Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

[Λένκοβιτς]

Είδα αυτό το απόσπασμα σε ένα βιβλίο του Henri Nouwen "Out of Solitude: Three Meditations on the Christian Life", και μου άρεσε πολύ. Μάλλον θα το αφιερώσω στον αδελφό μου που έχει μανία να δίνει συνεχώς συμβουλές σε όλους ανεξάρτητα αν θέλουν να τις ακούσουν ή όχι, με το ζόρι. Το βιβλίο μάλλον δεν θα το διαβάσω όμως...

When we honestly ask ourselves which person in our lives mean the most to us, we often find that it is those who, instead of giving advice, solutions, or cures, have chosen rather to share our pain and touch our wounds with a warm and tender hand. The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing, not curing, not healing and face with us the reality of our powerlessness, that is a friend who cares.

 

[Οινοχόος]

Είδα αυτό το απόσπασμα σε ένα βιβλίο του Henri Nouwen "Out of Solitude: Three Meditations on the Christian Life", και μου άρεσε πολύ. Μάλλον θα το αφιερώσω στον αδελφό μου που έχει μανία να δίνει συνεχώς συμβουλές σε όλους ανεξάρτητα αν θέλουν να τις ακούσουν ή όχι, με το ζόρι. Το βιβλίο μάλλον δεν θα το διαβάσω όμως...

When we honestly ask ourselves which person in our lives mean the most to us, we often find that it is those who, instead of giving advice, solutions, or cures, have chosen rather to share our pain and touch our wounds with a warm and tender hand. The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing, not curing, not healing and face with us the reality of our powerlessness, that is a friend who cares.

Εξαιρετικο!!

 

[Φαροφύλακας]

Δες λιγάκι αυτό, φίλε @Οινοχόος :

1 — Αποτελεσματικές παραθέσεις

Όταν απαντούμε σε μια ανάρτηση ακριβώς από κάτω της, δεν χρειάζεται να την παραθέτουμε, οπότε γράφουμε την απάντησή μας στο πλαίσιο το κάτω μέρος (μπορούμε αν θέλουμε να παραθέσουμε το όνομα του συνομιλητή μας με @ στην αρχή του, ώστε να λάβει ειδοποίηση, πχ @Πεταλούδα ).
Αν θέλουμε να απαντήσουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο της ανάρτησης, τότε πατάμε το κουμπί Απάντηση και σβήνουμε όσα δεν χρειάζονται από την ανάρτηση.

Ομοίως, όταν απαντούμε σε μια παλιότερη ανάρτηση πατάμε το κουμπί Απάντηση και περιορίζουμε πάντα το κείμενο που παραθέτουμε στο ελάχιστο που χρειάζεται.

 

[Έλλη Μ]

Strictly speaking, love isn’t a possibility, but rather the overcoming of something that might appear to be impossible. (ή, αλλιώς, «τόπος διαπραγµάτευσης του παράδοξου») Something exists that had no reason to, which was never offered to you as a possibility. That’s also another reason why the internet dating hype is fallacious.
Alain Badiou, In Praise of Love, αμην

 

[Έλλη Μ]

