«Le petit prince» του Antoine de Saint-Exupery (Ο Μικρός Πρίγκιπας-Αντουάν Ντε-Σαιντ Εξυπερύ)

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

Επειδή αγαπώ πολύ το «Μικρό Πρίγκιπα» αποφάσισα να κάνω τη μετάφραση του αγαπημένου 1ου κεφαλαίου. [Η μετάφραση έγινε από εδώ]

Όταν ήμουν έξι χρονών είδα μια υπέροχη εικόνα σε ένα βιβλίο για το Παρθένο Δάσος που λεγόταν «Αληθινές Ιστορίες». Αυτή παρίστανε ένα βόα που κατάπινε ένα αγρίμι. Ορίστε ένα αντίγραφο του σχεδίου:

Το βιβλίο έγραφε: «Οι βόες καταπίνουν τη λεία τους ολόκληρη χωρίς να τη μασήσουν . Έπειτα δεν μπορούν να κουνηθούν και κοιμούνται κατά τη διάρκεια των έξι μηνών της πέψεώς τους». Σκέφτηκα λοιπόν τις περιπέτειες της ζούγκλας και κατάφερα με ένα χρωματιστό μολύβι να φτιάξω το πρώτο μου σχέδιο. Το σχέδιο νούμερο 1. Ήταν κάπως έτσι:

. Έδειξα το αριστούργημά μου στους μεγάλους και τους ρώτησα αν τους φόβιζε. Μου απαντούσαν: «Γιατί να με φοβίζει ένα καπέλο;». Το σχέδιο μου δεν παρίστανε ένα καπέλο· παρίστανε ένα βόα που χώνευε έναν ελέφαντα. Ζωγράφισα λοιπόν το εσωτερικό του βόα για να μπορέσουν οι μεγάλοι να καταλάβουν· χρειάζονται πάντα εξηγήσεις. Το σχέδιο νούμερο 2 ήταν κάπως έτσι:

οι μεγάλοι με συμβούλευαν να αφήσω τα σχέδια με βόες ανοιχτούς και κλειστούς και να ενδιαφερθώ περισσότερο για τη γεωγραφία, την ιστορία, την αριθμητική και τη γραμματική. Έτσι στην ηλικία των έξι ετών, εγκατέλειψα μια λαμπρή καριέρα ζωγράφου. Είχα αποθαρρυνθεί από την αποτυχία του σχεδίου 1 και του σχεδίου 2. Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα μόνοι τους και είναι κουραστικό για τα παιδιά να τους εξηγούν ξανά και ξανά. Ήμουν λοιπόν υποχρεωμένος να επιλέξω ένα άλλο επάγγελμα και έμαθα να πιλοτάρω αεροπλάνα . Πέταξα λίγο-πολύ σε όλον τον κόσμο· και είναι αλήθεια πως η γεωγραφία μου χρησίμευσε πολύ. Ήξερα να αναγνωρίζω με την πρώτη ματιά την Κίνα από την Αριζόνα, είναι πολύ χρήσιμο αν περιπλανάσαι κατά τη διάρκεια της νύχτας. Έτσι έκανα στη ζωή μου γνωριμίες με σοβαρούς ανθρώπους. Έζησα πολύ με τους μεγάλους, τους είδα από πολύ κοντά. Αυτό όμως δεν βελτίωσε τη γνώμη μου για αυτούς. Όταν συναντούσα κάποιον που μου φαίνονταν καθαρό μυαλό του έκανα τη δοκιμασία με το σχέδιο 1 που κουβαλούσα πάντα μαζί μου, ήθελα να ξέρω αν είχε κατανόηση. Αλλά πάντα μου απαντούσε: «Είναι ένα καπέλο». Λοιπόν και εγώ δεν μιλούσα ούτε για βόες, ούτε για παρθένα δάση, ούτε για αστέρια. Πήγαινα με τα νερά του, του μιλούσα για μπριτζ, για γκολφ, για την πολιτική και για γραβάτες· και ο μεγάλος ήταν ευτυχισμένος που γνώριζε έναν άνθρωπο το ίδιο λογικό.

μετάφραση: Πολύτλας Οδυσσεύς ©

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

«Le petit prince» του Antoine de Saint-Exupery deuxieme chapitre (Ο Μικρός Πρίγκιπας 2ο κεφάλαιο)

Και συνεχίζουμε με το 2ο κεφάλαιο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2​

Έτσι έζησα μόνος, χωρίς άνθρωπο με τον οποίο να μιλώ αληθινά, μέχρι ένα ατύχημα στην έρημο Σαχάρα πριν έξι χρόνια. Κάτι έσπασε μέσα στον κινητήρα μου και επειδή δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό, ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να κάνω ,ολομόναχος, μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Είχα νερό για να πίνω το πολύ για οκτώ μέρες. Το πρώτο βράδυ αποκοιμήθηκα στην άμμο χιλιάδες μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή. Ήμουν πιο απομονωμένος από ναυαγό στη μέση του ωκεανού. Λοιπόν φαντάζεστε την έκπληξή μου όταν ,την ανατολή, μια αστεία, λεπτή φωνή με ξύπνησε λέγοντας:
- Σας παρακαλώ… ζωγράφισε μου ένα αρνί!
- Έ!
- Ζωγράφισέ μου ένα αρνί…
Τινάχτηκα σαν να με είχε χτυπήσει κεραυνός. Έτριψα καλά τα μάτια μου. Και είδα έναν μικρούλη ανθρωπάκο τελείως ασυνήθιστο που με εξέταζε σοβαρά. Ορίστε το καλύτερο πορτραίτο του που, αργότερα, κατάφερα να κάνω:

Αλλά η ζωγραφιά μου είναι λιγότερη γοητευτική από το μοντέλο. Δεν είναι δικό μου λάθος. Αποθαρρύνθηκα στην καριέρα μου ως ζωγράφος από τους μεγάλους, στην ηλικία των έξι, και δεν έμαθα να ζωγραφίζω τίποτε εκτός από βόες κλειστούς και ανοιχτούς.
Κοίταξα λοιπόν αυτήν την οπτασία με μάτια γουρλωμένα από έκπληξη. Μην ξεχνάτε ότι βρισκόμουν μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή. Κι όμως ο μικρούλης ανθρωπάκος δεν έμοιαζε ούτε χαμένος, ούτε εξουθενωμένος, ούτε πεθαμένος από την πείνα, ούτε πεθαμένος από τη δίψα, ούτε πεθαμένος από το φόβο. Δεν είχε καθόλου την εμφάνιση ενός παιδιού χαμένου στη μέση της ερήμου, μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή. Όταν τελικά κατάφερα να μιλήσω, του είπα:
- Μα… τι κάνεις εδώ;
Και μου επαναλάμβανε συνεχώς , πολύ ήσυχα, σαν να ήταν ένα πράγμα πολύ σοβαρό:
- Σας παρακαλώ… ζωγράφισέ μου ένα αρνί…
Όταν το μυστήριο είναι πολύ εντυπωσιακό δεν τολμάς να μην υπακούσεις. Όσο παράλογο και αν φαίνεται μίλια μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή και με τον κίνδυνο του θανάτου έβγαλα από τη τσέπη μου ένα φύλλο χαρτί και ένα στυλό. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι είχα μελετήσει κυρίως γεωγραφία, ιστορία, αριθμητική και γραμματική και είπα στο μικρούλη (κάπως κακόκεφα) ότι δεν ήξερα να ζωγραφίζω. Μου απάντησε:
- Δεν πειράζει. Ζωγράφισε μου ένα αρνί.
Επειδή δεν είχα ζωγραφίσει ποτέ μου ένα αρνί ξανάκανα για αυτόν ένα από τα δύο μοναδικά σχέδια τα οποία ήμουν ικανός να κάνω. Εκείνο με το βόα κλειστό. Και άκουσα κατάπληκτος τον ανθρωπάκο να μου απαντά:
- Όχι! Όχι! Δεν θέλω έναν ελέφαντα μέσα σε ένα βόα. Ένας βόας είναι πολύ επικίνδυνος και ένας ελέφαντας είναι πολύ δυσκίνητος. Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό. Χρειάζομαι ένα αρνί. Ζωγράφισέ μου ένα αρνί.
Λοιπόν, ζωγράφισα:

Κοίταξε προσεκτικά και έπειτα:
- Όχι, αυτό εδώ είναι πολύ άρρωστο. Κάνε ένα άλλο
Ζωγράφισα:

Ο φίλος μου χαμογέλασε ευγενικά, με τρυφερότητα:
- Το βλέπεις και μόνος σου… αυτό δεν είναι ένα αρνί, είναι ένα κριάρι. Έχει κέρατα.
Ξαναέκανα λοιπόν το σχέδιο μου:

Αλλά απορρίφθηκε όπως τα προηγούμενα.
- Αυτό είναι πολύ γέρικο. Θέλω ένα αρνί που να ζει πολύ καιρό.
Λοιπόν χωρίς υπομονή, επειδή βιαζόμουν να αρχίσω την αποσυναρμολόγηση του κινητήρα έκανα στα γρήγορα αυτό το σχέδιο:

Και εξήγησα:
- Αυτό είναι το κασόνι, το αρνί που θέλεις είναι μέσα είναι μέσα.
Αλλά με μεγάλη μου έκπληξη είδα να φωτίζεται το πρόσωπο του νεαρού κριτή μου.
- Είναι ακριβώς αυτό που ήθελα . Πιστεύεις ότι αυτό το αρνί χρειάζεται πολύ χορτάρι;
- Γιατί;
- Γιατί το σπίτι μου είναι πολύ μικρό.
- Θα του φτάσει σίγουρα. Σου έδωσα ένα πολύ μικρό αρνί.
Έγειρε το κεφάλι πάνω στο σχέδιο.
- Όχι και τόσο μικρό… Κοίτα! Αποκοιμήθηκε…
Και έτσι έκανα τη γνωριμία με το μικρό Πρίγκιπα.

