στο περιγραφικό, μπορεί κανείς να απολαύσει τη μοναδική μεταφορά των εικόνων, σκηνών και παραστάσεων από την πένα του Ουγκό.
Εγώ το έχω σε μετάφραση Μανώλη Σκουλούδη (επιμέλεια Γ. Πετρίδη) (έκδοση 1963). Το έχω διαβάσει όλο, αλλά συχνά ξαναδιαβάζω αποσπάσματα που μ' έχουν συγκινήσει ή θέλξει ιδιαίτερα.

 

[Αλίκη]

Πηρε κατι το ματι μου στο ιντερνετ, αλλα ξεχαστηκα και το σβησα κ τωρα δεν μπορω να το ξαναβρω. Απ'οτι θυμαμαι, ελεγε οτι ο Ουγκο εμπνευστηκε για 2 απο τους πρωταγωνιστικους ρολους του για τους Αθλιους (δλδ τον Γιαννη Αγιαννη και τον Ιαβερη; ) απο καποιον εγκληματια-αστυνομικο (φανταζομαι καποιον διεφθαρμενο αστυνομικο της εποχης του). Γνωριζετε κατι σχετικα;

 

[Ματσαμπλόκος]

Τις τελευταίες μέρες πουυ διαβάζω το βιβλίο, ψάχνω καθημερινά στο ίντερνετ πράγματα που το αφορούν και έπεσα και σε αυτό:

Επιστολή του Κώστα Δεσποινιάδη στον Δρόμο
Κύριε διευθυντά,

Με αφορμή την αναφορά της συνεργάτιδάς σας Βέρας Δαμόφλη στους Άθλιους του Β. Ουγκώ («Ο μικρός Γαβριάς στα οδοφράγματα», Φύλλο 103, 18/2/12, σελ. 12) δράττομαι της ευκαιρίας να επιστήσω την προσοχή των αναγνωστών σας σε ένα σημείο.
Το βιβλίο του Ουγκώ είναι πραγματικά ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δυστυχώς όμως η μετάφραση του Γιάννη Κουχ (έχω την υποψία ότι πρόκειται για μεταφραστικό ψευδώνυμο του Γιάννη Κουχτσόγλου) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη (και προ ετών μοίρασε η Ελευθεροτυπία) είναι συντομευμένη κατά πολύ σε σχέση με το γαλλικό πρωτότυπο, δίχως αυτό να αναφέρεται, παραπλανώντας έτσι τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Ο μεταφραστής μάλιστα, δεν έχει παραλείψει απλώς κάποια κεφάλαια –πρακτική που συνηθιζότανε παλαιότερα, και το αναφέρω αυτό γιατί η μετάφραση του Γιάννη Κουχ πρωτοκυκλοφόρησε το 1953 από την Μορφωτική Εταιρεία– αλλά έχει στην κυριολεξία μεταγράψει, και όχι μεταφράσει, μια «σύνοψη» του πρωτοτύπου. Κάθε παράγραφο του Ουγκώ, ας πούμε 10 αράδων, ο μεταφραστής την «μεταγράφει» με μια δική του 5 αράδων, που αποδίδει σε γενικές γραμμές και εν συντομία τα γραφόμενα του πρωτοτύπου, ενώ συστηματικά παραλείπει να μεταφράσει τα ποιήματα και τους στίχους που παραθέτει ο Ουγκώ! Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο 980 αιραιοτυπωμένων σελίδων.
Αντιθέτως, οι δύο παλαιότερες, πλήρεις, μεταφράσεις που έχω υπόψιν μου –του Γιώργη Κοτζιούλα, κυκλοφόρησε το 1955, και του Μανώλη Σκουλούδη που κυκλοφόρησε το 1953– καταλαμβάνουν 1.400 πυκνοτυπωμένες σελίδες, περίπου 60% περισ σότερο κείμενο δηλαδή από τη μετάφραση Κουχ, αν ληφθεί υπόψη η διαφορά στη στοιχειοθέτηση. (Για την ιστορία να αναφέρω ότι η πρώτη μετάφραση του έργου στα ελληνικά έγινε το 1862 –χρονιά που πρωτοκυκλοφόρησε και στα γαλλικά το βιβλίο- από τον Ιωάννη Ισιδωρίδη Σκυλίτση, και μια άλλη από τον Μάρκο Αυγέρη το 1922, μα δεν τις έχω δει ποτέ και δεν μπορώ να τις κρίνω).
Όποιος, λοιπόν, θα ήθελε να διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο του Ουγκώ, καλά θα κάνει να αναζητήσει μία από αυτές τις μεταφράσεις στα παλαιοβιβλιοπωλεία ή σε κάποια δανειστική βιβλιοθήκη και να αποφύγει τη μετάφραση των εκδ. Λιβάνη.

