Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde): ''Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι''

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Προσωπικό λέσχης
Ναι κι εγώ το σκέφτηκα ότι απλώς ο Λόρδος Χένρυ ξύπνησε κάτι που ήδη υπήρχε μέσα στον Ντόριαν αλλά ίσως αυτό το κάτι να μην ξύπναγε ποτέ αν δεν έβρισκε το κατάλληλο ερέθισμα ή να ξύπναγε αρκετά χρόνια αργότερα και με λιγότερες συνέπειες.
Προσωπικά, δεν ξέρω αν αυτό το "κάτι" ξυπνούσε αργότερα στον Ντόριαν με λιγότερες συνέπειες για αυτόν και τους γύρω του, υπάρχει νομίζω και η πιθανότητα να έβγαινε με πιο πολύ ένταση, αφού αυτό προϋπήρχε μέσα του και με τον χρόνο να ωρίμαζε.

Πιστεύω ότι το είχε μέσα του ο Ντόριαν, απλά αφορμή ήταν ο Χένρυ. Αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος ή κάτι άλλο. Ο Χένρυ, παρόλες τις "αφοριστικές" απόψεις που είχε, δεν γνώριζε την κρυφή ζωή του Ντόριαν και δεν νομίζω ότι αν την ήξερε, θα ήταν σύμφωνος με αυτήν.
Συμφωνώ βέβαια ότι υπάρχουν περιπτώσεις που είναι δυνατόν να πλανευτούμε από ανθρώπους ή καταστάσεις, αλλά είναι αυτό που γενικά ονομάζεται "ηθική" που βάζει φρένο στα όρια του καθενός. Πόσο μάλλον, όταν είδαμε από τον Ντόριαν, ότι με την ζωή που έκανε ένοιωθε σταδιακά αρνητικά συναισθήματα και κάθε άλλο παρά τον γέμιζε ο τρόπος που ζούσε. Ένα κύριο συναίσθημα που είδα να τον κατακλύζει σιγά σιγά, ήταν ο φόβος, που έφτανε μέχρι και τα όρια του πανικού.
 
Last edited:
Επίσης μου φαίνεται πως πριν την συνάντηση με τον Χένρυ, ο Ντόριαν δεν έδειχνε τάσεις για να ''ξεσαλώσει'', ίσα- ίσα που έδειχνε ένα συνεσταλμένο παιδί που απλώς πόζαρε μπροστά στον ζωγράφο.
Αν θυμαμαι καλα ο Ντοριαν δεν εμφανιζεται καθολου πριν την πρωτη συναντηση με τον Χενρυ.Τελος παντων,δεν ειμαι και σιγουρος και το βιβλιο δεν ειναι μπροστα μου.Το τελος πως το ειδατε παιδια?Τι σημαινε για σας?
 
Last edited:
Εμένα μου δίνει την εντύπωση πως στο τέλος ηρεμεί η ψυχή του.

Το πορτραίτο από την αρχή ήταν η απεικόνιση της ψυχής του. Ότι άσχημη πράξη έκανε, μετά πήγαινε και έβλεπε το πορτραίτο να ασχημαίνει. Στο τέλος δε, είχε γίνει τελείως αποκρουστικό και γερασμένο. Πριν να μπει ο Ντόριαν στο δωμάτιο που ήταν ο πίνακας, παλεύει με τον εαυτό του. Σκέφτεται να πάει ομολογήσει όλα όσα έκανε, ειδικά τον φόνο του ζωγράφου και την ηθική του αυτουργία για την αυτοκτονία της κοπέλας. Με διάφορα όμως επιχειρήματα καταλήγει πως το καλύτερο είναι να πάει να σκίσει το πορτραίτο και μαζί με αυτό ότι θυμίζει το παρελθόν.

Όταν όμως από τον θόρυβο μπαίνουν μέσα οι υπηρέτες βλέπουν το μαχαίρι όχι καρφωμένο στον πίνακα άλλα στον Ντόριαν που πλέον έχει αυτός όλη την ασχήμια στο σώμα του, ενώ το πορτραίτο ήταν εξαίσιο από ομορφιά.

Φαίνεται πως την τελευταία στιγμή συνειδητοποίησε βλέποντας τη εικόνα του πόσο είχε ''ξεπέσει'' και προφανώς αντιλήφθηκε πως ακόμα κι αν έσκιζε το πορτραίτο να μην ηρεμούσε αλλά να συνέχιζε να βασανίζεται από τύψεις. Τον δικαιώνει η επιλογή του να βάλει τέλος στη ζωή του αφού στο τέλος το πορτραίτο - ψυχή του έχει την αγαθότητα κι ομορφιά της νιότης του.

