Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

[Στιλλ ιλλ]

«Το συναίσθημα, εξ' ορισμού, ξεπηδάει μέσα μας εν αγνοία μας και συχνά με το σώμα μας να ανθίσταται. Από τη στιγμή που θέλουμε να το δοκιμάσουμε (από τη στιγμή που αποφασίζουμε να το δοκιμάσουμε, όπως ο Δον Κιχώτης αποφάσισε να αγαπήσει τη Δουλτσινέα), το συναίσθημα δεν είναι πια συναίσθημα, αλλά μίμηση του συναισθήματος, η επίδειξή του. Αυτό που κοινώς ονομάζεται υστερία»

Μίλαν Κούντερα, Η Αθανασία

 

[Μεταλλαγμένη]

''Πες μου, αμίγκο'', είπε ο Σουίτερς αρκετά δυνατά για να τον ακούσει ο άλλος πίσω από τα ακουστικά, ''ξέρεις γιατί αρέσουν τόσο πολύ οι ταινίες με εκρήξεις; Ξέρεις γιατί οι άντρες νεαρής ηλικίας, ιδίως αυτοί, τη βρίσκουν τόσο πολύ να βλέπουν πράγματα να ανατινάζονται;''. Ο άλλος κοίταξε τον Σουίτερς με βλέμμα άδειο. Σήκωσε τα ακουστικά αλλά μόνο από το ένα αυτί. "Είναι ελευθερία", συνέχισε ο Σουίτερς λάμποντας. "Ελευθερία από τον υλικό κόσμο. Υποσυνείδητα, οι άνθρωποι νιώθουν παγιδευμένοι από τα αποπνικτικά κτίρια της κουλτούρας μας και την ανελέητη χιονοστιβάδα των καταναλωτικών αγαθών. Έτσι, όταν βλέπουν όλες αυτές τις μαλακίες να τινάζονται στον αέρα μ' έναν εντελώς ασεβή και αδιάφορο τρόπο νιώθουν εκείνη την κάθαρση που οι αρχαίοι Ελληνες έβρισκαν στις τραγωδίες τους. Η έκσταση της ψυχικής απελευθέρωσης."
.........
"Πράγματα. Κόζας. Τα πράγματα κολλάνε σαν βδέλλες στην ανθρώπινη ψυχή και απομυζούν όλη τη γλύκα και τη μουσική και την αρχέγονη χαρά που νιώθεις όταν δε σε βαραίνει τίποτα. Κομπρέντε; Οι άνθρωποι αισθάνονται μια τρομερή πίεση που τους σπρώχνει να εγκατασταθούν σε κάποιο μόνιμο χώρο και να τον γεμίσουν με πράγματα, βαθιά μέσα τους όμως σιχαίνονται αυτά τα κτίσματα και φοβούνται τα πράγματα αυτά επειδή ξέρουν ότι τους ελέγχουν και περιορίζουν τις κινήσεις τους. Γι' αυτό τους αρέσουν οι ταινίες με καταστροφές. Σ' ένα συμβολικό επίπεδο, εξοντώνουν τους άψυχους δεσμοφύλακές τους και ανατινάζουν τους τοίχους των διάφορων παγίδων τους.".
Ο Σουίτερς ένιωθε διάθεση να μιλήσει κι άλλο και θα μπορούσε να συνεχίσει παρουσιάζοντας τη θεωρία του για τους καμικάζι-βομβιστές. Συγκεκριμένα, οι ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες προσελκύουν τόσους εθελοντές μάρτυρες επειδή δίνουν την ευκαιρία στους νέους να δέσουν εκρηκτικά πάνω τους και να κάνουν θρύψαλα κάποια δημόσια ιδιοκτησία. Η αγαλλίαση της ανατίναξης. Αν τους ζητούσαν να πεθάνουν για την πίστη τους αλλά με άλλο τρόπο, να τους σύρουν πίσω από ένα λεωφορείο ας πούμε ή να βρέξουν το δάχτυλό τους και να το βάλουν σε μια πρίζα, οι εθελοντές θα ήταν πολύ λιγότεροι. "Παρεπιπτόντως", μπορεί να προσέθετε, "έχεις υπόψη σου ότι δεν υπάρχει θρύψαλο στον ενικό; Η λέξη αυτή υπάρχει μόνο στον πληθυντικό." Δεν είπε τίποτα απ' όλα αυτά όμως γιατί ο Λατίνος είχε ήδη αρχίσει να του τρίζει τα δόντια.

Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα - Τομ Ρόμπινς

 

[Σοφία Φ]

Όποτε διαβάζω τα παρακάτω πάντα ανατριχιάζω και συγκινούμαι

1. Ρίτσαρντ Άνταμς - Στον Λόφο του Γουότερσιπ

"Ελ-Αρερά, ο λαός σου δε γίνεται να κυβερνήσει τον κόσμο, γιατί δεν θα το επιτρέψω. Όλος ο κόσμος θα είναι εχθρός σου, Πρίγκιπα με τους Χίλιους Εχθρούς, και όποτε σε πιάνουν, θα σε σκοτώνουν. Αλλά πρώτα πρέπει να σε πιάσουν, σκάφτη, ακροατή, δρομέα, πρίγκιπα που αντιλαμβάνεσαι γρήγορα τον κίνδυνο. Θα είσαι πονηρός και πολυμήχανος και ο λαός σου δεν θα καταστραφεί ποτέ."

2.Κάρολος Ντίκενς - Ιστορία δύο πόλεων
" Τούτη η πράξη μου είναι πολύ, πολύ καλύτερη απ' ότι έχω μέχρι τώρα κάμει. τούτο το καταφύγιο που με προσμένει είναι πολύ, πολύ καλύτερο απ' ότι έχω μέχρι τώρα γνωρίσει..."

3. Τζ. Κ. Ρόουλινγκ - Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου
"Πείτε μου κάτι τελευταίο", ρώτησε ο Χάρι. "Είναι αληθινό αυτό; Ή συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου;"
Ο Ντάμπλντορ του άστραψε ένα χαμόγελο και η φωνή του ήχησε καθαρή και δυνατή στα αφτιά του Χάρι, παρόλο που έπεφτε ξανά η φωτεινή ομίχλη, κρύβοντας τη μορφή του
"Και βέβαια συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου, Χάρι, αλλά σε τι το εμποδίζει αυτό να είναι αληθινό;"

** Επίσης είμαι καινούργια στο φόρουμ παιδιά, χαίρομαι που σας γνωρίζω

 

[Σαώρη]

Καλώς μας ήρθες, Σοφία! Θα χαρούμε να σε δούμε και σ' άλλα νήματα! ))

Προσπάθησα να πιάσω φιλίες μ' έναν αρουραίο, τον ταΐζω και του λέω διάφορες ιστορίες. Κάθεται κοντά μου και με κοιτάει στα μάτια, αλλά μόλις τελειώσει το φαΐ, φεύγει ο τσόγλανος. Ίσως να είναι και φάβες οι ιστορίες μου, ποιος ξέρει. Αυτός γουστάρει να ζει στο σκοτάδι, και γω όλο ονειρεύομαι το φως...
Χρόνης Μίσσιος, ...Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, σελ. 111

 

[Βραδύπους]

Μερικά λόγια από το μεγαλειώδες ξέσπασμα του ήρωα στον ''Ξένο'' του Καμύ, ενώ βρίσκεται στο κελί με τον παπά :

''Είχε τόση σιγουριά στο ύφος του, έτσι; Κι ωστόσο ούτε μια από τις βεβαιότητές του δεν άξιζε όσο μία γυναικεία τρίχα. Δεν ήταν ούτε καν σίγουρος πως ήταν ζωντανός, μιας και ζούσε σαν πεθαμένος. Εγώ φαινόμουν να έχω άδεια τα χέρια μου. Ήμουνα όμως σίγουρος για τον εαυτό μου, σίγουρος για όλα, πιο σίγουρος απ' αυτόν, σίγουρος για τη ζωή μου, σίγουρος για το θάνατο που θα ερχόταν''.

*Το γεγονός ότι είναι η πρώτη - και μοναδική - έκρηξη ενός ατάραχου ανθρώπου εκτοξεύει αυτό το κομμάτι.