μετάφραση: Πολύτλας Οδυσσεύς ©

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

«Le petit prince» του Antoine de Saint-Exupery troisieme chapitre (Ο Μικρός Πρίγκιπας 3ο κεφάλαιο)

Και συνεχίζει η γνωριμία με το Μικρό Πρίγκιπα με το 3ο κεφάλαιο:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3​

Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω από πού ήρθε ο Μικρός Πρίγκιπας, που μου έθετε πολλές ερωτήσεις, όμως δεν φαινόταν να ακούει ποτέ τις δικές μου. Ήταν σκόρπιες λέξεις που μου τα φανέρωσαν όλα. Έτσι την πρώτη φορά που είδε το αεροπλάνο μου (δεν θα ζωγραφίσω το αεροπλάνο μου, είναι ένα πολύ πολύπλοκο σχέδιο για μένα) με ρώτησε:
- Τι είναι αυτό το πράγμα;
- Αυτό δεν είναι πράγμα. Είναι ένα αεροπλάνο. Είναι το αεροπλάνο μου.
Και ήμουν περήφανος που του έμαθα ότι πετάω. Τότε εκείνος φώναξε:
- Πως! Έπεσες από τον ουρανό;
- Ναι, απάντησα σεμνά
- Α! αυτό είναι αστείο…
Και ο Μικρός Πρίγκιπας ξέσπασε σε ένα κελαρυστό γέλιο που με νευρίασε πολύ. Θέλω να παίρνουν τις κακοτυχίες μου στα σοβαρά. Έπειτα πρόσθεσε:
- Λοιπόν, και εσύ ήρθες από τον ουρανό! Από ποιον πλανήτη είσαι;
Μια λάμψη φώτισε αμέσως το μυστήριο της παρουσίας του. Και ρώτησα απότομα:
- Δηλαδή έρχεσαι από άλλον πλανήτη;
Αλλά δεν μου απάντησε. Τίναξε το κεφάλι μαλακά, χωρίς να πάρει τα μάτια του από το αεροπλάνο μου:
- Είναι αλήθεια ότι με αυτό εδώ δεν μπορείς να έρχεσαι από πολύ μακριά.
Και βυθίστηκε σε μια ονειροπόληση που κράτησε πολύ ώρα. Έπειτα βγάζοντας το αρνί μου από την τσέπη του απορροφήθηκε στο να περιεργάζεται το θησαυρό του.

Φαντάζεστε πόσο μου είχαν εξάψει την περιέργεια αυτά τα μισόλογα για «άλλους πλανήτες». Προσπάθησα λοιπόν να μάθω περισσότερα:
- Από πού έρχεσαι μικρούλη μου; Πού είναι «το σπίτι σου»; Πού θα πας το αρνί μου;
Μου απάντησε μετά από σκέψη:
- Αυτό που είναι καλό, με το κασόνι που μου έδωσες, είναι ότι τη νύχτα θα του χρησιμεύει ως σπίτι.
- Σίγουρα, και αν είσαι καλός θα σου δώσω επίσης ένα σχοινί να το δένεις κατά τη διάρκεια της μέρας. Και έναν πάσσαλο.
Η πρόταση κακοφάνηκε στο Μικρό Πρίγκιπα:
- Να το δένω; Τι αστεία ιδέα!
- Αλλά αν δεν το δένεις θα φύγει μακριά και θα χαθεί…
Και ο φίλος μου ξεκαρδίστηκε ξανά:
- Αλλά πού νομίζεις ότι θα πάει;
- Οπουδήποτε. Ίσια μπροστά του…
Και ο Μικρός Πρίγκιπας παρατήρησε σοβαρά:
- Δεν έχει σημασία, το σπίτι μου είναι πολύ μικρό!
Και ίσως με έναν τόνο μελαγχολίας, πρόσθεσε:
- Ίσια μπροστά σου δεν μπορείς να πας και πολύ μακριά…

μετάφραση: Πολύτλας Οδυσσεύς ©

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

«Le petit prince» του Antoine de Saint-Exupery quatrieme chapitre (Ο Μικρός Πρίγκιπας 4ο κεφάλαιο)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
​

Έτσι έμαθα ένα δεύτερο πολύ σημαντικό πράγμα:
Ο πλανήτης προέλευσής του ήταν λίγο μεγαλύτερος από ένα σπίτι. Αυτό δεν με εξέπληξε πολύ. Ήξερα καλά ότι εκτός από τους μεγάλους πλανήτες όπως η Γη, ο Δίας, ο Άρης, η Αφροδίτη στους οποίους δώσαμε ονόματα, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που κάποιες φορές είναι τόσο μικροί που μετά βίας τους διακρίνεις με το τηλεσκόπιο. Όταν ένας αστρονόμος ανακάλυψε έναν από αυτούς, του έδωσε για όνομα έναν αριθμό. Τον είπε για παράδειγμα: «αστεροειδής 3251». Έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι ο πλανήτης από όπου ήρθε ο Μικρός Πρίγκιπας είναι ο αστεροειδής B 612. Αυτόν τον αστεροειδή τον είχε δει μόνο μια φορά στο τηλεσκόπιο ,το 1909, ένας Τούρκος αστρονόμος.

Έκανε λοιπόν μια μεγάλη παρουσίαση της ανακάλυψής του σε ένα Διεθνές Συνέδριο Αστρονομίας. Αλλά οι άνθρωποι δεν θα τον πίστευαν ποτέ εξαιτίας της φορεσιάς του. Έτσι είναι οι μεγάλοι.

Ευτυχώς για τη φήμη του αστεροειδή B 612, ένας Τούρκος δικτάτορας επέβαλε στο λαό του, υπό την απειλή του θανάτου, να ντύνονται σαν Ευρωπαίοι. Ο αστρονόμος ξαναέκανε την παρουσίασή του ντυμένος πολύ κομψά και αυτή τη φορά όλος ο κόσμος αποδέχθηκε τη γνώμη του.

Αν σας διηγήθηκα τόσες λεπτομέρειες για τον αστεροειδή B 612 και αν σας εμπιστεύτηκα τον αριθμό του είναι εξαιτίας των μεγάλων. Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς. Όταν τους μιλάς για έναν νέο φίλο σου δεν ρωτάνε ποτέ τα ουσιώδη. Δεν σας λένε ποτέ: «Πώς είναι η φωνή του; Ποια είναι τα παιχνίδια που προτιμά; Μήπως κάνει συλλογή από πεταλούδες;». Σας λένε: «Πόσων ετών είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Πόσο ζυγίζει; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;». Λοιπόν μόνο από αυτά πιστεύουν πως τον γνωρίζουν. Αν πείτε στους μεγάλους: «Είδα ένα όμορφο σπίτι με κόκκινα τούβλα, με γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη…» δεν μπορούν να φανταστούν αυτό το σπίτι. Πρέπει να τους πεις: «Είδα ένα σπίτι αξίας εκατό χιλιάδων φράγκων». Τότε αναφωνούν: «Τι όμορφο σπίτι!». Έτσι αν τους πείτε: «Η απόδειξη ότι ο Μικρός Πρίγκιπας υπήρξε είναι ότι ήταν πολύ γοητευτικός, γελούσε και ήθελε ένα αρνί. Όταν θέλουμε ένα αρνί, αυτή είναι η απόδειξη ότι υπάρχουμε.» Θα σηκώσουν τους ώμους και θα πουν ότι παιδιαρίζετε. Αλλά αν τους πείτε: «Ο πλανήτης από όπου ήρθε είναι ο αστεροειδής B 612». Λοιπόν θα έχουν πειστεί και θα σας αφήσουν ήσυχο. Έτσι είναι οι μεγάλοι. Δεν πρέπει να τους κατηγορούμε. Τα παιδιά οφείλουν να είναι ανεκτικά με τους μεγάλους. Αλλά, βέβαια εμείς που καταλαβαίνουμε τη ζωή αδιαφορούμε για τους αριθμούς! Θα ήθελα να είχα αρχίσει αυτήν την ιστορία με τον τρόπο των παραμυθιών. Θα μ’ άρεσε να έλεγα: «Ήταν μια φορά ένας μικρός Πρίγκιπας που κατοικούσε σε έναν πλανήτη λίγο μεγαλύτερο από αυτόν και χρειαζόταν ένα φίλο…». Για αυτούς που καταλαβαίνουν τη ζωή θα είχε έναν αέρα πολύ πιο αληθινό. Δεν θα μου άρεσε το βιβλίο μου να διαβαστεί επιπόλαια. Υποφέρω όταν διηγούμαι αυτές τις αναμνήσεις. Πάνε έξι χρόνια από τότε που ο φίλος μου έφυγε με το αρνί του. Αν προσπαθώ εδώ να τον περιγράψω είναι για να μην τον ξεχάσω. Είναι λυπηρό να ξεχνάς ένα φίλο. Δεν έχουν όλοι ένα φίλο. Και μπορεί να γίνω όπως οι μεγάλοι που ενδιαφέρονται μόνο για τους αριθμούς. Λοιπόν για αυτό το λόγο αγόρασα ένα κουτί με μπογιές και μολύβια. Είναι δύσκολο να ξαναρχίσω τη ζωγραφική στην ηλικία μου όταν δεν έχω ζωγραφίσει τίποτε εκτός από έναν βόα κλειστό και ανοικτό, στην ηλικία των έξι. Θα προσπαθήσω, βέβαια, να κάνω πορτραίτα που να του μοιάζουν όσο πιο πολύ γίνεται. Αλλά δεν είμαι τελείως σίγουρος ότι θα τα καταφέρω. Το ένα σχέδιο του μοιάζει και το άλλο καθόλου. Αμφιβάλλω λίγο και για το μέγεθος. Εδώ ο μικρός Πρίγκιπας είναι πολύ ψηλός. Εκεί είναι πολύ κοντός. Διχάζομαι επίσης για το χρώμα της φορεσιάς του. Προχωρώ λοιπόν με αμφιβολία εδώ και εκεί. Σε μερικές κύριες λεπτομέρειες, επίσης, μπορεί να κάνω λάθος. Αλλά θα πρέπει να με συγχωρήσετε. Ο φίλος μου δεν έδινε ποτέ εξηγήσεις. Σκεφτόταν ίσως πως ήμουν σαν και αυτόν. Αλλά εγώ, δυστυχώς δεν μπορώ να βλέπω αρνιά μέσα σε κασόνια. Ίσως είμαι λίγο σαν τους μεγάλους. Πρέπει να γέρασα.

μετάφραση: Πολύτλας Οδυσσεύς ©

 

[Γλωσσολάγνος]

Οδυσσέα, κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε να παραλείψεις την αρχική αφιέρωση στον Λεόν Βερτ. Είναι ένα ουσιώδες και πολύ όμορφο κομμάτι του βιβλίου.

