Αναζήτηση: Προτάσεις λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας

[Μεταλλαγμένη]

Νικόλα, αν αρχίσω τις παρασπονδίες ακόμα δεν έχει περάσει ο πρώτος μήνας του χρόνου, δεν αρχίζουμε καλά. Με αυτή την Λέσχη που έχω μπλέξει, όλο παρασπονδίες κάνω :χαχαχα: Όχι ότι με χαλάει, αλλά λέμε τώρα

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Νικόλα, αν αρχίσω τις παρασπονδίες ακόμα δεν έχει περάσει ο πρώτος μήνας του χρόνου, δεν αρχίζουμε καλά. Με αυτή την Λέσχη που έχω μπλέξει, όλο παρασπονδίες κάνω :χαχαχα: Όχι ότι με χαλάει, αλλά λέμε τώρα

Εγώ να δεις παρασπονδίες. Ειδικά μετά την συνάντηση που είχαμε (και έλειπες )...
Έλα να ανεβαίνουν τα αδιάβαστα...

 

[Τζάρλαξλ]

Ρε παιδιά, τόσο καλό είναι αυτό το βιβλίο; Παρακολούθησα και την συζήτηση στο νήμα με τα αποσπάσματα. Μην μου κάνετε τέτοια και έχω βάλει στόχο για το 2015 να περιορίσω τις αγορές βιβλίων γιατί περιμένουν σε ουρά τα αδιάβαστά μου

Μη φοβασαι, δε θα αυξηθουν τα αδιαβαστα. Ειναι βιβλιο που διαβαζεται μονορουφι, το τελειωνεις σε μια μερα.
Το εχω δανεισει σε 5 ατομα και ενθουσιαστηκαν και τα 5. (σπανιο)

 

[Μεταλλαγμένη]

Τα χτυπήματα συνεχίζονται βλέπω

Εγώ να δεις παρασπονδίες. Ειδικά μετά την συνάντηση που είχαμε (και έλειπες )...

Χμ.. ναι, κάτι διάβασα για Πίντσον. Άλλος ένας που προστέθηκε στην λίστα μου, αφότου μπήκα στην Λέσχη!!

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Που είσαι βρε Χήθκλιφ και σε ψάχνω όλη μέρα;

Τι βιβλιάρα ήταν αυτή; Κι εντάξει, το κεφάλαιο 36 που είπες, ήταν το κάτι άλλο. Πραγματικά.

Νικόλα εσύ το τελείωσες;

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είμαι στην μέση περίπου!!! Μέχρι αύριο βράδυ θα το σχολιάζουμε Χρήστο!

@Μεταλλαγμένη: Πίντσον ναι!!!

 

[Χήθκλιφ]

Χρήστο, χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε τόσο!!! Με συγκλόνισε αυτό το βιβλίο, με στοίχειωσε σαν μια κραυγή απόγνωσης που ηχεί στο μυαλό μου. Η τραγικότητα του Καστέλ, η αναπόδραστη μοναξιά του, ο ψυχικό πόνος και το εσωτερικό σκοτάδι του. Η παράνοια με την οποία πάλευε και παράλληλα το ψέμα, η προδοσία.. πάντα η προδοσία. Ένας χαρακτήρας που λάτρεψα.


Έχεις διαβάσει το "Η εφεύρεση του Μορέλ";; Αυτά τα δύο βιβλία με έκαναν να υποκλιθώ στους Αργεντίνους συγγραφείς.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Οι προτασεις μου:

Λουις Σεπουλβεδα - Παταγονια Εξπρες
Χουαν Ρουλφο - Πεδρο Παραμο

Τζάρλαξλ, το "Παταγονία Εξπρές" μου άρεσε, αλλά δεν τρελάθηκα. Το "Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης", του ίδιου, μου άρεσε περισσότερο.

Το "Πέδρο Πάραμο" όμως είναι απ'τα πιο ιδιαίτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Μοναδικό.

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Χρήστο, χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε τόσο!!! Με συγκλόνισε αυτό το βιβλίο, με στοίχειωσε σαν μια κραυγή απόγνωσης που ηχεί στο μυαλό μου. Η τραγικότητα του Καστέλ, η αναπόδραστη μοναξιά του, ο ψυχικό πόνος και το εσωτερικό σκοτάδι του. Η παράνοια με την οποία πάλευε και παράλληλα το ψέμα, η προδοσία.. πάντα η προδοσία. Ένας χαρακτήρας που λάτρεψα.

