Λόρενς Ντάρελ: «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο»

[Λίλιθ]

​

Τίτλος: Αλεξανδρινό Κουαρτέτο
Πρωτότυπος Τίτλος: The Alexandria Quartet
Συγγραφέας: Λόρενς Ντάρελ (Lawrence Durrell)
Μετάφραση: Μαριάννα Παπουτσοπούλου
Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Έτος έκδοσης: 2008
Έτος πρώτης έκδοσης: 1957 Justine, 1958 Balthazar, 1958 Mountolive, 1960 Clea, (Αγγλική Γλώσσα)
Διαστάσεις: 14 cm x 21 cm
Αριθμός σελίδων: 997
ISBN: 978-960-455-700-4

Το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο γράφτηκε από τον Άγγλο συγγραφέα Λόρενς Ντάρελ, αποτελείται από τέσσερα βιβλία και διαδραματίζεται στην Αλεξάνδρεια. Τα βιβλία είναι: Τζάστιν (1957), Μπαλταζάρ (1958), Μαουντόλιβ (1958) και Κλέα (1960).

Το ιδιαίτερο αυτών των μυθιστορημάτων είναι ότι και τα τρία περιγράφουν την ίδια ιστορία μέσω όμως διαφορετικών χαρακτήρων και το πως την βιώνουν οι πρωταγωνιστές ανάλογα με το ποιο κομμάτι της αλήθειας γνωρίζουν. Το τέταρτο βιβλίο, Κλέα, είναι η συνέχεια της ιστορίας και διαδραματίζεται κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι ένα έργο με πολλά πρόσωπα και πολλές ανατροπές, η πόλη και ο έρωτας πρωταγωνιστούν και γίνονται πολλές αναφορές στον Καβάφη. Πρωταγωνιστές η ερωτική και λίγο υστερική Τζάστιν, οι συγγραφείς Ντάρλι και Περσγουόρντεν, η καλοσυνάτη χορεύτρια Μελίσα, τα αδέλφια Νεσίμ και Ναρούζ, η αφελής και όμορφη Κλέα, ο τρελούτσικος και συνήθως μεθυσμένος Σκόμπι και πολλοί άλλοι παρελαύνουν στις σελίδες κάνοντας το ένα πολύ ζωντανό μυθιστόρημα δείχνοντας σου τις πολλές και διαφορετικές όψεις της Αιγύπτου και των κατοίκων της.

Η ιστορία αρχίζει με την Τζάστιν, μία Εβραία femme fatale, σύζυγο του Αιγύπτιου κόπτη χρηματιστή Νεσίμ, και τον παράνομο αλλά όχι και τόσο κρυφό έρωτα της με το καθηγητή και συγγραφέα Ντάρλι.
Είναι βιβλίο αισθηματικό, μυστηρίου και λίγο πολιτικό θα έλεγα. Βάλε στη συνταγή μια συνωμοσία, εμπόριο όπλων, ένα πρέσβη που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον, στη γυναίκα και τους φίλους που αγαπά και έρωτες χωρίς ανταπόκριση και έχεις ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα.

Πέραν της πλοκής ο Ντάρελ θίγει διάφορα θέματα όπως η εκκλησία, η θρησκεία και η έλλειψη πνευματικότητας της, η συγγραφή σαν τέχνη και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας συγγραφέας, ο πουριτανισμός των Άγγλων, η διαφθορά του πολιτικού συστήματος της Αιγύπτου και πολλά άλλα. Οι ποιητικές περιγραφές του συγγραφέα σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι εκεί, βλέπεις, γεύεσαι και μυρίζεσαι την Αλεξάνδρεια. Δυστυχώς σε πολλές φάσεις καταντά υπερβολικός, αρκετά φλύαρος και κουράζει. Παρόλα αυτά είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και πάρα πολύ καλή μετάφραση.

Μεγάλο αρνητικό για τον συγγραφέα κάποιος μισογυνισμός και ρατσισμός που βγαίνει σε μερικές περιπτώσεις και σε αφήνει με μια πικρή γεύση.

