Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία
- Thread starter Λορένα
- Start date
Βγαινει πολυ ευκολα,με μια απλη παρατηρηση της καθημερινοτητας μας. Εγω που την εχω κανει διαπιστωνω οτι μπροστα στην ευκολια μας και στο να αφομοιωσουμε γρηγορα το "καινουριο" δεν μας απασχολουν οι επιπτωσεις. Πχ οταν εχουμε πονοκεφαλο τι κανουμε? Οι περισσοτεροι παιρνουμε ταχεως ενα ντεπον για να συνεχισουμε τον "αγωνα".Μετα απο λιγο καιρο κατι πιο ισχυρο γιατι το ντεπον δεν μας πιανει..
Ο ανατολικος τροπος σκεψης ομως θα ρωταγε: Γιατι εχω πονοκεφαλο? Τι το προκαλεσε? Το εντοπιζω και απο αυριο το αλλαζω.
Παρατηρηστε αυτη τη νοοτροπια σε καθε δραστηριοτητα μας, ατομικη,συλλογικη και παγκοσμια.
Βεβαια, συμφωνω απολυτα καθως και αυτες εχουν δυτικοποιηθει. Δεν ηταν γεωγραφικος ο ορος...
Last edited by a moderator:
@Οινοχόος
Φαντάζομαι κάνεις πλάκα τώρα, διότι αν δεν κάνεις τότε μάλλον κάτι έχεις μπερδέψει.
Καταρχήν η Ιατρική δε χωρίζεται σε δυτική και ανατολική ή ό,τι άλλο είναι μια και ενιαία.
Ρίξε μόνο μια ματιά να δεις πόσες ασθένειες έχει ξεπατώσει η "δυτική" ιατρική. Δηλαδή είναι αστείο και να το συζητάμε.
Τώρα, για τον πονοκέφαλο που είπες δεν έχω να πω πολλά.
Είναι ένα σύμπτωμα και οι αιτίες μπορεί να είναι άπειρες. Από μια απλή κούραση μέχρι κάτι πολύ σοβαρό. Αν ένα σύμπτωμα επιμείνει τότε ο γιατρός ορίζει παραπάνω εξετάσεις. Δεν βλέπω πως μπορεί αυτό να ακυρώσει επιστήμη χιλιάδων χρόνων.
Φαντάζομαι κάνεις πλάκα τώρα, διότι αν δεν κάνεις τότε μάλλον κάτι έχεις μπερδέψει.
Καταρχήν η Ιατρική δε χωρίζεται σε δυτική και ανατολική ή ό,τι άλλο είναι μια και ενιαία.
Ρίξε μόνο μια ματιά να δεις πόσες ασθένειες έχει ξεπατώσει η "δυτική" ιατρική. Δηλαδή είναι αστείο και να το συζητάμε.
Τώρα, για τον πονοκέφαλο που είπες δεν έχω να πω πολλά.
Είναι ένα σύμπτωμα και οι αιτίες μπορεί να είναι άπειρες. Από μια απλή κούραση μέχρι κάτι πολύ σοβαρό. Αν ένα σύμπτωμα επιμείνει τότε ο γιατρός ορίζει παραπάνω εξετάσεις. Δεν βλέπω πως μπορεί αυτό να ακυρώσει επιστήμη χιλιάδων χρόνων.
Μην αρπαζεσαι απο το παραδειγμα.
Δεν ειμαι γιατρος, δεν μιλαω για την Ιατρικη την οποια σεβομαι και δεν κρινω κανεναν . Μιλαω για τον τροπο σκεψης του ανθρωπου του δυτικου πολιτισμου και συμπεριλαμβανω και τον εαυτο μου.
Το αποσπασμα απο το βιβλιο που παρεθεσα εκθετει αυτο τη νοοτροπια με ξεκαθαρο τροπο. Εχει ξεκινησει 500 χρονια πριν. Για καποιον που γνωριζει τα στοιχειωδη αγγλικα ειναι ευκολο να καταλαβει το μηνυμα του αρχηγου των Σιου προς τους βαρβαρους εισβολεις στη γη των προγονων του.
Δεν ειμαι γιατρος, δεν μιλαω για την Ιατρικη την οποια σεβομαι και δεν κρινω κανεναν . Μιλαω για τον τροπο σκεψης του ανθρωπου του δυτικου πολιτισμου και συμπεριλαμβανω και τον εαυτο μου.