Αν και δεν έκατσα να διαβάσω όλη τη μετάφρασή σου, η δουλειά αυτή μοιάζει να έχει γίνει με μεράκι. Απλώς θα σου πω (καλοπροαίρετα εννοείται) την ένστασή μου: ο Μικρός πρίγκιπας είναι από τα πιο πολυμεταφρασμένα βιβλία του κόσμου. Μεταφράσεις του υπάρχουν σε πάρα πολλές γλώσσες (προσωπικά έχω δύο ελληνικές και 6-7 σε άλλες γλώσσες). Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο για τους αναγνώστες σου να ασχοληθείς με κάποιο κείμενο που δεν έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

Το σκέφτηκα Γλωσοολάγνε όμως επειδή είναι ένα αγαπημένο μου βιβλίο είπα να ξεκινήσω με αυτό (μην ξεχνάς πως είμαι 15 ετών). Με συγχωρείτε όλοι για την αφιέρωση όμως όταν ανεβάσω το 5ο κεφάλαιο θα την συμπεριλάβω.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

«Le petit prince» του Antoine de Saint-Exupery cinquieme chapitre (πέμπτο κεφάλαιο)

Η ΑΦΙΕΡΩΣΗ​

Στο Λέον Βερτ.
Ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά που αφιερώνω αυτό το βιβλίο σε έναν μεγάλο. Έχω μια σοβαρή δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος είναι ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ στον κόσμο. Έχω και μία άλλη δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος μπορεί να καταλάβει τα πάντα ακόμα και τα βιβλία για παιδιά. Έχω και μια Τρίτη δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος μένει στη Γαλλία όπου πεινάει και κρυώνει. Έχει ανάγκη από παρηγοριά. Αν αυτές οι δικαιολογίες δεν ήταν αρκετές, θα αφιερώσω αυτό το βιβλίο στο παιδί που ήταν κάποτε αυτός ο μεγάλος. Όλοι οι μεγάλοι υπήρξαν κάποτε παιδιά (Αλλά λίγοι από αυτούς το θυμούνται). Διορθώνω λοιπόν την αφιέρωσή μου:
Στον Λεόν Βερτ όταν ήταν μικρό παιδί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5[SUP]ο[/SUP]​

Κάθε μέρα μάθαινα κάτι για τον πλανήτη, για την αναχώρηση, για το ταξίδι. Αυτό γινόταν γλυκά μέσα από την κουβέντα. Έτσι, την τρίτη μέρα, γνώρισα το δράμα των μπαομπάμπ.
Για μια ακόμα φορά χάρη στο αρνί, γιατί ξαφνικά ο μικρός Πρίγκιπας με ρώτησε, σαν να είχε μια τρομερή αμφιβολία:
- Είναι αλήθεια, έτσι δεν είναι, ότι τα αρνιά τρώνε τα μικρά δέντρα;
- Ναι. Είναι αλήθεια
- Α! Χαίρομαι.

Δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο σημαντικό για αυτόν αν τα αρνιά τρώνε τα μικρά δέντρα. Αλλά ο μικρός πρίγκιπας πρόσθεσε:
- Επομένως τρώνε και τα μπαομπάμπ
Επισήμανα στο μικρό Πρίγκιπα ότι τα μπαομπάμπ δεν είναι μικρά δέντρα αλλά μεγάλα όσο οι εκκλησίες, και ότι αν είχε μαζί του ένα κοπάδι ελέφαντες, αυτό το κοπάδι δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα ούτε με ένα μπαομπαμπ. Η ιδέα του κοπαδιού με τους ελέφαντες έκανε το μικρό πρίγκιπα να γελάσει:
- Θα έπρεπε να τους βάλουμε τον έναν πάνω στον άλλον....
Αλλά παρατήρησε με σοφία:
-Τα μπαομπαμπ, πριν μεγαλώσουν, ήταν μικρά.
-Ακριβώς! Αλλά γιατί θες τα αρνιά σου να τρώνε τα μικρά μπαομπαμπ;
Μου απάντησε: «Έλα τώρα που δεν καταλαβαίνεις!» σαν να ήταν κάτι ολοφάνερο. Και μου πήρε πολλή ώρα για να καταλάβω από μόνος μου το πρόβλημα. Και πράγματι, στον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα, υπήρχαν όπως σε όλους τους πλανήτες, καλά φυτά και κακά φυτά. Συνεπώς καλοί σπόροι και κακοί σπόροι. Αλλά οι σπόροι είναι αόρατοι. Κοιμούνται στο βάθος της γης μέχρι να έρθει σε κάποιο η ιδέα να ξυπνήσει. Λοιπόν τεντώνεται και βγάζει πρώτα δειλά-δειλά ένα όμορφο κλαδάκι και αν είναι ραπανιού ή τριανταφυλλιάς, μπορούμε να το αφήσουμε να μεγαλώσει όσο θέλει. Αλλά εαν πρόκειται για ένα κακό φυτό, πρέπει να το ξεριζώσουμε αμέσως, μόλις το αναγνωρίσουμε. Υπήρχαν λοιπόν απαίσιοι σπόροι στον πλανήτη του μικρού Πρίγκιπα... αυτοί ήταν οι σπόροι των μπαομπάμπ. Το έδαφος του πλανήτη ήταν μολυσμένο. Ένα μπαομπαμπ αν το καταλαβαίναμε πολύ αργά, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να απαλλαγούμε από αυτό. Θα εξαπλωνόταν σε όλον τον πλανήτη. Θα τον τρυπούσε με τις ρίζες του. Και αν ο πλανήτης ήταν πολύ μικρός, και αν τα μπαομπαμπ ήταν πάρα πολλά, θα τον έσκαγαν. «Είναι θέμα πειθαρχίας μου είπε αργότερα ο μικρός πρίγκιπας. Όταν τελειώνουμε την τουαλέτα μας το πρωί, πρέπει να προσέξουμε και την τουαλέτα του πλανήτη. Πρέπει να υποχρεωνόμαστε συχνά στο ξερίζωμα των μπαομπάμπ που μόλις διακρίνονται από τις τριανταφυλλιές με τις οποίες μοιάζουν πολύ όταν είναι πολύ νεαρά. Είναι μια δουλειά πολύ βαρετή, αλλά πολύ εύκολη.»

Και μια μέρα με συμβούλεψε να προσπαθήσω να κάνω ένα ωραίο σχέδιο, για να αποτυπωθεί για τα καλά στα μυαλά των παιδιών του τόπου μου. «Αν ταξιδέψουν κάποια μέρα, μου είπε, αυτό θα μπορούσε να τους εξυπηρετήσει. Μερικές φορές δεν πειράζει να αναβάλλεις μια δουλειά για αργότερα. Αλλά, εαν πρόκειται για τα μπαομπαμπ, είναι πάντα καταστροφή. Γνώρισα έναν πλανήτη, κατοικημένο από έναν τεμπέλη. Είχε παραμελημένους τρεις θάμνους...»

Και σύμφωνα με τις υποδείξεις του μικρού πρίγκιπα, ζωγράφισα αυτόν τον πλανήτη. Δεν μ' αρέσει να παίρνω δασκαλίστικο ύφος. Αλλά ο κίνδυνος των μπαομπάμπ είναι τόσο λίγο γνωστός, και οι κίνδυνοι που εκτείθεται κάποιος σε έναν αστεροειδή είναι τόσο σημαντικοί, που για αυτό, για μία φορά κάνω εξαίρεση στον περιορισμό μου. Λέω: «Παιδιά! Προσέχετε τα μπαομπάμπ!» Αν δούλεψα αυτό το σχέδιο είναι για να προειδοποιήσω τους φίλους μου για τον κίνδυνο που τους παραμονεύει, όπως κι εμένα, χωρίς να το ξέρουν. Το μάθημα που έδωσα άξιζε τον κόπο. Εσείς θα αναρωτηθείτε ίσως: Γιατί δεν υπάρχουν σε αυτό το βιβλίο άλλα σχέδια τόσο μεγαλειώδη όσο αυτό των μπαομπάμπ; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Όταν ζωγράφισα τα μπαομπαμπ ήμουν κυριαρχημένος από το αίσθημα της επείγουσας ανάγκης.

(συνεχίζεται)

μετάφραση: Πολύτλας Οδυσσεύς ©

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

«Le petit prince» του Antoine de Saint-Exupery sixieme chapitre (έκτο κεφάλαιο)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6[SUP]Ο[/SUP]​

Αχ! μικρέ Πρίγκιπα, κατάλαβα, σιγά σιγά, τη μικρή μελαγχολική ζωή σου. Για πολύ καιρό η μόνη σου διασκέδαση ήταν τα γλυκά ηλιοβασιλέματα. Έμαθα αυτην την καινούρια λεπτομερεια, την τέταρτη μέρα το πρωί, όταν μου είπες:
-Μου αρέσουν πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Θα δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...
-Αλλά πρέπει να περιμένουμε...
-Να περιμένουμε τι;
-Να περιμένουμε να πέσει ο ήλιος.
Είχες εκπλαγεί πολύ στην αρχή, και έπειτα γέλασες με τον εαυτό σου. Και μου είπες:
-Όλο νομίζω πως είμαι στον τόπο μου!
Πράγματι. Όταν είναι μεσημέρι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ήλιος, όπως όλος ο κόσμος ξέρει, δύει στη Γαλλία. Θα αρκούσε να πάς στη Γαλλία για ένα λεπτό για να παραστείς στο ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακρινή. Αλλά, στον τόσο μικρό πλανήτη σου, αρκούσε να μετακινήσεις λίγο την καρέκλα σου. Και κοίταζες το δειλινό όποτε το ήθελες...
-Μια μέρα είδα τον ήλιο να πέφτει σαράντα τρεις φορές!
Και λίγο αργότερα πρόσθεσες:
-Ξέρεις... όταν νιώθεις πολύ λυπημένος σου αρέσει να κοιτάς τα ηλιοβασιλέματα...
-Τη μέρα των σαραντατριών φορών ήσουν τόσο πολύ λυπημένος;
Αλλά ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

(συνεχίζεται)

μετάφραση: Πολύτλας Οδυσσεύς ©

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

7ο κεφάλαιο (septieme chapitre)

Την πέμπτη μέρα, πάντα χάρη στο αρνί, αυτό το μυστικό της ζωής του Μικρού Πρίγκιπα μου αποκαλύφθηκε. Με ρώτησε απότομα, χωρίς σκέψη, σαν ένα πρόβλημα που τον απασχολούσε καιρό:

«Ένα αρνί, αν τρώει τα μικρά δέντρα, τρώει και τα λουλούδια;»

-Ένα αρνί τρώει ό,τι και να συναντήσει.
-Και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια;
-Ναι. Και τα λουλούδια που έχουν αγκάθια.
-Τα αγκάθια, σε τι χρησιμεύουν;

Δεν το ήξερα. Ήμουν πολύ απασχολημένος με το να προσπαθώ να ξεβιδώσω ένα πολύ σφηνωμένο μπουλόνι από τον κινητήρα μου. Ήμουν πολύ ανήσυχος γιατί η βλάβη μου φαινόταν πολύ σοβαρή και το πόσιμο νερό που εξαντλούνταν με έκανε να φοβάμαι για τα χειρότερα.