Όπως ακριβώς τα λες, Χήθκλιφ. Απ'τους πιο τραγικούς και μοναχικούς ήρωες που έχω συναντήσει. Και ο τρόπος που εκδήλωσε την λαχτάρα του για ψυχική επαφή, μέσω του πίνακα του εννοώ, τι ωραίο που ήταν αυτό ρε συ;

Έχεις διαβάσει το "Η εφεύρεση του Μορέλ";; Αυτά τα δύο βιβλία με έκαναν να υποκλιθώ στους Αργεντίνους συγγραφείς.

Όχι, αλλά το κοιτούσα το απόγευμα (στο ίντερνετ εννοώ). Φαίνεται πολύ δυνατό.

 

[Τζάρλαξλ]

Έχεις διαβάσει το "Η εφεύρεση του Μορέλ";;

το διαβασα περυσι. Εξαιρετικο! Απ τα βιβλια που σου μενουν στο μυαλο για μηνες.
Δυστυχως ειναι εξαντλημενο εδω και καιρο.

 

[Χήθκλιφ]

Και ο τρόπος που εκδήλωσε την λαχτάρα του για ψυχική επαφή, μέσω του πίνακα του εννοώ, τι ωραίο που ήταν αυτό ρε συ;

Οδυνηρά τραγικό.. λαχταρούσε κάποιον να δει μέσα του, τον πόνο που φώλιαζε στην ψυχή του. Κάποιον να ακούσει την κραυγή του και να την αναγνωρίσει ως γνώριμη, ως δική του. Να αισθάνεται την ίδια μοναξιά, την ίδια απόγνωση. Να νιώθει το ίδιο ξένος.

Δημιούργησε τον πίνακα και έκρυψε εκεί όλη την αλήθεια του για αυτόν τον ανέκφραστο πόνο, περιμένοντας τον εκλεκτό που θα καταφέρει να διεισδύσει σε αυτή. Και φυσικά εξαπατήθηκε. Αυτο - εξαπατήθηκε κι έπειτα δεν υπήρχε πια τίποτα για εκείνον, δεν μπορούσε καν να ελπίζει, τα έχασε όλα.

Όχι, αλλά το κοιτούσα το απόγευμα (στο ίντερνετ εννοώ). Φαίνεται πολύ δυνατό.

Είναι πολύ δυνατό. Απ' όσο ξέρω δεν σου αρέσει το φανταστικό στοιχείο, όμως δεν έχεις λόγους να είσαι επιφυλακτικός καθώς δεν υπάρχει πραγματικά φανταστικό στοιχείο στο βιβλίο - σου εγγυώμαι ότι δεν θα σε απογοητεύσει!

το διαβασα περυσι. Εξαιρετικο! Απ τα βιβλια που σου μενουν στο μυαλο για μηνες.
Δυστυχως ειναι εξαντλημενο εδω και καιρο.

Εμένα μου έμεινε για χρόνια.. Έχω και τις δύο εκδόσεις, την παλιά από Άγρα και την πιο πρόσφατη από Πατάκη. Είναι κρίμα που προτού εξαντληθεί βρισκόταν σε μόνιμη προσφορά, για παραπάνω από δύο χρόνια, σε εξευτελιστική τιμή (όπως και "Το τούνελ"). Τέτοια αριστουργήματα και να μην έχουν επιτυχία.. κρίμα.

 

[Τζάρλαξλ]

Ισως να εχει να κανει και με τη διαφημιση. Οι εκδοσεις Ασταρτη εχουν εκδοσει αρκετα κορυφαια βιβλια πχ "το τουνελ" του Σαμπατο, το "κατω απο ηφαιστειο" του Λοουρυ, "η ερημος των ταρταρων" του Μπουζατι, "η ανταρσια των αγγελων" του Φρανς κλπ αλλα δε βλεπω να εχουν μεγαλη επιτυχια.