Το αποσπασμα απο το βιβλιο που παρεθεσα εκθετει αυτο τη νοοτροπια με ξεκαθαρο τροπο. Εχει ξεκινησει 500 χρονια πριν. Για καποιον που γνωριζει τα στοιχειωδη αγγλικα ειναι ευκολο να καταλαβει το μηνυμα του αρχηγου των Σιου προς τους βαρβαρους εισβολεις στη γη των προγονων του.
Last edited by a moderator:
It was at this moment that he knew he f*cked up...
( συγγνωμη αλλα μολις διαβασα τις παραπανω ερωτησεις σας αυτο σκεφτηκα δεν μπορουσα να κρατηθω)
Καλά, η απληστία δεν είναι στοιχείο αποκλειστικό του δυτικού κόσμου. Και νομίζω πως είναι πολύ βολικό, όταν βλέπουμε την απληστία των Ανατολικών να λέμε απλά πως δυτικοποιήθηκαν. Και πιθανότατα και οι Ινδιάνοι αν είχαν κερδίσει τον πόλεμο με τους αποίκους να επεδείκνυαν την ίδια απληστία. Και ναι, η εξέλιξη, η πρόοδος έχει ένα τίμημα. Και θα το πληρώσουμε. Αλλά από την άλλη έχει και οφέλη και θα τα καρπωθούμε. Στο τέλος ό,τι δείξει η ζυγαριά.
Α ρε έρωτα τι μας κάνεις (βάζω και τίτλο στο απόσπασμα)
Πέρασα μιαν ανήσυχη νύχτα. Δεν μπόρεσα να σχεδιάσω ούτε να ζωγραφίσω, αν και προσπάθησα πολλές φορές ν' αρχίσω κάτι. Βγήκα να περπατήσω και βρέθηκα ξαφνικά στην οδό Κοριέντες. Μου συνέβαινε κάτι πολύ παράξενο: κοίταζα με συμπάθεια όλο τον κόσμο. Νομίζω πως έχω πει ότι σκοπεύω να πω αυτή την ιστορία μ' έναν εντελώς αμερόληπτο τρόπο και θα δώσω τώρα την πρώτη απόδειξη, ομολογώντας ένα από τα χειρότερα ελαττώματά μου: πάντα κοίταζα με αντιπάθεια μέχρι και αηδία τον κόσμο, ιδιαίτερα σε συνωστισμό· δεν μπορούσα ποτέ να υποφέρω τις παραλίες το καλοκαίρι. Μερικοί άντρες, μερικές γυναίκες, μεμονωμένα, μου ήταν συμπαθείς, για άλλους ένιωθα θαυμασμό (δεν είμαι ζηλόφθονος), για άλλους πραγματική συμπάθεια για τα παιδιά είχα πάντα μια τρυφερότητα και συμπόνια (ιδιαίτερα όταν, μετά από νοητική προσπάθεια, πάλευα να ξεχάσω πως τελικά θα γίνονταν άνθρωποι όπως οι άλλοι)· αλλά, γενικά, η ανθρωπότητα μου φαινόταν πάντα απεχθής. Δεν έχω κανένα πρόσκομμα να δηλώσω πως μερικές φορές, όταν είχα παρατηρήσει κάποιο χαρακτηριστικό, αυτό μ' εμπόδιζε να φάω ολόκληρη μέρα ή να ζωγραφίσω για μια βδομάδα είναι απίστευτο μέχρι ποιου σημείου η απληστία, ο φθόνος, η αλαζονεία, η χυδαιότητα, η πλεονεξία και, γενικά, εκείνο το σύνολο των ιδιοτήτων που συγκροτούν την ανθρώπινη υπόσταση μπορούν να φανερωθούν σ' ένα πρόσωπο, στον τρόπο που περπατάει κανείς, σ' ένα βλέμμα. Μου φαίνεται φυσικό μετά από μια τέτοια συνάντηση να μην έχει κανείς όρεξη να φάει, να ζωγραφίσει, ούτε και να ζήσει ακόμα. Ωστόσο θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν περηφανεύομαι γι' αυτό το χαρακτηριστικό: ξέρω πως είναι μια ένδειξη αλαζονείας και ξέρω, ακόμα, πως στην ψυχή μου έχω φιλοξενήσει πολλές φορές την απληστία, την αλαζονεία, την πλεονεξία και τη χυδαιότητα. Έχω πει όμως πως πρόκειται να διηγηθώ αυτή την ιστορία εντελώς αμερόληπτα κι αυτό θα κάνω. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, η απέχθειά μου για την ανθρωπότητα μάλλον είχε ακυρωθεί ή, τουλάχιστον, ήταν προσώρας απούσα. Μπήκα στο καφέ Μαρσότο. Υποθέτω πως γνωρίζετε ότι ο κόσμος πάει εκεί για ν' ακούσει τανγκό, αλλά να τ' ακούσει όπως ακούει ο πιστός τα κατά Ματθαίον Πάθη.