Υ.Γ. Δεδομένου ότι οι φιλότιμες μεταφραστικές προσπάθειες του Κοτζιούλα και του Σκουλούδη είναι σήμερα κάπως ξεπερασμένες γλωσσικά, θα ήταν ευχής έργον να αναθέσει κάποιος εκδότης σε έναν δόκιμο μεταφραστή την εκ νέου μετάφραση των Αθλίων. Στην μετά-ΔΝΤ εποχή, η ανάγνωσή του θα μας ωφελήσει πολλαπλώς.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Κώστας Δεσποινιάδης

Με προβλημάτισε πολύ, γιατί έχω το βιβλίο από την προσφορά του Βήματος, με τη συγκεκριμένη μετάφραση και μου βγαίνει γύρω στις 900 σελίδες. Πήγα και στο παζάρι στην Κοτζιά, όπου είχα δει να πωλείται η έκδοση από 4π και είδα ότι οι σελίδες είναι όντως πολύ περισσότερες (γύρω στις 1.100, με μεγαλύτερο σχήμα και μικρότερη γραμματοσειρά), άρα όντως κάτι δεν πάει καλά.

Βέβαια, ξεφύλλισα την έκδοση από 4π στα σημεία που είχα διαβάσει, προσπαθώντας να βρω κάποια διαφορά, συντόμευση κ.λπ. αλλά δεν βρήκα -ή τουλάχιστον δεν κατάλαβα κάτι. Πείτε μου τι παίζει, πραγματικά έχω ξενερώσει από χθες που το ανακάλυψα. Και πάνω είχα πέσει με λαχτάρα στο διάβασμα του βιβλίου...

 

[Φυσαλίδα]

Αποφάσισα κι εγώ να το διαβάσω με τόσα που έχω ακούσει εδώ γι'αυτό το βιβλίο. Και αυτό που παρατήρησα είναι ότι πάρα πολλοί το θεωρείτε ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχετε διαβάσει.
Σήμερα το περιμένω... Θα σας πω αργότερα τη γνώμη μου!

 

[Χαριποτερίστρια]

Επειδή κι εγώ ήθελα να το διαβάσω, έκανα μια μικρή έρευνα και έπαθα σοκ όταν κατάλαβα ότι όλες οι ελληνικές μεταφράσεις που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή είναι πετσοκομμένες! Οπότε το βρήκα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο σε μετάφραση Γ. Κοτζιούλα (2 τόμοι, περίπου 650 σελ. ο καθένας). Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, αλλά θα το κάνω σύντομα!

 

[Μελουζίνα]

Ωπ! Πως μου διέφυγε αυτό το νήμα; Νόμιζα ότι είχα ξανασχολιάσει και κάπου αλλού τους "Αθλίους" μου! Τελοσπάντων, οι " Άθλιοι" είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, θα έλεγα το δεύτερο αγαπημένο μου. Εξαιρετικός ο Ουγκώ στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων, όπως επίσης εξαιρετικό και το πλήθος των αποφθεγμάτων που υπάρχουν στο βιβλίο αυτό. Λάτρεψα τις ιστορικές πληροφορίες που μου παρείχε και δεν με κούρασε παρά τον όγκο του. Λάτρεψα τον Γιάννη Αγιάννη με τις ευαισθησίες του και θαύμασα τον Ιαβέρη (Ζαβ μον αμί, ακούς; Για να μάθεις!) όχι μόνο για το πείσμα του να πιάσει τον Αγιάννη, αλλά και να τηρεί πιστά τους κανόνες και να εφαρμόζει τον νόμο. Όπως επίσης βρήκα πολύ πετυχημένη την ονομασία του κ. Μαγδαληνή που έδωσε ο Ουγκώ στον Αγιάννη. Πάντως, περιττό να πω ότι όσον αφορά τις ιστορικές πληροφορίες, δεν είχα ποτέ μάθει τόοοσο καλά τις ημερομηνίες των μαχών του Ναπολέοντα (αλλά και τα άλλα ιστορικά στοιχεία που τον αφορούσαν) όσο όταν το διάβαζα!!!