 

[Χήθκλιφ]

Έχω την εντύπωση ότι "Η εφεύρεση του Μορέλ" είχε αποκτήσει μια κάποια φήμη με την επανέκδοση του Πατάκη. Επαινέθηκε πολύ η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη σε αντιδιαστολή προς την παλαιότερη του Παναγιώτη Ευαγγελίδη (που όμως εγώ την προτιμώ κατά πολύ) και γενικά προβλήθηκε αρκετά, ωστόσο κατέληξε να 'ξεπουληθεί'.. επειδή δεν πούλησε.

(οι εκδόσεις Αστάρτη είναι μία αξιοπερίεργη περίπτωση, εξαιρετικές επιλογές βιβλίων, μηδενική προσπάθεια προώθησης, χαμηλή αισθητική ποιότητα, ανύπαρκτο συνοδευτικό υλικό και παρόλα αυτά τα βιβλία τους δεν δείχνουν να εξαντλούνται σχεδόν ποτέ - ευτυχώς! -)

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Είναι πολύ δυνατό. Απ' όσο ξέρω δεν σου αρέσει το φανταστικό στοιχείο, όμως δεν έχεις λόγους να είσαι επιφυλακτικός καθώς δεν υπάρχει πραγματικά φανταστικό στοιχείο στο βιβλίο - σου εγγυώμαι ότι δεν θα σε απογοητεύσει!

Ναι, ισχύει αυτό που λες για το φανταστικό. Θα σ'εμπιστευτώ, λοιπόν.

Μόνο που πρώτα θα διαβάσω κάτι από Γιόσα, πάει καιρός που τον έχω βάλει στο μάτι.

 

[Διχασμένη]

Παιδιά άσχετο βέβαια με την κουβέντα αλλά σχετικό με το νήμα.

Εγ΄ω είχα ξεκινήσει το "Όνειρο του Κέλτη" αλλά δεν με τράβηξε (και νομίζω κάπου το χάρησα κιόλας ).

Γιατί δε σ' άρεσε βρε Νικόλα;! Ο τρόπος της αφήγησης έφταιγε, με τα συνεχή φλασμπακ, όπου απ' τη φυλακή βρισκόμασταν ξαφνικά στο Κονγκό κι από εκεί στην Ιρλανδία και μετά στο Περού(όχι κατανάγκην με αυτή τη σειρά) ή... μήπως σε σοκάρισε κάτι;
Πάντως, εμένα μ' άρεσε πολύ το βιβλίο, καθώς είχε ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την εξέργεση στην Ιρλανδία και για την αποικιοκρατία. Μάλιστα, με ενέπνευσε να θελήσω να μάθω περισσότερα πράγματα για την Ιρλανδία, αν και παραδέχομαι ότι αυτός ο ενθουσιασμός μου περιορίστηκε στο να ενθουσιάζομαι όταν ακούω τη λέξη Ιρλανδία και να βρώ τυχαία στο Ίντερνετ 3(μάλιστα τρεις!) διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας του πρωταγωνιστή(υπάρχει ένα άλυτο μυστήριο, που ο συγγραφέας στον επίλογο εξηγεί γιατί το ερμήνευσε όπως το ερμήνευσε).
Πάντως, να δοκιμάσεις κι άλλα βιβλία του, όπως το παλιοκόριτσο, το οποίο διηγήται ένα ρομάντσο απ' την οπτική γωνιά του άντρα αλλά με πρωταγωνίστρια την κοπέλα, αλλά δεν περιορίζεται στο ρομάντσο, καθώς περιγράφονται κουλτούρες όλου του κόσμου, απ' την Αγγλία της αριστοκρατίας και των Χίπυς μέχρι την Ιαπωνία της γιακούζα και του μυστηριώδους πολιτισμού. Επίσης, στο μυθιστόρημα εισχωρεί και η πολιτική ιστορία της Λατινικής Αμερικής.
Άλλοο βιβλίο του που διάβασα και είναι αρκετά καλό είναι ο Παράδεισος στην άλλη γωνία. Είναι αρκετά ενδιαφέρον με τις σκέψεις για την αυθεντικότητα της τέχνης και με την πολιτική αλλά μπορεί να γίνει κάπως κουραστικό. Να ξέρεις ότι κι αυτό είναι βιογραφικό και έχει κι αρκετά παράξενη μέθοδο αφήγησης(ασχολείται με δύο πρώσοπα(όχι σύγχρονα μεταξύ τους) και ανά κεφάλαιο εναλάσσονται).