Από το βιβλίο το τούνελ του Ernesto Sabato
Πέρασα μιαν ανήσυχη νύχτα. Δεν μπόρεσα να σχεδιάσω ούτε να ζωγραφίσω, αν και προσπάθησα πολλές φορές ν' αρχίσω κάτι. Βγήκα να περπατήσω και βρέθηκα ξαφνικά στην οδό Κοριέντες. Μου συνέβαινε κάτι πολύ παράξενο: κοίταζα με συμπάθεια όλο τον κόσμο. Νομίζω πως έχω πει ότι σκοπεύω να πω αυτή την ιστορία μ' έναν εντελώς αμερόληπτο τρόπο και θα δώσω τώρα την πρώτη απόδειξη, ομολογώντας ένα από τα χειρότερα ελαττώματά μου: πάντα κοίταζα με αντιπάθεια μέχρι και αηδία τον κόσμο, ιδιαίτερα σε συνωστισμό· δεν μπορούσα ποτέ να υποφέρω τις παραλίες το καλοκαίρι. Μερικοί άντρες, μερικές γυναίκες, μεμονωμένα, μου ήταν συμπαθείς, για άλλους ένιωθα θαυμασμό (δεν είμαι ζηλόφθονος), για άλλους πραγματική συμπάθεια για τα παιδιά είχα πάντα μια τρυφερότητα και συμπόνια (ιδιαίτερα όταν, μετά από νοητική προσπάθεια, πάλευα να ξεχάσω πως τελικά θα γίνονταν άνθρωποι όπως οι άλλοι)· αλλά, γενικά, η ανθρωπότητα μου φαινόταν πάντα απεχθής. Δεν έχω κανένα πρόσκομμα να δηλώσω πως μερικές φορές, όταν είχα παρατηρήσει κάποιο χαρακτηριστικό, αυτό μ' εμπόδιζε να φάω ολόκληρη μέρα ή να ζωγραφίσω για μια βδομάδα είναι απίστευτο μέχρι ποιου σημείου η απληστία, ο φθόνος, η αλαζονεία, η χυδαιότητα, η πλεονεξία και, γενικά, εκείνο το σύνολο των ιδιοτήτων που συγκροτούν την ανθρώπινη υπόσταση μπορούν να φανερωθούν σ' ένα πρόσωπο, στον τρόπο που περπατάει κανείς, σ' ένα βλέμμα. Μου φαίνεται φυσικό μετά από μια τέτοια συνάντηση να μην έχει κανείς όρεξη να φάει, να ζωγραφίσει, ούτε και να ζήσει ακόμα. Ωστόσο θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν περηφανεύομαι γι' αυτό το χαρακτηριστικό: ξέρω πως είναι μια ένδειξη αλαζονείας και ξέρω, ακόμα, πως στην ψυχή μου έχω φιλοξενήσει πολλές φορές την απληστία, την αλαζονεία, την πλεονεξία και τη χυδαιότητα. Έχω πει όμως πως πρόκειται να διηγηθώ αυτή την ιστορία εντελώς αμερόληπτα κι αυτό θα κάνω. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, η απέχθειά μου για την ανθρωπότητα μάλλον είχε ακυρωθεί ή, τουλάχιστον, ήταν προσώρας απούσα. Μπήκα στο καφέ Μαρσότο. Υποθέτω πως γνωρίζετε ότι ο κόσμος πάει εκεί για ν' ακούσει τανγκό, αλλά να τ' ακούσει όπως ακούει ο πιστός τα κατά Ματθαίον Πάθη.