[...]Περιόριζε το οπτικό του πεδίο γιατί κρατούσε πάρα πολύ κοντά το αντικείμενό του. Ενδεχομένως να διέκρινε πολύ καθαρά δυο τρία σημεία, αλλά με τον τρόπο αυτό έχανε κατ’ ανάγκη τη συνολική εικόνα. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι κακό να ψάχνει κανείς σε μεγάλο βάθος. Η αλήθεια δεν είναι πάντα κρυμμένη σε πηγάδι. Και μάλιστα, όσον αφορά τη σημαντική γνώση, πιστεύω ακράδαντα πως βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια. Βάθος υπάρχει στις κοιλάδες οπου την αναζητούμε, όχι στις βουνοκορφές όπου όντως βρίσκεται. Οι αιτίες και η προέλευση αυτού του είδους σφαλμάτων γiνονται εύκολα αντιληπτές αν πάρουμε για παράδειγμα την ενατένιση των ουράνιων σωμάτων. Όταν κοιτάζουμε ένα αστέρι με την άκρη του ματιου, χρησιμοποιώντας την πλευρική μας όραση, στρέφοντας προς αυτό την εξωτερική πλευρά του αμφιβληστροειδούς (που είναι πιο ευαισθητη στο αδύναμο φως απ’ ό,τι η εσωτερική πλευρά) το διακρίνουμε καθαρα – αντιλαμβανόμαστε πολύ καλύτερα τη λάμψη του, η οποία αρχίζει και χάνεται όσο στρέφουμε το κέντρο του ματιού μας προς αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση στην πραγματικότητα ο αριθμος των ακτινων που πέφτουν πάνω στο μάτι είναι μεγαλύτερος, στην πρώτη όμως είναι μεγαλύτερη η ικανότητα σαφούς αντίληψης. Εμβαθύνοντας εκεί που δεν χρειάζεται, περιπλέκουμε και αποδυναμώνουμε τη σκέψη.[...]
Ε.Α.Π., Οι δολοφονιες της οδού Μοργκ.

 

[Έλλη Μ]

...κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν. (quiz για τον στίχο, αλλά μάλλον ευκολάκι).

Ηρθα να διεκδικήσω το βραβείο του κουίζ

 

[ΚρίτωνΓ]

Γίνε πιο συγκεκριμένη. Ποιό ήταν το κουίζ; Μιλάς (ή μάλλον γράφεις) στον άνθρωπο με την πιο επιλεκτική μνήμη Αθηνών και περιχώρων (μπορώ να σου πω κάτι που άκουσα σε πανεπιστημιακή παράδοση πριν 30+ χρόνια ή τι χρώμα είχαν οι σκάλες στο σπίτι από όπου έφυγα όταν ήμουν τριών. Και δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες, ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου για τις επόμενες δυο μέρες και πως λένε τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά μου και μόλις προ δεκαλέπτου μου συστήσανε)
Οπότε ποιο κουίζ; Ποιος ήταν ο δολοφόνος; (όχι ο Κούτρας, ο Μικρούτσικος ή ο Καββαδίας πάντως).

 

[Αθωα ανεμωνη]

Δυο αγαπημένα:

Είναι απίστευτος ο αριθμός των συστημάτων ηθικής και πολιτικής που ιδρύθηκαν με επιτυχία, λησμονήθηκαν, επανιδρύθηκαν και λησμονήθηκαν ξανά, για να επανεμφανισθούν λίγο αργότερα, γοητεύοντας και καταπλήσοντας πάντα τον κόσμο ωσάν να ήταν καινούργια, καταμαρτυρώντας όχι τη γονιμότητα του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά την άγνοια των ανθρώπων. Alexis de Tocqueville, Άπαντα 1866 τομ ΙΧ σ. 125.

Ρώτησαν κάποτε οι κινέζοι ένα σοφό τι θα έκανε αν γινόταν βασιλιάς
- Θα αποκαθιστούσα το νόημα των λέξεων. Μόνο αυτό.
από το βιβλίο του jonathan Fenby Will China dominate in the 21sth century?

 

[Έλλη Μ]

Γίνε πιο συγκεκριμένη.
Μιλάς (ή μάλλον γράφεις) στον άνθρωπο με την πιο επιλεκτική μνήμη Αθηνών και περιχώρων

Και με την παρατηρητικότητα δεν πρεπει να τα πηγαινεις και πολυ καλα, ναι;

...κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν. (quiz για τον στίχο, αλλά μάλλον ευκολάκι).

 

[Λίλιθ]

Μερικές φορές σκέφτομαι τη δύναμη της τέχνης και της μελέτης της τέχνης και τρομάζω. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται, ενώ μπορούν να ασχοληθούν με τόσα πράγματα. Κι άλλοτε σκέφτομαι ότι είμαστε πρώτα κακόβουλα όντα κι έπειτα ποιητές, οπότε δεν υπάρχει σωτηρία. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν έχει καθαρά τα χέρια του. Πολύ λίγοι, για την ακρίβεια. Ελάχιστοι.

