Ότι όμορφο θέλω να θυμάμαι

[Πεταλούδα]

Πολλά είναι αυτά που ζούμε, που βλέπουμε, που ακούμε που δεν μας αρέσουν, θα θέλαμε να αλλάξουν, να τα αλλάξουμε, να τα φτιάξουμε αλλιώς. Αυτή είναι μια διαδικασία που χρειάζεται να γίνεται και θέλει τον σχεδιασμό και τον χρόνο του.

Στην ζωή μας όμως υπάρχουν πολλά που ζούμε, που βλέπουμε, που ακούμε που μας αρέσουν, μας κάνουν να νιώθουμε ευχάριστα, που όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι μας κάνουν να βλέπουμε με θετικό πρόσημο τον κόσμο και χρειάζεται και ο χώρος του για να τα καταγράφουμε για να τα θυμόμαστε και αυτά.

Ας κάνω την αρχή στο νήμα με ένα μικρό: μου αρέσει στις σειρές για τα ψώνια που υπάρχουν οι άνθρωποι με ενσυναίσθηση και χωρίς άγχος που από μόνοι τους θα αφήσουν να περάσουν πριν από αυτόν κάποιοι με λιγότερα ψώνια, λίγο πιο μεγάλοι στην ηλικία ή λίγο πιο μικροί, θα καλημερίσουν τον/την ταμία και θα χαιρετίσουν φεύγοντας.

 

[Έλλη Μ]

που υπάρχουν οι άνθρωποι που από μόνοι τους θα αφήσουν να περάσουν πριν από αυτόν κάποιοι με λιγότερα ψώνια, λίγο πιο μεγάλοι στην ηλικία ή λίγο πιο μικροί

Αυτή ειμαι εγώ, να ξερεις, αλλά επισης ειμαι κι η ίδια που θα σε ρωτησει αν ειμαι αόρατη και δεν θα σου το επιτρεψει, όταν πας να το κάνεις με αγένεια, χωρις να με ρωτησεις και με παραγκωνίζεις.

Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που με χαρακτηρίζουν με ακρίβεια είναι η σχεδόν απόλυτη συνέπεια που επιδεικνυω σε αυτά που πιστευω, λέω και αισθάνομαι. Όπως και η επίγνωση ότι οποιαδήποτε μεταστροφή των συναισθημάτων μου προς ανθρώπους, είναι οριστικη και αμετάκλητη. Σχέσεις που έχω με ανθρώπους που επιλέγω ή με τους γονείς και τον αδερφό μου, είναι πολύ βαθιες, συναισθηματικά, ενώ οι κατ’ επιφαση σχέσεις με ανθρωπους που ισως συναναστρεφομαι -όχι εξ επιλογής, αλλα εξ υποχρεώσεως- τις διαμορφώνω ετσι ώστε να υπάρχει ευγενεια, αποσταση και τυπικοτητα. Και να αισθάνομαι εγω ανετα, γιατι μου είναι δυσκολες αυτου του ειδους σχέσεων και με καταπιέζουν. Και κοπιαζω για όλες, με διαφορετικο τρόπο φυσικα και με άλλη ένταση.

Για το λόγο αυτό, όταν παρατηρώ πράγματα που με ενοχλουν ή αδικουν κλπ κλπ σε σχεσεις και συναναστροφές που ξερω ότι εχω φερθει με κάτι παραπάνω από ειλικρίνεια στις μεν και ευγένεια στις δε, αλλά και στις δυο με καλή, πολύ καλή προαίρεση, πολύ συχνά επιλέγω να τα παραβλέπω, να μην τα σχολιάζω, να μην με απασχολουν και να τα θάβω, γιατι αν δεν, είναι βεβαιο ότι, προϊόντος του χρόνου, θα τις διακόψω και θα τις ξεριζώσω από μέσα μου. Και δεν επανερχομαι ποτέ, ούτε υποχωρώ σε κανενός ειδους πρέπει ή κοινωνικής υποχρέωσης, οποιοσδήποτε και αν το ζητησει. Δεν είναι καποιου ειδος πεισμα, πολύ απλά δεn μου βγαινει. Συναισθηματική νεκρωση και ακαμψία.

Τις προάλλες, βρεθηκα με ανθρωπους που οι σχεσεις μας εχουν παγωσει κάμποσο, τις οποιες εχω εξαντλησει εντος μου και για τις οποίες δεν εχω κα νε να ενδιαφέρον. Με τεράστια εκπληξη διαπίστωσα ότι μου ειχαν λειψει, γνησια μου είχαν λειψει, σε συγκεκριμένο βαθμο, βεβαίως. Κι ετσι, @Πεταλούδα θυμαμαι, ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε άσπρο ή μαυρο, όπως συνηθως διατεινομαι (αν και τις περισσότερες φορές, είναι) αλλά υπάρχουν και τονοι του γκρι.

 

[Φαροφύλακας]

Μου αρέσουν κι εμένα πολύ οι μικρές στιγμές ευγένειας και καλοσύνης.

Παρότι, γενικά, φροντίζω γι' αυτές, θυμάμαι μια μέρα, πριν 30 χρόνια, φοιτητής, σε άλλη χώρα, που αφηρημένα παραμέρισα για να ανέβει στο λεωφορείο, πρώτα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Και μου χαμογέλασαν με ένα πλατύ χαμόγελο και ξαφνικά, ο ήλιος που φώτιζε μπήκε και στην καρδιά μου. Από τότε έχω κάνει πολλά τέτοια μικρά, και πιο ενδιαφέροντα, όμως για κάποιον λόγο εκείνη η στιγμή, χαράχτηκε στο μυαλό μου. Και πάντα το έλεγα στους μαθητές μου: παραχωρούμε την θέση μας ή την σειρά μας, για εμάς. Γιατί έτσι ζούμε εμείς πιο όμορφα.

(Μου έρχονται συνειρμικά και χαοτικά, δυο λογοτεχνικές στιγμές από τον Έσε: η εισαγωγή από τον Κνουλπ, και το ότι στο Ταξίδι στην Ανατολή του Έσσε ο αρχηγός του Τάγματος ήταν τελικά ο υπηρέτης.)

 

[Κωστας Κωστας]

Και εγώ το κάνω και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. Π.χ., αν υπάρχει περίπτωση εγκύου, θα την αφήσω κι ας έχει και περισσότερα ψώνια από μένα ή αν έχει κάποιο μωράκι μαζί.

 

[Αδριανός Ζωγράφος]

Ανθρώπους που στη δουλειά τους κάνουν το κάτι παραπάνω, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί έτσι είναι.

-Δεν έχω κρουασάν σοκολάτα αλλά μπορώ να μετατρέψω σε τέτοιο ένα βουτήρου αν περιμένετε λίγο (καφές και κρουασάν στο χέρι - πρώτη φορά με έβλεπε)

-Επιδιόρθωσα και μερικά στηρίγματα στον προφυλακτήρα για να μην τον πάρεις στο χέρι. Δε σε χρέωσα παραπάνω. (προσυμφωνημένη τιμή σε συνεγείο και για όποιον ξέρει έχει τόρνο, φρέζα, συγκόλιση tig - μιλάμε λοξός χα χα!)

-Ή τη δασκάλα στα ισπανικά που εκτός από τη γλώσσα προσπαθούσε με πάθος και με κάθε τρόπο να μας κάνει να κατανοήσουμε την ισπανική ψυχή, με ταινίες, με λογοτεχνία συμπεριλαμβανομένης της ποίησης, με βιντεάκια στο ytube κλπ.