«Τα αγκάθια, σε τι χρησιμεύουν;»
Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν σταματούσε ποτέ να ρωτάει μια ερώτηση που είχε κάνει. Ήμουν νευριασμένος από το μπουλόνι και απάντησα χωρίς να το σκεφτώ:

«Τα αγκάθια δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, είναι καθαρή κακία εκ μέρους των λουλουδιών!
-Ω!»

Αλλά μετά μου πέταξε, με κάποια κακία:

«Δεν σε πιστεύω! Τα λουλούδια είναι αδύναμα. Είναι αθώα. Προστατεύονται όπως μπορούν. Νομίζουν πως είναι τρομακτικά με τα αγκάθια τους.»
Δεν απάντησα τίποτα. Εκείνη τη στιγμή έλεγα στον εαυτό μου: «Αν αυτό το μπουλόνι συνεχίσει να αντιστέκεται θα το σπάσω με ένα χτύπημα του σφυριού!»

Ο Μικρός Πρίγκιπας διέκοψε ξανά τις σκέψεις μου.
«Και εσύ πιστεύεις ότι τα λουλούδια...
-Όχι! Όχι! Δεν πιστεύω τίποτα! Απάντησα χωρίς να το σκεφτώ! Είμαι απασχολημένος με σοβαρά πράγματα!»
Με κοίταξε κατάπληκτος.
«Με σοβαρά πράγματα!»
Με κοίταξε, με το σφυρί στο χέρι, με τα δάχτυλα μαύρα από τα λάδια, σκυμμένο πάνω από ένα αντικείμενο που του φαινόταν πολύ βρόμικο.
«Μιλάς όπως οι μεγάλοι!»
Αυτό με έκανε να ντραπώ λίγο. Αλλά, χωρίς να με λυπηθεί, πρόσθεσε:
«Μπερδεύεις και ανακατώνεις τα πάντα!»
Ήταν στ' αλήθεια πολύ νευριασμένος. Χρυσά μαλλιά τινάζονταν στον αέρα.

«Ξέρω έναν πλανήτη όπου υπάρχει ένας κατακόκκινος κύριος. Δεν έχει μυρίσει ποτέ ένα λουλούδι. Δεν έχει αγαπήσει ποτέ κανέναν. Κάνει μόνο προσθέσεις. Και όλη τη μέρα επαναλαμβάνει όπως κι εσύ: «Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος! Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος!» και αυτό τον κάνει να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Αλλά δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα μανιτάρι!
-Ένα τι;
-Ένα μανιτάρι!»

Ο Μικρός Πριγκιπάς ήταν τώρα χλωμός από θυμό.
«Εδώ και εκατομμύρια χρόνια τα λουλούδια φτιάχνουν αγκάθια. Τα αρνιά τρώνε έτσι κι αλλιώς τα λουλούδια εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Και δεν είναι σοβαρό να προσπαθείς να μάθεις γιατί μπαίνουν σε τόσο κόπο να φτιάξουν αγκάθια που δεν χρησιμεύουν ποτέ σε τίποτα; Δεν είναι σημαντικός ο πόλεμος των αρνιών και των λουλουδιών; Και αν έγω ξέρω ότι ένα μοναδικό λουλούδι στον κόσμο, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, μόνο στο πλανήτη μου μπορεί να το καταστρέψει ένα μικρό αρνί μεμιάς ένα πρωί χωρίς να ξέρει τι κάνει, αυτό δεν είναι σημαντικό!»

Κοκκίνησε και μετά συνέχισε:

«Αν κάποιος αγαπάει ένα λουλούδι που όμοιο του δεν πάρχει ανάμεσα σε μυριάδες αστέρια, για να είναι ευτυχισμένος του αρκεί να τα κοιτάζει. Λέει στον εαυτό του: «Το λουλούδι μου είναι κάπου εκεί...» Αλλά αν το αρνί φάει το λουλούδι θα είναι για αυτόν σαν, ξαφνικά, να σβήνουν όλα τα αστέρια! Και αυτό δεν είναι σημαντικό!»

Δεν μπορούσε να πει περισσότερα. Ξέσπασε ξαφνικά σε λυγμούς. Η νύχτα έπεφτε. Είχα παρατήσει τα εργαλεία μου. Δεν νοιαζόμουν πια για το σφυρί μου, για το μπουλόνι μου, για τη δίψα, για το θάνατο. Υπήρχε, σε ένα αστέρι, σε έναν πλανήτη, το δικό μου, τη Γη, ένας μικρός πρίγκιπας που χρειαζόταν παρηγοριά! Τον πήρα στην αγκαλιά μου. Τον νανούρισα. Του έλεγα: «Το λουλούδι που αγαπάς δεν κινδυνεύει. Θα ζωγραφίσω ένα φίμωτρο για το αρνί σου. Θα σου ζωγραφίσω μια πανοπλία για το λουλούδι σου. Θα...»

Δεν ήξερα τι να πω. Αισθανόμουν πολύ άβολα. Δεν ήξερα πώς να τον πλησιάσω, πού να τον συναντήσω. Είναι τόσο μυστηριώδης, η χώρα των δακρύων!

(συνεχίζεται)

μετάφραση: ©Πολύτλας Οδυσσεύς

 

[Μονόκερος]

Θέλω να σ' ευχαριστήσω για τη δουλειά σου αυτή. Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι για μένα το απόλυτο Ευαγγέλιο της ζωής. Το βιβλίο πάντα, μα πάντα δίπλα μου και το διαβάζω ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια.
Με αυτό που διάβασα, σήμερα το ξημέρωμα, μου έδωσες μια υπέροχη γεύση αυτού του ύμνου στην παιδικότητα που φωλιάζει μέσα μας.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

8ο κεφάλαιο (huitieme chapitre)

Σύντομα γνώρισα καλύτερα αυτό το λουλούδι. Πάντα στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα υπήρχαν πολύ απλά λουλούδια, στολισμένα μόνο με ένα πέταλο, που δεν άλλαζαν ποτέ θέση και δεν πείραζαν κανέναν. Ένα πρωί, θα εμφανίζονταν στο γρασίδι και το μετά το βράδυ θα μαραίνονταν. Αλλά αυτό είχε φυτρώσει μια μέρα, από έναν σπόρο φερμένο κανείς δεν ξέρει από πού, και ο Μικρός Πρίγκιπας είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το μικρό βλαστάρι που δεν έμοιαζε με τα άλλα βλαστάρια. Αυτό μπορούσε να είναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ. Όμως το βλαστάρι σταμάτησε σύντομα να μεγαλώνει και άρχισε να ετοιμάζει ένα λουλούδι.
Ο Μικρός Πρίγκιπας, που παρακολουθούσε την εμφάνιση ενός τεράστιου μπουμπουκιού, ήξερε καλά ότι θα ήταν μια θαυμάσια εμφάνιση, αλλά το λουλούδι δεν σταματούσε να ετοιμάζεται να ομορφαίνει, στο καταφύγιο του πράσινου δωματίου του. Διάλεγε με φροντίδα τα χρώματά του. Ντυνόταν αργά, έφτιαχνε ένα-ένα τα πέταλά του. Δεν ήθελε να βγει τσαλακωμένο, όπως οι παπαρούνες. Ήθελε να εμφανιστεί με όλη τη λάμψη της ομορφιάς του. Ε! ναι. Ήταν τόσο όμορφο! Το μυστήριο στόλισμα του κράτησε για μέρες και μέρες. Και στη συνέχεια, ένα πρωί, ακριβώς την ώρα που ανέτελλε ο ήλιος, αποκαλύφθηκε.

Και αυτό, που είχε εργαστεί με τόση ακρίβεια, χασμουρήθηκε και είπε:
-Αχ! Ξύπνησα ακριβώς στην ώρα… Σας ζητώ συγγνώμη… Είμαι ακόμα πολύ αναμαλλιασμένος.

Ο Μικρός Πρίγκιπας, λοιπόν, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον θαυμασμό του.

-Τι όμορφο που είστε!

-Έτσι είναι, απάντησε απαλά το λουλούδι. Και γεννήθηκα την ίδια ώρα με τον ήλιο…

Ο Μικρός Πρίγκιπας κατάφερε εύκολα να μαντέψει ότι δεν ήταν και τόσο σεμνό, αλλά ήταν τόσο συγκινητικό.

-Είναι η ώρα, νομίζω, του πρωινού, πρόσθεσε σύντομα, έχετε την καλοσύνη να με σκεφτείτε...

Και ο Μικρός Πρίγκιπας, απόλυτα μπερδεμένος, πήγε να ψάξει λίγο φρέσκο νερό, και εξυπηρέτησε το λουλούδι.

Έτσι τον βασάνισε πολύ σύντομα από την κάπως ύποπτη ματαιοδοξία του. Μια μέρα, για παράδειγμα, μιλώντας για τα τέσσερα αγκάθια του, είπε στον Μικρό Πρίγκιπα.
-Ας έρθουν οι τίγρεις , αν θέλουν, με όλα τους τα νύχια!

-Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, αντιτάχθηκε ο Μικρός Πρίγκιπας, και ύστερα οι τίγρεις δεν τρώνε το χορτάρι.
-Δεν είμαι ένα χόρτο, απάντησε απαλά το λουλούδι.
-Συγχωρέστε με...
-Δεν φοβάμαι καθόλου τις τίγρεις, αλλά σιχαίνομαι τα φυσήματα του ανέμου. Δεν έχετε κανένα παραβάν;

"Σιχαίνεται τα φυσήματα του ανέμου... αυτό δεν είναι καλή τύχη, για ένα φυτό, παρατήρησε ο Μικρός Πρίγκιπας. Αυτό το λουλούδι πολύ περίπλοκο..."
-Το βράδυ θα με βάλετε κάτω από μια σφαίρα. Κάνει πολύ κρύο στον τόπο σας. Είναι λάθος τοποθετημένος. Από εκεί που έρχομαι...