Και εντέλει ο Ουγκώ πέτυχε αυτό που περίμενα! Το να μάθω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα μέσα μόνο από μία φράση, από μια παράγραφο, από μια σελίδα...αυτό που πάντα με ικανοποιεί απόλυτα σε ένα βιβλίο...ένα αριστούργημα!

 

[Δρουγγάριος]

Μάλιστα, ψιλοχαλάστηκα τώρα που είδα πως η έκδοση του Λιβάνη είναι "επεξεργασμένη". Είχα υπόψιν μου για την πληθώρα συντμήσεων σε μεγάλα κλασικά για να τα διαβάζουν νέοι και παιδιά (abridged) και το κατανοώ ως πρακτική αλλά με εκνευρίζει πολύ το ότι δε το αναφέρουν πουθενά.

 

[Ευστρατια]

Στη δημοτική βιβλιοθήκη Πειραιά που πάω έχει τους Άθλιους σε εκδόσεις Καστανιώτη του 1988 και μετάφραση του Λυκούδη νομίζω.. Είναι σε πέντε τόμους από 350 σελ. περίπου ο καθένας. Μόνο που τους αναφέρει σαν νεανική λογοτεχνία. Λέτε να είναι πολύ απλουστευμένη η γραφή;

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Προσωπικά την ιστορία την γνώρισα μέσα από την (υπεραπλουστευμένη) διασκευή στα Κλασικά Εικονογραφημένα,έχω δει αρκετές κινηματογραφικές διασκευές της και έχω διαβάσει το μυθιστόρημα 2 φορές, αλλά τι να πεις για ένα τέτοιο λογοτεχνικό μνημείο που να μην είναι κοινότυπο;

 

[Αζέλμα]

Πηρε κατι το ματι μου στο ιντερνετ, αλλα ξεχαστηκα και το σβησα κ τωρα δεν μπορω να το ξαναβρω. Απ'οτι θυμαμαι, ελεγε οτι ο Ουγκο εμπνευστηκε για 2 απο τους πρωταγωνιστικους ρολους του για τους Αθλιους (δλδ τον Γιαννη Αγιαννη και τον Ιαβερη; ) απο καποιον εγκληματια-αστυνομικο (φανταζομαι καποιον διεφθαρμενο αστυνομικο της εποχης του). Γνωριζετε κατι σχετικα;

Ναι, και αυτός είναι ο Βιντόσκ.
Δυστυχώς κανείς δεν έχει κάνει τον κόπο να μεταφράσει αυτή τη σελίδα στα Ελληνικά.

Απ'τα λιγα που διαβασα φαινεται ενδιαφερων τυπος. Hταν και αστυνόμος και εγκληματίας μαζί. Έχουν εκδοθεί κάποια βιβλία του, δεν ξέρω όμως αν υπάρχουν και στα Ελληνικά. Ξεφύλλισα ένα από αυτά στο Google Books.. Γράφει για ο,τι έχει σχέση με την εγκληματικότητα, όπως το αστυνομικο συστημα εκεινης της εποχης, τις φυλακες (τον ειχαν κλείσει στη La Force, την πλέον περίφημη φυλακή εκείνης της εποχής, σαν τον Θεναρδιέρο) για τα δαχτυλικα αποτυπωματα, για την αργκό... και για το ίδιο το έγκλημα, φυσικά.
Τωρα τι κοινο εχει αυτος ο άνθρωπος με τον Ιαβέρη και τον Αγιάννη, δεν πολυκαταλαβα. Έπειτα, αυτό ειναι απλά μια θεωρία. Πάντως επηρέασε κι άλλους συγγραφείς εκείνων των δεκαετιων, όπως τον Μπαλζάκ στην Ανθρώπινη Κωμωδία του και τον Ευγένιο Σύη στα Μυστήρια του Παρισιού.

