Από τη Λόλα να ένα μήλο στο η …του ήλιου

[Μανταλενα]

Περασα την κυριακη με τη μικρη μου αδερφη η οποια φετος διαπρεπει στην πρωτη δημοτικου
Καναμε λοιπον μια πολυ ωραια κ μακροσκελη κουβεντα για το σχολειο, το μπαλετο, τα παραμυθια,τη μουσικη κ οοοοολα αυτα που κανει κ ηρθα στη θεση η μεγαλη αδερφη να τη βοηθησω να γραψει τη λεξη μηλο.
Με τι ''η'' με ρωταει , ητα της λεω κ τρωω την επιπληξη. ‘'δεν το λεμε ητα, το λεμε το η του ηλιου’’
Συζητησα λοιπον με τη μαμας της κ μου ειπε οτι στο σχολειο λενε το ''η'' του ηλιου, το ''υ'' του υπολογιστη, το ''ω'' της ωρας κ παει λεγοντας.

Μου φανηκε πολυ ενδιαφερουσα ολη αυτη η αλλαγη κ απο αυτα που μου ειπε συνειδητοποιησα κ αλλες:
πχ τα γραμματα δεν τα μαθαινουνε με τη σειρα, υπαρχει καποια σειρα αλλα δεν ξερω τη λογικη της, επισης στο σπιτι δεν εχουν σχεδον τιποτα να κανουν, ουτε καρτελα λεξεων ,ουτε πολλες ασκησεις, ουτε τιποτα.. επιπλεον κανουν διαφορους συσχετισμους, πχ εγραφε στο τετραδιακι της: τοπι , τοπος ,ταπα κλπ
Βεβαια παιζει κ το σεναριο η δικια μας δασκαλα να μην τα φορτωνει με πολλα γιατι ειλικρινα τα ξεπεταει σε δεκα λεπτα η δικια μου.

Ειδα κ το βιβλιο της γλωσσας που δεν εχει καμια σχεση (τι περιμενα μετα από τοσα χρονια κ γω..)

Σιγουρα καποιοι λογω επαγγελματος ,λογω του ότι εχουν παιδακια,αδερφακια κλπ τα ζουνε απο κοντα ολα αυτα, χαρα μου να ακουσω τη γνωμη τους κ την ''’εμπειρια'' τους που γραφεται με το ''ε'' του ελεφαντα.

 

[Μαργαριτα]

Η μικρή μου αδελφή που είναι στα μεγάλα νήπια έχει μάθει το αλφάβητο με αυτόν τον τρόπο αλλά με τα ονόματα των συμμαθητών της στα περισσότερα γράμματα , ας πούμε το γράμμα Β της ανήκει γιατί την λένε Βασιλική.Δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο είναι καλό πάντως βλέπω πως αναγνωρίζει τα περισσότερα γράμματα με ευκολία από την αρχή της σχολικής χρονιάς και είναι αρκετά μικρούλα οπότε βλέπω πως είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος.

 

[Μανταλενα]

οντως κ το μαρακι ηξερε το αλφαβητο απτα νηπια ,συλλαβιζε κιολας ανετα. ειχε βεβαια κ αστερι νηπιαγωγο που παιζει μεγαλο ρολο
απολλωνα ανυπομονουμε για την αποψη σου

 

[Γλωσσολάγνος]

πχ τα γραμματα δεν τα μαθαινουνε με τη σειρα, υπαρχει καποια σειρα αλλα δεν ξερω τη λογικη της, επισης στο σπιτι δεν εχουν σχεδον τιποτα να κανουν, ουτε καρτελα λεξεων ,ουτε πολλες ασκησεις, ουτε τιποτα.. επιπλεον κανουν διαφορους συσχετισμους, πχ εγραφε στο τετραδιακι της: τοπι , τοπος ,ταπα κλπ
Βεβαια παιζει κ το σεναριο η δικια μας δασκαλα να μην τα φορτωνει με πολλα γιατι ειλικρινα τα ξεπεταει σε δεκα λεπτα η δικια μου.

Πάντως ούτε σήμερα μαθαίνουν τα γράμματα με τη σειρά του αλφαβήτου, και πολύ σωστά βέβαια. Όπως και νά 'χει, τα σχολικά βιβλία οφείλουν ν' αλλάζουν και να προσαρμόζονται συνεχώς στις νεότερες εποχές. Π.χ. και μόνο ότι σήμερα η λέξη τόπι έχει περιοριστεί σημαντικά, τουλάχιστον με την έννοια της μπάλας που προορίζεται για παιχνίδι, είναι μία μικρή μόνο ένδειξη γι' αυτό. (Έχω την εντύπωση ότι χρησιμοποιείται μονάχα μιλώντας για υφάσματα.)

Όσο για το αν έχουν να κάνουν πολλά ή λίγα για το σπίτι, πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα δασκάλου.

 

[Χρυσηίδα]

Η λέξη "τόπι" είναι άγνωστη για τα σημερινά παιδιά και δεν καταλαβαίνω γιατί την χρησιμοποιούν ακόμα σαν παράδειγμα. Τα παιδιά βλέπουν στην εικονίτσα μια μπάλα και πρέπει να διαβάσουν "τόπι". Και, φυσικά, πρέπει ο δάσκαλος να κάτσει να εξηγήσει.

