Αγώρια, κυττάξτε τί έφτειαξα! 
Από τότε που κυκλοφόρησε το (πολύτιμο και χρησιμότατο μεν) λεξικό του Μπαμπινιώτη, έγινε πολύς και δικαιολογημένος ντόρος για την ορθογραφική του (α)συνέπεια. Διότι, ενώ υποτίθεται ότι χρησιμοποιεί επιστημονικά κριτήρια και εφαρμόζει πάντοτε την ιστορική ορθογραφία κι όχι την κοινώς αποδεκτή, κάνει κάποιες εξαιρέσεις σ' αυτόν τον κανόνα, οι οποίες είναι αυθαίρετες, δεν έχουν δηλαδή επιστημονική βάση, και καταστρέφουν την ενότητα του λεξικογραφικού του οικοδομήματος. Αυτό το γράφω επειδή πολλοί, κι εγώ μαζί, κάποτε εμπιστεύονταν τυφλά το συγκεκριμένο λεξικό σε κάθε επιλογή του ως προς την ορθογραφία και τα σχόλια για τη χρήση των λέξεων. Όπως όμως γράφει σ' ένα κείμενό του ο Νίκος Σαραντάκος, το μπαμπινιώτειο έργο δεν γράφει στο εξώφυλλό του «Ευαγγέλιο» αλλά «Λεξικό»! Ο Μπαμπινιώτης είναι αναμφισβήτητα επιστήμων αλλά, σαν άνθρωπος κι αυτός, έχει τις εμμονές του - όπως και τη ματαιοδοξία να αυτοπροβάλλεται σαν «ο εθνικός μας γλωσσολόγος που έχει πάντα δίκιο».
Στο ζήτημα της ορθογραφίας βρίσκω πολύ πιο συνεπές το λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη. Μπορεί να διαφωνώ με την προσκόλληση του συγκεκριμένου λεξικού στις γραφές αυτί και αυγό (διότι έχω πειστεί απόλυτα για την οπτική ορθότητα του αφτιού και του αβγού), αλλά τουλάχιστον παραδέχομαι ότι το λεξικό αυτό τηρεί συνέπεια ως προς τις ορθογραφικές του επιλογές, εφόσον λαμβάνει υπόψη του σε μεγάλο βαθμό την καθιερωμένη (ή σχολική) ορθογραφία - την οποία ο Μπαμπινιώτης ευτυχώς συμπεριλαμβάνει στο λεξικό του, έστω και ως δευτερεύουσα.
Πάλι καλά πάντως που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Νίκο Σαραντάκο που προανέφερα και τον Γιάννη Η. Χάρη! Τα βιβλία τους (Γλώσσα μετ’ εμποδίων του Σαραντάκου και Η γλώσσα, τα λάθη και τα πάθη του Χάρη) περιέχουν τα πιο υγιή κείμενα που έχω διαβάσει για τη χρήση της Ελληνικής, για το τί είναι λάθος και τί «λάθος», για τους γλωσσικούς μύθους, και για πολλά άλλα όμορφα. Τα βιβλία αυτά με βοήθησαν να αναπτύξω δυνατά επιχειρήματα σχετικά με γλωσσικά θέματα για τα οποία είχα σχηματίσει μεν προσωπική γνώμη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας, αλλά ένιωθα ότι δεν υπήρχε άλλος που τη συμμεριζόταν.
Ευτυχώς ήρθε το 2004 το βιβλίου του Χάρη και το 2007 του Σαραντάκου (ακόμη πιο πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2008, και ο Β΄ τόμος του Χάρη), κι έθεσαν υπό αμφισβήτηση μερικά σημαντικά φαινόμενα όπως τη λαθοθηρία, το «αλάθητο του Μπαμπινιώτη», και τον νεοκαθαρευουσιανισμό. Καί τα δύο βιβλία αξίζουν εκτεταμένη παρουσίαση και δικό τους νημάτιο (κι όχι «αξίζουν εκτεταμένης παρουσίασης και δικού τους νηματίου» όπως λανθασμένα θέλουν οι νεοκαθαρευουσιάνοι).