Από το βιβλίο το τούνελ του Ernesto Sabato
Ω Βελλίνι, μάγισσα της ζωής μου, όταν είμαι μαζί σου πιστεύω πως υπάρχουν φίλτρα που κοιμίζουν τα βάσανα της καρδιάς!
Αχ! Αν υπήρχαν τέτοια γητεύτρα μου, θα σου ζητούσα να με κεράσεις ένα από αυτα΄!
-------
Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο δικό του, σαν δύο ρέματα που χύνονται το ένα μέσα στο άλλο. Μαγνητισμένος από τα δάχτυλά της, που στον περίπατο του τους άγγιζαν τις ρίζες των μαλλιών του, ο Μαρινύ ένιωσε σύντομα τα ταραγμένα νεύρα του να χαλαρώνουν και όλο του το είναι να χάνεται σε έναν απερίγραπτο λήθαργο.
-------
Ποτέ πριν δεν είχα καταλάβει τόσο καθαρά ότι η γοητεία της πήγαζε από την ίδια και μόνο, ότι μεταμόρφωνε τη ζωή τριγύρω της
Αποσπάσματα από το βιβλίο "Μια παλιά ερωμένη" του Ζυλ Μπαρμπέ Ντ' Ωρεβιγυ.
Αχ! Αν υπήρχαν τέτοια γητεύτρα μου, θα σου ζητούσα να με κεράσεις ένα από αυτα΄!
-------
Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο δικό του, σαν δύο ρέματα που χύνονται το ένα μέσα στο άλλο. Μαγνητισμένος από τα δάχτυλά της, που στον περίπατο του τους άγγιζαν τις ρίζες των μαλλιών του, ο Μαρινύ ένιωσε σύντομα τα ταραγμένα νεύρα του να χαλαρώνουν και όλο του το είναι να χάνεται σε έναν απερίγραπτο λήθαργο.
-------
Ποτέ πριν δεν είχα καταλάβει τόσο καθαρά ότι η γοητεία της πήγαζε από την ίδια και μόνο, ότι μεταμόρφωνε τη ζωή τριγύρω της
Αποσπάσματα από το βιβλίο "Μια παλιά ερωμένη" του Ζυλ Μπαρμπέ Ντ' Ωρεβιγυ.
Ξέχασα τα στείρα επιχειρήματά μου, τα στυγνά συμπεράσματα μου. Αφοσιώθηκα στο να φαντάζομαι το πρόσωπό της, το βλέμμα της -εκείνο το βλέμμα που μου θύμιζε κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω-, τον βαθύ και μελαγχολικό τρόπο της σκέψης της. Ένιωσα πως ο ανώνυμος έρωτας που είχα θρέψει τα χρόνια της μοναξιάς είχε επικεντρωθεί στη Μαρία. Πώς μπορούσα να σκέφτομαι τόσο παράλογα πράγματα;
Ξανά από το τούνελ του Ernesto Sabato
Ξανά από το τούνελ του Ernesto Sabato
Ο θάνατος των παιδιών είναι πάντα πρότυπο για τους θανάτους των γονιών. Η μάνα γεννάει για να δώσει ζωή στο παιδί της, το παιδί πεθαίνει για να δώσει μια μορφή στο θάνατο του πατέρα του. Όταν ο γιος πεθαίνει πριν τον πατέρα, ο πατρικός θάνατος είναι χήρος, θα σακατευτεί, θα μείνει χωρίς πρότυπο. Γι' αυτό εμείς οι δαίμονες πεθαίνουμε έυκολα., επειδή δεν έχουμε απογόνους. Και κανένα πρότυπο θανάτου δεν υπάρχει για μας. Έτσι και οι άνθρωποι που δεν έχουν παιδιά πεθαίνουν εύκολα, γιατί η συνολική τους δραστηριότητα στην αιωνιότητα σημαίνει μόνο έναν και μοναδικό θάνατο και μάλιστα σε μια στιγμή.
Μίλοραντ Πάβιτς, Το Λεξικό των Χαζάρων, εκδ. Ηρόδοτος
Μίλοραντ Πάβιτς, Το Λεξικό των Χαζάρων, εκδ. Ηρόδοτος
Και αναφέρει ο συγγραφέας, σχετικά με την επινοητικότητα του μυθιστοριογράφου και την ωφελιμότητα της ανάγνωσης, πως μας βάζει σε μια κατάσταση συναισθηματική τέτοια, όπου...