Αλλά σταμάτησε. Ήρθε με τη μορφή σπόρων. Δεν μπορούσε να γνωρίζει τίποτα για άλλους κόσμους
Ανησυχώντας επειδή του ξέφυγε ένα τόσο αφελές ψέμα, έβηξε δυο-τρεις φορές, για να βάλει το Μικρό Πρίγκιπα στη θέση του:
-Εκείνο το παραβάν;
-Θα πήγαινα να το ψάξω αλλά μου μιλούσατε!
Τότε το λουλούδι αναγκάστηκε να βήξει για να του δημιουργήσει τύψεις.
Έτσι ο Μικρός Πρίγκιπας, παρά την καλή θέληση της αγάπης του, αμφισβήτησε σύντομα το λουλούδι. Πήρε στα σοβαρά λέξεις χωρίς σημασία, και έγινε πολύ δυστυχισμένος.
"Δεν έπρεπε να το ακούσω, μου εμπιστεύτηκε μια μέρα, δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να τα βλέπουμε και να τα μυρίζουμε. Το δικό μου έδινε άρωμα σε όλον τον πλανήτη μου, αλλά δεν ήξερα το απολαμβάνω. Αυτή η ιστορία με τα νύχια, που μ' ενόχλησε τόσο, έπρεπε να με μαλακώσει..."
Μου εμπιστεύτηκε επίσης:
"Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα! Έπρεπε να το κρίνω με τις πράξεις και όχι με τα λόγια. Μου έδινε άρωμα και με φώτιζε. Δεν έπρεπε ποτέ να το σκάσω! Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα του πίσω από τα φτωχά τεχνάσματα. Τα λουλούδια είναι τόσο ασταθή! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω ν' αγαπάω."

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

9ο κεφάλαιο (neuvieme chapitre)

Πιστεύω ότι εκμεταλλεύτηκε, για τη διαφυγή του, τη μετανάστευση των άγριων πουλιών. Το πρωί της αναχώρησης έβαλε τον πλανήτη του σε τέλεια τάξη. Καθάρισε προσεκτικά τα ενεργά ηφαίστειά του. Είχε δύο ενεργά ηφαίστεια. Και ήταν πολύ βολικό για να ζεσταίνεις το πρωινό σου γεύμα. Είχε επίσης ένα σβησμένο ηφαίστειο. Αλλά, όπως έλεγε, «Ποτέ δεν ξέρεις!». Έτσι καθάρισε και το σβησμένο ηφαίστειο. Αν είναι καλά καθαρισμένα τα ηφαίστεια καίγονται αργά και σταθερά, χωρίς εκρήξεις. Οι ηφαιστειακές εκρήξεις είναι όπως οι πυρκαγιές στις καμινάδες. Προφανώς στη Γη μας είμαστε πολύ μικροί για να καθαρίσουμε τα ηφαίστεια μας. Για αυτό μας προκαλούν τόσα προβλήματα.
Ο Μικρός Πρίγκιπας τράβηξε επίσης, με λίγη μελαγχολία, τα τελευταία βλαστάρια των μπαομπάμπ. Πίστευε πως δεν θα ήθελε να επιστρέψει. Αλλά όλες αυτές οι οικείες δουλειές του φάνηκαν, εκείνο το πρωί, πάρα πολύ πολύτιμες. Και όταν πότισε το λουλούδι για τελευταία φορά, και προετοιμάστηκε για να το βάλει στο καταφύγιο της σφαίρας του, ένιωσε την ανάγκη να κλάψει.

-Αντίο, είπε στο λουλούδι
Αλλά εκείνο δεν του απάντησε.
-Αντίο, επανέλαβε εκείνος.
Το λουλούδι έβηξε. Αλλά δεν ήταν από το κρυολόγημά του.
-Ήμουν ανόητο, του είπε τελικά το λουλούδι. Σου ζητώ συγγνώμη. Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος.
Ο Μικρός Πρίγκιπας εξεπλάγην από την απουσία μαλώματος. Έμενε εκεί σαστισμένος, με τη σφαίρα στον αέρα. Δεν καταλάβαινε αυτήν την ήρεμη γλυκύτητα.
-Αλλά ναι, σ’ αγαπώ, του είπε το λουλούδι. Δεν ήξερες τίποτα, από δικό μου λάθος. Δεν έχει καμία σημασία. Αλλά ήσουν το ίδιο ανόητος μ’ εμένα. Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος… Άσε τη σφαίρα ήσυχη. Δεν τη θέλω πια.
-Αλλά ο άνεμος…
-Δεν είμαι και τόσο κρυωμένος… Ο κρύος αέρας της νύχτας θα με κάνει καλά. Ένα λουλούδι είμαι.
-Αλλά τα ζώα…
-Πρέπει να υποστηρίξω δυο-τρεις κάμπιες αν θέλω να γνωρίσω τις πεταλούδες. Φαίνεται ότι είναι πολύ όμορφες. Αλλιώς, ποιος θα με επισκεφτεί; Εσύ, θα είσαι μακριά. Όσο για τα μεγάλα ζώα, δεν φοβάμαι τίποτα. Έχω τα νύχια μου.
Και έδειξε αθώα τα τέσσερα αγκάθια του. Έπειτα πρόσθεσε:
-Μην καθυστερείς έτσι, είναι ενοχλητικό. Αποφάσισες να φύγεις. Φύγε.
Γιατί δεν ήθελε να το δει να κλαίει. Ήταν ένα τόσο περήφανο λουλούδι.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

10ο κεφάλαιο (dixieme chapitre)

Βρισκόταν στις περιοχές των αστεροειδών 325, 326, 327, 328, 329 και 330. Ξεκίνησε να τους επισκέπτεται για να βρει μια απασχόληση και για να μάθει.
Ο πρώτος κατοικούνταν από έναν βασιλιά. Ο βασιλιάς καθόταν, ντυμένος στα πορφυρά και με μια ερμίνα, σε έναν πολύ απλό αλλά μαγευτικό θρόνο.

-Α! Να ένας υπήκοος, αναφώνησε ο βασιλιάς όταν αντιλήφθηκε τον Μικρό Πρίγκιπα
Και ο Μικρός Πρίγκιπας αναρωτήθηκε:
-Πώς μπορεί να με γνωρίζει αφού δεν μ’ έχει δει ακόμα!
Δεν ήξερε ότι, για τους βασιλιάδες, ο κόσμος είναι πολύ απλουστευμένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.
-Πλησίασε για να σε δω καλύτερα, του είπε ο βασιλιάς που αισθάνθηκε περήφανος που ήταν βασιλιάς για κάποιον.
Ο Μικρός Πρίγκιπας έψαξε κάπου να καθίσει, αλλά ο πλανήτης ήταν στριμωγμένος από το εντυπωσιακό παλτό από ερμίνα. Έτσι στάθηκε, και, καθώς ήταν κουρασμένος, χασμουρήθηκε.
-Είναι αντίθετο στην εθιμοτυπία να χασμουριέσαι μπροστά σ’ έναν βασιλιά, του είπε ο μονάρχης. Στο απαγορεύω.
-Δεν μπορώ να κρατηθώ, απάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας τελείως μπερδεμένος. Έκανα ένα μακρύ ταξίδι και δεν κοιμήθηκα.
-Τότε, του είπε ο βασιλιάς, σε διατάζω να χασμουρηθείς. Δεν έχω δει κανέναν να χασμουριέται εδώ και χρόνια. Τα χασμουρητά είναι για μένα άγνωστα. Έλα! Χασμουρήσου πάλι. Είναι διαταγή.
-Αυτό με φοβίζει… δεν μπορώ άλλο… είπε ο Μικρός Πρίγκιπας κατακοκκινίζοντας.
-Χμ! Χμ! απάντησε ο βασιλιάς. Λοιπόν σε… σε διατάζω μερικές φορές να χασμουριέσαι και μερικές φορές να…
Έφτυνε λίγο και φαινόταν νευριασμένος.

Γιατί ο βασιλιάς επέμενε ουσιαστικά να γίνει η εξουσία του σεβαστή. Δεν άντεχε την ανυπακοή. Ήταν ένας απόλυτος μονάρχης. Αλλά καθώς ήταν πολύ καλός, έδινε λογικές διαταγές.
«Αν διέταζα, έλεγε συχνά, αν διέταζα έναν στρατηγό να γίνει θαλασσινό πουλί, και αν ο στρατηγός δεν υπάκουε δεν θα ήταν λάθος του στρατηγού. Θα ήταν δικό μου λάθος.»
-Μπορώ να καθίσω; Ρώτησε δειλά ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Σε διατάζω να καθίσεις, του απάντησε ο βασιλιάς, που δίπλωσε μεγαλειωδώς μια πτυχή από το παλτό του από ερμίνα.
Αλλά ο Μικρός Πρίγκιπας αναρωτιόταν. Ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός. Σε τι μπορούσε ο βασιλιάς να κυβερνήσει;
-Κύριε, του είπε, συγχωρέστε με· να σας ρωτήσω…
-Σε διατάζω να με ρωτήσεις, βιάστηκε να πει ο βασιλιάς
-Κύριε… σε τι θα κυβερνήσετε;
-Σε όλα, απάντησε ο βασιλιάς, με μεγάλη απλότητα.
-Σε όλα;
Ο βασιλιάς με μια χειρονομία έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τ’ αστέρια.
-Σε όλα αυτά; Είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Σε όλα αυτά… απάντησε ο βασιλιάς.
Γιατί δεν ήταν μόνο ένας απόλυτος μονάρχης αλλά ήταν ένας μονάρχης του σύμπαντος.
-Και τα αστέρια σας υπακούν;
-Βεβαίως, του είπε ο βασιλιάς. Υπακούν αμέσως. Δεν ανέχομαι την απειθαρχία.
Μια τέτοια δύναμη εντυπωσίασε τον Μικρό Πρίγκιπα. Αν εκείνος μπορούσε να έχει τόση δύναμη, θα καθόταν να δει, όχι σαράντα τέσσερα , αλλά εβδομήντα δύο ή ακόμα και εκατό, ή ακόμα και διακόσια ηλιοβασιλέματα την ίδια μέρα, χωρίς να πρέπει ποτέ να μετακινήσει την καρέκλα του!
Και καθώς ένιωθε θλιμμένος εξαιτίας της ανάμνησης του μικρού εγκαταλελειμμένου του πλανήτη, τόλμησε να ζητήσει από το βασιλιά μια χάρη.

