Με αφορμή μια μικρή συζήτηση σε άλλο νήμα μου ήρθε η ιδέα να μιλήσουμε για τα μαθητικά μας χρόνια. Τι μαθητές ήμασταν, τι θυμόμαστε πιο έντονα από κείνα τα χρόνια, τι θα κάναμε διαφορετικά αν είχαμε την ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο; Ας μοιραστούμε λοιπόν ό,τι ανάμνηση έχουμε από αυτό το τόσο ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μας. Αν νιώθετε άβολα, μην αναφέρετε χρονολογίες, μόνο ένα προ ΠΑΣΟΚ και μετά ΠΑΣΟΚ είναι αρκετό. 
Θα ξεκινήσω λοιπόν εγώ με τις δικές μου εμπειρίες. Όπως ίσως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι εδώ, κατάγομαι από τη Βουλγαρία όπου γεννήθηκα κι έζησα μέχρι τα 14 μου. Σε αντίθεση με το μπάχαλο που επικρατούσε τη περίεργη μεταβατική δεκαετία του 90, από τον κομμουνισμό στη " ντιμοκράτσια", με όλα τα αρνητικά που είχε, τα πρώτα σχολικά μου χρόνια θα'λεγα ότι ήταν ωραία. Μάλλον είναι και το μόνο θετικό που θυμάμαι και κρατάω από τη χώρα καταγωγής μου. Οι δάσκαλοι ήταν στη πλειοψηφία τους αυστηροί με έντονη ΚΚΕ νοοτροπία. Προσωπικά η πειθαρχία που επέβαλλαν δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα, θεωρώ ότι καλό μας έκανε γιατί όντως προσπαθούσαν να μας μάθουν κάτι και στις περισσότερες περιπτώσεις το κατάφερναν. Εννοείται πώς ήμουν φυτό αλλά τότε δεν θεωρούνταν ντροπή, ίσα ίσα ήταν πολύ κουλ. Έβγαλα 7 τάξεις εκεί και μετά, το 2000, ήρθα στην Ελλάδα.
Άλλος κόσμος. Από τη χώρα της διαφθοράς ήρθα στη χώρα του Σημίτη, μικρές οι διαφορές αλλά τότε δεν το ξέραμε ακόμα.
Δεν έχω δακρύβρεχτες ιστορίες περί δύσκολης προσαρμογής και ρατσισμού να σας πω γιατί τα πρώτα 3 μου χρόνια έζησα σ'ενα χωριό όπου οι άνθρωποι εκεί ήταν ό,τι πιο ζεστό και αλληλέγγυο έχω δει σε ανθρώπινη μορφή. Στο γυμνάσιο πέρασα υπέροχα, έπεσα με τα μούτρα στα ελληνικά και οι καθηγητές ήταν πολύ καλοί και με βοήθησαν απεριόριστα στο να γίνω καλύτερος. Αυτό το τελευταίο θέλω να το τονίσω γιατί υπάρχει δυστυχώς έντονη η προκατάληψη ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες που δεν μαθαίνουν τίποτα στα παιδιά, μόνο τσιμπάνε το μισθό τους κάθε μήνα και κάνουν διακοπάρες τέσσερις μήνες το χρόνο. Για να προσφέρει όμως ένας δάσκαλος πρέπει να υπάρχει και η όρεξη από τον μαθητή. Ήμουν και πάλι φυτό αλλά εδώ ήταν λιγότερο κουλ, οπότε ένεκα μαγκιάς υπήρχαν οι κοπάνες και το τσιγάρο φυσικά. Για το τσιγάρο θα σας πω άλλη φορά μια ιστορία όταν έβαλα φωτιά στη τάξη.
Μετά το γυμνάσιο μετακόμισα στη πόλη της Ξάνθης και πήγα σε Ενιαίο Λύκειο
Εδώ τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά, οι περισσότεροι μαθητές ψώνια ενώ οι καθηγητές πιο ψωνισμένοι κι απ'αυτούς. Δεν ξέρω τι κάπνιζαν εκεί στα διαλείμματα αλλά έμπαιναν στη τάξη με ένα ύφος λες και δίδασκαν στο Χάρβαρντ. Εννοείται δεν μου άρεσε το νέο περιβάλλον και μετά από το πρώτο τετράμηνο πήγα στην Ιερατική Σχολή Ξάνθης.
