17ο κεφάλαιο (dix-septieme chapitre)
Όταν θέλουμε να κάνουμε τους έξυπνους, συμβαίνει να λέμε και λίγα ψέματα. Δεν ήμουν πολύ ειλικρινής όταν σας μιλούσα για τους φανανάφτες. Διακινδυνεύω να δώσω μια λανθασμένη ιδέα του πλανήτη μας σε κάποιους που δεν τον γνωρίζουν. Οι άνθρωποι πιάνουν πολύ λίγο χώρο πάνω στη γη. Αν οι δύο δισεκατομμύρια κάτοικοι της γης στέκονταν όρθιοι και λίγο στριμωγμένοι, σαν σε μια συνάντηση, θα μπορούσαν εύκολα να χωρέσουν σε μια δημόσια πλατεία είκοσι μιλίων σε μήκος και είκοσι μιλίων σε πλάτος. Μπορεί κανείς να στοιβάξει την ανθρωπότητα σε ένα μικρό νησάκι του Ειρηνικού.
Οι μεγάλοι, σίγουρα, δεν θα σας πιστέψουν. Φαντάζονται πως πιάνουν πολύ χώρο. Νιώθουν σημαντικοί σαν τα μπαομπάμπ. Συμβουλεύστε τους τότε να κάνουν το λογαριασμό. Λατρεύουν τα νούμερα: θα τους αρέσει. Αλλά μην χάνετε τον χρόνο σας με αυτήν την επιπλέον δουλειά. Δεν είναι ανάγκη. Έχετέ μου εμπιστοσύνη.
Ο Μικρός Πρίγκιπας, πρώτη φορά στη γη, του έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν είδε κανέναν. Ήδη φοβόταν ότι ήταν σε λάθος πλανήτη, όταν ένα δαχτυλίδι στο χρώμα του φεγγαριού κουνήθηκε στην άμμο.
-Καληνύχτα, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας τελείως τυχαία.
-Καληνύχτα είπε το φίδι.
-Σε ποιον πλανήτη έπεσα; ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπα
-Στη Γη, στην Αφρική, απάντησε το φίδι.
-Α! Λοιπόν, δεν υπάρχει κανείς στη Γη;
-Εδώ είναι η έρημος. Δεν υπάρχει κανείς στις ερήμους. Η Γη είναι μεγάλη, είπε το φίδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας κάθισε σε μια πέτρα και σήκωσε τα μάτια στον ουρανό:
-Αναρωτιέμαι, είπε, αν τ’ αστέρια είναι φωτεινά για να μπορεί ο καθένας να βρει το δικό του. Κοίτα τον πλανήτη μου. Είναι ακριβώς από πάνω μας… Αλλά τι μακριά που είναι!
-Είναι όμορφος, είπε το φίδι. Τί ήρθες να κάνεις εδώ;
-Έχω προβλήματα με ένα λουλούδι, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Α! έκανε το φίδι.
Και σώπασαν.
-Πού είναι οι άνθρωποι; αποκρίθηκε επιτέλους ο Μικρός Πρίγκιπας. Είμαστε λίγο μόνοι μεσ’ την έρημο…
-Είμαστε μόνοι και μαζί με τους ανθρώπους, είπε το φίδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας το κοίταξε για πολλή ώρα.
-Είσαι αστείο ζώο, του είπε τελικά, λεπτό σαν ένα δάχτυλο…
-Αλλά είμαι πιο δυνατό από το δάχτυλο ενός βασιλιά, είπε το φίδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας χαμογέλασε:
-Δεν είσαι πολύ δυνατό… δεν έχεις ούτε πόδια… δεν μπορείς ούτε να ταξιδέψεις…
-Μπορώ να σε πάω πιο μακριά από οποιοδήποτε πλοίο, είπε το φίδι
Τυλίχθηκε γύρω από το αστράγαλο του Μικρού Πρίγκιπα, σαν ένα χρυσό βραχιόλι:
-Όποιον αγγίζω, τον γυρίζω εκεί από όπου ήρθε, του είπε μετά. Αλλά εσύ είσαι αγνός και έρχεσαι από ένα αστέρι…
Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν απάντησε τίποτα.
-Σε λυπάμαι, τόσο αδύναμο, σε αυτήν τη γρανιτένια Γη. Μπορώ να σε βοηθήσω μια μέρα αν νοσταλγήσεις πολύ τον πλανήτη σου. Μπορώ…
-Ω! Κατάλαβα πολύ καλά, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, αλλά γιατί μιλάς με γρίφους;
-Τους λύνω όλους, είπε το φίδι.