-Θα ήθελα να δω ένα ηλιοβασίλεμα… Κάντε μου την χάρη… Διατάξτε τον ήλιο να δύσει.
-Αν διέταζα ένα στρατηγό να πετάξει από το ένα λουλούδι στο άλλο σαν μια πεταλούδα, ή να γράψει μια τραγωδία, ή να γίνει θαλασσινό πουλί, και αν ο στρατηγός δεν εκτελούσε τη διαταγή μου, αυτός ή εγώ, θα έφταιγε;
-Εσείς, είπε σταθερά ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Ακριβώς. Πρέπει να απαιτούμε από τον καθένα ό, τι μπορεί να δώσει, είπε ο βασιλιάς. Η εξουσία στηρίζεται πρώτα στη λογική. Αν διατάξεις τον λαό σου να πάει να πέσει στη θάλασσα, θα κάνει επανάσταση. Έχω το δικαίωμα να απαιτώ υπακοή γιατί οι διαταγές μου είναι λογικές.

-Λοιπόν, το ηλιοβασίλεμά μου; Θυμήθηκε ο Μικρός Πρίγκιπας που δεν ξεχνούσε ποτέ μια ερώτηση που είχε κάνει.
-Το ηλιοβασίλεμα σου, θα το έχεις. Θα το απαιτήσω. Αλλά σύμφωνα με την επιστήμη της κυβέρνησης, θα περιμένω μέχρι οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές.
-Πότε θα γίνει αυτό; Ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Χμ! Χμ! του απάντησε ο βασιλιάς, που συμβουλεύτηκε πρώτα ένα χοντρό ημερολόγιο, χμ! χμ! θα γίνει περίπου… περίπου... θα γίνει απόψε στις εφτά και σαράντα! Και θα δεις πόσο καλά με υπάκουσε.
Ο Μικρός Πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν για το χαμένο του ηλιοβασίλεμα. Και έπειτα βαρέθηκε λίγο:
-Δεν έχω τίποτα να κάνω πια εδώ, είπε στο βασιλιά. Θα επιστρέψω.
-Μην φύγεις, απάντησε ο βασιλιάς που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο. Μην φύγεις, θα σε κάνω υπουργό!
-Τι υπουργό;
-Υπουργό… Δικαιοσύνης!
-Αλλά δεν υπάρχει κανείς για να δικάζω.
-Δεν ξέρω, του είπε ο βασιλιάς. Δεν έχω κάνει ακόμα τον γύρο του βασιλείου μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν έχω χώρο για καροτσάκι και το περπάτημα με κουράζει.
-Ω! Μα εγώ το έχω ήδη δει, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας ο οποίος έσκυψε για να ρίξει ακόμα μια μάτια στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Δεν υπήρχε κανείς εκεί πια...

-Θα δικάζεις λοιπόν τον εαυτό σου, του απάντησε ο βασιλιάς. Είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να δικάζεις τον εαυτό σου απ' ότι τους άλλους. Αν καταφέρεις να δικαστείς καλά, είσαι ένας πραγματικός σοφός.
-Εγώ, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου οπουδήποτε. Δεν χρειάζεται να μείνω εδώ.
-Χμ! Χμ! είπε ο βασιλιάς, πιστεύω ακράδαντα ότι στον πλανήτη μου υπάρχει κάπου ένας γεροαρουραίος. Τον ακούω το βράδυ. Θα μπορούσες να δικάσεις αυτόν τον γεροαρουραίο. Θα τον καταδικάζεις σε θάνατο πού και πού. Έτσι η ζωή του θα εξαρτάται από την κρίση σου. Άλλα κάθε φορά θα του δίνεις χάρη για να κάνουμε οικονομία. Δεν έχουμε άλλον.
-Εμένα, απάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας, δεν μου αρέσει να καταδικάζω σε θάνατο, και νομίζω πως πρέπει να φύγω.
-Όχι, είπε ο βασιλιάς.

Αλλά ο Μικρός Πρίγκιπας, έχοντας ήδη τελειώσει τις προετοιμασίες του, δεν ήθελε να στεναχωρήσει τον γέρο μονάρχη:
-Αν η Μεγαλειότητά σας θα επιθυμούσε να την υπακούσω αμέσως, θα μπορούσε να μου δώσει μια λογική διαταγή. Θα μπορούσε να με διατάξει, για παράδειγμα, να φύγω σε ένα λεπτό. Μου φαίνεται ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές.
Ο βασιλιάς δεν απάντησε τίποτα, ο Μικρός Πρίγκιπας δίστασε αρχικά, στη συνέχεια, με έναν αναστεναγμό, ξεκίνησε.
-Σε κάνω πρέσβη μου, βιάστηκε να φωνάξει ο βασιλιάς.
Είχε έναν μεγάλο αέρα εξουσίας.
«Οι μεγάλοι είναι πολύ παράξενοι», είπε ο Μικρός Πρίγκιπας στον εαυτό του, όσο συνέχιζε το ταξίδι του.

 

[Βου Παπ]

Οδυσσέα, μπράβο για την μετάφρασή σου! Πολύ ωραία! Ο μικρός πρίγκιπας νομίζω είναι αγαπημένο βιβλίο όλων όσων το έχουν διαβάσει... Το έχω διαβάσει μόνο μια φορά και τώρα ορίστε η ευκαιρία μου για τη δεύτερη!

(να σημειώσω μόνο πως δεν φαίνονται οι εικόνες στο 5ο και στο 6ο κεφάλαιο.)

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

11ο κεφάλαιο (onzieme chapitre)

Ο δεύτερος πλανήτης κατοικούνταν από έναν ματαιόδοξο.

-Αχ! Αχ! Να ένας θαυμαστής! αναφώνησε από μακριά ο ματαιόδοξος μόλις είδε τον Μικρό Πρίγκιπα.
Γιατί, για τους ματαιόδοξους, οι άλλοι άνθρωποι είναι θαυμαστές.
-Καλημέρα, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Έχετε αστείο καπέλο.
-Είναι για καλωσορίσματα, του απάντησε ο ματαιόδοξος. Είναι για να χαιρετάω όταν οι άνθρωποι μ' επευφημούν. Δυστυχώς κανείς δεν περνάει από εδώ.
-Α ναι; είπε ο Μικρός Πρίγκιπας που δεν κατάλαβε.
-Χτύπα τα χέρια σου μεταξύ τους, τον παρακίνησε ο ματαιόδοξος.
Ο Μικρός Πρίγκιπας χτύπησε τα χέρια του μεταξύ τους. Ο ματαιόδοξος χαιρετούσε σεμνά βγάζοντας το καπέλο του.
-Αυτό είναι πιο διασκεδαστικό από την επίσκεψη στον βασιλιά, είπε στον εαυτό του ο Μικρός Πρίγκιπας. Και ξανάρχισε να χτυπάει τα χέρια του μεταξύ τους. Ο ματαιόδοξος ξανάρχισε να χαιρετάει βγάζοντας το καπέλο του.
Μετά από πέντε λεπτά άσκησης ο Μικρός Πρίγκιπας κουράστηκε από τη μονοτονία του παιχνιδιού:
-Και για να πέσει το καπέλο, ρώτησε εκείνος, τι πρέπει να κάνω;
Αλλά ο ματαιόδοξος δεν τον άκουσε. Οι ματαιόδοξοι δεν ακούνε τίποτα εκτός από επαίνους.
-Με θαυμάζεις πραγματικά πολύ; ρώτησε το Μικρό Πρίγκιπα.
-Τι σημαίνει θαυμάζω;
-Θαυμάζω σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι είμαι ο πιο όμορφος, ο πιο καλοντυμένος, ο πιο πλούσιος και ο πιο έξυπνος άνθρωπος του πλανήτη.
-Αλλά είσαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη σου!
-Κάνε μου αυτήν την χάρη. Θαύμαζε με έτσι κι αλλιώς
-Σε θαυμάζω, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, σηκώνοντας λίγο τους ώμους του, αλλά γιατί σε νοιάζει τόσο;
Και ο Μικρός Πρίγκιπας έφυγε.
«Οι μεγάλοι είναι σίγουρα πολύ παράξενοι», είπε στον εαυτό του ο Μικρός Πρίγκιπας, όσο συνέχιζε το ταξίδι του.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

12ο κεφάλαιο (douzieme chapitre)

Ο επόμενος πλανήτης κατοικούνταν από έναν μπεκρή. Αυτή η επίσκεψη ήταν πολύ σύντομη αλλά βύθισε τον Μικρό Πρίγκιπα σε βαθιά μελαγχολία:

-Τι κάνεις εκεί; είπε στον μπεκρή, που τον βρήκε καθισμένο, στη σιωπή, πίσω από μια συλλογή άδειων και γεμάτων μπουκαλιών.
-Πίνω, απάντησε ο μπεκρής, κάπως πένθιμα.
-Γιατί πίνεις; τον ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Για να ξεχάσω, απάντησε ο μπεκρής
-Για να ξεχάσεις τι; ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας που ήδη τον λυπόταν.
-Για να ξεχάσω ότι ντρέπομαι, ομολόγησε ο μπεκρής κουνώντας το κεφάλι.
-Για ποιο πράγμα ντρέπεσαι; ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας που ήθελε να τον βοηθήσει.
-Ντρέπομαι που πίνω! ολοκλήρωσε ο μπεκρής που βυθίστηκε στην απόλυτη σιωπή.
Και ο Μικρός Πρίγκιπας έφυγε, μπερδεμένος.
«Οι μεγάλοι είναι σίγουρα πολύ, πολύ παράξενοι,» έλεγε στον εαυτό του όσο συνέχιζε το ταξίδι του.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

13ο κεφάλαιο (treizieme chapitre)

Ο τέταρτος πλανήτης ήταν εκείνος ενός επιχειρηματία. Αυτός ο άντρας ήταν τόσο απασχολημένος που ούτε καν σήκωσε το κεφάλι όταν έφθασε ο Μικρός Πρίγκιπας.