Εγώ έτσι το κατάλαβα. Βέβαια το θέμα είναι η αυτοκτονία. Στους συλλογισμούς του πριν μπει στο δωμάτιο φαίνεται να έχει γνώση περί θεού, αμαρτιών και συγχώρεσης, να τα υπολογίζει αλλά ξέρουμε πως η αυτοκτονία δεν είναι αποδεκτή στους εκκλησιαστικούς κύκλους....ίσως ήθελε να πει κάτι και γι αυτό ο συγγραφέας, δεν ξέρω.


Πάντως στο βιβλίο δυο σκηνές με εξόργισαν με τον Ντόριαν. Η μία είναι η κυνικότητα που έδειξε όταν σκότωσε τον φίλο του και η άλλη η ξεπεσμένη αντίδραση που είχε στην κοπέλα που τον αγαπούσε στο καμαρίνι της. Ειδικά για την τελευταία αν τον είχα μπροστά μου θα του έριχνα πολύ ξύλο. :)))
 
Last edited by a moderator:
Μ'αυτα που λες στην αρχη συμφωνω,στο θεμα της αυτοκτονιας εχω μια ενσταση:)Γραφει λοιπον στο τελος,οτι ο Ντοριαν αρπαξε το μαχαιρι και το καρφωσε στο πορτραιτο.Δεν λεει καπου οτι το καρφωσε στο στηθος του η οτι ηθελε ν'αυτοκτονησει.Απλως καρφωνοντας το στο πορτραιτο ηταν σαν να το καρφωνε στην καρδια του,στην ψυχη του,αφου αυτη συμβολιζε.

Και μετα,αφου πεθανε,τα "μαγια λυθηκαν" και το πορτρετο εγινε οπως οταν ειχε πρωτοσχεδιαστει,ενω ο ιδιος γερασε σε μια στιγμη.Παντως αν εχεις ευκαιρο το βιβλιο τσεκαρε το να μου πεις αμα συμφωνεις.
 
Ναι, τώρα που είδα το βιβλίο έτσι έγινε. Την είχα ξεχάσει αυτή την σκηνή, νόμιζα δεν έδινε λεπτομέρειες στο τι έγινε ,μόνο ότι μπήκε μέσα στο δωμάτιο με το πορτραίτο κι ακούστηκε ένας θόρυβος και μπαίνοντας οι υπηρέτες είδαν το γεγονός.
Δεν υπάρχει όμως καμία ''κάθαρση'' εδώ. Δεν είναι ο Ντόριαν μετανιωμένος που το κάνει αυτό. Το πορτραίτο το σκίζει όχι με σκοπό να τιμωρήσει τον εαυτό του αλλά να εξαφανίσει κάθε απόδειξη και κάθε θύμηση από το παρελθόν και να την γλιτώσει. :χμ:
 
Δεν υπάρχει όμως καμία ''κάθαρση'' εδώ. Δεν είναι ο Ντόριαν μετανιωμένος που το κάνει αυτό. Το πορτραίτο το σκίζει όχι με σκοπό να τιμωρήσει τον εαυτό του αλλά να εξαφανίσει κάθε απόδειξη και κάθε θύμηση από το παρελθόν και να την γλιτώσει. :χμ:
Δεν θυμαμαι καλα το κινητρο αυτης του της πραξης αλλα νομιζω οτι ειναι ετσι οπως το λες.
 
Επίσης ένα από τα αγαπημένα μου, και νομίζω ότι το ύφος και η γλαφυρότητα του συγγραφέα είναι πραγματικά μοναδική. Πρέπει οπωσδήποτε να το διαβάσει μέχρι και ο τελευταίος άνθρωπος στην πλανήτη.
Παρένθεση, έχει παρατηρήσει κανείς την ταινία: ''The league of extraordinaire gentlemen'', όπου συμμετέχει και ο Ντόριαν Γκρέι, ότι αυτός εκτός από αθάνατος είναι... άφθαρτος. όσο και αν λατρεύω την ιδέα, η πάντα με ενοχλεί η παραποίηση χωρίς όρια!
 
Κι αυτό κάποτε στο Λύκειο το είχα διαβάσει εξ αφορμής του Καρυωτάκη (στο άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο). Κάποτε θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω.
 