Confiteor - Ζάουμε Καμπρέ

 

[Πεταλούδα]

"Το άκουγα σαν να ερχόταν από τον ουρανό αυτό το όνομα. Μόνο που ήτανε το καθαρτήριο. Ένας τόπος ετοιμοθάνατος, όπου έχουν πεθάνει μέχρι και τα σκυλιά και δεν υπάρχει πια ούτε ένα για να γαβγίσει στη σιωπήˈ όταν συνηθίσει κανείς την ανεμοθύελλα που φυσάει εκεί, το μόνο που ακούει είναι η σιωπή που υπάρχει σ΄όλες αυτές τις ερημιές. Κι αυτό σε τελειώνει."

"Θαρρώ πως με ρωτήσατε πόσα χρόνια έμεινα στη Λουβίνα, έτσι δεν είναι;... Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω. Έχασα την αίσθηση του χρόνου από τότε που μου ζαλίσανε το νου οι πυρετοίˈ πάντως θα πρέπει να ΄ταν μια αιωνιότητα... Κι εκεί ο χρόνος γίνεται πολύ μακρύς. Κανένας δε μετρά τις ώρες ούτε που νοιάζεται πως μαζεύονται τα χρόνια. Οι μέρες αρχίζουν και τελειώνουν. Μετά έρχεται η νύχτα. Μέρα και νύχτα μόνο ως τη μέρα του θανάτου, που εκεί πέρα είναι μια ελπίδα."

Ο κάμπος στις φλόγες, Χουάν Ρούλφο ​

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

"Κάθε φυλή, κάθε τέχνη έχει την υποκρισία της. Ο κόσμος τρέφεται με λίγη αλήθεια και πολύ ψέμα. Το ανθρώπινο πνεύμα είναι αδύναμο, συμβιβάζεται δύσκολα με τη γυμνή αλήθεια: πρέπει η θρησκεία του, η ηθική του, οι πολιτικοί άντρες, οι ποιητές του, οι καλιτέχνες του να του την παρουσιάζουν τυλιγμένη με ψέματα. Τα ψέματα αυτά συνταιριάζονται με το πνέυμα της κάθε φυλής και ποικίλουν απο τη μία στην άλλη. Αυτά είναι που φέρνουν τόση δυσκολία στους λαούς για να καταλάβουν ο ένας τον άλλον και που με τόση ευκολία περιφρονούν ο ένας τον άλλο. Η αλήθεια είναι η ίδια σε όλους. Μα κάθε λαός έχει το ψέμα του, που το ονομάζει ιδεαλισμό του. Κάθε άνθρωπος το αναπνέει από τη γέννηση του ως το θάνατο του. Έχει γίνει για αυτόν μια ζωική ανάγκη ενώ μονάχα μερικές μεγαλοφυίες κατορθώνουν να λυτρωθούν από αυτό, ύστερα από ηρωικές κρίσεις, όπου βρίσκονται ολομόναχοι, μέσα στο λεύτερο σύμπαν των στοχασμών τους."

"Ο έρωτας βρίσκεται μέσα σ' αυτόν που αγαπάει, όχι μέσα σε κείνον που αγαπιέται... Όσο αξίζει αυτός που αγαπάει, τόσο αξίζει και ο έρωτας του"

Απoσπάσματα από το "Ζαν Κριστόφ " του Ρομαίν Ρολλάν

 

[Βασίλισσα]