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Διαβάζοντας λοιπόν το "Τούνελ" του Σάμπατο (ένα αριστούργημα που θα το πρότεινα σε κάθε βιβλιόφιλο), μου δημιουργήθηκε μια απόρια.
Στο σημείο που ο Καστέλ ξεγυμνώνει την ψυχή του και περιγράφει την ανθρώπινη ματαιοδοξία, αλλά και την δική του μαζί, αναφέρει πως και ο ίδιος ο Χριστός ήταν εν τέλει ματαιόδοξος.
Να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα πως κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα ο Σάμπατο...

 

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Θα το ξανακοιτάξω το κομμάτι που λες, Νικόλα, κι αν βγάλω άκρη θα σου πω.

Δεν είναι καθηλωτικός ο τρόπος που ο Καστέλ αφηγείται την ιστορία του;

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Χρήστο τι να σου πω... Η όλη ιστορία μου έχει καρφωθεί στο μυαλό εδώ και ημέρες!!!

Πραγματικό διαμάντι. Υπήρχαν και σημεία που τα βρήκα μέχρι και χιουμοριστικά (βλέπε εκεί που μιλάνε για τα αστυνομικά διηγήματα)!!!
Είναι απίθανο το πως αυτός ο συγγραφέας αποτύπωσε τις σκέψεις του και τους προσωπικούς του δαίμονες σε 190 σελίδες.
Μπήκε στην λίστα μου "Βιβλία που τα διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις"!!!

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Όπως το κατάλαβα εγώ δεν εννοεί ότι ο Χριστός είναι ματαιόδοξος αλλά ακόμα και αυτός που δεν ήταν ματαιόδοξος ξεστόμισε λόγια ματαιόδοξα (ή δηλαδή ότι και αυτός εν τέλει είχε τις ματαιόδοξες στιγμές του, δεν είναι πολύ διαφορετικό όπως το έχω στο μυαλό μου αλλά υπάρχει μια λεπτή διαφορά από το είναι ματαιόδοξος). Δεν εξηγεί γιατί ή ποια ήταν αυτά τα λόγια (και συνεπακολούθως ποιες ήταν αυτές οι πράξεις που δείχνουν ματαιοδοξία) αφήνοντας τον αναγνώστη να μαντέψει ποιες ή τι εννοεί.

Φαντάζομαι ότι ο πιστός ή/και τυπολάτρης Χριστιανός αναγνώστης θα φανταστεί ότι ο Χριστός είναι αδύνατον να είναι ματαιόδοξος (αφού ότι σχετίζεται με την έννοια του θεού δεν μπορεί να ταυτίζεται και με την έννοια της ματαιότητας) οπότε ίσως καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ούτε ο ίδιος ο Καστέλ πιστεύει ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια (αλλιώς θα έδινε έστω ένα παράδειγμα) αλλά φουσκώνει τα λόγια του για να δείξει με έμφαση το πόσο διαδεδομένη είναι η ματαιοδοξία στις μέρες μας (ή στις μέρες που διαδραματίζεται η αφήγηση).