Περασα αρκετα καλα διαβαζοντας αυτο το βιβλιο...
Εξαιρετικα ευφυης ο Οσκαρ Γουαιλντ αλλα και ιδιαιτερα "ψαγμενος"και πνευματωδης ανθρωπος...
Εκανε ακριβως οτι μου αρεσει ιδιαιτερα οταν συναντω στην αναγνωση ενος βιβλιου· "χρησιμοποιει" τους ηρωες του οχι μονο για να πλασει την ιστορια του, αλλα και να περασει αποφθεγματα-αποσταγματα-αποψεις για την σταση του απεναντι σε ζητηματα της ζωης...
Αυτα που δεν μου αρεσαν θα ελεγα οτι ηταν 1ον: γυρω στις 20 σελιδες που τις εκρινα περιττες και ακρως κουραστικες, σε ενα κομματι του βιβλιου, και 2ον οπως εχει γραψει και ενας φιλος πιο πανω στο νημα, αυτη η υποβοσκουσα ομοφυλοφυλικη ταση που αφηνει να διαχεεται σε ολο το πλατος του βιβλιου....
Το αντιπαρερχομαι ομως και σε καμια περιπτωση δεν μου μειωνει την ομορφη εντυπωση που μου αφησε συμπερασματικα διαβαζοντας το...
 
Σμίλη - Δημήτρης Κίκιζας, Πατάκης - Κώστας Καρθαίος, Γκοβόστης - Άρης Αλεξάνδρου. Με αυτή τη σειρά τις προτείνω αλλά με έμφαση στην πρώτη λόγω του πλούσιου επιπρόσθετου υλικού, πέρα από την εξαιρετική μετάφραση και την καλαισθησία της έκδοσης.

Και οι τρεις μεταφράσεις είναι λοιπόν καλές, την διαφορά κάνουν τα περαιτέρω. Επιπλέον το τρίτο βρίσκεται αυτή την περίοδο σε μεγάλη έκπτωση, οπότε κρίνεις βάσει των δικών σου προτεραιοτήτων ποιά θα προτιμήσεις.

Μία πολύ ενδιαφέρουσα εναλλακτική φαίνεται να είναι η πιο πρόσφατη έκδοση από Εκάτη σε μετάφραση Δώρας Στυλιανίδου που διατείνεται ότι προσφέρει το κείμενο όπως το οραματιζόταν ο Ουάιλντ, δίχως την αυτολογοκρισία και τις παρεμβάσεις τρίτων, ενώ προσφέρει επίσης πλούσιο πρόσθετο υλικό.

(Προσωπικά, δεν έχω πιάσει στα χέρια μου ακόμη την εν λόγω έκδοση, δελεάζομαι όμως πολύ να δω σε τι διαφέρει η συγκεκριμένη εκδοχή του κειμένου και μόλις πέσει λίγο η τιμή του - που είναι το σημαντικό μειονέκτημα σε σχέση με τις προαναφερθείσες εκδόσεις - θα το πάρω και σε αυτήν)
 
Last edited:
Φοβερό βιβλίο, πραγματικό αριστούργημα!!! Μέσα στις όχι πολλές σελίδες του συναντάμε φιλοσοφία, πολιτική, κοινωνιολογία, ψυχολογία, μεταφυσικό, αστυνομικό κ.α. ένα πλήρες απάνθισμα ανθρώπινης εμπειρίας, μία πραγματική πινακοθήκη της εποχής του. Η αιώνια νιότη που δε χάνεται ποτέ, ο φόβος του θανάτου, η κοινωνική υποκρισία είναι μόνο μερικά από τα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται, ο προβληματισμός κι ο πλούτος της σκέψης δε σ'αφήνουν καθόλου να χαλαρώσεις κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αλλά και μετά!!!

Σε σχέση με το αν ο θάνατος του Ντόριαν ήταν αυτοκτονία ή όχι, πιστεύω πως η κατάληξη είναι διφορούμενη αγγίζοντας τα όρια του φανταστικού...

Παραθέτω ένα βιντεάκι από την παλαιότερη "ελεύθερη" κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας με πρωταγωνιστή τον πολύ ταιριαστό Χέλμουτ Μπέργκερ...



[video=youtube;V6xRblHJI3U]https://www.youtube.com/watch?v=V6xRblHJI3U[/video]



Ακόμη μία κλασική μεταφορά του βιβλίου που έκανε το Χόλυγουντ, με πολύ γνωστούς ηθοποιούς στους δευτερεύοντες ρόλους...