**Σπουδαίο βιβλίο, φυσικά, κι ας έλεγα τα δικά μου όταν απλά του είχα ρίξει μια ματιά..

 

[Όλα είναι δρόμος]

Οι αυτόχειρες, Γκυ Ντε Μωπασάν

Πόσο τους καταλαβαίνω. Αδύναμοι, χτυπημένοι από τη μοίρα, έχοντας χάσει τα αγαπημένα τους πρόσωπα,
έχοντας ξυπνήσει από το όνειρο μιας αργοπορημένης ανταμοιβής,
χωρίς την αυταπάτη μιας μέλλουσας ζωής όπου επιτέλους ο Θεός, ύστερα από μια περίοδο μεγάλης σκληρότητας θα έδειχνε τη δικαιοσύνη Του,
έχοντας απομυθοποιήσει την αναζήτηση της ευτυχίας, τα έχουν βαρεθεί όλα και θέλουν να βάλουν τέλος σ' αυτή τη δίχως αναπαμό τραγωδία,
σ' αυτή την ταπεινωτική κωμωδία.

Αυτοχειρία! Η δύναμη αυτών που έχουν χάσει κάθε δύναμη, η ελπίδα αυτών που δεν ελπίζουν πια, η ύψιστη πράξη θάρρους των ηττημένων!
Μάλιστα, σ' αυτή τη ζωή υπάρχει τουλάχιστον μια πόρτα που μπορείς πάντα να την ανοίξεις και να βρεθείς στην άλλη πλευρά.
Η φύση μας λυπήθηκε και δε μας στέρησε αυτή τη δυνατότητα. Οι απελπισμένοι την ευχαριστούν.


Οι αυτόχειρες,
Γκυ Ντε Μωπασάν

 

[Σαώρη]

«Σ' όλα αυτά ο Ολιβέιρα απαντούσε ανασηκώνοντας περιφρονητικά τους ώμους του και μιλούσε για την παρα-μόρφωση των κατοίκων της περιοχής του Ρίο ντε λα Πλάτα, για μια γενιά αναγνωστών πλήρους απασχολήσεως, για βιβλιοθήκες που έβριθαν από διανοούμενες γεροντοκόρες που απιστούσαν στον ήλιο και στον έρωτα, για σπίτια όπου η μυρωδιά της τυπογραφικής μελάνης κατατρόπωνε τη βαρβάτη ευωδία του σκόρδου»
Το κουτσό, J. Cortazar (εκδ. Εξαντας), σελ. 59

 

[Τσίου]

Γαλάτεια Σαράντη
Το γέλιο​

(Υπήρχε στο ανθολόγιο του δημοτικού, μέρος τρίτο)

Είχαμε προχωρήσει αρκετά. Εδώ ήταν ερημιά πια, μονάχα κάτι δεντράκια μικρά, κάτι καχεκτικά πεύκα και κυπαρίσσια. Εκεί κάπου στάθηκε, κοίταξε γύρω του, είδε πως δεν τον έβλεπε κανείς, έχωσε σιγά σιγά το χέρι του μέσα στην πλεχτή κάλτσα, έπιασε την καρδερίνα, την κράτησε λίγο στη χούφτα του κοιτάζοντας την τρυφερά, και έπειτα την άφησε. Το πουλάκι έκαμε δυο γύρους σαστισμένα πάνω στην παλάμη του, κι έπειτα πέταξε μακριά. Έτσι τα έβγαλε έξω όλα, ένα ένα.
—Στο καλό, στο καλό, τους ψιθύριζε συγκινημένος.
Αυτά είχαν φύγει πια, ούτε που φαίνονταν, μα ο θείος Περικλής κοιτούσε έτσι στο βάθος του ορίζοντα, σα να τα έβλεπε και να επικοινωνούσε μαζί τους.
Έπειτα άφησε το κλουβί πίσω από ένα σωρό πέτρες. Το άφησε με προσοχή σα να ήταν κι αυτό ζωντανό. Ήσαν κι άλλα κλουβιά εκεί, όμοια με χοντροκομμένες κάλτσες ριγμένες κάπως αστεία στο πλάι.
(…)
Όταν κοίταξε το ρολόι του έκαμε τρομαγμένος:
—Η ώρα πέρασε. Πάμε!
—Θα σε μαλώσουν αν αργήσεις; Ρώτησα σιγά και εννοούσα τη θεία Ανδρονίκη.
—Ναι, έκαμε με λύπη κουνώντας το κεφάλι του. Θα με μαλώσουν.
—Τη φοβάσαι πολύ; Τον ξαναρώτησα δίχως να πω όνομα.
—Ναι, είπε αυτός απλά.
Έπειτα με έπιασε από το χέρι και κατηφορίσαμε αμίλητοι και πολύ γνοιασμένοι.
Ήθελα να τον ρωτήσω κι άλλα πράγματα, αν το ξέρει πως ήταν τρελός και γελάει τη νύχτα δίχως λόγο, και αν είναι αλήθεια πως τον δέρνει η θεία. Δεν μιλούσα, μα αυτός με κοίταζε λυπημένα και έλεγε "ναι, ναι" με το κεφάλι, λες και απαντούσε σε όλα τούτα.
Εκεί λίγο πιο πέρα από το σπίτι μας, δεν άντεξα άλλο, σφίχτηκα απάνω του έτοιμος να κλάψω και του είπα:
—Γίνε καλά, θείε. Γίνε καλά!
Ήταν σα να του έλεγα πως τον αγαπούσα και τον πονούσα και ήταν σα να του εμπιστευόμουνα όλον τον καημό μου για την αγάπη μου, που, το ήξερα, δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ πια.
—Γίνε καλά, θείε. Γίνε καλά!
Στάθηκε στη μέση του δρόμου και με ρώτησε σιγανά και λυπημένα και αποφασιστικά:
—Άμα γίνω καλά, ποιος θα τα ελευθερώνει τα πουλάκια;