-Καλημέρα, του είπε εκείνος. Το τσιγάρο σας έχει σβήσει.
-Τρία και δύο κάνουν πέντε. Πέντε και επτά δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε και επτά είκοσι δύο. Είκοσι δύο και έξι είκοσι οκτώ. Δεν έχω χρόνο να το ξανανάψω. Είκοσι έξι και πέντε τριάντα ένα. Ουφ! Αυτό λοιπόν κάνει πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα ένα.
-Πεντακόσια εκατομμύρια από τι;
-Εε; Ακόμα εδώ είσαι; Πεντακόσια εκατομμύρια από… δεν ξέρω πια… Έχω τόση δουλειά! Είμαι σοβαρός, εγώ, δεν διασκεδάζω με ανοησίες! Δύο και πέντε επτά..
-Πεντακόσια εκατομμύρια από τι, επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας που ποτέ στη ζωή του, δεν σταματούσε να κάνει μια ερώτηση, άπαξ και την είχε ρωτήσει.
Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι:
-Εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια που κατοικώ σε αυτόν εδώ τον πλανήτη, δεν έχω αποσυντονιστεί παρά μόνο τρεις φορές. Η πρώτη φορά ήταν, έχει είκοσι δύο χρόνια, από μια ζαλισμένη χήνα που είχε πέσει ο Θεός ξέρει από πού. Έκανε έναν τρομακτικό θόρυβο και έκανα τέσσερα λάθη σε μία πρόσθεση. Η δεύτερη φορά ήταν, έχει έντεκα χρόνια, από μία κρίση ρευματισμού. Είμαι σοβαρός, εγώ. Η τρίτη φορά… αυτή εδώ! Έλεγα λοιπόν πεντακόσια εκατομμύρια…
-Εκατομμύρια από τι;
Ο επιχειρηματίας κατάλαβε ότι δεν είχε καμιά ελπίδα για ησυχία:
-Εκατομμύρια από αυτά τα μικρά πράγματα που τα βλέπουμε κάποιες φορές στον ουρανό.
-Μύγες;
-Μα όχι, τα μικρά πράγματα που λάμπουν.
-Μέλισσες;
-Μα, όχι. Αυτά τα χρυσά πράγματα που κάνουν τους αργόσχολους να ονειροπολούν. Αλλά είμαι σοβαρός, εγώ! Δεν έχω χρόνο για ονειροπόληση.
-Α! τα αστέρια;
-Ναι σωστά. Τα αστέρια.
-Και τι κάνεις πεντακόσια εκατομμύρια αστέρια;
- Πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα ένα. Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος, εγώ, είμαι ακριβής.
-Και τι τα κάνεις αυτά τα αστέρια;
-Τι τα κάνω;
-Ναι.
-Τίποτα. Τα κατέχω.
-Κατέχεις αστέρια;
-Ναι.
-Αλλά έχω ήδη δει έναν βασιλιά που…
-Οι βασιλιάδες δεν κατέχουν. «Βασιλεύουν». Είναι πολύ διαφορετικό.
-Και σε τι σου χρησιμεύει το να κατέχεις αστέρια;
-Στο να είμαι πλούσιος.
-Και σε τι σου χρησιμεύει το να είσαι πλούσιος;
-Στο να αγοράσω άλλα αστέρια, αν τα βρει κάποιος.
Αυτός εδώ, είπε από μέσα του ο Μικρός Πρίγκιπας, μοιάζει λίγο σαν τον καημένο τον μπεκρή μου.
Ωστόσο έκανε ακόμα μερικές ερωτήσεις:
-Πώς μπορεί κάποιος να κατέχει τα αστέρια;
-Ποιανού είναι; ανταπάντησε, γκρινιάρικα, ο επιχειρηματίας.
-Δεν ξέρω. Κάποιου.
-Τότε λοιπόν είναι δικά μου, γιατί τα σκέφτηκα πρώτος.
-Φτάνει μόνο αυτό;
-Βεβαίως. Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν είναι κανενός, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν είναι κανενός, είναι δικό σου. Όταν έχεις μια ιδέα πρώτος, την κάνεις πατέντα: είναι δική σου. Και εγώ κατέχω αστέρια, αφού ποτέ κανείς πριν από εμένα δεν σκέφτηκε να τα κατέχει.
-Αυτό είναι αλήθεια, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Και τι τα κάνεις;
-Τα διαχειρίζομαι. Τα μετρώ και τα ξαναμετρώ, είπε ο επιχειρηματίας. Είναι δύσκολο. Αλλά είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος!
Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν ήταν ικανοποιημένος ακόμη.
-Εγώ, αν έχω ένα φουλάρι, μπορώ να το βάλω γύρω από το λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Εγώ, αν έχω ένα λουλούδι, μπορώ να κόψω το λουλούδι μου και να το πάρω μαζί μου. Αλλά δεν μπορείς να κόψεις τα αστέρια!
-Όχι, αλλά μπορώ να τα βάλω στην τράπεζα.
-Τι πάει να πει αυτό;
-Αυτό πάει να πει ότι γράφω σε ένα μικρό χαρτί τον αριθμό των αστεριών μου. Και μετά κλειδώνω αυτό το χαρτί μέσα σε ένα συρτάρι.
-Και αυτό είναι όλο;
-Αρκεί!
Είναι διασκεδαστικό, σκέφθηκε ο Μικρός Πρίγκιπας. Είναι αρκετά ποιητικό. Αλλά δεν είναι πολύ σοβαρό. Ο Μικρός Πρίγκιπας είχε πολύ διαφορετικές ιδέες για τα σοβαρά πράγματα από τους μεγάλους.
-Εγώ, είπε μετά, έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω κάθε βδομάδα. Γιατί καθαρίζω και αυτό που είναι σβηστό. Ποτέ δεν ξέρεις. Είναι χρήσιμο για τα ηφαίστεια μου, και είναι επίσης χρήσιμο για το λουλούδι μου, τα οποία κατέχω. Αλλά εσύ δεν είσαι χρήσιμος για τα αστέρια…
Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα αλλά δεν βρήκε τίποτα να απαντήσει, και ο Μικρός Πρίγκιπας έφυγε.
«Οι μεγάλοι είναι σίγουρα εντελώς παράξενοι», έλεγε στον εαυτό του όσο διαρκούσε το ταξίδι.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

14ο κεφάλαιο (quatorzieme chapitre)

Ο πέμπτος πλανήτης ήταν πολύ περίεργος. Ήταν ο πιο μικρός απ’ όλους. Εκεί υπήρχε ακριβώς αρκετός χώρος για να χωρέσει ένα φανάρι και έναν φανανάφτη. Ο Μικρός Πρίγκιπας δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει σε τι θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν, κάπου στον ουρανό, σε ένα πλανήτη χωρίς σπίτι, ούτε πληθυσμό, ένα φανάρι και ένας φανανάφτης. Αλλά είπε στον εαυτό του:
-Ίσως αυτός ο άνθρωπος να είναι παράλογος. Ωστόσο είναι λιγότερο παράλογος από τον βασιλιά, από τον ματαιόδοξο, από τον επιχειρηματία και από τον μπεκρή. Τουλάχιστον το επάγγελμα του έχει ένα νόημα. Όταν ανάβει το φανάρι του, είναι σαν να έδινε ζωή σε ένα ακόμα αστέρι, ή σε ένα λουλούδι. Όταν σβήνει το φανάρι του είναι σαν να βάζει για ύπνο το λουλούδι ή το αστέρι. Είναι μια πολύ όμορφη απασχόληση. Είναι πραγματικά χρήσιμη αφού είναι όμορφη.

Όταν έφτασε στον πλανήτη χαιρέτησε με σεβασμό τον ανάφτη:
-Καλημέρα. Γιατί μόλις έσβησες το φανάρι;
-Αυτός είναι ο κανονισμός, απάντησε ο ανάφτης. Καλημέρα.
-Τι είναι ο κανονισμός;
-Είναι να σβήνω το φανάρι μου. Καλησπέρα.
Και το ξανάναψε
-Αλλά γιατί μόλις το ξανάναψες;
-Είναι ο κανονισμός, απάντησε ο ανάφτης.
-Δεν καταλαβαίνω, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Δεν έχει τίποτα να καταλάβεις, είπε ο ανάφτης. Ο κανονισμός είναι κανονισμός. Καλημέρα.
Και έσβησε το φανάρι του.
Και σκούπισε το μέτωπό του με ένα μαντήλι με κόκκινα τετράγωνα.
-Κάνω ένα απαίσιο επάγγελμα. Κάποτε ήταν λογικό. Έσβηνα το πρωί και άναβα το βράδυ. Είχα όλη την υπόλοιπη μέρα για να ξεκουραστώ, και την υπόλοιπη νύχτα για να κοιμηθώ.
-Και, μέχρι σήμερα, ο κανονισμός έχει αλλάξει;
-Ο κανονισμός δεν άλλαξε, είπε ο ανάφτης. Εκεί είναι το κακό! Ο πλανήτης χρόνο με τον χρόνο γύριζε όλο και πιο γρήγορα, και ο κανονισμός δεν άλλαξε!
-Και λοιπόν; είπε ο Μικρός Πρίγκιπας
-Τώρα λοιπόν κάνει μια περιστροφή το λεπτό, και δεν έχω ούτε ένα δευτερόλεπτο για ξεκούραση. Ανάβω και σβήνω μια φορά το λεπτό!
-Αυτό είναι αστείο! Οι μέρες στον πλανήτη σου διαρκούν ένα λεπτό!
-Δεν είναι καθόλου αστείο, είπε ο ανάφτης. Όσο μιλούσαμε πέρασε ένας μήνας.
-Ένας μήνας;
-Ναι. Τριάντα λεπτά. Τριάντα μέρες. Καλησπέρα.
Ο Μικρός Πρίγκιπας τον κοίταζε και αγάπησε αυτόν τον ανάφτη που ήταν τόσο πιστός στον κανονισμό του. Θυμήθηκε τα ηλιοβασιλέματα που εκείνος κάποτε έψαχνε, μετακινώντας την καρέκλα του. Ήθελε να βοηθήσει τον φίλο του:
-Ξέρεις… γνωρίζω έναν τρόπο για να ξεκουραστείς όταν θα θέλεις…
-Πάντα το θέλω, είπε ο ανάφτης.
Για αυτό μπορεί κάποιος, ταυτόχρονα, να είναι και πιστός και τεμπέλης.
Ο Μικρός Πρίγκιπας συνέχισε:
-Ο πλανήτης σου είναι τόσο μικρός που μπορείς να κάνεις τον γύρο του με τρεις δρασκελιές. Δεν έχεις παρά να περπατάς αργά για να μένεις πάντα στον ήλιο. Όταν θα θέλεις να ξεκουραστείς θα περπατάς… και η μέρα θα διαρκεί όσο πολύ θέλεις.
-Αυτό δεν με βολεύει πολύ, είπε ο ανάφτης. Αυτό που αγαπώ στη ζωή, είναι να κοιμάμαι.
-Είσαι άτυχος, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Είμαι άτυχος, είπε ο ανάφτης. Καλημέρα.
Και έσβησε το φανάρι του.
Αυτός εδώ, είπε στον εαυτό του ο Μικρός Πρίγκιπας, όσο συνέχιζε το ταξίδι το, αυτός εδώ, θα περιφρονούνταν από όλους τους άλλους, από το βασιλιά, από το ματαιόδοξο, από τον μπεκρή, από τον επιχειρηματία. Ωστόσο είναι ο μόνος που δεν μου φαίνεται γελοίος. Είναι, μάλλον, γιατί δεν ασχολείται μόνο με τον εαυτό του.
Έβγαλε έναν αναστεναγμό λύπης και είπε ξανά στον εαυτό του:
-Αυτός εδώ είναι ο μόνος που θα μπορούσα να είχα κάνει φίλο μου. Αλλά ο πλανήτης του είναι πραγματικά πάρα πολύ μικρός. Δεν έχει χώρο για δύο…
Αυτό που ο Μικρός Πρίγκιπας δεν τολμούσε να ομολογήσει, είναι ότι για αυτό που λυπόταν πιο πολύ που άφηνε αυτόν τον πλανήτη ήταν τα χίλια τετρακόσια σαράντα ηλιοβασιλέματα τη μέρα!