Τώρα ο τρόπος που διδάσκεται το αλφάβητο, που διδασκόταν και θα διδάσκεται στο μέλλον (ποιος ξέρει αλήθεια με ποιον τρόπο), είναι μάλλον πέραν της δικιάς μας ιδιότητας και κρίσης. Το μόνο που μπορώ να πω εγώ που διδάσκω Αγγλικά, είναι ότι τα διδάσκουμε με τον ίδιο τρόπο, δεν αποστηθίζουμε το αλφάβητο απ' έξω, ούτε μαθαίνουμε τα ονόματα των γραμμάτων. Τουλάχιστον όχι στην αρχή. Κάποια στιγμή, όταν τα παιδιά ξέρουν και διαβάζουν πολλές λεξούλες έρχεται και η αποστήθιση. Η οποία, αν θέλετε με πιστεύετε, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος να πρέπει να αποστηθίσουν τα παιδιά ένα αλφάβητο. Το μαθαίνουν παπαγαλία, και μετά τους λες "γράψε μου το μπι" και δεν ξέρουν τι τους λες. Αν όμως τους πεις "γράψε μου ball", το ξέρουν μια χαρά. Και τελικά, αυτό δεν είναι το σημαντικό;

Γενικότερα πάντως, τα επκαιδευτικά συστήματα και οι μέθοδοι διδασκαλίας έρχονται και παρέρχονται, αλλά πάντα θα υπάρχουν καλοί, μέτριοι και κακοί μαθητές. Και όσο και να προσπαθούμε να τα ρίξουμε άλλοτε στο δάσκαλο, άλλοτε στη μέθοδο διδασκαλίας και σε οτιδήποτε άλλο, εγώ ξέρω να πω ότι το παιδί που θέλει θα μάθει. Το παιδί που δε θέλει, την τελειότερη μέθοδο διδασκαλίας να του εφαρμόσεις, δεν θα μάθει ποτέ.

 

[Αντέρωτας]

Χμμμ το πρωτο πραγμα που θυμαμαι απο τα γραμματα ειναι να γραφω σε ενα πινακακι με τον πατερα μου. Τα πρωτα γραμματα που πρεπει να εμαθα πρεπει να ειναι το Ι και το Ο, ισως επειδη εχουν ευκολο σχημα.

Δε θυμαμαι πως τελικα τα εμαθα και με ποιά μέθοδο, αλλα μου φαινεται ωραιο κολπο να συνδυαζεις ενα σχημα με μια εικονα-εννοια και να ανακαλεις αυτη την εννοια με καθε αλλη λεξη.

 

[Γκουφαρδος]

ισως το "ε του ελεφαντα"να ειναι ο τροπος διδασκαλιας της συγκεκριμενης δασκαλας.σε καθε γενια η γλωσσα προσαρμοζεται στην εποχη.λεξεις η φρασεις παλαιοτερες "αποσυρονται" στην αργκο κ κωδικοποιουνται σε διαφορες κατηγοριες.τη λεξη τοπι για παραδειγμα πλεον την ακους απο ποδοσφαιροφιλους "το ξερει τοπι.." καποια στιγμη θα καταργηθει ο τονισμος{στους υπολογιστες ειδη δεν χρησιμοποιειται}. βεβαια θα συμφωνησω πως ειναι πολυ μεγαλη συζητηση..

 

[Χρυσηίδα]

ισως το "ε του ελεφαντα"να ειναι ο τροπος διδασκαλιας της συγκεκριμενης δασκαλας.

Όχι, δεν είναι

Το ε του ελέφαντα, το η του ήλιου και το ι του ιππότη ή του ιπποπόταμου είναι ο τρόπος που μαθαίνουν όλα τα πρωτάκια ανάγνωση. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η κόρη μου είναι 17 χρονών και έμαθε έτσι.

 

[Αλίκη]

Εγώ δεν θυμάμαι πώς τα έμαθα, επειδή όμως έκανα ιδιαίτερα σε ένα πρωτάκι πριν λίγο καιρό, θυμάμαι που το "σίγμα" του λένε "σου" και το "λάμδα" το λένε "λου" κι εγώ που ήμουν συνηθισμένη απ'τα ενήλικα γράμματα του έλεγα "γράψε τώρα ένα όμορφο λάμδα" και με κοιτούσε και μου έκανε "αυτό που λες είναι το 'λου';", εγώ πιο μετά ξαναξεχνιόμουν και πάλι μου έλεγε "δλδ να γράψω το 'λου';" εν ολίγης μου έκανε μάθημα το πρωτάκι πως να μιλάω σωστά!!! Πάντως απ' ότι είχα συζητήσει και με τη μαμά του, μαθαίνουν πολλά πράγματα στην πρώτη, και στα μαθηματικά φτάνουν νομίζω μέχρι πολλαπλασιαμό; Δεν θυμάμαι κι 100% βέβαια... Πάντως και αυτό, και ο αδερφός μου, δούλευαν πολύ με φωτοτυπίες.