Και σώπασαν.
Όταν θέλουμε να κάνουμε τους έξυπνους, συμβαίνει να λέμε και λίγα ψέματα. Δεν ήμουν πολύ ειλικρινής όταν σας μιλούσα για τους φανανάφτες. Διακινδυνεύω να δώσω μια λανθασμένη ιδέα του πλανήτη μας σε κάποιους που δεν τον γνωρίζουν. Οι άνθρωποι πιάνουν πολύ λίγο χώρο πάνω στη γη. Αν οι δύο δισεκατομμύρια κάτοικοι της γης στέκονταν όρθιοι και λίγο στριμωγμένοι, σαν σε μια συνάντηση, θα μπορούσαν εύκολα να χωρέσουν σε μια δημόσια πλατεία είκοσι μιλίων σε μήκος και είκοσι μιλίων σε πλάτος. Μπορεί κανείς να στοιβάξει την ανθρωπότητα σε ένα μικρό νησάκι του Ειρηνικού.
Οι μεγάλοι, σίγουρα, δεν θα σας πιστέψουν. Φαντάζονται πως πιάνουν πολύ χώρο. Νιώθουν σημαντικοί σαν τα μπαομπάμπ. Συμβουλεύστε τους τότε να κάνουν το λογαριασμό. Λατρεύουν τα νούμερα: θα τους αρέσει. Αλλά μην χάνετε τον χρόνο σας με αυτήν την επιπλέον δουλειά. Δεν είναι ανάγκη. Έχετέ μου εμπιστοσύνη.

Ο Μικρός Πρίγκιπας, πρώτη φορά στη γη, του έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν είδε κανέναν. Ήδη φοβόταν ότι ήταν σε λάθος πλανήτη, όταν ένα δαχτυλίδι στο χρώμα του φεγγαριού κουνήθηκε στην άμμο.

-Καληνύχτα, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας τελείως τυχαία.
-Καληνύχτα είπε το φίδι.
-Σε ποιον πλανήτη έπεσα; ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπα
-Στη Γη, στην Αφρική, απάντησε το φίδι.
-Α! Λοιπόν, δεν υπάρχει κανείς στη Γη;
-Εδώ είναι η έρημος. Δεν υπάρχει κανείς στις ερήμους. Η Γη είναι μεγάλη, είπε το φίδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας κάθισε σε μια πέτρα και σήκωσε τα μάτια στον ουρανό:
-Αναρωτιέμαι, είπε, αν τ’ αστέρια είναι φωτεινά για να μπορεί ο καθένας να βρει το δικό του. Κοίτα τον πλανήτη μου. Είναι ακριβώς από πάνω μας… Αλλά τι μακριά που είναι!
-Είναι όμορφος, είπε το φίδι. Τί ήρθες να κάνεις εδώ;
-Έχω προβλήματα με ένα λουλούδι, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Α! έκανε το φίδι.
Και σώπασαν.
-Πού είναι οι άνθρωποι; αποκρίθηκε επιτέλους ο Μικρός Πρίγκιπας. Είμαστε λίγο μόνοι μεσ’ την έρημο…
-Είμαστε μόνοι και μαζί με τους ανθρώπους, είπε το φίδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας το κοίταξε για πολλή ώρα.
-Είσαι αστείο ζώο, του είπε τελικά, λεπτό σαν ένα δάχτυλο…
-Αλλά είμαι πιο δυνατό από το δάχτυλο ενός βασιλιά, είπε το φίδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας χαμογέλασε:
-Δεν είσαι πολύ δυνατό… δεν έχεις ούτε πόδια… δεν μπορείς ούτε να ταξιδέψεις…
-Μπορώ να σε πάω πιο μακριά από οποιοδήποτε πλοίο, είπε το φίδι
Τυλίχθηκε γύρω από το αστράγαλο του Μικρού Πρίγκιπα, σαν ένα χρυσό βραχιόλι:
-Όποιον αγγίζω, τον γυρίζω εκεί από όπου ήρθε, του είπε μετά. Αλλά εσύ είσαι αγνός και έρχεσαι από ένα αστέρι…
Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν απάντησε τίποτα.
-Σε λυπάμαι, τόσο αδύναμο, σε αυτήν τη γρανιτένια Γη. Μπορώ να σε βοηθήσω μια μέρα αν νοσταλγήσεις πολύ τον πλανήτη σου. Μπορώ…
-Ω! Κατάλαβα πολύ καλά, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, αλλά γιατί μιλάς με γρίφους;
-Τους λύνω όλους, είπε το φίδι.
Και σώπασαν.
Last edited: