Έκλαψα όταν τα διάβασα

[Λορένα]

Έχουν υπαρξει και βιβλια που με εκαναν να κλαψω (και πολυ μαλιστα) οταν τα διαβασα.
Και.. δεν ηταν απο ιστορίες αγαπης και τα σχετικά. Ηταν απο περιγραφές της καθημερινοτητας των ηρωων, και πιο πολύ απο την απώλεια του θανατου (κυρίως για εκεινον που εμενε πισω).

Πρόσφατα ξαναπεσε στα χερια μου ένα βιβλιο που διαβασα πριν μερικα χρονια, και που συγκινηθηκα τοσο πολυ, που δεν θελησα να το ξαναδιαβασω. Αμεσως θυμηθηκα και ενα αλλο που διαβασα πριν πολλα χρονια (παιδι ακομη, και δεν εννοω την Καλυβα του μπαρμπα θωμα..) που και κεινο με συγκινησε το ιδιο.

κατά συμπτωση, λιγο πολυ ελεγαν παρομοιες ιστοριες, ασχετα αν με την πρωτη ματια ηταν τελειως διαφορετικα.

Το πρωτο βιβλιο ηταν η Μανα, της Περλ Μπακ, και αναφερετε στην ζωη μιας κινεζας μανας καποιες δεκαετιες πριν. Διαβάζοντας το έργο, μπερδέυεσαι και νομίζεις πως γράφει για την καθημερινότητα της Ελληνιδας μανας στην επαρχια, καποια χρονια πριν.
Είναι το αριστουργημα της συγραφεως που εζησε αρκετα χρονια στην Κινα, και γνωρισε καλα τον λαο της (ειδικα της επαρχιας).

Spoiler

Αναφερεται στην σκληρη ζωη μας αγροτισσας μανας, που υπερβαινει τον εαυτο της για να μεγαλωσει τα παιδια της. Μεσα απο την φτωχια την νοικιασμενη γη (χωρις τιποτα σχεδον δικο της), ειδε τον θανατο παιδιων, πεθερας που ηταν το μονο της στηριγμα, και μια δικαιωση που σε πολλους θα φανταζει "λιγη"

Δεν αναφερεται μονο στην ζωη της μανας. Το βιβλιο καταφερνει να αναπαραστησει σχεδον ολοζωντανα την καθημερινοτητα της ζωης ενος λαου, που αλιμονο.. βλεπουμε αν και τοσο μακρια, οι αγωνιες τους και οι δυσκολιες τους, ειναι τελικα οι ιδιες παντου.


Το δευτερο βιβλιο αναφερεται στην καθημερινοτητα μια αιγυπτιακης οικογενειας, μετα τον θανατο του πατερα. Η αρχη και το τελος του αιγυπτιου συγγραφέα Ναγκίμπ Μαχφούζ

Η ζωη των παιδιών μιας οικογενειας, κατρακυλα μερα με την μερα χωρις καν να το καταλαβουν, και παρολο που προσπαθουν για το αντιθετο, βρισκουν την "λυτρωση" στο απροσμενο τελος του βιβλιου. Η σκληρη και ωμη πραγματικοτητα μιας αστικης οικογενειας στην Αιγυπτο, την δεκαετια του '30, που και σε αυτο το βιβλιο καταφερνει εξισσου εκπληκτικα να την αναπαραστησει τελεια.

Τελικα το συγκεκριμενο ειδος βιβλιων μαλλον λεω να το αποφυγω. Με λυπει αφανταστα η καταγραφη μιας ιστοριας σε βαθος χρονου. Ο χρονος ο ιδιος με τρομαζει. Ολα φθειρονται στο περασμα του, και ενω περιμενεις ισως τα καλυτερα, μαλλον τα χειροτερα ερχονται (τουλαχιστον στα βιβλια που διαβασα, ελπιζω οχι στην ζωη!)

 

[Χρυσηίδα]

Αυτό μου έχει συμβεί μόνο μία φορά με Τα σταφύλια της Οργής του Στάινμπεκ. Έχει ένα συγκλονιστικό τέλος, που αυτή τη στιγμή και να βρω τα λόγια να το περιγράψω, δε θα καταφέρω να μεταδώσω τη δυναμική του. Όσοι το έχετε διαβάσει, θα το θυμάστε.