 

[Φαροφύλακας]

Προσωπικά, έχω κάποιες ενστάσεις για τα βιβλία που λέτε αλλά είναι δευτερεύουσες και δεν είναι καθόλου αυτές που λέτε εσείς. Η δική μου ένσταση είναι περισσότερο στο αισθητικό σκέλος και κάποιες λεπτομέρειες (όπως η γραφή καινούριος αντί για το ετυμολογικά ορθότερο καινούργιος κτλ.)

Όσον αφορά το θέμα που θίγετε, πιστεύω πως ο σημερινός τρόπος διδασκαλίας των γραμμάτων είναι πιο σωστός. Απόδειξη, παρεμπιπτόντως, πως το παιδί μου έμαθε να διαβάζει μέσα σε τέσσερις μήνες!

Τα ονόματα των γραμμάτων δεν έχουν καμία ιδιαίτερη αξία στην εκμάθηση της ανάγνωσης. Σε αντίθεση, στον σημερινό τρόπο διδασκαλίας, το γράμμα συνδέεται απευθείας με την φωνή που εκφράζει, πράγμα πιο εύλογο.

Όσον αφορά τα παλιά βιβλία να πω, καταρχήν, πως μου αρέσει πολύ η αισθητική απεικόνισή τους, αναγνωστικών και ανθολόγιων. Από εκεί και πέρα έχω την εξής εμπειρία. Η μάνα μου, και η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς της, που μεγάλωσαν με αυτά τα βιβλία, μείναν σχεδόν αγράμματοι και δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση με την σημερινή γενιά που μεγαλώνει με τα νέα βιβλία. Προφανώς, βέβαια, το ότι εκείνοι μετά βίας μάθανε να διαβάζουνε, δεν οφείλεται στα βιβλία, ή έστω μονάχα σε αυτά, αλλά σε ένα σύνολο πραγμάτων όπως στην διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας τότε, στον κάφρο δάσκαλο κτλ.

 

[Φένια]

Θίξατε ένα θέμα που αντιμετώπισα -και έλυσα μόνη μου- όταν ήμουν στην α΄ δημοτικού (δηλ. πριν από 45 χρόνια). Εκείνο το καλοκαίρι, πριν πάω σχολείο, το είχα περάσει με την θεία μου, που είχε βάλει σκοπό της ζωής της να μου μάθει το αλφάβητο. Με άλφα και βήτα και γάμα ξυπνούσαμε, με ψι και ωμέγα κοιμόμασταν. Οταν επέστρεψα στην πόλη στα τέλη Αυγούστου, προσπάθησα να εφαρμόσω τις γνώσεις μου διαβάζοντας τις πινακίδες των καταστημάτων στο δρόμο. Μάταιος κόπος, διάβαζα Κ-Α-Θ-Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Η-Ρ-Ι-Ο-Ν (στην καθαρεύουσα τότε) και προσπαθούσα να καταλάβω τι σημαίνει καπααλφαθητααλφαρογιωτασιγματαυηταρογιώταομικρονι. Το αποστήθηιζα και το έλεγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, τίποτε, κανένα νόημα. Η θεία είχε επιστρέψει στην Αθήνα, η μαμά ήταν απασχολημένη με την νεογέννητη αδελφή μου, ο μπαμπάς δούλευε πολύ, δεν είχα ποιόν να ρωτήσω σχετικά. Και τότε έφθασε η πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού. Μπήκα στην τάξη, χαμένη με τα άλλα πρωτάκια. Η δασκάλα μας, η κυρία Λένα, πήρε το περίφημο αναγνωστικό και άρχισε "Λολα, να ένα μήλο". Οποία επιφοίτησις! Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι ήταν πολύ απλό, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να προφέρω τον πρώτο φθόγγο των γραμμάτων που είχα μάθει! Συγκλονισμένη, ρίχτηκα με τα μούτρα στην ανάγνωση κάθε γραπτού κειμένου που μπορούσε να πέσει στα χέρια μου- τολμώ να πω ότι δεν σταμάτησα έκτοτε. Η σημερινή μέθοδος διδασκαλίας της ανάγνωσης μέλλον εφευρέθηκε από κάποιον που έμαθε να διαβάζει όπως εγώ.

 

[Φαροφύλακας]

Φένια, πόσο διαφωτιστικό το παράδειγμά σου. Αν ήμουν σε δικαστήριο αμερικάνικης ταινίας θα έλεγα "I rest my case!" γιατί η μαρτυρία σου τα εξηγεί όλα.


Ο εύλογος τρόπος είναι το μικρό παιδί να μάθει πρώτα την φωνητική αξία κάθε γράμματος και αργότερα μπορεί να μάθει και το όνομά του ή και το επίθετό του, αν είχε. (Παρεμπιπτόντως, υπάρχει και το γιώτα που αποκλίνει από τον κανόνα που διαπίστωσες τότε, αν και διόλου απίθανο να έμαθες να λες "ιώτα" στο σχολείο).