)Πόσο καλά ξέρω να μιλάω για έργα που δεν έχω διαβάσει ποτέ! )) (και δεν σκοπεύω να διαβάσω Μπαλζάκ. Τουλάχιστον όχι ακόμη.)

@Κόρτο Μαλτέζε: Αυτό απ'τα Κλασικα Εικονογραφημενα δεν ειναι unabridged? Το πεντάτομο? Ειμαι 90% σιγουρη πως ειναι πιστό στο γαλλικό κειμενο. Και πάλι ομως μου σπαει τα νευρα για διάφορους λόγους αυτή η έκδοση.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Τα κλασσικά εικονογραφημένα είχαν μια βερσιόν των 50-60 σελίδων (ένα τυπικό τεύχος δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αλλά νομίζω ότι ήταν στις 54 σελίδες) καθαρά παιδικό απ’ όπου έλειπαν πάρα πολλά γεγονότα και χαρακτήρες. Η Φαντίνα πχ ήταν απλά μια ανύπαντρη μητέρα που έχασε τη δουλειά της και αρρώστησε, απουσίαζαν εντελώς οι κόρες του Θερναδιέρου (για τα σχετικά με τη μάχη του Βατερλό δεν το συζητάμε καν ) Τελικά καλό είναι για μια πρώτη επαφή αλλά και λογικά να το δεις μια διασκευή ενός βιβλίου 1300 περίπου σελίδων σε 50 είναι περίληψη δεν είναι καν διασκευή.

(πιθανά να μου πεις ότι δεν με αφορά - και θα έχεις δίκιο - αλλά νομίζω ότι πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία στον Μπαλζάκ )

 

[Αζέλμα]

Εγώ μπερδεύτηκα! Όταν είπα "εκεινη η πεντάτομη εκδοση" εννοουσα αυτό εδω:

Πείτε με χαζή αλλά δεν καταλαβα πού γραφει τις Εκδόσεις. Μπορεί και να ειναι γραμμένο κατω απ΄το αυτοκόλλητο της βιβλιοθηκης. Αυτό που μετράει ειναι πως το κειμενο δεν έχει υποστεί αλλαγές στο περιεχόμενο αλλά τα ονοματα εχουν ΚΑΚΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΣΧΗΜΑ.

Ξερω οτι τα Κλασσικα Εικονογραφημενα ειναι μια παλια σειρα απο κομιξ.. Είχα κανει αναζητηση γι'αυτα πριν κάνα μηνα και ειχα καταενθουσιαστει που το πρώτο κιολας τεύχος ηταν Οι Άθλιοι και φανταζόμουν τι καλά που θα 'ταν να το πετύχαινα σε κάνα παζαρι. Αλήθεια, τόσο συνοπτικο ειναι? :/

Όσο για τον Μπαλζάκ, ειμαι σιγουρη πως θα διαβάσω κάποια στιγμη! Γραφει ακριβως για την εποχη που με 'χει μαγέψει. Οχι ομως στο κοντινο μελλον, γιατι η λίστα με βιβλία που εχω σκοπό να διαβάσω κοντεύει να φτάσει ως το Παρίσι.

 

[Φυσαλίδα]

Είναι ένα αριστούργημα! Υπέροχο, συγκινητικό, ένα βιβλίο που σε σημαδεύει, με καταπληκτικούς χαρακτήρες (πολλούς από αυτούς σχεδόν τους μίσησα αλλά μετά από σκέψη δεν μπορούσα να τους κρατήσω κακία). Είχα μεγάλες προσδοκίες γι'αυτό το βιβλίο (μετά από όλα αυτά που είχα διαβάσει στη Λέσχη) και ευτυχώς δικαιώθηκα! Σας ευχαριστώ όλους!