 

[Φαροφύλακας]

Τελικα το συγκεκριμενο ειδος βιβλιων μαλλον λεω να το αποφυγω. Με λυπει αφανταστα η καταγραφη μιας ιστοριας σε βαθος χρονου. Ο χρονος ο ιδιος με τρομαζει. Ολα φθειρονται στο περασμα του, και ενω περιμενεις ισως τα καλυτερα, μαλλον τα χειροτερα ερχονται (τουλαχιστον στα βιβλια που διαβασα, ελπιζω οχι στην ζωη!)

Νομίζω πως καταλαβαίνω πολύ καλά τί λες. Αυτό το αίσθημα θυμάμαι να μου το προκαλεί το διήγημα "Τ' Απομεινάρια τής Ευτυχίας" τού Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (Francis Scott Fitzgerald). Μια μεγάλη θλίψη.

Το "Ένα Παιδί Μετράει τ' Άστρα" τού Μενέλαου Λουντέμη το διάβασα μια φορά γυμνασιόπαιδο και μια φορά ακόμη χρόνια αργότερα, ενήλικος. Με συγκίνησε βαθιά καί τις δύο φορές. :λυγμ: Πιστεύω πως είναι από τα διαμάντια τής ελληνικής λογοτεχνίας.

 

[Γαλή]

Το "Ένα Παιδί Μετράει τ' Άστρα" τού Μενέλαου Λουντέμη το διάβασα μια φορά γυμνασιόπαιδο και μια φορά ακόμη χρόνια αργότερα, ενήλικος. Με συγκίνησε βαθιά καί τις δύο φορές. :λυγμ: Πιστεύω πως είναι από τα διαμάντια τής ελληνικής λογοτεχνίας.

Συμφωνώ και επαυξάνω! Αυτό το βιβλίο πρέπει να ανταγωνίζεται το "Ο Αστερίξ και η Χαλαλιμά" στις φορές που το έχω διαβάσει. Και καθώς στο σπίτι έχουμε τα άπαντα του Λουντέμη, χάρηκα ιδιαίτερα (κάπως έτσι ) όταν ανακάλυψα τη συνέχεια της ιστορίας του ήρωα στο "Αγέλαστη Άνοιξη" και στο "Κάτω από τα κάστρα της ελπίδας". Το ίδιο συγκινητικά βιβλία με ένα τέλος

που δε προκάλεσε δάκρυα, αλλά ένα απίστευτο σφίξιμο και μελαγχολία.

Πάντως ένα βιβλίο που με έκανε πρόσφατα να δακρύσω-και σίγουρα είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο- ήταν το "Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου" της Μιριέλ Μπαρμπερί. Με ένα τέλος μάλλον απρόσμενο, αλλά απαραίτητο για να μη γίνει γλυκανάλατη η ιστορία, προκαλεί φοβερή συγκίνηση.

 

[Ιωάννα]

Θα συμφωνήσω με την Χρυς για τα σταφύλια της οργής(πολύ συγκινητικό το τέλος ανατρίχιασα!!)
Ένα άλλο που μου άρεσε έτσι πολύ ήταν ''Το τρίτο στεφάνι'' του Ταχτσή.Πραγματικά με αυτό το βιβλίο έκλαψα,οι περιγραφές ήταν υπέροχες!!!

 

[Οκτάνα]

Ό,τι πιό συγκινητικό έχω διαβάσει είναι τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ με κορυφαίο όμως "Τα γενέθλια της Ινφάντα". Πραγματικά, μου ράγισε την καρδιά. Βέβαια, για κλάμα ούτε λόγος- ποτέ δεν μου έχει προκαλέσει δάκρυα βιβλίο, ούτε καν οι ταινίες (άντε, για να πω την αλήθεια σε μια ταινία έκλαψα -πλάνταξα για την ακρίβεια :χεχ: ).
Αντιθέτως, αν ο τίτλος του νηματίου ήταν Έκλαψα όταν άκουσα... θα είχα θα είχα να γράψω άπειρα τραγούδια...

