Συχνά σε λογοτεχνικά κείμενα ο δημιουργός του έργου απευθύνεται με άμεσο τρόπο στον αναγνώστη. Είναι ένα εφέ που δημιουργεί περίεργες αντιδράσεις στον αναγνώστη (για μένα, φυσικά).
Η αίσθηση που μου δημιουργείται είναι ότι ο συγγραφέας έρχεται να μου υπενθυμίσει ότι διαβάζω μια πλασματική ιστορία. Σα να με ξυπνάει από τον "ύπνο" της ανάγνωσης και να μου λέει "αυτό είναι ένα βιβλίο, που δημούργησα εγώ και το διαβάζεις εσύ".
Το πρώτο παράδειγμα είναι από την Έρημη Χώρα του Έλιοτ. Δε με νοιάζει αν έχει μεταφραστεί, εγώ θα το παραθέσω στο πρωτότυπο :
There I saw one I knew, and stopped him, crying 'Stetson!
'You who were with me in the ships at Mylae! 70
'That corpse you planted last year in your garden,
'Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
'Or has the sudden frost disturbed its bed?
'Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,
'Or with his nails he'll dig it up again! 75
'You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!
Στα δικά μας, τώρα. Ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα Αμίλητα, βαθιά νερά της Ρέας Γαλανάκη :
Ο Κουντόκωστας συγκράτησε στη μνήμη του τα συμβάντα στο βουνό μόνο τις δυο τρεις πρώτες μέρες. Τόσο άντεξε στο μέτρημα του χρόνου, αναγνώστη, προτού παραδοθεί κι εκείνος στην ακινησία του χρόνου στο όρος Ψηλορείτης .....
και λίγες γραμμές παρακάτω :
Το βουνό μοιάζει να το απαιτεί αυτό, αναγνώστη.
Κι ένα πιο ..... πιπεράτο απόσπασμα από το Αυτά και άλλα πολλά του Γιώργου Σκούρτη :
..... είχε δύο πιτσιρίκες Ολλανδέζες που κάνανε κάτι φοβερές π........ στα όρθια , μ' ένα πεντακοσάρι. Κι όσο αργούσες να τελειώσεις τους έβαζες κι άλλο πεντακοσάρι στα β......... τους. Ξεφτίλα. (Κι εσύ που τα διαβάζεις αυτά και δεν τα ξέρεις, μην πεις πως τάχα τα βγάζω απ' το μυαλό μου έτσι για να σε σοκάρω. Στο ισόγειο της πολυκατοικίας σου γίνονται....)
Αυτή είναι η αίσθηση η δική μου, ότι κάθε λίγο και λιγάκι ο συγγραφέας μου θυμίζει ότι διαβάζω. Αλλιώς ποιος ο λόγος για τέτοιου είδους αποστροφές; Όχι ότι μπορούμε να βάλουμε στο ίδιο καζάνι τον Έλιοτ με το Σκούρτη ή την ποίηση με το πεζό, αλλά είναι ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της αρκετά παράξενης για μένα τεχνικής.
Η αίσθηση που μου δημιουργείται είναι ότι ο συγγραφέας έρχεται να μου υπενθυμίσει ότι διαβάζω μια πλασματική ιστορία. Σα να με ξυπνάει από τον "ύπνο" της ανάγνωσης και να μου λέει "αυτό είναι ένα βιβλίο, που δημούργησα εγώ και το διαβάζεις εσύ".
Το πρώτο παράδειγμα είναι από την Έρημη Χώρα του Έλιοτ. Δε με νοιάζει αν έχει μεταφραστεί, εγώ θα το παραθέσω στο πρωτότυπο :
There I saw one I knew, and stopped him, crying 'Stetson!
'You who were with me in the ships at Mylae! 70
'That corpse you planted last year in your garden,
'Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
'Or has the sudden frost disturbed its bed?
'Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,
'Or with his nails he'll dig it up again! 75
'You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!
Στα δικά μας, τώρα. Ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα Αμίλητα, βαθιά νερά της Ρέας Γαλανάκη :
Ο Κουντόκωστας συγκράτησε στη μνήμη του τα συμβάντα στο βουνό μόνο τις δυο τρεις πρώτες μέρες. Τόσο άντεξε στο μέτρημα του χρόνου, αναγνώστη, προτού παραδοθεί κι εκείνος στην ακινησία του χρόνου στο όρος Ψηλορείτης .....
και λίγες γραμμές παρακάτω :
Το βουνό μοιάζει να το απαιτεί αυτό, αναγνώστη.
Κι ένα πιο ..... πιπεράτο απόσπασμα από το Αυτά και άλλα πολλά του Γιώργου Σκούρτη :
..... είχε δύο πιτσιρίκες Ολλανδέζες που κάνανε κάτι φοβερές π........ στα όρθια , μ' ένα πεντακοσάρι. Κι όσο αργούσες να τελειώσεις τους έβαζες κι άλλο πεντακοσάρι στα β......... τους. Ξεφτίλα. (Κι εσύ που τα διαβάζεις αυτά και δεν τα ξέρεις, μην πεις πως τάχα τα βγάζω απ' το μυαλό μου έτσι για να σε σοκάρω. Στο ισόγειο της πολυκατοικίας σου γίνονται....)
Αυτή είναι η αίσθηση η δική μου, ότι κάθε λίγο και λιγάκι ο συγγραφέας μου θυμίζει ότι διαβάζω. Αλλιώς ποιος ο λόγος για τέτοιου είδους αποστροφές; Όχι ότι μπορούμε να βάλουμε στο ίδιο καζάνι τον Έλιοτ με το Σκούρτη ή την ποίηση με το πεζό, αλλά είναι ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της αρκετά παράξενης για μένα τεχνικής.
Last edited:
αυτο που μου ρχεται πρωτο στο μυαλο, δεν ειναι χαιρετισμος, ειναι τελειωμα : Σας ασπαζομαι, Φαιδων
τώρα βέβαια κατά την ταπεινή μου γνώμη δε συγκρίνεται ο Ουγκό με τον Ψυχάρη 
άλλες αρετές ο ένας, άλλες ο άλλος, αλλά στο ζήτημα του διαλόγου με τον αναγνώστη "νικά" ο πρώτος