(Από τη συλλογή διηγημάτων Να θυμάσαι τη Βίλνα)

 

[Γουλφ]

θα ξανάβρισκε τον εαυτό του, όμως για κάποιον που είναι εκτός εαυτού, δεν υπάρχει τίποτε πιο απεχθές απ' το να επανέλθει στον εαυτό του.

Τόμας Μαν, Θάνατος στη Βενετία

 

[Έλλη Μ]

Στο γραφείο του. Αυτή τη φορά ο Μπέλμπο εγινε εκτός εαυτού. Όσο τουλάχιστον μπορούσε να γίνει. Περίμενε να βγει ο Αλιέ και είπε μεσα απ' τα δόντια του: "Ma gavte la nata".
Η Λορέντσα, που ακόμα έκανε χαρούμενες συνωμοτικές κινησεις, τον ρωτησε τι θα πει.
"Είναι μια έκφραση του Τορίνου. Σημαίνει βγάλε την τάπα, ή, αν προτιμας, θα είχατε την καλοσύνη να βγάλετε την τάπα.  Όταν πρόκειται για κορδωμένα και παραφουσκωμένα άτομα, υποθέτουμε ότι έχουν φουσκώσει από την ίδια τους την αλαζονεία, και επίσης υποθέτουμε ότι η άμετρη αυτή αυτοεκτίμηση διατηρεί εν ζωή το φουσκωμένο σώμα απλώς χάρη σε μια τάπα χωμένη στον σφιγκτήρα, η οποία εμποδίζει τη διάλυση αυτής της αεροστατικής αξιοπρέπειας· επομένως, καλώντας το υποκείμενο να αφαιρέσει το πώμα, το καταδικάζουμε στο αναπότρεπτα ξεφούσκωμα, το οποίο συχνά συνοδεύεται από οξύτατο συριγμό και μειωση των διαστάσεων του εξωτερικού περιβλήματος, ώστε να καταστεί ταπεινό, ωχρή εικόνα και χλωμό φάντασμα της πρώην εξοχότητος."
"Δεν το ήξερα πως εισαι τόσο χυδαίος".
"Τώρα το έμαθες".

Το εκκρεμες του Φουκώ, Ουμπέρτο Έκο.

 

[Μαρμαροθ]

"Μετανιώνουμε για κάτι που δεν είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε. Φρόντισε λοιπόν να επαναλάβεις συχνά αυτό που σου φέρνει τύψεις και θα τις δεις μεμιάς να σβήνουν. Αντίταξε τους την φλόγα των παθών, τους πανίσχυρους νόμους του συμφέροντος και θα τις δεις μεμιάς να διαλύονται. Οι τύψεις δεν είναι δεν είναι η επιβεβαίωση ενός εγκλήματος, είναι απλώς το σημάδι μιας ψυχής που υποτάσσεται εύκολα."
Marquis DeSade

 

[Ασάρα]

"Το δέρμα μου έχει μετατραπεί σε πορσελάνη, σε φίλντισι, σε ατσάλι".