 

[Πιούζυ]

το εχω παθει κι εγω με βιβλιο του Οσκαρ Γουαιλντ. Οι περιγραφες του ειναι τοσο μα τοσο απιστευτες που ενιωθα οτι ζουσα την ιστορια. Ενιωθα τα συναισθηματα που περιγραφονταν και ηταν τοσο δυνατο που στο τελος αρχισα να δακρυζω.Αλλα δεν πηγε παραπερα γιατι ημουν στη δουλεια. και συμφωνω με Οκτανα περι τραγουδιων.Δεν εχω κλαψει ποτε.Αλλα υπαρχουν μερικα που σε αγγιζουν στον πυρηνα κι οταν δε βγαινει δακρυ εκει ειναι που σε χτυπαει χειροτερα.

 

[Φαροφύλακας]

Μιας και αναφέρατε τον Όσκαρ Ουάιλντ να πω πως ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας είναι ένα παραμύθι που με έχει συγκινήσει αληθινά πολύ. :λυγμ:

 

[Αμοντιλιάδο]

Δεν έχω κλάψει κι εγώ ποτέ,αλλά έχω φτάσει στο σημείο να βουρκώσουν τα μάτια μου με αρκετές ταινίες και μερικά βιβλία. Δύο από αυτά είναι το Άνθρωποι και Ποντίκια(από τα ανείπωτα αγαπημένα μου) και ο Χριστός Ξανασταυρώνεται(για το Μανολιό, όχι για το Χριστό,προφανώς!!)
Ο Όσκαρ είναι τόσο τρυφερός και ευαίσθητος και τα παραμύθια του με είχαν αγγίξει πάρα πολύ!!

 

[Λορένα]

Το "Ένα Παιδί Μετράει τ' Άστρα" τού Μενέλαου Λουντέμη το διάβασα μια φορά γυμνασιόπαιδο και μια φορά ακόμη χρόνια αργότερα, ενήλικος. Με συγκίνησε βαθιά καί τις δύο φορές. :λυγμ: Πιστεύω πως είναι από τα διαμάντια τής ελληνικής λογοτεχνίας.

Τι, σε συγκινησε βαθια αγαπητέ μου..

Προσφορα τα χαρτομάντηλα έπρεπε να διναν μαζί με αυτο

Το τι συγκινηση (μετα δακρυων) επεσε χθες βραδυ.. :λυγμ: :κλαψ: δεν περιγραφεται!

Και παρολο που το ξενυχτησα ακομη δεν το διαβασα ολο!

 

[Ο θειος κου]

τωρα ερχομαι σε πραγματικα δυσκολη θεση γιατι δυο απο αυτα τα βιβλια που θα πω τα εχω ηδη αναφερει στις λιγοστες αναρτησεις που εχω κανει ως τωρα, μα πραγματικα ηταν τα μονα τα οποια με λυγισαν..

λοιπον..
το "Υιε μου υιε μου" του Χ Σπρινγκ (πολυ κλαμα)
"Ωριμα σταχυα" του Ταμη (εξισου δακρυβρεχτο) και
"Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα" του Κουελιο (συγκινητικο)

 

[Εσκιβέλ]

"Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα" του Κουελιο (συγκινητικο)

Φοβερο!!

 

[Αμοντιλιάδο]

Ό,τι πιό συγκινητικό έχω διαβάσει είναι τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ με κορυφαίο όμως "Τα γενέθλια της Ινφάντα". Πραγματικά, μου ράγισε την καρδιά. Βέβαια, για κλάμα ούτε λόγος- ποτέ δεν μου έχει προκαλέσει δάκρυα βιβλίο, ούτε καν οι ταινίες (άντε, για να πω την αλήθεια σε μια ταινία έκλαψα -πλάνταξα για την ακρίβεια :χεχ: ).
Αντιθέτως, αν ο τίτλος του νηματίου ήταν Έκλαψα όταν άκουσα... θα είχα θα είχα να γράψω άπειρα τραγούδια...

