Αγγλισμοί ονομάζονται τα δάνεια από την αγγλική γλώσσα σε μια άλλη γλώσσα, τα οποία θεωρούνται από τους μη φυσικούς ομιλητές τους συχνά ως ανεπιθύμητα. Τα δάνεια αυτά επηρεάζουν κυρίως το λεξιλόγιο, τη γραμματική και τη γενικότερη δομή ενός κειμένου και συναντώνται σε όλα τα είδη κειμένων.
Παρατηρώ καθημερινά ότι στα Ελληνικά, διάφοροι αγγλισμοί έχουν γίνει πια κομμάτι της γλώσσας μας και τους βρίσκω ακόμα και σε πολύ "σοβαρού περιεχομένου" γραπτά κείμενα.
Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις στάθηκε η παράδοξη για μένα μετάφραση της αγγλικής έκφρασης "last but not least". Είναι μια πολύ περιγραφική και ιδιαίτερα χρήσιμη έκφραση, στις περιπτώσεις όπου κατονομάζεις διάφορα (επιχειρήματα κλπ) και φτάνοντας στο τελευταίο θέλεις να τονίσεις ότι μπορεί να το αναφέρεις τελευταίο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το θεωρείς λιγότερο σημαντικό από τα υπόλοιπα.
Εμείς, λογικά, τέτοια έκφραση δε διαθέτουμε. Αποκτήσαμε όμως το πώς-να-το-χαρακτηρίσω "τελευταίο αλλά όχι έσχατο", έναν αγγλισμό που θεωρώ εξαιρετικά ανεπιτυχή. Μα εκφράζει, τώρα, αυτή η μετάφραση, αυτό που εκφράζεται με τα Αγγλικά; Κι αν εκφράζεται, εγώ αδυνατώ να το δω.
Από άλλους αφομιωμένους πλέον αγγλισμούς μπορώ να θυμηθώ την "κορυφή του παγόβουνου" [the tip of the iceberg] που κάπου το έχουμε ξανασυζητήσει, το «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα» [curiosity killed the cat], που δεν το κόβω για ελληνική παροιμία, αλλά και κάποιες εκφράσεις πιστή μετάφραση του αγγλικού «used to do». Ακούω πολύ συχνά εκφράσεις του τύπου «δεν συνήθιζα να βγαίνω πολύ» και δε μου φαίνεται ότι αυτό αποτελεί έκφραση της δικής μας γλώσσας.
Τώρα, το κατά πόσο αυτοί (και πόσοι ακόμα!) αγγλισμοί φτωχαίνουν ή πλουτίζουν ή αλλοτριώνουν τη γλώσσα μας είναι ένα μεγάλο θέμα. Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτούς αρκεί να είναι (στη δική μου πάντα αντίληψη) πετυχημένοι.
Παρατηρώ καθημερινά ότι στα Ελληνικά, διάφοροι αγγλισμοί έχουν γίνει πια κομμάτι της γλώσσας μας και τους βρίσκω ακόμα και σε πολύ "σοβαρού περιεχομένου" γραπτά κείμενα.
Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις στάθηκε η παράδοξη για μένα μετάφραση της αγγλικής έκφρασης "last but not least". Είναι μια πολύ περιγραφική και ιδιαίτερα χρήσιμη έκφραση, στις περιπτώσεις όπου κατονομάζεις διάφορα (επιχειρήματα κλπ) και φτάνοντας στο τελευταίο θέλεις να τονίσεις ότι μπορεί να το αναφέρεις τελευταίο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το θεωρείς λιγότερο σημαντικό από τα υπόλοιπα.
Εμείς, λογικά, τέτοια έκφραση δε διαθέτουμε. Αποκτήσαμε όμως το πώς-να-το-χαρακτηρίσω "τελευταίο αλλά όχι έσχατο", έναν αγγλισμό που θεωρώ εξαιρετικά ανεπιτυχή. Μα εκφράζει, τώρα, αυτή η μετάφραση, αυτό που εκφράζεται με τα Αγγλικά; Κι αν εκφράζεται, εγώ αδυνατώ να το δω.
Από άλλους αφομιωμένους πλέον αγγλισμούς μπορώ να θυμηθώ την "κορυφή του παγόβουνου" [the tip of the iceberg] που κάπου το έχουμε ξανασυζητήσει, το «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα» [curiosity killed the cat], που δεν το κόβω για ελληνική παροιμία, αλλά και κάποιες εκφράσεις πιστή μετάφραση του αγγλικού «used to do». Ακούω πολύ συχνά εκφράσεις του τύπου «δεν συνήθιζα να βγαίνω πολύ» και δε μου φαίνεται ότι αυτό αποτελεί έκφραση της δικής μας γλώσσας.
Τώρα, το κατά πόσο αυτοί (και πόσοι ακόμα!) αγγλισμοί φτωχαίνουν ή πλουτίζουν ή αλλοτριώνουν τη γλώσσα μας είναι ένα μεγάλο θέμα. Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτούς αρκεί να είναι (στη δική μου πάντα αντίληψη) πετυχημένοι.