Σάνσα Σταρκ, Θύελλα από Ατσάλι

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

...ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό...

 

[Εμιλυ]

Είχα ξεπεράσει ένα σωρό δυσκολίες, είχα απεμπλακεί από ένα σωρό περίπλοκες καταστάσεις, μόνο που δεν μπόρεσα ποτέ να ξεδιαλύνω την πιο βασική : τον κυκεώνα αυτού του χτικιού που κάθε τόσο μου έφραζε το λαιμό και που αποκαλούν με διάφορους τρόπους : δυστυχία, κατάθλιψη, μελαγχολία, μοναξιά. Όλα τους ονόματα για το ίδιο τέρας που με καταβρόχθιζε μέρα με τη μέρα, εκατοστό το εκατοστό, και κάθε τόσο μου έριχνε μια οργισμένη δαγκωνιά ώσπου με έκανε να νιώθω ένα μάτσο άδεια κόκαλα, δίχως καμία χάρη, καμία ελπίδα.

Fabio Stassi "Η χαμένη αναγνώστρια"

 

[Στιλλ ιλλ]

«Δεν υπάρχει καλή επιρροή, κύριε Γκρέι. Κάθε επιρροή είναι ανήθικη, ανήθικη από επιστημονική άποψη». – «Γιατί»; – «Διότι να ασκείς επιρροή πάνω σε έναν άνθρωπο σημαίνει ότι του δίνεις την ίδια σου την ψυχή. Εκείνος τότε δεν έχει τον δικό του φυσικό τρόπο σκέψης, δεν τον φλογίζουν τα δικά του πάθη. Οι αρετές του δεν είναι αληθινές. Οι αμαρτίες του, αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε αμαρτία, είναι δανεικές. Γίνεται η ηχώ της μουσικής κάποιου άλλου, ο ηθοποιός ενός έργου που δε γράφτηκε για αυτόν. Ο σκοπός της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού μας. Να πραγματοποιήσουμε τις επιταγές της φύσης μας –γι’ αυτό το σκοπό ήρθαμε στη γη. Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους στις μέρες μας. Έχουν ξεχάσει το ύψιστο καθήκον, το χρέος που έχουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Φυσικά είναι γεμάτοι ευσπλαχνία. Ταΐζουν τους πεινασμένους και ντύνουν τους ζητιάνους. Αλλά οι ίδιες τους οι ψυχές πεινούν και είναι γυμνές. Το θάρρος έχει εκλείψει απ’ την φυλή μας. Ίσως και ποτέ να μην το είχαμε. Ο φόβος μπροστά στην κοινωνία, που είναι η βάση της ηθικής, ο φόβος μπροστά στο Θεό, που είναι το μυστικό της θρησκείας –αυτά μας κυβερνούν. Αλλά…. Πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος ζούσε τη ζωή του με πληρότητα, αν την εξαντλούσε ως την τελευταία της σταγόνα, αν έδινε μορφή σε κάθε του συναίσθημα κι έκφραση σε κάθε του σκέψη, αν υλοποιούσε κάθε του όνειρο- πιστεύω ότι ο κόσμος θα κέρδιζε μια τόσο καινούρια και ορμητική χαρά, που θα ξεχνούσε όλες τις αρρώστιες του μεσαιωνισμού και θα επιστρέφαμε στο ελληνικό ιδεώδες –ίσως και σε κάτι λεπτότερο, πλουσιότερο κι από το ελληνικό ιδεώδες. Αλλά ακόμη και ο πιο γενναίος ανάμεσά μας φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε, μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει. Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει, γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού. Δε μένει τιποτ’ άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν. Αν του αντισταθείς, η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει απ΄ τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της, απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα. Κάποιος είπε ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό. Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου».