Εμένα πιο πολύ,νομίζω,με είχε αγγίξει το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο.Πόσο τρυφερή ιστορία!!Αλλά και ο Ψαράς και η Ψυχή του ήταν σπαρακτικό,τι να πεις για τον Όσκαρ!!

Όσο για το τέλος των Σταφυλιών,ακόμα και σήμερα δεν έχω καταλήξει αν μου άρεσε πολύ, λίγο ή καθόλου!Περίμενα, ίσως, κάτι άλλο...(?)

 

[Ηλιοτρόπιο]

Συμφωνώ με το θείο Κου για το βιβλίου του Κοέλο και να συμπληρώσω και
- Τέρα Άμου (Νικόδημος Διακογιάννης)

 

[Λορένα]

Ενα προσφατο βιβλιο που συγκινηθικα βαθια :λυγμ: :λυγμ: οταν το διαβασα, οταν το : ενα παιδι μετραει τα αστρα του Λουντεμη.

Η αληθεια ειναι, πως νιωθεις αβολα σε αυτες τις περιπτωσεις : αρχικα βουρκωνουν τα ματια και θολωνουν τα γραμματα, μετα .. μια φυσας την μυτη και σκουπιζεις τα ματια (η και το αντιθετο), ενω εξακολουθεις να διαβαζεις με το ενα χερι να αλλαζει τις σελιδες και το αλλο να κρατα το χαρτομαντηλο, περναει η ωρα και ή το δακρυ εξακολουθει να τρεχει ή στεγνωνει στα μαγουλα, γενικα μια κατασταση αστα να πανε.

Ξερεις ομως πως σε αγγιξε

 

[Πολυξενη]

Ο καταλογος ειναι μακρυς

Ας πω τα προσφατα : του Μενελαου Λουντεμη, που ειλικρινα δεν θα συνεχισω αν παμε ετσι.

Αληθεια, καποιος που εχει διαβασει τα εργα του, ετσι ειναι στο συνολο; Βιβλιο και πακετο (χαρτομαντηλα);

 

[Ιαβερης]

Τελικα ο Λουντεμης,μας συγκινησε ολους,κι εκει που ντρεπομουν να πω οτι εκλαψα σ'αυτο το βιβλιο!στο γυμνασιο ειχα διαβασει το ''Ενα παιδι μετραει τ'αστρα'' και ειχα δακρυσει πολλες φορες...επισης και με το ''Χωρις Οικογενεια'' εβρεξα τα ματακια μου.παντως θυμαμαι οταν δακρυζα προσευχομουν μην μπει κανενας στο δωματιο και με βρει ετσι,που να του εξηγουσα τι περνουσαν ο Μελενιος κι ο Ρεμι;

 

[Φαροφύλακας]

Μαζί σας κι εγώ, αυτές τις μερες ξαναδιάβασα το "Ένα Παιδί Μετράει τ' Άστρα" (για τρίτη φορά) και μούλιασαν τα μάτια μου Είναι το μοναδικό βιβλίο που κάθε φορά με συγκινεί τόσο πολύ.

 

[Μιχαλιος]

Εγώ πλάνταξα με το Υπόγειο κάποτε, χθες παραλίγο να κλάψω με το ημερολόγιο του Γκόγκολ ξανά... η επίκληση στη μάνα του είναι συγκλονιστική!

Από άλλα έχω κλάψει με το Φόρεστ Γκαμπ και με το Βασιλιά αλλά και με πολλά τραγούδια από Τρύπες. Όταν ήμουν έφηβος με το "Δε χωράς πουθενά" πάρα πολύ...

Και κάτι ακόμα που με συγκίνησε πάρα πολύ είναι αυτό το βίντεο ... το έχω ξαναπεί αλλά πραγματικά τον παραδέχτηκα τον τύπο!

 

[Δροσούλα]

Όλα τα έργα του Στρατή Μυριβήλη έχουν σελίδες με συγκλονιστικό περιεχόμενο. Είναι ο συγγραφέας που με συγκίνησε περισσότερο μέχρι τώρα.