Ήταν ένα μέρος ιερό· στα λαγαρά, βαθειά νερά του, κάθε δύση και ανατολή του ήλιου συναντιόταν όλος ο λαός του παρθένου δάσους, πίνοντας και κολυμπτώντας όσο ήθελε. Τριγύρω σαν φρούριο απλωνόταν δάσος με αιωνόβιες βελανιδιές και πανύψηλα πεύκα. Η ατμόσφαιρα μύριζε μέλι και σειόταν ο τόπος από το βουητό των μελισσών, καθώς οι κυψέλες βρίσκονταν μέσα στις κουφάλες γέρικων δέντρων κι από μερικές που κοιτούσαν προς τη δύση έσταζαν χρυσές κλωστές μελιού που έπηζε στον αέρα. Αιωρούνταν από πάνω τους ολόκληρα σμάρια εντόμων που πνίγονταν στους γλυκούς και κολλώδεις χειμάρρους, ενώ ανάμεσά τους, όπως επάνω σε λιθόστρωτο, προχωρούσαν αμέτρητες ορδές λαίμαργων κόκκινων μυρμηγκιών.

Εξέργερση Βλαντισλαβ Στανισλαβ Ρεϊμοντ

 

[Νικητας]

Για την Σαμπρίνα , το να ζει σημαίνει να βλέπει. Η όραση περιορίζεται από ένα διπλό σύνορο: το έντονο φως που τυφλώνει και το απόλυτο σκοτάδι. Ίσως από εκεί προέρχεται και η αποστροφή της για κάθε ακρότητα.Τα άκρα σημαδεύουν το όριο πέρα από το οποίο τελειώνει η ζωή και το πάθος του εξτρεμισμού , τόσο στην τέχνη όσο και στην πολιτική είναι μεταμφιεσμένη επιθυμία θανάτου . Μίλαν Κούντερα

 

[Ειφφελ]

Αποσπάσματα από το ο γάτος που έσωζε βιβλία του Sosuke Natsukawa

«Μην πληγώνεις κανέναν. Μην εκφοβίζεις ποτέ ανθρώπους πιο αδύναμους από σένα. Βοήθα όσους έχουν ανάγκη. Ορισμένοι θα έλεγαν πως οι κανόνες αυτοί είναι αυτονόητοι. Μα στην πραγματικότητα, στον σύγχρονο κόσμο, το αυτονόητο δεν είναι πλέον αυτονόητο. Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι να ρωτήσουν γιατί. Δεν καταλαβαίνουν για ποιον λόγο δεν πρέπει να πληγώνουν τους άλλους. Δεν είναι κάτι απλό κι ευεξήγητο. Δεν είναι λογικό. Όμως αν διαβάσουν βιβλία θα καταλάβουν. Είναι πολύ πιο σημαντικό από το να καταφύγεις στη λογική για να εξηγή σεις κάτι. Οι άνθρωποι δε ζούνε μόνοι και το βιβλίο είναι ένας τρόπος για να τους το δείξεις».
Ο Ριντάρο έβαλε τα δυνατά του για να εξηγήσει τις σκέψεις του στην αόρατη ακροάτρια. «Αυτή, νομίζω, είναι η δύναμη των βιβλίων – ότι μας μαθαίνουν να νοιαζόμαστε τους άλλους. Είναι μια δύναμη που δίνει στους ανθρώπους κουράγιο και συγχρόνως τους εμψυχώνει».
Ο Ριντάρο σώπασε για λίγο, δαγκώνοντας τα χείλη του. «Επειδή φαίνεται πως το ξέχασες», συνέχισε με όλη τη δύναμη που μπορούσε να συγκεντρώσει, «θα σ' το πω όσο πιο δυνατά μπορώ. Η ταύτιση με τον άλλον - αυτή είναι η δύναμη των βιβλίων».



«Αν σου φαίνεται δύσκολο, σημαίνει ότι περιέχει κάτι που σου φαίνεται πρωτόγνωρο. Κάθε δύσκολο βιβλίο μάς προσφέρει μια ολοκαίνουργια πρόκληση».
«Μα τι λες;»
Η Σάγιο δεν έδειχνε να πείθεται.
«Αν ένα βιβλίο σού φανεί εύκολο στην ανάγνωση, πάει να πει πως γράφει πράγματα που ξέρεις ήδη», συνέχισε. «Γι' αυτό κι είναι εύκολο. Αν κάτι σου φανεί δύσκολο, είναι απόδειξη πως περιέχει κάτι το πρωτόγνωρο».