Τώρα, πώς έγκενε και πήγα στο συγκεκριμένο σχολείο ακόμα δεν έχω καταλάβει , πραγματικά! Ιδιαίτερα θρήσκος δεν ημουν, για την ακρίβεια ήμουν κατά 99.999% άθεος όταν πήγα, και στα πρώτα μου 40 λεπτά εκεί εξανεμίστηκε και το υπόλοιπο 0.001%. Παρόλα αυτά ήταν πολύ ιδιαίτερο σχολείο όπως καταλαβαίνετε,οι περισσότεροι μαθητές ήταν μορφάρες, πραγματικά άξιοι να τους παρατηρεί κανείς. Οι καθηγητές άλλος θεατρικός σύλλογος, καλοί μεν αλλά ολίγον βαρεμένοι. Θυμάμαι έντονα τον καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής, που γενικά είχε μια αντιπάθεια για το ανθρώπινο είδος, να μας κάνει μάθημα κάθε Δευτέρα πρωί. Μια τέτοια Δευτέρα λοιπόν, έρχεται σε μένα, μου ανοίγει το βιβλίο και λέει " Ψάλλε μου αυτό." Πρώτον, δεν είχα πιει καφέ ακόμα. Δεύτερον, δεν είχα, κι ούτε ακόμα έχω ιδέα από βυζαντινές νότες, στο βιβλίο φαίνονταν όλες σαν αραβικά γράμματα
Τρίτον, δεν φημίζομαι για τη μελωδική μου φωνή, δεν είμαι και ο διάδοχος του Γαϊτάνου ας πούμε. Τέταρτον, δεν τον χώνευα. Επειδή τότε, σαν άθεος την είχα δει Τζεημς Ντιν, επαναστάτης χωρίς αιτία και τα σχετικά, αποφάσισα να κάνω πλάκα. Κοιτάζω έξυπνα τη σελίδα που μου υπέδειξε ο καθηγητής λες και υπήρχε περίπτωση να καταλάβω τι έπρεπε να ψάλλω, ανοίγω το στόμα και ξεκινάω : " Άντε μάλεεε, τσικουλάτα, τσίκι-τσικιτάαα!" Έφαγα αποβολή δύο μέρες. Το ευχαριστήθηκα.
Αυτά προς το παρόν, βαριέμαι να γράψω περισσότερα.
Θα ξεκινήσω λοιπόν εγώ με τις δικές μου εμπειρίες. Όπως ίσως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι εδώ, κατάγομαι από τη Βουλγαρία όπου γεννήθηκα κι έζησα μέχρι τα 14 μου. Σε αντίθεση με το μπάχαλο που επικρατούσε τη περίεργη μεταβατική δεκαετία του 90, από τον κομμουνισμό στη " ντιμοκράτσια", με όλα τα αρνητικά που είχε, τα πρώτα σχολικά μου χρόνια θα'λεγα ότι ήταν ωραία. Μάλλον είναι και το μόνο θετικό που θυμάμαι και κρατάω από τη χώρα καταγωγής μου. Οι δάσκαλοι ήταν στη πλειοψηφία τους αυστηροί με έντονη ΚΚΕ νοοτροπία. Προσωπικά η πειθαρχία που επέβαλλαν δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα, θεωρώ ότι καλό μας έκανε γιατί όντως προσπαθούσαν να μας μάθουν κάτι και στις περισσότερες περιπτώσεις το κατάφερναν. Εννοείται πώς ήμουν φυτό αλλά τότε δεν θεωρούνταν ντροπή, ίσα ίσα ήταν πολύ κουλ. Έβγαλα 7 τάξεις εκεί και μετά, το 2000, ήρθα στην Ελλάδα.
Άλλος κόσμος. Από τη χώρα της διαφθοράς ήρθα στη χώρα του Σημίτη, μικρές οι διαφορές αλλά τότε δεν το ξέραμε ακόμα.