Από τότε που κυκλοφόρησε το (πολύτιμο και χρησιμότατο μεν) λεξικό του Μπαμπινιώτη, έγινε πολύς και δικαιολογημένος ντόρος για την ορθογραφική του (α)συνέπεια. Διότι, ενώ υποτίθεται ότι χρησιμοποιεί επιστημονικά κριτήρια και εφαρμόζει πάντοτε την ιστορική ορθογραφία κι όχι την κοινώς αποδεκτή, κάνει κάποιες εξαιρέσεις σ' αυτόν τον κανόνα, οι οποίες είναι αυθαίρετες, δεν έχουν δηλαδή επιστημονική βάση, και καταστρέφουν την ενότητα του λεξικογραφικού του οικοδομήματος. Αυτό το γράφω επειδή πολλοί, κι εγώ μαζί, κάποτε εμπιστεύονταν τυφλά το συγκεκριμένο λεξικό σε κάθε επιλογή του ως προς την ορθογραφία και τα σχόλια για τη χρήση των λέξεων. Όπως όμως γράφει σ' ένα κείμενό του ο Νίκος Σαραντάκος, το μπαμπινιώτειο έργο δεν γράφει στο εξώφυλλό του «Ευαγγέλιο» αλλά «Λεξικό»! Ο Μπαμπινιώτης είναι αναμφισβήτητα επιστήμων αλλά, σαν άνθρωπος κι αυτός, έχει τις εμμονές του - όπως και τη ματαιοδοξία να αυτοπροβάλλεται σαν «ο εθνικός μας γλωσσολόγος που έχει πάντα δίκιο».
Στο ζήτημα της ορθογραφίας βρίσκω πολύ πιο συνεπές το λεξικό του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη. Μπορεί να διαφωνώ με την προσκόλληση του συγκεκριμένου λεξικού στις γραφές αυτί και αυγό (διότι έχω πειστεί απόλυτα για την οπτική ορθότητα του αφτιού και του αβγού), αλλά τουλάχιστον παραδέχομαι ότι το λεξικό αυτό τηρεί συνέπεια ως προς τις ορθογραφικές του επιλογές, εφόσον λαμβάνει υπόψη του σε μεγάλο βαθμό την καθιερωμένη (ή σχολική) ορθογραφία - την οποία ο Μπαμπινιώτης ευτυχώς συμπεριλαμβάνει στο λεξικό του, έστω και ως δευτερεύουσα.
Πάλι καλά πάντως που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Νίκο Σαραντάκο που προανέφερα και τον Γιάννη Η. Χάρη! Τα βιβλία τους (Γλώσσα μετ’ εμποδίων του Σαραντάκου και Η γλώσσα, τα λάθη και τα πάθη του Χάρη) περιέχουν τα πιο υγιή κείμενα που έχω διαβάσει για τη χρήση της Ελληνικής, για το τί είναι λάθος και τί «λάθος», για τους γλωσσικούς μύθους, και για πολλά άλλα όμορφα. Τα βιβλία αυτά με βοήθησαν να αναπτύξω δυνατά επιχειρήματα σχετικά με γλωσσικά θέματα για τα οποία είχα σχηματίσει μεν προσωπική γνώμη ήδη από τις αρχές της δεκαετίας, αλλά ένιωθα ότι δεν υπήρχε άλλος που τη συμμεριζόταν.
Ευτυχώς ήρθε το 2004 το βιβλίου του Χάρη και το 2007 του Σαραντάκου (ακόμη πιο πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2008, και ο Β΄ τόμος του Χάρη), κι έθεσαν υπό αμφισβήτηση μερικά σημαντικά φαινόμενα όπως τη λαθοθηρία, το «αλάθητο του Μπαμπινιώτη», και τον νεοκαθαρευουσιανισμό. Καί τα δύο βιβλία αξίζουν εκτεταμένη παρουσίαση και δικό τους νημάτιο (κι όχι «αξίζουν εκτεταμένης παρουσίασης και δικού τους νηματίου» όπως λανθασμένα θέλουν οι νεοκαθαρευουσιάνοι).
) Αλλά το κάνω σκωπτικά, κι όχι για να δείξω ότι χρησιμοποιώ γλωσσικές μορφές που έχουν κάποιο υποτιθέμενο γόητρο. Πάντως, φίλε Φύλακα (για χάρη του Χάρη 
), η παραπάνω ανάρτησή σου με εκφράζει σχεδόν απόλυτα. Ενδιαφέρον και εύλογο το παρακάτω ερώτημά σου, το οποίο δείχνει ότι έχω αφήσει κενά στην εξήγηση της άποψής μου για την ορθογραφία: