Άιρις Μέρντοχ (Iris Murdoch) "O Μαύρος Πρίγκιπας" (Τhe black prince)




Τίτλος: Ο Μαύρος Πρίγκιπας
Πρωτότυπος τίτλος: The black prince
Συγγραφέας: Iris Murdoch
Μετάφραση: Τάκης Κιρκής
Εκδόσεις: Χατζηνικολή
Χρονολογία έκδοσης: 1988
Πρώτη έκδοση: 1973
Αριθμός σελίδων: 464


Υπόθεση

Ο Μπράντλι Πίαρσον είναι ένας συνταξιούχος εφοριακός, ο οποίος ονειρεύεται να γράψει ένα δυνατό λογοτεχνικό μυθιστόρημα σχετικό με την αλήθεια. Ένα πραγματικό λογοτεχνικό αριστούργημα. Γύρω του διάφοροι χαρακτήρες. Φθαρμένοι κυρίως από τον συζυγικό βίο.
Η ψυχολογικά διαταραγμένη αδελφή του, η πρώην γοητευτική σύζυγός του, ο κολλητός του φίλος ο συγγραφέας, ο κάπως ιδιόμορφος κουνιάδος του, ο κύριος Λοξίας. Και μέσα σε όλες αυτές τις καρικατούρες, και το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, η άφθαρτη εικόνα της μικρής Τζούλιαν. Θα καταφέρει όμως να απαλλαγεί από την παρουσία των τοξικών ανθρώπων, να γράψει το μυθιστόρημα του και να ανακαλύψει την μοναδική αλήθεια που φανερώνει ο έρωτας;

Σχόλιο

Η Άιρις Μέρντοχ πιάνεται κυρίως με 3 θέματα.. Τι είναι τέχνη και πως πρέπει να εκφράζεται, τι είναι ο γάμος και πως μπορεί να φθείρει τους ανθρώπους μέσα από την δική του φθορά και τέλος τι σημαίνει αλήθεια και πόσο μπορεί κανείς να την αντιληφθεί… Η Μέρντοχ αφηγείται την ιστορία του Μπράντλι Πίαρσον με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο (το καταλαβαίνουμε αμέσως από τον πιο ευφάνταστο πρόλογο επιμελητή!). Την ιστορία ουσιαστικά την μεταφέρει στον αναγνώστη ο επιμελητής του βιβλίου κος Λοξίας.

Η αγάπη της συγγραφέως για τον Σαίξπηρ και την Αρχαία Ελληνική τέχνη είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ο Μπράντλι μιλάει σε ένα φίλο του όπως ο Άμλετ μιλάει στο φάντασμα αναζητώντας την δικαίωση των πράξεών του ακόμα και μέσα από έναν φανταστικό (;;; ) φίλο. Ο εκδότης και φίλος του Μπράντλι είναι ο κος Λοξίας, ένα όνομα διόλου τυχαίο μιας και ήταν ένα από τα παρωνύμια του Θεού της Τέχνης Απόλλωνα. Έτσι μοιραία οι χαρακτήρες του βιβλίου φέρουν το αρχαίο δράμα αλλά και την Σαιξπηρική λιτότητα κάνοντας την ανάγνωσή του απολαυστική.

Σε αρκετά σημεία του βιβλίου υπάρχουν αναφορές για κρυμμένες ομοφυλοφιλικές τάσεις και Συμπλέγματα της Ηλέκτρας. Ο κάθε χαρακτήρας του βιβλίου είναι και μια διαφορετική ερμηνεία της Μέρντοχ για τις διαφορετικές πτυχές του ανθρώπινου χαρακτήρα.
Ο Μαύρος πρίγκιπας είναι ο διάβολος ή ο έρωτας; Η αλήθεια έρχεται μέσα του έρωτα όπως έλεγε ο Πλάτωνας ή τελικά όλα είναι μάταια;
 
Last edited by a moderator:
Είχα αρχίσει να τον συμπαθώ από την πρώτη πράξη (πρώτο μέρος) σελίδα 107. Εδώ να προσθέσω πως έπιανα τον εαυτό μου να κουνάει καταφατικά το κεφάλι με τις παρατηρήσεις του, ακόμη και όταν μου ήταν αντιπαθητικός. Μετά έγινε αγαπημένος και δεν ξέρω αν λέει-και τί λέει-αυτό το γεγονός για το άτομό μου.
 
Δεν ξέρω άν είναι το καλύτερο της μυθιστόρημα ,αλλά είναι το αγαπημένο μου .
Πάντως δεν νομίζω ότι θα εξαντληθεί, αφού τις εκδόσεις Χατζηνικολή τις έχει πάρει ο Βασδέκης και τα ανατυπώνει συχνά .
 
Εγώ έχω στα προς ανάγνωση και το 'Πράσινος Ιππότης"...[/FONT][/I][/QUOTE]

Αν θυμάμαι καλά ,Μαύρος Ιππότης ,Πράσινος Ιππότης και κάποιο άλλο που μου διαφεύγει τώρα ,αποτελούν ένα είδος άτυπης τριλογίας .
Τον Λεξιλάγνο τον έχω στα αδιάβαστα εδώ και πολλά χρόνια .Ίσως ήρθε η ώρα να τον ξεκινήσω .:))
 
δεν νομίζω ότι θα εξαντληθεί, αφού τις εκδόσεις Χατζηνικολή τις έχει πάρει ο Βασδέκης και τα ανατυπώνει συχνά .
:γιούπι: μου έφυγε ένα βάρος

Ότι πρέπει να γράψεις επιτέλους κι εσύ ένα βιβλίο!!! :αγκαλιά:
Θα το κάνω και θα πάω καρφί στον εκδοτικό οίκο Ζισκάρ :))))
 
Πλησιάζοντας προς το τέλος, αυτό το βιβλίο (μου) μοιάζει με τον καθρέφτη της Γκαλαντριελ, for it shows* things that were, and things that are, and things that yet may be, κατά το ότι ο καθένας ερμηνεύει όπως θέλει και βρίσκει ό,τι (αυτό που) θέλει κλπ κλπ κλπ, που ακομη κι έτσι, δεν είναι κάτι που, σε μενα τουλάχιστον, συμβαίνει συχνά -και με χαρακτηριστική ακρίβεια επιπλέον. Εντυπωσιακον.

Βέβαια, κι αυτο που λέει παραπανω ο Νικολας, περι συμπλεγματος της Ηλέκτρας δεν τα διέκρινα αλλά, και πάλι, δεν ξερω τι είναι το σύνδρομο της Ηλέκτρας για να το διακρίνω κιολας. :)))):))))

*όχι τόσο ως προς την υπόθεση per se, όσο ως προς τις κρισεις και τις σκέψεις -και μονο-
που διατυπώνει ο πρωταγωνιστής παρατηρώντας και ερμηνεύοντας τον εαυτό του, τις πράξεις και τις αποφάσεις του.
 
Βέβαια, κι αυτο που λέει παραπανω ο Νικολας, περι συμπλεγματος της Ηλέκτρας δεν τα διέκρινα αλλά, και πάλι, δεν ξερω τι είναι το σύνδρομο της Ηλέκτρας για να το διακρίνω κιολας. :)))):))))
Αυτό που σήμερα θα λέγαμε daddy issues.

Δυστυχώς παν χρόνια που το διάβασα και δεν το θυμάμαι καλά ώστε να σου απαντήσω καταλλήλως.
Δυστυχώς...:ένοχος:
 
Αυτό που σήμερα θα λέγαμε daddy issues.
Δυστυχώς παν χρόνια που το διάβασα και δεν το θυμάμαι καλά ώστε να σου απαντήσω καταλλήλως.
Ευτυχως, να λες καλυτερα, γιατι τόσο το issue όσο και το δικό σου "καταλλήλως" ειναι μάλλον ακαταλληλος συνδυασμος και απάντηση να μου απευθυνεις, τώρα, πριν, μετα. :ντροπή:
Οσο αφορα το βιβλίο, αυτό που εγω -καταχρηστικα- θα ονόμαζα- «δοκιμιακό μερος» του*, εκτός του ότι είναι ακομη εξαιρετικότερο του μυθου per se, κατάφερε να τρυπησει στοιβαδες δέρματος, να διαπεράσει σάρκα και να χωνευτει καπου εσώτερα, εκει που λένε σωθικά γιατι έτσι.

οπου διακόπτεται η ροή και η Μέρντοχ φιλοσοφεί μεσω του πρωταγωνιστή με οξυδέρκεια που δεν συναντά κάνεις συχνά σε γυναικεία πένα, εκτός της Γιουρσεναρ άντε και της Γουόρτον.
Τωρα που το ξανασκέφτομαι, η παντελής (μου) έλλειψη πιστης στο οιδιποδειο αρα και στο αντεστραμμενο του, με καθιστά άτρωτη, οπότε πες ό,τι θες. :σαςευχαριστώ:
 
Last edited:
Αξίζει μία ανάγνωση ο Μαύρος Πρίγκιπας...είναι πολύ καλή η πένα της Μέρντοχ. Τα υστερόγραφα κούμπωσαν ωραία στο τέλος του μυθιστορήματος ( βέβαια το ίδιο το τέλος με άφησε ψιλο-αδιάφορη(;) Κάπως έτσι : :ανέκφραστος: . )
Αναφορικά με τις φιλοσοφικές ιδέες και διαπιστώσεις της Μέρντοχ τώρα... κάποιες από αυτές είναι πολύ ενδιαφέρουσες και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και κάποιες άλλες θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί πολύ πιο απλά και με λιγότερη φλυαρία.
Μ'άρεσε το βιβλίο αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μ'άρεσε αρκετά για να διαβάσω το «Θάλασσα, Θάλασσα» που είναι 900+ σελίδες.
 
Top