‘’Όπως συμβαίνει σε όλες τις καθαρά εσωτερικές καταστάσεις, κάθε συγκίνηση δεκαπλασιάζεται, όπου το βιβλίο του θα μας αναστατώσει όπως μας αναστατώνει το όνειρο, αλλά ένα όνειρο πιο καθαρό από αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και που η ανάμνηση του θα διαρκέσει περισσότερο- τότε κάνει να ξεσπάσουν μέσα μας σε μία ώρα όλες οι εφικτές ευτυχίες και δυστυχίες που στη ζωή θα χρειαζόμαστε χρόνια για να γνωρίσουμε μερικές τους, και που οι πιο έντονες δεν θα μας αποκαλυφθούν ποτέ, γιατί ο αργός ρυθμός της γένεσης τους μας αφαιρεί τη δυνατότητα να τις συλλάβουμε (έτσι αλλάζει και η καρδιά μας στη ζωή, κι αυτός είναι ο χειρότερος πόνος, τον γνωρίζουμε όμως μόνο μέσα από την ανάγνωση, με τη φαντασία. Στην πραγματικότητα, αλλάζει τόσο αργά, ώστε αν μπορούμε να διαπιστώσουμε διαδοχικά την καθεμιά από τις διαφορετικές τους καταστάσεις, αντίθετα, στερούμαστε την ίδια την αίσθηση της αλλαγής).’’
Προυστ,
Αναζητώντας το χαμένο χρόνο- Από τη μεριά του Σουάν
‘’Όπως συμβαίνει σε όλες τις καθαρά εσωτερικές καταστάσεις, κάθε συγκίνηση δεκαπλασιάζεται, όπου το βιβλίο του θα μας αναστατώσει όπως μας αναστατώνει το όνειρο, αλλά ένα όνειρο πιο καθαρό από αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και που η ανάμνηση του θα διαρκέσει περισσότερο- τότε κάνει να ξεσπάσουν μέσα μας σε μία ώρα όλες οι εφικτές ευτυχίες και δυστυχίες που στη ζωή θα χρειαζόμαστε χρόνια για να γνωρίσουμε μερικές τους, και που οι πιο έντονες δεν θα μας αποκαλυφθούν ποτέ, γιατί ο αργός ρυθμός της γένεσης τους μας αφαιρεί τη δυνατότητα να τις συλλάβουμε (έτσι αλλάζει και η καρδιά μας στη ζωή, κι αυτός είναι ο χειρότερος πόνος, τον γνωρίζουμε όμως μόνο μέσα από την ανάγνωση, με τη φαντασία. Στην πραγματικότητα, αλλάζει τόσο αργά, ώστε αν μπορούμε να διαπιστώσουμε διαδοχικά την καθεμιά από τις διαφορετικές τους καταστάσεις, αντίθετα, στερούμαστε την ίδια την αίσθηση της αλλαγής).’’
Προυστ,
Αναζητώντας το χαμένο χρόνο- Από τη μεριά του Σουάν
Δεν ξέρω τι λένε για τον Προυστ και το έργο του, αλλά διαβάζοντας το παραπάνω απόσπασμα (με τις δεκαπέντε δευτερεύουσες προτάσεις σε μία παράγραφο, δοσμένες σε μιάμιση πρόταση), ένιωσα να αναζητώ το χρόνο που έχασα στην προσπάθεια κατανόησής του. Οπότε κατανόησα γιατί το έργο ονομάζεται "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" - ευφυέστατος τίτλος!
Δεν έχεις κι άδικο, δεν απέχει πολύ απ'την πραγματικότητα αυτό που περιγράφεις. Εξουθενωτικός μερικές φορές στον τρόπο γραφής του (τι μερικές δηλαδή, πολλές να πω καλύτερα), παρόλα αυτά κοντεύοντας σχεδόν να τελειώσω το βιβλίο (έξι από τους επτά τόμους), μπορώ να πω με σιγουριά πια πως αποζημιώνει με το παραπάνω, από τους συγγραφείς που με έχουν αγγίξει πάρα πολύ
Last edited by a moderator:
Είδα αυτό το απόσπασμα σε ένα βιβλίο του Henri Nouwen "Out of Solitude: Three Meditations on the Christian Life", και μου άρεσε πολύ. Μάλλον θα το αφιερώσω στον αδελφό μου που έχει μανία να δίνει συνεχώς συμβουλές σε όλους ανεξάρτητα αν θέλουν να τις ακούσουν ή όχι, με το ζόρι. Το βιβλίο μάλλον δεν θα το διαβάσω όμως...