[video=youtube;jp7xAM-ZCCg]https://www.youtube.com/watch?v=jp7xAM-ZCCg[/video]
 
Μπου, το διαβάζω τώρα, πάτησα πάνω στην εμφάνιση πλοκής ασυναίσθητα :(
 
Κρίμα Ειφφελ, πάλι καλά δηλαδή που το τέλος δεν είναι ξεκάθαρο!!!! Τουλάχιστον γράψε μετά τι κατάλαβες εσύ...

Όσον αφορά αυτό που θέτει παραπάνω ο Επαμεινώνδας δεν γίνεται αλλιώς, αφενός γιατί θέλει ο Ουάιλντ να διατρανώσει τις ερωτικές του προτιμήσεις αφετέρου πρόκειται για πολύ διαδεδομένη συνήθεια στους αριστοκρατικούς κύκλους που υποκριτικά τον κατακεραύνωναν...
 
Εγώ αυτό που αντιλαμβάνομαι με την περιγραφή της αυτοκτονίας, είναι ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να ταυτίσει την σχέση του Ντόριαν με το πορτραίτο. Μετά την ευχή που έκανε, το πορτραίτο έγινε κομμάτι του. Με το που κάρφωσε το μαχαίρι στο πορτραίτο, είναι σαν να αυτοκτονούσε, σαν να το κάρφωνε το σώμα του. Μετά το μαχαίρωμα, "λύθηκαν τα μάγια", το πορτραίτο ξαναχωρίστηκε απ' τον Ντόριαν και έγιναν τα πράγματα όπως θα ήταν χωρίς την ευχή που είχε κάνει ο πρωταγωνιστής.

Διαβάζοντας το βιβλίο άλλο ένα μήνυμα που πήρα, πέρα από τα αποφθέγματα του, είναι το ίδιο που πήρα διαβάζοντας το έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, ότι όσο και να προσπαθείς να ζεις με μια αμαρτία στην πλάτη σου, στο τέλος θα λυγίσεις.
 
Το τελείωσα σήμερα και δηλώνω καταγοητευμένη. Βρήκα την πλοκή του εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη με στιγμές αγωνίας και μυστηρίου που με έκαναν να ξενυχτήσω μόνο και μόνο γιατί ανυπομονούσα να δω τι γίνεται παρακάτω. Νόμιζα πως θα με κουράσουν οι πολλές περιγραφές (γιατί γενικά δεν είμαι λάτρης) αλλά με κέρδισαν αμέσως. Συμφωνώ μόνο με όσους ανέφεραν ήδη ότι τους κούρασε κάπως το κεφάλαιο με τις περιγραφές των κοσμημάτων, υφασμάτων κ.λ.π. Νομίζω πως ο ζωγράφος Μπάζιλ ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας σε αυτό το βιβλίο, ενώ λιγότερο απ'όλους συμπαθούσα το Λόρδο Χένρι, αν και πρέπει να αναγνωρίσω ότι είχε καταπληκτικές ατάκες. Το τέλος με καθήλωσε και ομολογώ πως δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη, προτιμώ πάντοτε να βρίσκουν οι ήρωες κάποια ξεκάθαρη λύτρωση - ακόμα και ο Ντόριαν που εντάξει, ξέρουμε τι χαρακτήρα είχε. Στα πολύ θετικά, η αίσθηση χιούμορ και τα ψήγματα κοινωνικής σάτιρας του Wilde για την Αγγλία της εποχής του. Τα βρήκα αρκετά βιτριόλικα.
Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή και σκοπεύω να δω τι παίζει και με τις ταινίες. Βρήκα μία του 1945, μία του '70, μία του '05 και μία του '09. Α! Και μία του 2004 η οποία διάβασα πως είναι μοντέρνα εκδοχή και λέγεται "Pact with the Devil". Ελπίζω να βγάλω άκρη.
 
Μία πολύ ενδιαφέρουσα εναλλακτική φαίνεται να είναι η πιο πρόσφατη έκδοση από Εκάτη σε μετάφραση Δώρας Στυλιανίδου που διατείνεται ότι προσφέρει το κείμενο όπως το οραματιζόταν ο Ουάιλντ, δίχως την αυτολογοκρισία και τις παρεμβάσεις τρίτων, ενώ προσφέρει επίσης πλούσιο πρόσθετο υλικό.
Έχει διαβάσει κανείς αυτήν την έκδοση; Πως σας φάνηκε;
 
Top