Κάποια παραδείγματα:

Ήταν, όπως κάθε γυναίκα, όλα όσα η σκέψη ενός άντρα (ας ορίσουμε τον «άντρα» ως ποιητή που διαρκώς συνωμοτεί εναντίον το εαυτού του) – που η σκέψη του άντρα πόθησε να φαντασιώσει. Ήταν εκεί για πάντα και δεν είχε υπάρξει ποτέ! Κάτω από όλες αυτές τις μάσκες δεν ήταν παρά ακόμα μια γυναίκα, σαν την κούκλα στο κατάστημα ενός ράφτη που περιμένει τον ποιητή να την ντύσει και να εμφυσήσει ζωή εντός της. Καθώς τα κατανοούσα όλα τούτα για πρώτη φορά, άρχισα να συνειδητοποιώ έντρομος την πελώρια δύναμη αντανάκλασης των γυναικών – τη γόνιμη παθητικότητα με την οποία, ακριβώς όπως η σελήνη, δανείζονται από δεύτερο χέρι το φως τους από τον άρρενα ήλιο.

" (σελ.785)

Ο αέρας μύριζε υγρές στάχτες κι εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά της νέγρικης σάρκας σαν ιδρώνει. Διαφέρει αρκετά από των λευκών. Είναι πυκνή, ταγκισμένη, όπως το κλουβί των λιονταριών στον ζωολογικό κήπο.

(σελ.863)

​

 

[Βασίλισσα]

Πολύ ενδιαφέρον. Τελευταία έχω μια τρέλα με την Αίγυπτο και τις ανακαλύψεις. Δεν είμαι σίγουρη οτι με ελκύει το μυθιστόρημα αλλά σίγουρα θα του ρίξω μια ματιά.
Σε ευχαριστώ για την ανάρτηση σου.

 

[ΚρίτωνΓ]

Πολύ ωραία παρουσίαση. Μπράβο @Λίλιθ . Ωστόσο το θέμα που αναφέρεις για μισογυνισμό και ρατσισμό, έχει την οπτική της σημερινής εποχής. Το έργο είναι γραμμένο στη δεκαετία του 50. Αυτό σημαίνει ότι η κοινά αποδεκτή αντίληψη είναι τελείως διαφορετική από την εποχή μας. Η θέση της γυναίκας, η αντίληψη του συνηθισμένου αποικιοκράτη απέναντι στους λαούς αυτούς κλπ είναι αλλιώς από τη δική μας οπτική. Άποψή μου είναι ότι πρέπει να κρίνουμε ένα έργο στο πλαίσιο της εποχής του (και της κοινωνίας του) και όχι της δικής μας εποχής.

 

[Λίλιθ]

Ευχαριστώ. Συμφωνώ με αυτά που γράφεις, γι’ αυτό και εγώ δεν έκρινα αρνητικά το βιβλίο βάση αυτού, αλλά τον χαρακτήρα του συγγραφέα. Παρόλο που και αυτός είναι προϊόν της εποχής του, δεν παύει να μου είναι αντιπαθητικός. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που στην εποχή του είχαν πιο προοδευτικές ιδέες.

 

[Καστάλια]

Πόσο μάλλον που ο Ντάρελ έχει μεγαλώσει και με αρκετά ανορθόδοξο τρόπο και υποβόσκουσα περιφρόνηση για τη βρετανική κουλτούρα που έχει περιγράψει ως "the English death".

Από καιρό το έχω στα υπόψη μου αυτό το βιβλίο, αλλά με φοβίζουν λίγο αυτές οι φλύαρες ποιητικές παρεκτροπές. Μετά την ωραία παρουσίασή σου ίσως του δώσω μια ευκαιρία.

@Βασίλισσα, τι διαβάζεις για την Αίγυπτο;

 

[Βασίλισσα]

@Καστάλια Πιο πολύ ντοκιμαντέρ βλέπω.

Έπεσα καταλάθος στο youtube τελευταίες ανακαλύψεις στην αίγυπτο. Ξετρελάθηκα που ακόμη βρίσκουν τάφους και μούμιες... είδα οτι υπάρχει γύρω από αυτό. Έχει και στο νετφλιξ ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ. Αν ζούσα στην Αίγυπτο θα ήθελα να γίνε αιγυπτιολόγος... είναι φοβερό το συναίσθημα που προκύπτει απο μια ανακάλυψη. Με επειτα μέσα από αυτό ήθελα να κατανοήσω καλύτερα την παγκόσμια ιστορία και πως συνδέονται κάποια γεγονότα και έτσι διαβάζω ένα βιβλίο που μου πρότεινε ο Νικόλας, το είχαμε συζητήσει.