
Ο τελευταίος άθλος της Μις Μαρπλ (και όχι, δεν πεθαίνει στο τέλος η πολυαγαπημένη μας θεία Τζέην!) και ένα συναρπαστικό μυστήριο γύρω από ένα φόνο που "κοιμόταν", όπως δηλώνει κι ο αγγλικός τίτλος, για 18 ολόκληρα χρόνια! Προσωπικά, με ενθουσίασε η τέχνη της Κρίστι σε αυτό το βιβλίο.
Εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει κι από την άποψη ότι εκδόθηκε μετά το θάνατο της Κρίστι, το 1976, ενώ γράφτηκε 30 χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου και έμεινε για τρεις δεκαετίες κρυμμένο σε θυρίδα, σύμφωνα με την επιθυμία της συγγραφέα.
Δεν γνωρίζω αν η Κρίστι το προόριζε να έχει ως χρόνο δράσης τη δεκαετία του '70. Αν ήταν έτσι, τότε της ξέφυγαν ορισμένες λεπτομέρειες, που σίγουρα προδίδουν τον πραγματικό χρόνο συγγραφής του βιβλίου, τη δεκαετία του '40 δηλαδή. Εγώ εντόπισα δύο:
α). Στο σαλονάκι μιας κυρίας, που επισκέπτεται η Μις Μαρπλ, υπάρχουν κρεμασμένα τα κάδρα του βασιλιά (εννοώντας τον Γεώργιο ΣΤ' φυσικά) και των μικρών πριγκηπισσών, Ελισάβετ και Μαργαρίτας-Ρόουζ. Το 1976 βασίλισσα της Αγγλίας ήταν η Ελισάβετ όμως (ήδη από το 1952).
β). Όταν ρωτάνε έναν κηπουρό πότε δούλευε για κάποιο πρόσωπο που τους ενδιαφέρει, αυτός τους απαντά στη δεκαετία του '20!!
Κόρτο, είχες να μας πεις κάποια πράγματα για το Ρετρό στην ομίχλη. Περιμένω!