Tο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι, Οσκαρ Ουάιλντ

 

[Τσίου]

~Ο Τροπικός του Αιγόκερω, Χένρι Μίλερ~​

Γιατί γράφω για τον Γκρόβερ Γουότρους; Διότι έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους και κανένας από δαύτους δεν ήταν ζωντανός όπως ήταν ο Γκρόβερ. Οι πιο πολλοί ήσαν πιο έξυπνοι, πολλοί απ'αυτούς ήσαν άνθρωποι λαμπροί, ορισμένοι ήσαν διάσημοι, αλλά κανείς τους δεν ήταν τόσο ζωντανός και αδειανός όσο ο Γκρόβερ. Ο Γκρόβερ ήταν ανεξάντλητος. Ήταν σαν ένα κομμάτι ραδίου που, ακόμα κι αν το θάψεις κάτω από ένα βουνό, δεν χάνει τη δύναμη να εκλύει ενέργεια. Είχα δει και προηγουμένως κάμποσους από τους λεγόμενους ενεργητικούς ανθρώπους—άλλωστε γεμάτη δεν είναι η Αμερική από τέτοιους;—, αλλά ποτέ δεν είχα ξαναδεί μια δεξαμενή ενέργειας με ανθρώπινη μορφή. Τι άραγε δημιούργησε αυτήν τη δεξαμενή ενέργειας; Μια φώτιση. Ναι, συνέβη μ'ένα σκαρδαμυγμό, και είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο συμβαίνουν τα σημαντικά πράγματα. Μέσα σε μια νύχτα όλες οι προηγούμενες αξίες του Γκρόβερ πετάχτηκαν στη θάλασσα. Ξαφνικά, μονομιάς, έπαψε να κινείται όπως κινούνται οι άλλοι άνθρωποι. Έβαλε φρένο και άφησε τον κινητήρα αναμμένο. Αν έστω μια φορά, όπως άλλοι άνθρωποι, είχε σκεφτεί ότι ήταν αναγκαίο να φτάσει κάπου, τώρα ήξερε ότι αυτό το κάπου ήταν οπουδήποτε, ήταν παντού, και συνεπώς ήταν και εδωδά, και άρα ποιος ο λόγος να κινείται; Γιατί να μην παρκάρει και ν'αφήσει τον κινητήρα αναμμένο; Εντωμεταξύ η ίδια η γη γυρίζει, και ο Γκρόβερ το ήξερε ότι η γη γυρίζει, και ήξερε επίσης ότι κι αυτός γυρίζει μαζί της. Πάει πουθενά η γη; Ο Γκρόβερ το δίχως άλλο έκανε τούτη την ερώτηση στον εαυτό του και θα πρέπει αναμφίβολα να ικανοποιήθηκε με την απάντηση ότι όχι, δεν πάει πουθενά η γη. Ποιος λοιπόν είχε την ιδέα να πει ότι πρέπει κάπου να πηγαίνουμε; Ο Γκρόβερ θα το ρωτούσε αυτό, και θα ρωτούσε επίσης που κατευθύνονται οι άνθρωποι, και το αλλόκοτο είναι ότι, καίτοι όλοι κατευθύνονταν προς τους προσωπικούς προορισμούς τους, κανένας δεν είχε ποτέ σταματήσει να σκεφτεί ότι ο αναπόδραστος προορισμός όλων είναι ο τάφος.

(Κόρτο για σένα δουλεύω )

 

[Τσίου]

...Πρώτη απόπειρα μετάφρασης. Ορκίζομαι να μη ξαναπώ κακή κουβέντα για μεταφραστή.

~Cruddy, Λύντα Μπάρρυ~​

Την εποχή του σφαγείου των Ρόμπινσον, υπήρχαν μύγες παντού, σέρνονταν στους τοίχους σαν ζωντανά σχέδια. Με έπαιρνε ο ύπνος κοιτάζοντάς τες. Σκεφτόμουν τον κόσμο τους. Την κοινωνία τους. Άραγε είχαν βασιλιάδες; Μήπως έκλεβαν ο ένας τον άλλον; Το φωτιστικό μου ήταν ολόμαυρο από τα σώματά τους. Νόμιζα πως είχαν συναισθήματα για ορισμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που τους έδιναν σημασία. Ορισμένους ανθρώπους. Εμένα.