When we honestly ask ourselves which person in our lives mean the most to us, we often find that it is those who, instead of giving advice, solutions, or cures, have chosen rather to share our pain and touch our wounds with a warm and tender hand. The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing, not curing, not healing and face with us the reality of our powerlessness, that is a friend who cares.
When we honestly ask ourselves which person in our lives mean the most to us, we often find that it is those who, instead of giving advice, solutions, or cures, have chosen rather to share our pain and touch our wounds with a warm and tender hand. The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion, who can stay with us in an hour of grief and bereavement, who can tolerate not knowing, not curing, not healing and face with us the reality of our powerlessness, that is a friend who cares.
Εξαιρετικο!!
Έλλη Μ
Συντονιστής
[...]Περιόριζε το οπτικό του πεδίο γιατί κρατούσε πάρα πολύ κοντά το αντικείμενό του. Ενδεχομένως να διέκρινε πολύ καθαρά δυο τρία σημεία, αλλά με τον τρόπο αυτό έχανε κατ’ ανάγκη τη συνολική εικόνα. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι κακό να ψάχνει κανείς σε μεγάλο βάθος. Η αλήθεια δεν είναι πάντα κρυμμένη σε πηγάδι. Και μάλιστα, όσον αφορά τη σημαντική γνώση, πιστεύω ακράδαντα πως βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια. Βάθος υπάρχει στις κοιλάδες οπου την αναζητούμε, όχι στις βουνοκορφές όπου όντως βρίσκεται. Οι αιτίες και η προέλευση αυτού του είδους σφαλμάτων γiνονται εύκολα αντιληπτές αν πάρουμε για παράδειγμα την ενατένιση των ουράνιων σωμάτων. Όταν κοιτάζουμε ένα αστέρι με την άκρη του ματιου, χρησιμοποιώντας την πλευρική μας όραση, στρέφοντας προς αυτό την εξωτερική πλευρά του αμφιβληστροειδούς (που είναι πιο ευαισθητη στο αδύναμο φως απ’ ό,τι η εσωτερική πλευρά) το διακρίνουμε καθαρα – αντιλαμβανόμαστε πολύ καλύτερα τη λάμψη του, η οποία αρχίζει και χάνεται όσο στρέφουμε το κέντρο του ματιού μας προς αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση στην πραγματικότητα ο αριθμος των ακτινων που πέφτουν πάνω στο μάτι είναι μεγαλύτερος, στην πρώτη όμως είναι μεγαλύτερη η ικανότητα σαφούς αντίληψης. Εμβαθύνοντας εκεί που δεν χρειάζεται, περιπλέκουμε και αποδυναμώνουμε τη σκέψη.[...]
Ε.Α.Π., Οι δολοφονιες της οδού Μοργκ.
Ε.Α.Π., Οι δολοφονιες της οδού Μοργκ.
Έλλη Μ
Συντονιστής
Γίνε πιο συγκεκριμένη. Ποιό ήταν το κουίζ; Μιλάς (ή μάλλον γράφεις) στον άνθρωπο με την πιο επιλεκτική μνήμη Αθηνών και περιχώρων (μπορώ να σου πω κάτι που άκουσα σε πανεπιστημιακή παράδοση πριν 30+ χρόνια ή τι χρώμα είχαν οι σκάλες στο σπίτι από όπου έφυγα όταν ήμουν τριών. Και δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες, ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου για τις επόμενες δυο μέρες και πως λένε τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά μου και μόλις προ δεκαλέπτου μου συστήσανε) 
Οπότε ποιο κουίζ; Ποιος ήταν ο δολοφόνος; (όχι ο Κούτρας, ο Μικρούτσικος ή ο Καββαδίας πάντως).
Οπότε ποιο κουίζ; Ποιος ήταν ο δολοφόνος; (όχι ο Κούτρας, ο Μικρούτσικος ή ο Καββαδίας πάντως).