Δεν έχω δακρύβρεχτες ιστορίες περί δύσκολης προσαρμογής και ρατσισμού να σας πω γιατί τα πρώτα 3 μου χρόνια έζησα σ'ενα χωριό όπου οι άνθρωποι εκεί ήταν ό,τι πιο ζεστό και αλληλέγγυο έχω δει σε ανθρώπινη μορφή. Στο γυμνάσιο πέρασα υπέροχα, έπεσα με τα μούτρα στα ελληνικά και οι καθηγητές ήταν πολύ καλοί και με βοήθησαν απεριόριστα στο να γίνω καλύτερος. Αυτό το τελευταίο θέλω να το τονίσω γιατί υπάρχει δυστυχώς έντονη η προκατάληψη ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες που δεν μαθαίνουν τίποτα στα παιδιά, μόνο τσιμπάνε το μισθό τους κάθε μήνα και κάνουν διακοπάρες τέσσερις μήνες το χρόνο. Για να προσφέρει όμως ένας δάσκαλος πρέπει να υπάρχει και η όρεξη από τον μαθητή. Ήμουν και πάλι φυτό αλλά εδώ ήταν λιγότερο κουλ, οπότε ένεκα μαγκιάς υπήρχαν οι κοπάνες και το τσιγάρο φυσικά. Για το τσιγάρο θα σας πω άλλη φορά μια ιστορία όταν έβαλα φωτιά στη τάξη.Μετά το γυμνάσιο μετακόμισα στη πόλη της Ξάνθης και πήγα σε Ενιαίο Λύκειο
Εδώ τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά, οι περισσότεροι μαθητές ψώνια ενώ οι καθηγητές πιο ψωνισμένοι κι απ'αυτούς. Δεν ξέρω τι κάπνιζαν εκεί στα διαλείμματα αλλά έμπαιναν στη τάξη με ένα ύφος λες και δίδασκαν στο Χάρβαρντ. Εννοείται δεν μου άρεσε το νέο περιβάλλον και μετά από το πρώτο τετράμηνο πήγα στην Ιερατική Σχολή Ξάνθης.
Τώρα, πώς έγκενε και πήγα στο συγκεκριμένο σχολείο ακόμα δεν έχω καταλάβει , πραγματικά! Ιδιαίτερα θρήσκος δεν ημουν, για την ακρίβεια ήμουν κατά 99.999% άθεος όταν πήγα, και στα πρώτα μου 40 λεπτά εκεί εξανεμίστηκε και το υπόλοιπο 0.001%. Παρόλα αυτά ήταν πολύ ιδιαίτερο σχολείο όπως καταλαβαίνετε,οι περισσότεροι μαθητές ήταν μορφάρες, πραγματικά άξιοι να τους παρατηρεί κανείς. Οι καθηγητές άλλος θεατρικός σύλλογος, καλοί μεν αλλά ολίγον βαρεμένοι. Θυμάμαι έντονα τον καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής, που γενικά είχε μια αντιπάθεια για το ανθρώπινο είδος, να μας κάνει μάθημα κάθε Δευτέρα πρωί. Μια τέτοια Δευτέρα λοιπόν, έρχεται σε μένα, μου ανοίγει το βιβλίο και λέει " Ψάλλε μου αυτό." Πρώτον, δεν είχα πιει καφέ ακόμα. Δεύτερον, δεν είχα, κι ούτε ακόμα έχω ιδέα από βυζαντινές νότες, στο βιβλίο φαίνονταν όλες σαν αραβικά γράμματα
Τρίτον, δεν φημίζομαι για τη μελωδική μου φωνή, δεν είμαι και ο διάδοχος του Γαϊτάνου ας πούμε. Τέταρτον, δεν τον χώνευα. Επειδή τότε, σαν άθεος την είχα δει Τζεημς Ντιν, επαναστάτης χωρίς αιτία και τα σχετικά, αποφάσισα να κάνω πλάκα. Κοιτάζω έξυπνα τη σελίδα που μου υπέδειξε ο καθηγητής λες και υπήρχε περίπτωση να καταλάβω τι έπρεπε να ψάλλω, ανοίγω το στόμα και ξεκινάω : " Άντε μάλεεε, τσικουλάτα, τσίκι-τσικιτάαα!" Έφαγα αποβολή δύο μέρες. Το ευχαριστήθηκα.
Αυτά προς το παρόν, βαριέμαι να γράψω περισσότερα.
Last edited:
και όταν είχε ακούσει σε διάλειμμα την λέξη μ@λ@κ@ς, όταν μπήκαμε στην τάξη μας ρώτησε σοβαρά αν ξέρουμε τι σημαίνει, μας εξήγησε με επιστημονικούς όρους για να καταλαβαίνουμε τι λέμε και γιατί δεν έπρεπε να την ξαναπούμε. 
Η φιλολογος στο τελος της πρωτης λυκειου ειπε στην μητερα μου "συγχαρητηρια η κορη σας μοιραζεται τον τιτλο της καλυτερης μαθητριας ολων των τμηματων μαζι με τον Χ , αλλα ερχεται με πολυ κοντα μπλουζακια και πρεπει ή να κατεβει η μπλουζα ή να ανεβει το παντελονι. Δεν ειναι πραγματα αυτα, να εμφανιζεται ετσι στο σχολειο!
'"
Εγώ στα ιδιαίτερα μαθήματα.