Οι δέκα μικροί νέγροι είναι από τα πιο τεχνικά δύσκολα και κολπαδόρικα βιβλία της Άγκαθα Κρίστι, αντικειμενικά, αλλά το λέει και η ίδια στην αυτοβιογραφία της. Ως ιδέα είναι πολύ έξυπνο, αλλά εμένα δεν μ' άρεσε όσο άλλα βιβλία της Κρίστι. Αυτό συμβαίνει επειδή στα άλλα της μου φαίνεται ότι παρουσιάζει πιο έντονα τύπους της κοινωνίας όπου ζούσε και είναι πιο ζωντανά. Αντίθετα, οι μικροί νέγροι εστιάζει πιο πολύ στην ιδέα, στο θανάσιμο παιχνίδι. Είναι σαν να το έγραψε η Κρίστι βάζοντας στοίχημα ότι μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.
Να σας πω, δεν μ' άρεσε το σχόλιο ότι τα αστυνομικά κι ιδιαίτερα τα αστυνομικά της Κρίστι δεν έχουν καμμιά λογοτεχνική αξία. Ακριβέστερα, με εκνεύρισε! Τι θα πει, εξάλλου, λογοτεχνική αξία; Τα βιβλία της Κρίστι είναι καλογραμμένα, τα βρίσκω τεχνικά άρτια και παρουσιάζει χαριτωμένα τύπους της κοινωνίας του καιρού της. Επίσης, σε μερικά προσπαθεί να ασχοληθεί με την ψυχολογική πλευρά των εγκλημάτων, πράγμα που αρκεί κατά τη γνώμη μου για ένα παλιομοδίτικο αστυνομικό. Επίσης, για εμένα προσωπικά, κάποια απ' τα βιβλία της μου έδωσαν αφορμή για προβληματισμό, γιατί φανερώνονται οι σκέψεις της για την πολιτική, για την εγκληματικότητα, για τη θανατική ποινή. Αυτά μπορούν να γίνουν αφορμή για σκέψη, αντιπαραθέτοντας παλιότερες και τωρινές απόψεις.
Εξάλλου, κάθε βιβλίο έχει τη θέση του και την ώρα του πιστεύω. Άλλη φορά θα διαβάσει κανείς ένα σκεπτόμενο βιβλίο, όπως το όνομα του ρόδου (το οποίο ανήκει στ' αγαπημένα μου, ειρήσθω εν παρόδω) άλλη φορά όμως θα θέλει κάτι πιο ανάλαφρο.
Για τα βιβλία του Έκο δεν θα μιλήσω εδώ, αλλά στο θέμα του.