 

[Βασίλισσα]

Αν κοιτούσε κανείς και μας διάβαζε, απο ένα μακρινό αστέρι, τα κεφαλαία γράμματα της ενθαδικής υπαρξής μας ίσως να τον οδηγούσαν στο συμπέρασμα οτι η γή είναι πραγματικά ασκητικό αστέρι, μια γωνιά κατοικημένη απο δυσαρεστημένα, επηρμένα και απωθητικά όντα, που δεν μπορούν να απαλλαγούν απο μια βαθιά αηδία για τον εαυτό τους, για τη γή, για όλη τη ζωή και που επιδιώκουν να κάνουν όσο πιο πολύ κακό μπορούν στον εαυτό τους, απο ευχαρίστηση να κάνουν κακό ---- πιθανόν τη μόνη τους ευχαρίστηση.

Φρίντριχ Νίτσε, Η Γενεολογία της ηθικής.

Απόσπασμα του Νίτσε στο βιβλίο που διαβάζω. Τα τελευταία μου λόγια. Santiago H. Amigorena

 

[ΙωναΣΣΣ]

Από το έγκλημα και τιμωρία, η σκηνή με το Σβιντριγκάιλωφ (που αναρωτιέσαι γιατί διάολο μού τα γράφει όλα αυτά και ύστερα καταλαβαίνεις).
Θυμάμαι απλώς πως ξεκινούσε μ' έναν διάλογο απαγόρευσης του τύπου "δεν επιτρέπεται εδώ" κι τελείωνε έτσι: "Ο Σβιντριγκάιλωφ τράβηξε τη σκανδάλη".

 

[Μακρυγιάννης]

Μια που το υπουργείο Πολιτισμού όρισε το 2109 σαν έτος Ερωτόκριτου αντιγράφω μερικά αγαπημένα αποσπάσματα:

Kι όντεν η νύκτα η δροσερή κάθ' άνθρωπο αναπεύγει,
και κάθε ζο να κοιμηθεί τόπο να βρει γυρεύγει,
ήπαιρνεν το λαγούτο του, κ' εσιγανοπορπάτει,
κ' εκτύπα-ν το γλυκιά-γλυκιά ανάδια στο Παλάτι.

Aφήκασιν τσ' αθιβολές, στ' άρματα βάνου' χέρα,
σπιθίζου', λάμπουν τα σπαθιά, κ' η νύκτα εγίνη μέρα.
Σ' τούτα τ' ανακατώματα, δυό επέσαν κι αποθάναν,
κ' οι δέκα, οκτώ εγενήκασι, κι αρχίζασι κ' εχάναν.

Σιμώνω, χαιρετώ τον-ε, λέγω του· "Aδέρφι, γειά σου·
ίντά'χεις κι απονέκρωσες; πού 'ναι η λαβωματιά σου;

Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερί-ν αφτούμενον εκράτουν, κ' έσβησέ μου.
Mα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ, και τον καιρόν που ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω.
Kάλλιά'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου.

Eτούτον είπε μοναχάς, κ' ετέλειωσε η ζωή του,
και με πρικύ αναστεναμόν εβγήκεν η ψυχή του.
Tούτα τα χέρια οπού θωρείς, λάκκο ζιμιό του εσκάψαν,
τούτα τον εσηκώσασι, και τούτα τον εθάψαν.

Mε φόβον ο Πεζόστρατος μισεύγει απ' το Παλάτι,
κ' ετρέμασι τα γόνατα στα ζάλα οπού επορπάτει.
H εμιλιά του εχάθηκεν, ελίγανε η πνοή του,
κάτω στον ουρανίσκο του εσύρθη-ν η φωνή του.
Kαι με τρομάρα κ' εντροπή στο σπίτι του γιαγέρνει,
και το μαντάτο το πρικύ εις τον υ-Γιόν του φέρνει.
Eδέρνετο στα γόνατα, κ' ήσυρνε τα μαλλιά του,
πως ήσφαλε τ' Aφέντη του εδά στα γερατειά του.
---------------------
Για όσους δεν καταλαβαίνουν καλά το Κρητικό ιδίωμα θα μεταφράσω μόνο έναν στίχο
"τάσσω σου άλλη να μη δω, μουδέ ν' αναντρανίσω."
Σου υπόσχομαι να μην κοιτάξω άλλη (γυναίκα), ούτε να σηκώσω τα μάτια μου (να δω άλλη γυναίκα).