Κάποιος με πιο καχύποπτη στάση ως προς τον Χριστιανισμό θα μπορούσε να θυμηθεί κάποιο ύποπτο ίσως περιστατικό από την βιβλική αφήγηση (ύποπτο για τον σκεπτικιστή ως προς τον Χριστιανισμό αναγνώστη). Ένα τέτοιο περιστατικό δεν θα μπορούσε να υποδειχτεί 100% τι είχε κατά νου ο Σαμπάτο, προσωπικά πάντως σκέφτηκα δυο περιστατικά που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ματαιόδοξα (ένα ενώ το διάβαζα και ένα τώρα ενώ το γράφω). 1. Το περιστατικό ου μνημονεύεται από την (ορθόδοξη) εκκλησία την Μ. Τετάρτη. Είτε μια αμαρτωλή γυναίκα (είναι χαρακτηριστικό ότι σπάνια στηλιτεύεται από την Βίβλο σεξουαλικά αμαρτωλός άντρας, αλλά όποτε αναφέρεται "αμαρτωλή γυναίκα" μιλάμε για γυναίκα που διαπράττει σεξουαλικά αμαρτήματα) είτε μια από τις αδερφές του Λαζάρου (στα ευαγγέλια του Ματθαίου, Μάρκου και Ιωάννη αναφέρεται η αδερφή του Λαζάρου, στον Λουκά η αμαρτωλή) αλείφει με κάποιο ακριβό μύρο τα πόδια του Ιησού ο οποίος φέρεται να επιδοκιμάζει την πράξη της, Ο Ιούδας (στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο ιβ' 1-8) σημειώνει ότι αυτό το μύρο θα μπορούσε ν' ανακουφίσει πλήθος φτωχών (το είπε όπως αναφέρει το ευαγγέλιο όχι από ενδιαφέρον για τους φτωχούς αλλά για να τσεπώσει τα λεφτά) για να του απαντήσει ο Χριστός ότι φτωχοί θα υπάρχουν πάντα, αυτός όμως είναι εδώ για περιορισμένο χρόνο. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ματαιοδοξία, θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί και παράδειγμα κατά της υπερβολικής περιφρόνησης των σωματικών αναγκών κοκ. 2. Άλλο περιστατικό (πάλι της περιόδου του Πάσχα). Ο Χριστός σταυρωμένος εν μέσω δυο ληστών. Ο ένας τον ειρωνεύτηκε, ο άλλος τον καλόπιασε. Ένας από αυτούς τους δυο (εξίσου κακούς ως εκείνη την στιγμή) ανθρώπους πήγε στον παράδεισο, ένας άλλος στην κόλαση. Μαντέψτε ποιος έκανε τι. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι το να έχεις δύναμη ν' ανταμείβεις αυτόν που σου λέει καλά λόγια είναι γνώρισμα του ματαιόδοξου ανθρώπου. Θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος ότι λέω βλακείες και ότι ο μη είρων ληστής μετανόησε και γι αυτό ανταμείφθηκε. Και εγώ θα τον παραπέμψω στο πρώτο κεφάλαιο από το Κατά Ιησούν ευαγγέλιο του Σαραμάγκου και στις εύστοχες παρατηρήσεις του πάνω σ' αυτό το περιστατικό. 3. (μπόνους) Ο Χριστός είναι στην ερημιά. Βλέπει μια συκιά παρά πέρα. Σκέφτεται ότι θέλει να φάει σύκα (λογικό). Η συκιά δεν έχει σύκα (απογοητευτικό). Ο Ιησούς καταριέται την συκιά να ξεραθεί (και η συκιά ξεραίνεται). Κάποιος μπορεί να δει ένα παράδειγμα ματαιοδοξίας και αλαζονείας αφού αντί να κάνει την συκιά να βγάλει σύκα και να φάει αυτός αλλά και οι επόμενοι διαβάτες που θα περνούσαν εκεί επιλέγει να την καταστρέψει. Κάποιος άλλος μπορεί φυσικά να δει μια παραβολή για την μέλλουσα κρίση.

Το γεγονός ότι επίτηδες το αφήνει φλου 1. δεν δυσαρεστεί κανέναν (ούτε και τους λογοκριτές) 2. αφήνει τον καθένα να φανταστεί ό,τι θέλει. 3. δείχνει ότι είναι φοβερός συγγραφέας.

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Φίλε μου Κορτο είσαι κατατοπιστικότατος!!!

Οπως ειπες και συ ο Σάμπατο σαν μεγάλος συγγραφέας αφήνει τον αναγνώστη να δώσει ο ίδιος την εξήγησή του.
Εγώ με μια δεύτερη σκέψη, λεω ότι μια εκδοχή είναι πως επειδή ο Καστελ πιστευει πως η ματαιοδοξία είναι ανθρώπινο παθος και θεωρώντας πως ο Χριστός εκτος της θεικής του φύσης είχε και ανθρωπινη, ίσως μοιραία θα ήταν και ματαιόδοξος...

Έτσι λοιπόν καταλήγω και στον Καζαντζάκη ο οποίος πίστευε πως η θεική φύση του Ιησού ήταν όντως θεικη ενώ αντίθετα η ανθρώπινη ήταν και έπρεπε να είναι απολύτως ανθρώπινη!!

Και προσωπικά πισυεύω πως αυτό το λάθος κάνουν και οι Χριστιανοί. Προσπαθούν να μετατρέψουν την ανθρώπινη φύση του σε θεική...