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

15ο κεφάλαιο (quinzieme chapitre)

Ο έκτος πλανήτης ήταν ένας πλανήτης δέκα φορές πιο τεράστιος. Κατοικούνταν από έναν γέρο Κύριο που έγραφε κάτι τεράστια βιβλία.

-Έι! Να ένας εξερευνητής! φώναξε εκείνος όταν αντιλήφθηκε τον Μικρό Πρίγκιπας.
Ο Μικρός Πρίγκιπας κάθισε σε ένα τραπέζι και ήταν λίγο λαχανιασμένος. Είχε ήδη κάνει τόσο ταξίδι!
-Από πού έρχεσαι; του είπε ο γέρος Κύριος
-Ποιο είναι αυτό το χοντρό βιβλίο; είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Τι κάνετε εδώ;
-Είμαι γεωγράφος, είπε ο γέρος Κύριος.
-Τί είναι ένας γεωγράφος;
-Είναι ένας σοφός που ξέρει πού βρίσκονται οι θάλασσες, τα ποτάμια, οι πόλεις, τα βουνά και οι έρημοι.
-Αυτό είναι ενδιαφέρον, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Επιτέλους ένα αληθινό επάγγελμα! Και έριξε μια ματιά γύρω του, στον πλανήτη του γεωγράφου. Δεν είχε δει ποτέ ξανά έναν τόσο μεγαλειώδη πλανήτη.
-Είναι πολύ ωραίος, ο πλανήτης σας. Έχει ωκεανούς;
-Δεν μπορώ να το ξέρω, είπε ο γεωγράφος.
-Αχ! (Ο Μικρός Πρίγκιπας ήταν απογοητευμένος.) Και βουνά;
-Δεν μπορώ να το ξέρω, είπε ο γεωγράφος.
-Και πόλεις και ποτάμια και ερήμους;
-Ούτε αυτό μπορώ να το ξέρω, είπε ο γεωγράφος.
-Μα, είστε γεωγράφος!
-Ακριβώς, είπε ο γεωγράφος, αλλά δεν είμαι εξερευνητής. Δεν έχω απολύτως κανέναν εξερευνητή. Δεν είναι ο γεωγράφος που θα μετρήσει τις πόλεις, τα ποτάμια, τα βουνά, τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Ο γεωγράφος είναι πολύ σημαντικό για να χασομερά. Δεν αφήνει το γραφείο του. Αλλά δέχεται τους εξερευνητές. Τους ρωτάει, και σημειώνει τις αναμνήσεις τους. Και αν οι αναμνήσεις ενός από αυτών του φανούν ενδιαφέρουσες, ο γεωγράφος ερευνά τον χαρακτήρα του εξερευνητή.
-Γιατί αυτό;
-Γιατί ένας εξερευνητής που θα έλεγε ψέματα θα έφερνε καταστροφή στα βιβλία των γεωγράφων. Και ένας εξερευνητής που θα έπινε πολύ.
-Γιατί αυτό; Έκανε ο Μικρός Πρίγκιπας.
-Γιατί οι μπεκρήδες τα βλέπουν διπλά. Έτσι ο γεωγράφος θα σημείωνε δύο βουνά, εκεί που υπάρχει μόνο ένα.
-Ξέρω κάποιον, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, που θα ήταν κακός εξερευνητής.
-Πιθανόν. Έπειτα, όταν ο χαρακτήρας του εξερευνητή του φανεί καλός, ερευνά την ανακάλυψη του.
-Αυτός θα τη δει;
-Όχι. Είναι πολύ περίπλοκο. Αλλά απαιτεί από τον εξερευνητή να φέρει αποδείξεις. Αν πρόκειται για παράδειγμα για την ανακάλυψη ενός μεγάλου βουνού, του ζητάει να φέρει μεγάλες πέτρες.
Ξαφνικά, ο γεωγράφος σώπασε.
-Μα, εσύ, έρχεσαι από μακριά! Είσαι εξερευνητής! Θα μου περιγράψεις τον πλανήτη σου!
Και ο γεωγράφος, αφού άνοιξε το μεγάλο βιβλίο του, έξυσε το μολύβι του. Πρέπει πρώτα να σημειώνουμε με μολύβι τις περιγραφές των εξερευνητών. Περιμένουμε, για να σημειώσουμε με μελάνι, να φέρει ο εξερευνητής αποδείξεις.
-Λοιπόν; ρώτησε ο γεωγράφος.
-Ω! ο πλανήτης μου, είπε ο Μικρός Πρίγκιπας, δεν είναι πολύ ενδιαφέρων, είναι πάρα πολύ μικρός. Έχω τρία ηφαίστεια. Δύο ενεργά ηφαίστεια, και ένα σβηστό. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
-Ποτέ δεν ξέρεις, είπε ο γεωγράφος.
-Έχω και ένα λουλούδι.
-Δεν σημειώνουμε τα λουλούδια, είπε ο γεωγράφος.
-Γιατί αυτό! δεν είναι όμορφα!
-Γιατί τα λουλούδια είναι εφήμερα.
-Τι σημαίνει: «εφήμερα»;
--Τα γεωγραφικά, είπε ο γεωγράφος, είναι τα πιο ακριβή από όλα τα βιβλία. Δεν παλιώνουν ποτέ. Είναι σπάνιο να αλλάξει θέση ένα βουνό. Είναι πολύ σπάνιο ένας ωκεανός να αδειάσει. Γράφουμε πράματα αιώνια.
-Αλλά τα σβηστά ηφαίστεια μπορεί να ξυπνήσουν, διέκοψε ο Μικρός Πρίγκιπας. Τι σημαίνει «εφήμερο»;
-Αν τα ηφαίστεια είναι σβηστά ή ενεργά, είναι το ίδιο για μας, είπε ο γεωγράφος. Αυτό που μετράει για μας, είναι το βουνό. Δεν αλλάζει.
-Αλλά τι σημαίνει «εφήμερο»; επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας που, ση ζωή του, δεν άφηνε ποτέ μια ερώτηση, άπαξ και την είχε κάνει.
-Σημαίνει «αυτό που κινδυνεύει από γρήγορη εξαφάνιση»;
-Του λουλούδι μου κινδυνεύει από γρήγορη εξαφάνιση;
-Βεβαίως.
Το λουλούδι, είπε από μέσα του ο Μικρός Πρίγκιπας, και έχει μόνο τέσσερα αγκάθια για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια στον κόσμο! Και το άφησα ολομόναχο στον πλανήτη μου!
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μετάνιωσε. Αλλά πήρε κουράγιο:
-Τι με συμβουλεύετε να επισκεφτώ; ρώτησε.
-Τον πλανήτη Γη, του απάντησε ο γεωγράφος. Έχει καλή φήμη.
Και ο Μικρός Πρίγκιπας έφυγε, σκεφτόμενος το λουλούδι του.

 

[Πολύτλας Οδυσσεύς]

16ο κεφάλαιο (seizieme chapitre)

Έτσι ο έβδομος πλανήτης ήταν η Γη.
Η Γη δεν είναι ένας συνηθισμένος πλανήτης! Έχουν υπάρξει εκατόν έντεκα βασιλιάδες (χωρίς να ξεχνάμε, βέβαια, τους μαύρους βασιλιάδες), επτά χιλιάδες γεωγράφοι, εννιακόσιοι χιλιάδες επιχειρηματίες, επτάμιση εκατομμύρια μπεκρήδες, τριακόσια δισεκατομμύρια μεγάλοι.
Για να σας δώσω μια ιδέα των διαστάσεων της Γης θα σας πω ότι πριν από την εφεύρεση του ηλεκτρισμού ήταν απαραίτητο να διατηρούνταν, και στις έξι ηπείρους, ένας αληθινός στρατός από τετρακόσιες εξήντα δύο χιλιάδες πεντακόσια έντεκα φανανάφτες.
Βλέποντας την από λίγο μακριά θα είχε ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Οι κινήσεις αυτού του στρατού κανονίζονταν σαν εκείνες ενός μπαλέτου όπερας. Πρώτα ερχόταν η σειρά των φαναφτών της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας. Έπειτα εκείνοι, έχοντας ανάψει τις λάμπες τους, πήγαιναν για ύπνο. Έπειτα ερχόταν η σειρά για να μπουν στον χορό οι φανανάφτες της Κίνας και της Σιβηρίας. Έπειτα και εκείνοι θα γλιστρούσαν πίσω στα παρασκήνια. Τότε θα ερχόταν η σειρά των φαναφτών της Ρωσίας και των Ινδιών. Έπειτα εκείνοι της Αφρικής και της Ευρώπης. Ύστερα εκείνοι της Νότιας Αμερικής. Μετά εκείνοι της Βόρειας Αμερικής. Και ποτέ δεν έκαναν λάθος στη σειρά εμφάνισης τους. Ήταν μεγαλειώδες.
Μόνοι, ο ανάφτης του μοναδικού φαναριού του Βόρειου Πόλου, και ο συνάδελφος του τού μοναδικού φαναριού του Νότιου Πόλου, ζούσαν ζωές τεμπελιάς και αδιαφορίας: Δούλευαν δύο φορές τον χρόνο.