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Η Φόνισσα - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

"Ἀφοῦ ἡ λύπη εἶναι χαρά, καὶ ὁ θάνατος εἶναι ζωὴ καὶ ἀνάστασις, τότε καὶ ἡ συμφορὰ εὐτυχία εἶναι καὶ ἡ νόσος ὑγίεια. Ἆρα ὅλαι αἱ μάστιγες ἐκεῖναι, αἱ κατὰ τὸ φαινόμενον τόσον ἄσχημοι, ὅσαι θερίζουν τὰ ἄωρα βρέφη, ἡ εὐλογία κ' ἡ ὀστρακιὰ κ' ἡ διφθερῖτις, καὶ ἄλλαι νόσοι, δὲν εἶναι μᾶλλον εὐτυχήματα, δὲν εἶναι θωπεύματα καὶ πλήγματα τῶν πτερῶν τῶν μικρῶν Ἀγγέλων, οἵτινες χαίρουν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὅταν ὑποδέχωνται τάς ψυχὰς τῶν νηπίων; Καὶ ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἐν τῇ τυφλώσει μας, νομίζομεν ταῦτα ὡς δυστυχήματα, ὡς πληγάς, ὡς κακὸν πρᾶγμα. "

Spoiler

αρχίζει να λασκάρει η βίδα της Φραγκογιαννούς.

 

[Ειφφελ]

Η βιβλιοθήκη των κρυφών ονείρων

«Η αλήθεια όμως είναι ότι εγώ δε γνωρίζω κάτι περισσότερο και δε σας πρόσφερα καμία βοήθεια. Καθένας βρίσκει το δικό του νόημα στο δωράκι. Το ίδιο και με τα βιβλία. Ο αναγνώστης συνδέει τις λέξεις με τη δική του ζωή και αντλεί κάτι προσωπικό από αυτές, ασχέτως με τον αρχικό στόχο του συγγραφέα».

 

[Καστάλια]

Ήταν ωραία φάση πάντως που τα δωράκια που τους έδινε αποκτούσαν ένα τελείως απρόβλεπτο νόημα εν καιρώ. Μετά το πρώτο - δεύτερο, είχα περιέργεια να δω πώς θα τα δέσει με τη συνέχεια.

 

[Ειφφελ]

Απόσπασμα από το "Η καμαριέρα"

Η γιαγιά έλεγε πάντοτε ότι η αλήθεια είναι υποκειμενική, φράση που δεν μπορούσα να κατανοήσω ώσπου τελικά η πείρα μού απέδειξε τη σοφία της. Τώρα το καταλαβαίνω. Η αλήθεια μου δεν είναι ίδια με τη δική σας, επειδή δεν βιώνουμε τη ζωή με τον ίδιο τρόπο. Όλοι είμαστε ίδιοι με διαφορετικό τρόπο.

Αυτή η πιο ελαστική έννοια της αλήθειας είναι κάτι που μπορώ να αποδεχτώ - και κάτι περισσότερο απ' αυτό: είναι κάτι που μου προσφέρει τεράστια παρηγοριά αυτές τις μέρες.

Μαθαίνω να είμαι λιγότερο κυριολεκτική και λιγότερο απόλυτη για τα περισσότερα πράγματα. Ο κόσμος είναι καλύτερο μέρος αν τον κοιτάζεις μέσα από ένα πρίσμα χρωμάτων αντί με όρους άσπρου μαύρου. Σε αυτόν τον νέο κόσμο υπάρχει περιθώριο για εκδοχές και παραλλαγές, για αποχρώσεις του γκρι.

 

[Κεχριμπάρι]

Απόσπασμα από το "Η καμαριέρα"

Με έχεις πείσει να το διαβάσω!