Αποχαιρετισμός στον κ. Έκτορα Κακναβάτο...

[Διατσέντα]

Ήρεμο και όμορφο ταξίδι κ. Κακναβάτε στην καινούργια σας ζωή...Ευχαριστούμε για τα όσα ωραία μας κληροδοτήσατε!

PERFECTA
Φιγούρα πλάι στόν ἄνεμο μὲ δυό θανάσιμα φεγγάρια.
Τὸ ποὺ στἐγαζες πράγματα
ὕστερα ποὺ πάλι πράγματα
κ᾽ ὕστερα ποὺ προχώρησες μέσα στὰ πράγματα
καὶ ποὺ σὰν ἔφτασες ὥς τοὺς πυρῆνες
δὲν εἶχες ἄλλη κβάντωση.
Θυμόσουν μόνο τὰ χειρόκτια τὰ Ἐπιφάνεια
τὴν παρθένο ἀντιλόπη χαμένη μὲς στοὺς πάγους
κ᾽ ἐκεῖνο τὸ χαμόγελο στὸ φεγγίτη τοῦ μουσείου
σὰν εἰρωνική ἡμισέληνος, ποτέ ἁφή.
Ὕστερα - εἶναι κι αὐτός ὁ χρόνος βλέπεις
ποὺ χώνεται στὰ πόδια μας -
ἄνοιξε ἡ τρύπα στὰ ὕφαλα
τὸ μέγιστο ναυάγιο πολτῶδες
σὰν τὸ ἐδῶ καὶ τώρα τῶν ἀρχιερέων.

Πότε μὲ τέτοια τελειότητα καὶ ποῦ
δοθήκανε στὶς μνῆμες οἱ λεμβοῦχοι;

[Ποιήματα 1943-1974, Α΄τόμος]

 

[Διατσέντα]

Όσοι γνωρίζουν είναι πολύ ευγενείς μαζί μου.
Τους ευχαριστώ από καρδιάς!

8 Νοεμβρίου 2010 και ήμουν κι εκεί και δεν το θυμόμουν η χαμένη στα διάφορα πιεστικά...

Ευτυχώς με πήρε πριν λίγο ο σωτήρ Φλοιός και μου είπε, “τι γράφεις παιδάκι μου, είμασταν εκεί! Γράψε γρήγορα mea culpa!” και ήμουνα και πάνω στο ποδήλατο και κατέβαινα κάθιδρη απ’ την ανηφόρα του Κουκακίου την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου κλασσικός μουσικός κάθε βράδυ, που τον πετυχαίνω τυχαίνει με μαθηματική όμως ακρίβεια, να παίζει στο πιανάκι του “...και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα...” σε ύφος ελαφρά τζαζέ...και χτυπάει το διαβολοκινητό και βλαστημώ γιατί σιχαίνομαι να χτυπάει όταν κάνω ποδήλατο, αλλά με τη μαμά άσθενή δεν με παίρνει να μην απαντώ κι ακούω τον Φλοιό να με καταχερίζει...

Ώπα, λέω, αφού έχω σκάσει με τον εαυτό μου στα γέλια, κάτσε παράμερα για λίγο...κάθησα, ήπια το τσάϊ μου για να συνέλθω και μετά συνέχισα.

Έχω μόλις μπει σπίτι, λερή και χάλια απ’ τη γλίτσα του νοτιά και την ανηφορίτσα απ’ τη θάλασσα ως το σπίτι και για να εξιλεωθώ σας γράφω αμέσως...

MEA CULPA λοιπόν κι ας πούμε ότι του έκανα ένα μνημοσυνάκι του ανθρώπου η αφηρημένη...