Η Αγκάθα Κρίστη (Agatha Christie) έχει κατηγορηθεί πως παρουσιάζει τα σημαντικά στοιχεία μόλις στο τέλος, έτσι που εσύ που σ’ όλη την διάρκεια τού βιβλίου προσπαθούσες να μαντέψεις, δίχως ελπίδες, τον δολοφόνο, να μοιάζεις ανόητος! 
Ίσως να ισχύει εδώ που τα λέμε.
Το σίγουρο είναι πως τα βιβλία τής Κρίστη διαβάζονται εύκολα κι ευχάριστα, και φτάνουν σε ένα πολύ ευρύ κοινό. Το καλοκαίρι στην θάλασσα βλέπεις να τα διαβάζουν άνθρωποι που κατά τ’ άλλα διαβάζουν μόνο την εφημερίδα.
Αν έλεγα να ξεχωρίσω, ας πούμε, τα τρία πιο αγαπημένα, θα ξεχώριζα τα εξής:
1. «Η Δολοφονία του Ρότζερ Άκρουντ» (The Murder of Roger Ackroyd) Θεωρείται από τους περισσότερους το αριστούργημά της και θα συμφωνήσω. Απλά υπέροχο με τον πιο απολαυστικό Πουαρικό επίλογο.
2. «Δέκα Μικροί Νέγροι» (Ten Little Indians) Μια πραγματικά καταπληκτική σύλληψη σε μια αριστουργηματική εκτέλεση. Βέβαια, πάντα είχα την απορία γιατί στα Ελληνικά τούς ινδιάνους τούς κάναμε νέγρους! Απ’ όσο γνωρίζω δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο ποιηματάκι στην γλώσσα μας είτε με νέγρους είτε με ινδιάνους. Μέχρι εχθές που πρωτομεταφράστηκε ο συγκεκριμένος τίτλος, καί οι δύο αυτές φυλές ήταν εξίσου εξωτικές. Σήμερα που οι μαύροι μάς πουλάνε δισκάκια μαϊμού κι οι ινδιάνοι χορεύουν στην Ερμού με φτερά φορτωμένοι, καί οι δύο εξίσου κοντά μας!
3. «Έγκλημα στην Μεσοποταμία» (Murder in Mesopotamia). Η πιο ορθόδοξη πλοκή της Κρίστη στα καλύτερά της.
Βέβαια άσχημη γεύση μού άφησε το τελευταίο δικό της που διάβασα, το «Passenger to Frankfurt»! Αμέσως κατάλαβα πως ήταν από τα τελευταία που έγραψε. Φαινόταν καθαρά πως κάτι την απασχολούσε, ίσως κάποιες μεταβολές που διαπίστωνε στην πολιτική σκηνή τού κόσμου τότε, τέλη του εξήντα, όμως η ιστορία δεν μού φάνηκε καθόλου καλή! Βεβαίως, θα της επιτρέψουμε ανάμεσα σε ένα σωρό αστυνομικά αριστουργήματα να έχει και μια μέτρια επίδοση…
Τα δικά σας τρία κορυφαία;
Ίσως να ισχύει εδώ που τα λέμε.Το σίγουρο είναι πως τα βιβλία τής Κρίστη διαβάζονται εύκολα κι ευχάριστα, και φτάνουν σε ένα πολύ ευρύ κοινό. Το καλοκαίρι στην θάλασσα βλέπεις να τα διαβάζουν άνθρωποι που κατά τ’ άλλα διαβάζουν μόνο την εφημερίδα.
Αν έλεγα να ξεχωρίσω, ας πούμε, τα τρία πιο αγαπημένα, θα ξεχώριζα τα εξής:
1. «Η Δολοφονία του Ρότζερ Άκρουντ» (The Murder of Roger Ackroyd) Θεωρείται από τους περισσότερους το αριστούργημά της και θα συμφωνήσω. Απλά υπέροχο με τον πιο απολαυστικό Πουαρικό επίλογο.
2. «Δέκα Μικροί Νέγροι» (Ten Little Indians) Μια πραγματικά καταπληκτική σύλληψη σε μια αριστουργηματική εκτέλεση. Βέβαια, πάντα είχα την απορία γιατί στα Ελληνικά τούς ινδιάνους τούς κάναμε νέγρους! Απ’ όσο γνωρίζω δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο ποιηματάκι στην γλώσσα μας είτε με νέγρους είτε με ινδιάνους. Μέχρι εχθές που πρωτομεταφράστηκε ο συγκεκριμένος τίτλος, καί οι δύο αυτές φυλές ήταν εξίσου εξωτικές. Σήμερα που οι μαύροι μάς πουλάνε δισκάκια μαϊμού κι οι ινδιάνοι χορεύουν στην Ερμού με φτερά φορτωμένοι, καί οι δύο εξίσου κοντά μας!
3. «Έγκλημα στην Μεσοποταμία» (Murder in Mesopotamia). Η πιο ορθόδοξη πλοκή της Κρίστη στα καλύτερά της.
Βέβαια άσχημη γεύση μού άφησε το τελευταίο δικό της που διάβασα, το «Passenger to Frankfurt»! Αμέσως κατάλαβα πως ήταν από τα τελευταία που έγραψε. Φαινόταν καθαρά πως κάτι την απασχολούσε, ίσως κάποιες μεταβολές που διαπίστωνε στην πολιτική σκηνή τού κόσμου τότε, τέλη του εξήντα, όμως η ιστορία δεν μού φάνηκε καθόλου καλή! Βεβαίως, θα της επιτρέψουμε ανάμεσα σε ένα σωρό αστυνομικά αριστουργήματα να έχει και μια μέτρια επίδοση…
Τα δικά σας τρία κορυφαία;
Last edited:
). Εκεί πάγωσε ο ενθουσιασμός μου. Η πλοκή διαεξαγόταν με παρόμοιο τρόπο στα δυο βιβλία: γίνεται ένα έγκλημα σε κλειστό, ή μάλλον, περιορισμένο χώρο όπου όλοι οι παρεβρισκόμενοι γίνονται αυτομάτως ύποπτοι για το φόνο, κι εφόσον απορρίπτεται με την σειρά η ενοχή του καθένα, στο τέλος μας παρουσιάζεται ο πραγματικός εγκληματίας.
.
τι λες βρε???? αυτες οι καταραμενες εκδοσεις με κανανε να παθω μυωπία(παραλιγο)!!!!!καταρα!!!!